ႂကြက္ဟာ အက္ကြဲေနတဲ့ အုတ္နံရံ ၾကားကေန လယ္သမား လင္မယား၊ အထုပ္တစ္ထုပ္
ေျဖေနတာကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ အထဲမွာ ဘာမုန္႔မ်ား ပါေလမလဲ လို႔
စိတ္ထဲက ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ စိတ္ပ်က္စြာ
ျမင္ေတြ႕လုိက္ရတာက ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု။ လယ္သမားႀကီးဟာ အိမ္ထဲက
တစ္ေနရာမွာ သြားခ်ထားလိုက္တယ္။ အဲဒါကို ျမင္လိုက္တဲ့ ႂကြက္ဟာ အားရပါးရ
ေအာ္ၿပီး လယ္ကြင္းထဲ ေျပးထြက္သြားတယ္။ အားလံုးကို သိေစခ်င္လို႔ အသိေပးတဲ့
သေဘာေပါ႔။ အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု ရွွိတယ္ဗ်ဳိ႕၊ အိမ္ထဲမွာ
ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု ရွွိတယ္ဗ်ဳိ႕။ ေျမႀကီးကို ေျခေထာက္နဲ႔ ယက္ၿပီး
အစာရွာေနတဲ့ ၾကက္ဖႀကီးက ေခါင္းေမာ္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္တဲ့ ေလသံနဲ႔ေျပာလုိက္တယ္။
ေအာ္ ... ကိုႂကြက္ရယ္၊ မင္းအတြက္ေတာ့ ေသတြင္းပဲလို႔ ငါေျပာလို႔ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ငါ႔အတြက္ေတာ့ အလကားပါ။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ငါ႔ေခါင္းလာမ႐ႈပ္နဲ႔ကြာ။
ႂကြက္က ၀က္ဘက္ကို လွည့္ၿပီး အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု ရွိတယ္ဗ်။
လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ၀က္က က႐ုဏာသက္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး
ေျပာလိုက္တာက အေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္အေနနဲ႔
ခင္ဗ်ားကိုဆုေတာင္းေပ႐ံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာတစ္ခုက
ခင္ဗ်ားအတြက္ က်ေနာ္ အျမဲ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။
ႂကြက္က ႏြားဘက္ လွည့္ၿပီး အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ရွိတဲ့ အေၾကာင္း
ထပ္ေျပာလုိက္တယ္။ ႏြားက ၀ိုး ... ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္
ႏွာေခါင္းကုိေတာ့ ညႇပ္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘူးေလ။ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ႂကြက္ဟာ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီး အိမ္ထဲကို
ျပန္၀င္လာခဲ့တယ္။
ေအာ္ ... လယ္သမားႀကီးရဲ႕ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကို ငါ တစ္ေကာင္တည္း
ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာ ပါလား။
တစ္ညေတာ့ ေျဗာင္း ဆိုတဲ့ အသံက အိမ္ထဲမွာ အေတာ္ေလး ညံသြားတယ္။ အေကာင္
တစ္ေကာင္ေကာင္ကို ညႇပ္မိလို႔ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္က ျမည္တဲ့ အသံလိုပဲ။
လယ္သမားရဲ႕ မိန္းမက ဘာအေကာင္မ်ား မိသလဲလို႔ သိခ်င္ေဇာနဲ႔
ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ရွိတဲ့ဆီ အတင္းကို ေျပးသြားတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ဆိုေတာ့
အၿမီး ညပ္လို႔ ေဒါသ တေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေနတဲ့ ေႁမြကို မျမင္လိုက္မိဘူး။
အဲဒီေတာ့ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ေႁမြေပါက္ခံလုိက္ရေတာ့တယ္။
ေဆးကုသဖို႔အတြက္ လယ္သမားႀကီးဟာ သူ႔မိန္းမကို ေဆး႐ံု အျမန္ပို႔လိုက္ရတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေႁမြဆိပ္ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး အဖ်ားေတြ တက္ေနတယ္။
အဖ်ားတက္ေနတဲ့ လူနာကို အားရွိသြားေအာင္ လတ္ဆတ္တဲ့ ၾကက္စြတ္ျပဳပ္
လုပ္တိုက္ရတယ္ ဆိုတာ လူတိုင္း သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ဒါနဲ႔ လယ္သမားႀကီးဟာ
ၾကက္စြတ္ျပဳပ္ လုပ္ဖို႔ လယ္ကြင္းထဲကို ဓါးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဆင္းသြားေလရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ ကိုယ္ပူရွိန္ဟာ မက်ဘဲ တက္ျမဲ တက္ေနေလရဲ႕။
အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လူနာလာေမးရင္း ေနေကာင္းေစဖို႔
နည္းလမ္းေကာင္းေတြ လာၿပီး ေဆြးေႏြးေပးၾကတယ္။ တေနကုန္ပဲ ဆိုပါေတာ့။
သူတို႔ေတြကို ေကၽြးဖို႔ ေမြးဖို႔ ၀က္သားကို ေဖာ္ရေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ဘယ္လိုမွ မသက္သာႏုိင္ဘဲ
ကြယ္လြန္သြားရွာတယ္။ နာေရးမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ား အသုဘ႐ွဳ လာၾကတယ္။
လာသမွ်လူေတြကို ဧည့္ခံဖို႔ လယ္သမားႀကီး ခမ်ာ ေလာက္ငွေအာင္ အမဲသားဟင္းကို
စီစဥ္ရေတာ့တယ္။
ကိုႂကြက္ကေတာ့ ျဖစ္သမွ် အားလံုးကို အက္ကြဲေနတဲ့ အုတ္နံရံၾကားကေန
စိတ္ေသာကႀကီးစြာနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္က ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့အခါ ငါနဲ႔
မဆုိင္ပါဘူးလို႔ ေတြးလိုက္မိရင္ သတိရပါ။ က်ေနာ္တို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ
ၿခိမ္းေျခာက္ ခံေနရၿပီ ဆုိရင္ အဲဒီ အႏၲရာယ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးအေပၚ
က်ေရာက္လာတာပဲ။ တျခားသူူေတြ အေပၚမွာ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္
ရွိသင့္သလို တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လည္း အားေပးၿပီး အစြမ္းကုန္ ကူညီတတ္ဖို႔
လိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးဟာ ဘ၀လို႔ ေခၚတဲ့ ခရီးစဥ္ထဲက
တစ္ေဖာင္တည္းစီး ခရီးသြားေဖာ္ခ်င္း အတူတူပါ။
ဒါကေတာ့ ေတာင္အာဖရိက ကႏိုဘယ္လ္ဆုရွင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒက္စ္မြန္တူးတူးရဲ႕
စကားပါ။
ေရွ႕ကပံုျပင္နဲ႔မတူေပမယ့္ မဆိုင္သလိုေနတဲ့သူေတြအတြက္ ဥပမာေပးရာမွာေတာ့
နီးစပ္မႈရိွပါတယ္။
"မတရားမႈတခုမွာ သင္ဟာ ၾကားေနတယ္ဆုိရင္...
သင္ဟာ ဖိႏွိပ္သူဘက္က လုိက္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္လုိက္တာနဲ႔ အတူတူဘဲ"
"If you are neutral in a situation of injustice,
you have chosen to side with the oppressor."
(ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဘယ္လ္ဆုရ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒက္စမြန္တူးတူး)
Thursday, October 30, 2008
ေဒါသစိတ္
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အင္မတန္မွ စိတ္တုိစိတ္ဆတ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ရွိသတဲ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ႕အေဖက ေကာင္ေလးကို
အိမ္ရုိက္သံတစ္ထုပ္ေပးလိုက္ၿပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။ မင္း တစ္ခါစိတ္တိုတိုင္း
သံတစ္ေခ်ာင္းကို ေနာက္ေဖးက ၀င္းထရံတိုင္မွာ သြားရိုက္ေခ်ကြာတဲ့။
အေဖက အဲ့ဒီလိုေျပာၿပီး သံထုပ္ကိုေပးလုိက္တဲ့ ပထမေန႔မွာ ေကာင္ေလးဟာ
၀င္းထရံတိုင္မွာ သံေပါင္း ၃၇ေခ်ာင္းရိုက္သြင္းျဖစ္သြားတယ္
။ အဲဒီလိုနဲ႔
သူစိတ္တိုတိုင္း သံေလးေတြကို ၀င္းထရံမွာ ရိုက္ရင္းရိုက္ရင္း ေကာင္ေလးဟာ
သူစိတ္သူထိန္းႏိူင္လာသတဲ့။ သံရိုက္ခ်က္ေတြဟာလည္း တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕
က်ဲလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ေကာင္ေလးဟာ ၀င္းထရံမွာ သံေျပးရိုက္တာထက္စာရင္
ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို ထိန္းရတာပိုလြယ္လာမွန္း သေဘာေပါက္လာေတာ့တယ္။
အဆံုးမွာ ေကာင္ေလးဟာ စိတ္မတိုပဲေနႏိူင္တဲ့ေနကို ေရာက္လာေရာ။
ေကာင္ေလးကေျပးၿပီး သူအေဖကို သတင္းသြားပို႔တယ္.. အေဖေရ.. သားေတာ့ စိတ္ကို
ထိန္းႏိူင္သြားၿပီဗ်..
အဲ့ဒီလိုက်ေတာ့ သူအေဖက တစ္မ်ိဳးခိုင္းျပန္ေရာ.. မင္းကိုယ္မင္း
ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ တစ္ေနကုန္ထိန္းႏိူင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အဲ့ဒီသံေတြကို
ျပန္ႏွုတ္ဦးကြာ။ တစ္ေန႔ ထိန္း ႏိူင္ရင္ ညအိပ္ခါနီး တစ္ေခ်ာင္းႏွုန္းနဲ႕
ႏွုတ္ေနာ္လို႔ မွာလိုက္သတဲ့။ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ ေကာင္ေလးက သူအေဖကို
ေျပာႏိူင္သြားတယ္။ အေဖေရ.. သားရိုက္ခဲ့တဲ့ သံေတြအားလံုးကို ႏႈတ္ၿပီး
သြားၿပီ တစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။
သည္အခါအေဖလုပ္တဲ့သူက သားရဲ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး သားရိုက္ခ့ဲတဲ့၀င္းထရံဆီကို
ေခၚသြားတယ္။ ေတာ္တယ္ငါ့သား လို႕လညး္ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ သား ေသခ်ာၾကည့္စမ္း။
၀င္းထရံတိုင္မွာ အေပါက္ေတြျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီ၀င္းထရံတိုင္ေတြက
အရင္တုန္းကလို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆုိတာ သားျမင္တယ္ မဟုတ္လား။
ေအး.. သားကစိတ္တိုတိုနဲ႕ ပါးစပ္ကေျပာခ်လိုက္တဲ့အခါ
တစ္ဖက္သားဆိုတဲ့၀င္းထရံတိုင္မွာ အခုလိုအမာရြတ္ေတြထင္က်န္ရစ္ခဲ့တတ္တယ္
သားရယ္။
အဲ့ဒီလိုပဲလူတစ္ေယာက္ကို သားကဓါးနဲ႕ထိုးလိုက္တယ္။
ၿပီးရင္ဓါးျပန္ႏွုတ္ၿပီး ရွိခိုးေတာင္းပန္တယ္ဆိုပါစို႔။
သားဘယ္ႏွစ္ခါပဲရွိခိုးေတာင္းပန္ပါေစ။ ဒဏ္ရာနဲ႕ အမာရြတ္ကေတာ့
မလြဲမေသြက်န္ခဲ့မွာပဲ ငါ့သားရယ္..တဲ့။
တကယ္ေတာ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာ အဖိုးတန္တဲ႕ရတနာေတြပါပဲ။ သူတို႔ဟာ
ငါတို႔ေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေစတယ္။ အားေပးကူညီတယ္။ ဒုကၡ၊သုခေတြကိုလည္း
မွ်ေ၀ခံစားၾကတယ္။ ရင္ဖြင့္သမွ်ကို ဂရုစိုက္နားေထာင္ေပးတယ္။
ဒါေၾကာင့္တစ္ခုခုဆိုစိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္နဲ႕။ သူတို႕ကိ
ုသံႏွုတ္ရာက်န္ခဲ့တဲ့ ၀င္းထရံေတြအျဖစ္မေရာက္ပါေစနဲ႕။
ကိုယ့္မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ဂရုစိုက္ေၾကာင္း
သူတို႕ကိုလည္း သူတို႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြအေပၚ
ဂရုစိုက္လာေအာင္လုပ္ေပးသင့္ေၾကာင္းေျပာၾကားေပးပါ။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္တုိင္က
သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့သူေတြဆီကို
ဒီပံုျပင္ေလးကို လက္ဆင့္ကမ္းပါ။ ယုတ္စြဆံုး ဒီစာေလးကို ပို႔လိုက္တဲ့သူဆီ
ဒီအတုိင္းျပန္ပို႔ႏိူင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ပို႔လိုက္တဲ့စာ ကိုယ့္ဆီ
ျပန္ေရာက္လာရင္ ကုိယ့္မွာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြရွိေနတာကို
အလိုလိုခံစားႏုိင္မွာပါ။
ရွိသတဲ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ႕အေဖက ေကာင္ေလးကို
အိမ္ရုိက္သံတစ္ထုပ္ေပးလိုက္ၿပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။ မင္း တစ္ခါစိတ္တိုတိုင္း
သံတစ္ေခ်ာင္းကို ေနာက္ေဖးက ၀င္းထရံတိုင္မွာ သြားရိုက္ေခ်ကြာတဲ့။
အေဖက အဲ့ဒီလိုေျပာၿပီး သံထုပ္ကိုေပးလုိက္တဲ့ ပထမေန႔မွာ ေကာင္ေလးဟာ
၀င္းထရံတိုင္မွာ သံေပါင္း ၃၇ေခ်ာင္းရိုက္သြင္းျဖစ္သြားတယ္
။ အဲဒီလိုနဲ႔
သူစိတ္တိုတိုင္း သံေလးေတြကို ၀င္းထရံမွာ ရိုက္ရင္းရိုက္ရင္း ေကာင္ေလးဟာ
သူစိတ္သူထိန္းႏိူင္လာသတဲ့။ သံရိုက္ခ်က္ေတြဟာလည္း တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕
က်ဲလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ေကာင္ေလးဟာ ၀င္းထရံမွာ သံေျပးရိုက္တာထက္စာရင္
ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို ထိန္းရတာပိုလြယ္လာမွန္း သေဘာေပါက္လာေတာ့တယ္။
အဆံုးမွာ ေကာင္ေလးဟာ စိတ္မတိုပဲေနႏိူင္တဲ့ေနကို ေရာက္လာေရာ။
ေကာင္ေလးကေျပးၿပီး သူအေဖကို သတင္းသြားပို႔တယ္.. အေဖေရ.. သားေတာ့ စိတ္ကို
ထိန္းႏိူင္သြားၿပီဗ်..
အဲ့ဒီလိုက်ေတာ့ သူအေဖက တစ္မ်ိဳးခိုင္းျပန္ေရာ.. မင္းကိုယ္မင္း
ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ တစ္ေနကုန္ထိန္းႏိူင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အဲ့ဒီသံေတြကို
ျပန္ႏွုတ္ဦးကြာ။ တစ္ေန႔ ထိန္း ႏိူင္ရင္ ညအိပ္ခါနီး တစ္ေခ်ာင္းႏွုန္းနဲ႕
ႏွုတ္ေနာ္လို႔ မွာလိုက္သတဲ့။ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ ေကာင္ေလးက သူအေဖကို
ေျပာႏိူင္သြားတယ္။ အေဖေရ.. သားရိုက္ခဲ့တဲ့ သံေတြအားလံုးကို ႏႈတ္ၿပီး
သြားၿပီ တစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။
သည္အခါအေဖလုပ္တဲ့သူက သားရဲ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး သားရိုက္ခ့ဲတဲ့၀င္းထရံဆီကို
ေခၚသြားတယ္။ ေတာ္တယ္ငါ့သား လို႕လညး္ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ သား ေသခ်ာၾကည့္စမ္း။
၀င္းထရံတိုင္မွာ အေပါက္ေတြျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီ၀င္းထရံတိုင္ေတြက
အရင္တုန္းကလို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆုိတာ သားျမင္တယ္ မဟုတ္လား။
ေအး.. သားကစိတ္တိုတိုနဲ႕ ပါးစပ္ကေျပာခ်လိုက္တဲ့အခါ
တစ္ဖက္သားဆိုတဲ့၀င္းထရံတိုင္မွာ အခုလိုအမာရြတ္ေတြထင္က်န္ရစ္ခဲ့တတ္တယ္
သားရယ္။
အဲ့ဒီလိုပဲလူတစ္ေယာက္ကို သားကဓါးနဲ႕ထိုးလိုက္တယ္။
ၿပီးရင္ဓါးျပန္ႏွုတ္ၿပီး ရွိခိုးေတာင္းပန္တယ္ဆိုပါစို႔။
သားဘယ္ႏွစ္ခါပဲရွိခိုးေတာင္းပန္ပါေစ။ ဒဏ္ရာနဲ႕ အမာရြတ္ကေတာ့
မလြဲမေသြက်န္ခဲ့မွာပဲ ငါ့သားရယ္..တဲ့။
တကယ္ေတာ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာ အဖိုးတန္တဲ႕ရတနာေတြပါပဲ။ သူတို႔ဟာ
ငါတို႔ေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေစတယ္။ အားေပးကူညီတယ္။ ဒုကၡ၊သုခေတြကိုလည္း
မွ်ေ၀ခံစားၾကတယ္။ ရင္ဖြင့္သမွ်ကို ဂရုစိုက္နားေထာင္ေပးတယ္။
ဒါေၾကာင့္တစ္ခုခုဆိုစိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္နဲ႕။ သူတို႕ကိ
ုသံႏွုတ္ရာက်န္ခဲ့တဲ့ ၀င္းထရံေတြအျဖစ္မေရာက္ပါေစနဲ႕။
ကိုယ့္မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ဂရုစိုက္ေၾကာင္း
သူတို႕ကိုလည္း သူတို႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြအေပၚ
ဂရုစိုက္လာေအာင္လုပ္ေပးသင့္ေၾကာင္းေျပာၾကားေပးပါ။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္တုိင္က
သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့သူေတြဆီကို
ဒီပံုျပင္ေလးကို လက္ဆင့္ကမ္းပါ။ ယုတ္စြဆံုး ဒီစာေလးကို ပို႔လိုက္တဲ့သူဆီ
ဒီအတုိင္းျပန္ပို႔ႏိူင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ပို႔လိုက္တဲ့စာ ကိုယ့္ဆီ
ျပန္ေရာက္လာရင္ ကုိယ့္မွာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြရွိေနတာကို
အလိုလိုခံစားႏုိင္မွာပါ။
ခုႏွစ္ရက္သားသမီးမ်ားအတြက္ေဗဒင္
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ.. ေဗဒင္ကိုယံုလား? ယံုတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ..
မယံုတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ...ဖတ္ၾကည့္ၾကပါေနာ္..ဟဲဟဲ
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ... ကိုယ့္ရဲ႕ကံတရားကို သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့...
ေဆးတကၠသိုလ္(မေကြး)က သူေတြေရးထားတာ...
ဘယ္လိုၾကည့္ရမလဲဆိုတာ ေျပာျပမယ္... ကိုယ့္ရဲ႕ ေမြးရက္ကို
ဂဏန္းတစ္လံုးတည္းျဖစ္ေအာင္ေပါင္းပါ.....
ဥမပါ... (အဲေလ..မွားလို႔).. ဥပမာ.. သင္သည္ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ေမြးပါက ၃
ဂဏန္းဇာတာရွင္ျဖစ္သည္။ (ဟဲဟဲ.. ေဗဒင္ဆရာေလသံနဲ႔ေျပာၾကည့္တာ...)
ကဲ.. ကိုယ့္ရဲ႕ ကံၾကမၼာဘယ္လိုလာမလဲဆိုတာ ၾကည့္ၾကရေအာင္ေနာ္ .. ငယ္ခ်င္းတို႔... ဟဲဟဲ
၁ ဂဏန္းသမားမ်ား
သင္သည္ တစ္ဘ၀လံုး သူမ်ားတစ္ကာ၏ တစ္တစ္ခြခြဆဲဆိုျခင္းကိုခံရတတ္သည္။
တစ္ကိုယ္ေရတည္း ေနထိုင္ရတတ္သည္။ တစ္ေလာကလံုးက တစ္ဖက္ ကိုယ္ကတစ္ဖက္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
ပညာေရး - စာေမးပြဲကို တစ္တန္းတစ္ခါက်ျဖင့္ ေျဖရေလာက္ေအာင္ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္မည္။
စီးပြားေရး - တစ္ရက္တစ္ခါ ေနရာေျပာင္း ေတာင္းစားရမည္။
အခ်စ္ေရး - အိမ္ေထာင္ရွိသူ ကေလး တစ္ေယာက္ အေဖ (သုိ႔မဟုတ္) အေမ ႏွင့္ ဖူးစာဆံုရတတ္သည္။
ယၾတာ - သစ္တစ္ပင္ပင္၏ ေအာက္တြင္ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အ၀တ္အစား မပါပဲ လက္ညိွဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီး
တစ္ေလာက လံုးတြင္ငါတစ္ေယာက္တည္း ဟု တစ္ၾကိမ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေပးပါ။
၂ ဂဏန္းသမားမ်ား
သင္သည္ ဤႏွစ္၀ယ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း၊
ႏွာပြျခင္းတို႔ကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခံစားရေပအံ့။
ပညာေရး - ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ျခင္းပညာကို ေလ့လာရတတ္သည္။
စီးပြားေရး - ႏွစ္ရွည္လမ်ားက အေၾကြးမ်ားကိုျပန္ရကိန္းရွိသည္။
အခ်စ္ေရး - ႏွမခ်င္းမစာနာတတ္သူ၏ ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ခံရတတ္သည္။
ယၾတာ - မိမိႏွာေခါင္းႏွစ္ေပါက္ကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ပိတ္၍
အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ကာ " နင့္သတင္းေတြ
ငါၾကားေနရတယ္ " ဟု မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ မာန္ပါပါေျပာပါေလ။
၃ ဂဏန္းသမားမ်ား
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံုးမရဘူးဟုထင္ၿပီး စိတ္ဓါတ္က်ေနတတ္သည္။ သံစူးျခင္း၊
သန္းတြယ္ျခင္း၊ ေသးမထြက္ျခင္းတို႔ကို ခံစားရတတ္သည္။
ပညာေရး - အသံုးမက်ေအာင္ေနထိုင္နည္းကို ဆရာသမားသံုးဦးမွ လမ္းညႊန္တတ္သည္။
စီးပြားေရး - သူခိုးခိုးခံရတတ္သည္။ တန္ဖိုးရွိပစၥည္းကို ပစၥလတ္ခတ္သိမ္းထားပါ။
အခ်စ္ေရး - သံုးပြင့္ဆိုင္ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္တတ္သည္။
သံုးဘီးကားေမာင္းသူတစ္ဦးႏွင့္ ဖူးစာဆံုတတ္သည္။
ယၾတာ - တစ္ကိုယ္လံုးေဆးနီတို႔ပါ။ ၿပီးလွ်င္ လမ္းသံုးခြဆံုရာသို႔သြား၍
ေျခတစ္ဖက္ကို ေထာက္ရပ္ကာ
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေလထဲသို႔ဆန္႔တန္းၿပီးေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားပါ။
လည္ပင္းတြင္ေအာက္ပါ ဂမၻီရအေနာက္တိုင္းအင္းခ်ပ္ကိုဆြဲထားပါ။
လူတကာ၏ေမတၱာေစတနာကို ခံစားရပါလိမ့္မည္။
HIV (+)
၄ ဂဏန္းသမားမ်ား
လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၏ မေလးမခန္႔လုပ္ျခင္းကို ေအာင့္သက္သက္ခံရတတ္သည္။
လိပ္ေခါင္းထြက္ျခင္း၊ လက္တုန္ျခင္း၊ လႈပ္မရျခင္းတို႔ျဖစ္တတ္သည္။
ပညာေရး - လစ္လွ်င္လစ္သလိုႀကိဳးစားပါ။
လြယ္လြယ္ကူကူေအာင္ျမင္ပါလိမ့္မည္။ ေလးစားေအာင္ေန၍
ကြယ္ရာတြင္မဟုတ္တာမွန္သမွ်လုပ္ေသာပညာရပ္ကို သင္ၾကားရတတ္သည္။
စီးပြားေရး - အလစ္သုတ္ခံရတတ္သည္။ ေစ်း၀ယ္လွ်င္ အေလးခိုးခံရတတ္သည္။
အခ်စ္ေရး - ေလးလံုး(မ်က္မွန္တပ္သူ) တစ္ဦးႏွင့္ ဖူးစာဆံုတတ္သည္။
မုဆိုးဖို၊ မုဆိုးမတစ္ဦး၏ ေလးစားစြာျဖင့္ ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းခံရတတ္သည္။
ယၾတာ - လစ္ပိုတစ္လံုးေသာက္ၿပီး လိပ္ဥ(၄၄)လံုးစားကာ
ေလးထပ္တိုက္ေပၚမွေန၍ ေလးဘက္ေထာက္၍ " အားလံုးကို ေလးစားပါတယ္ " ဟု
အသံ၀ါႀကီးျဖင့္ေလးႀကိမ္တိတိေအာ္ပါ။
၅ ဂဏန္းသမားမ်ား
ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ေရလိုက္ငါးလိုက္အေနရဆံုးျဖစ္သည္။
အျမင့္ေရာက္ကိန္းရွိသည္ ( ဥပမာ- ငါးထပ္တိုက္ေပၚ)။
ပညာေရး - ငါးပါးသီလကို စနစ္တက်ခ်ိဳးေဖာက္ေသာ ပညာရပ္ကိုတတ္ေျမာက္လိမ့္မည္။
စီးပြားေရး - ငါးစိမ္းသည္အလုပ္ျဖင့္ အက်ိဳးေပးမည္။
အခ်စ္ေရး - ငွက္ဆိုးထိုးသံကဲ့သို႔ အသံရွိသူႏွင့္ဖူးစာဆံုတတ္သည္။
ငါးခူၿပံဳးၿပံဳးတတ္သူ ငါးဦး၏ အီစီကလီလုပ္ျခင္းကို ငါးရက္ခန္႔
သည္းခံရတတ္သည္။
ယၾတာ - ငါးေၾကာ္၀ယ္စားၿပီး ငါးေယာက္ေျမာက္ေတြ႔သည့္ေကာင္မေလးကို
ငါးမန္းအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္၍ "ကႀကီးဖင္မွာ ေပြးေတြနဲ႔၊ ခေခြးဖင္မွာ
ေပြးေတြနဲ႔၊ " ဟူ၍ "က"မွ "င" အကၡရာအထိဆိုပါ။ လက္ေတြ႔ဆိုၾကည့္ပါ။
ထူးျခားပါလိမ့္မည္။
၆ ဂဏန္းသမားမ်ား
ေျခာက္ေသြ႕စြာ အထီးက်န္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေယာက်္ားစင္စစ္မွေန၍
ေျခာက္သြားျခင္း၊ ၿခံဳးပြဲခ်ငိုခ်င္ေနျခင္းတို႔ျဖစ္တတ္သည္။
ပညာေရး - ၿခံဳးၿခံဳးက်ေလာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ခ်က္ခ်င္းေအာင္ျမင္မည္။
နတ္ကေတာ္သင္တန္း၊ အလွဖန္တီးရွင္သင္တန္းကိုတက္ရတတ္သည္။ ေျခာက္လွန္႔၍
ညာစားေသာပညာရပ္မ်ားတတ္လြယ္သည္။
စီးပြားေရး - စီးပြားေရးကံေကာင္းေနၿပီျဖစ္၍ ျခင္းေတာင္းရက္ျခင္း၊
ျခင္ေထာင္ခ်ဳပ္ျခင္း၊ ျခင္ေဆးေခြထုတ္လုပ္ျခင္းစသည့္လုပ္ငန္းမ်ားမွ
အူေျခာက္ေလာက္ေအာင္ အျမတ္ရရွိမည္။ အေကာင္းမ်ားေျပေပ်ာက္၍
အဆိုးမ်ားေရာက္လာပါလိမ့္မည္။
အခ်စ္ေရး - ေျခာက္ေနေသာခ်စ္သူႏွင့္ ေျခာက္ရက္ၾကာစကားမ်ားရတတ္သည္။
တက္မတတ္၊ ခ်က္မတတ္ငိုတတ္သူတစ္ဦးႏွင့္ ဖူးစာဆံုတတ္သည္။ ခ်စ္သူ၏
နာက်ည္းမႈျဖင့္ ေျခာက္လံုးျပဴးႏွင့္ အပစ္ခံရတတ္သည္။
ယၾတာ - ခ်ဳံထဲတြင္ ခ်ိန္းေတြ႔ေနသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ၾကားထဲသို႔
၆က်ပ္သားခန္႔ ရွိေသာ ခ်ီးထုပ္ကိုပစ္ထည့္ၿပီး "အခ်ား.. အခ်ား" ဟု ေအာ္၍
အာေျခာက္သည္အထိ ေျပးပါ။
၇ ဂဏန္းသမားမ်ား
အခြန္မေဆာင္ႏိုင္သျဖင့္ အဖမ္းခံရတတ္သည္။ မ်က္ခြံဖြင့္မရျခင္း၊
ခြံ႕ေကၽြးမွစားႏိုင္ျခင္း၊ ခါးနာျခင္း၊ ခြက္လက္ဆြဲခ်င္စိတ္ေပါက္ေနျခင္း၊
ခုႏွစ္ရက္သားသမီး၏ သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေမတၱာထားျခင္းကို ခံရတတ္သည္။
ပညာေရး - ခိုးခ်မရျဖစ္တတ္သည္။ ခိုးကူးေနစဥ္ အခန္းေစာင့္ဆရာမမွ
လက္ပူးလက္ၾကပ္မိတတ္သည္။ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးကို ဒုကၡေပးေသာ အတတ္ကိုရတတ္သည္။
အခ်စ္ေရး - ခုႏွစ္သကၠရာဇ္တူတူ ေမြးဖြားသူႏွင့္ ဖူးစာဆံုရမည္။
ခ်စ္သူ၏အႏွစ္မပါေသာ အခြံစကားမ်ားကို ၿငီးေငြ႔လာမည္။ ခြက္ထိုးခြက္လန္
ရယ္တတ္သူတစ္ဦးကို တိတ္တခိုး ခ်စ္မိလာတတ္သည္။
ယၾတာ - ခံုေပၚတက္၍ ခါးေတာင္းကို ေျမႈာက္ေအာင္က်ိဳက္ၿပီး မယ္ဒလင္တီးကာ
အက္ဆစ္အဖြဲ႕၏ အခန္း(၇) သင္ခန္းစာသီခ်င္းကို
တြံေတးစိုးေအာင္ကီးျဖင့္ဆိုပါ။
၈ ဂဏန္းသမားမ်ား
ယခုႏွစ္လုပ္သမွ် တလြဲျဖစ္လာမည္။ အသည္းေရာင္ဘီပိုးစစ္၍ negativeျပရာ
၀မ္းသာေနစဥ္ HIV positive ၀င္ေၾကာင္းသတင္းၾကားရတတ္သည္။ ခ်စ္သူထံမွ
အေျဖရသည့္ေန႔တြင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို မိမိထက္ပိုခ်စ္သူက ကားတင္ေျပးတတ္သည္။
ပညာေရး - ရွစ္ပါးသီလကို ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ခဏခဏျပင္၀တ္တတ္ေသာ အက်င့္ရမည္။
စီးပြားေရး - ရွဥ့္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမွ အျမတ္ရတတ္သည္။
ေျခရွစ္ေခ်ာင္းရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ား(ဥပမာ-ဂဏန္း၊ ပင့္ကူ) စသည္တို႔ကို
သိပၸံနည္းက် ေမြးျမဴရင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ(ဆံပင္ထဲတြင္) ခ်မ္းသာမည္။
အခ်စ္ေရး - အရွက္မရွိသူတစ္ဦး၏ ရွိခိုးကာ ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းခံရတတ္သည္။
ရႈပ္ေပြေသာခ်စ္သူေၾကာင့္စိတ္ညစ္ရတတ္သည္။
ယၾတာ - ခ်စ္သူကုိ ဥသွ်စ္သီးေကၽြးၿပီး ရွိခိုးကာ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳး၍
"shit" ဟု ရက္ရက္စက္စက္ေအာ္ပါ။
၉ ဂဏန္းသမားမ်ား
န၀င္းသမားမ်ားအဖို႔ ယခုႏွစ္ဂမၻီရဆန္ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္
ၾကံဳရတတ္သည္။ အထက္မွ ပုဂိဳလ္မ်ား(ထန္းတက္သမား၊ ပန္းရံ) တို႔၏
လာေရာက္ဆက္သြယ္မႈကိုခံယူရမည္။ ဓါတ္စီးသူကို ထိမိ၍ဓါတ္လိုက္သည္။
ဓါတ္တိုင္ေပၚမွ ဓါတ္မီးသီးသည္ သင့္ေခါင္းေပၚသို႔ ဒုတ္ဒုတ္ထိက်တတ္သည္။
ပညာေရး - ကိုးကြယ္ရာမရွိျဖစ္ၿပီး စာေမးပြဲက်တတ္သည္။
ပတ္၀န္းက်င္မေကာင္း၍ ကံအေၾကာင္းမလွျဖစ္တတ္သည္။ ကုန္းကုန္းကြကြလုပ္ရေသာ
ပညာရပ္ကို သင္ၾကားရတတ္သည္။
စီးပြားေရး - ကုန္သမွ် ျပန္ရမည္။ ရသမွ် ျပန္ကုန္သည္။
အခ်စ္ေရး - ကြက္စိတ္ဆရာတစ္ဦးႏွင့္
အိမ္ေထာင္ရက္သား(ရက္ပိုင္းမွ်သာ)က်တတ္သည္။
ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္တတ္သူတစ္ဦးေၾကာင့္ ရင္ခုန္ရတတ္သည္။
ယၾတာ - ကိုကာကိုလာ ေသာက္ေနသူတစ္ဦးကို ကတၱရာေစးျဖင့္သုတ္၍
"ကိုးကြယ္ပါ၏" ဟုေျပာကာ ေက်ာကုန္းကို ကုတ္ေပးပါ။
မယံုတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ...ဖတ္ၾကည့္ၾကပါေနာ္..ဟဲဟဲ
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ... ကိုယ့္ရဲ႕ကံတရားကို သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့...
ေဆးတကၠသိုလ္(မေကြး)က သူေတြေရးထားတာ...
ဘယ္လိုၾကည့္ရမလဲဆိုတာ ေျပာျပမယ္... ကိုယ့္ရဲ႕ ေမြးရက္ကို
ဂဏန္းတစ္လံုးတည္းျဖစ္ေအာင္ေပါင္းပါ.....
ဥမပါ... (အဲေလ..မွားလို႔).. ဥပမာ.. သင္သည္ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ေမြးပါက ၃
ဂဏန္းဇာတာရွင္ျဖစ္သည္။ (ဟဲဟဲ.. ေဗဒင္ဆရာေလသံနဲ႔ေျပာၾကည့္တာ...)
ကဲ.. ကိုယ့္ရဲ႕ ကံၾကမၼာဘယ္လိုလာမလဲဆိုတာ ၾကည့္ၾကရေအာင္ေနာ္ .. ငယ္ခ်င္းတို႔... ဟဲဟဲ
၁ ဂဏန္းသမားမ်ား
သင္သည္ တစ္ဘ၀လံုး သူမ်ားတစ္ကာ၏ တစ္တစ္ခြခြဆဲဆိုျခင္းကိုခံရတတ္သည္။
တစ္ကိုယ္ေရတည္း ေနထိုင္ရတတ္သည္။ တစ္ေလာကလံုးက တစ္ဖက္ ကိုယ္ကတစ္ဖက္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
ပညာေရး - စာေမးပြဲကို တစ္တန္းတစ္ခါက်ျဖင့္ ေျဖရေလာက္ေအာင္ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္မည္။
စီးပြားေရး - တစ္ရက္တစ္ခါ ေနရာေျပာင္း ေတာင္းစားရမည္။
အခ်စ္ေရး - အိမ္ေထာင္ရွိသူ ကေလး တစ္ေယာက္ အေဖ (သုိ႔မဟုတ္) အေမ ႏွင့္ ဖူးစာဆံုရတတ္သည္။
ယၾတာ - သစ္တစ္ပင္ပင္၏ ေအာက္တြင္ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အ၀တ္အစား မပါပဲ လက္ညိွဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီး
တစ္ေလာက လံုးတြင္ငါတစ္ေယာက္တည္း ဟု တစ္ၾကိမ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေပးပါ။
၂ ဂဏန္းသမားမ်ား
သင္သည္ ဤႏွစ္၀ယ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း၊
ႏွာပြျခင္းတို႔ကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခံစားရေပအံ့။
ပညာေရး - ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ျခင္းပညာကို ေလ့လာရတတ္သည္။
စီးပြားေရး - ႏွစ္ရွည္လမ်ားက အေၾကြးမ်ားကိုျပန္ရကိန္းရွိသည္။
အခ်စ္ေရး - ႏွမခ်င္းမစာနာတတ္သူ၏ ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ခံရတတ္သည္။
ယၾတာ - မိမိႏွာေခါင္းႏွစ္ေပါက္ကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ပိတ္၍
အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ကာ " နင့္သတင္းေတြ
ငါၾကားေနရတယ္ " ဟု မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ မာန္ပါပါေျပာပါေလ။
၃ ဂဏန္းသမားမ်ား
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံုးမရဘူးဟုထင္ၿပီး စိတ္ဓါတ္က်ေနတတ္သည္။ သံစူးျခင္း၊
သန္းတြယ္ျခင္း၊ ေသးမထြက္ျခင္းတို႔ကို ခံစားရတတ္သည္။
ပညာေရး - အသံုးမက်ေအာင္ေနထိုင္နည္းကို ဆရာသမားသံုးဦးမွ လမ္းညႊန္တတ္သည္။
စီးပြားေရး - သူခိုးခိုးခံရတတ္သည္။ တန္ဖိုးရွိပစၥည္းကို ပစၥလတ္ခတ္သိမ္းထားပါ။
အခ်စ္ေရး - သံုးပြင့္ဆိုင္ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္တတ္သည္။
သံုးဘီးကားေမာင္းသူတစ္ဦးႏွင့္ ဖူးစာဆံုတတ္သည္။
ယၾတာ - တစ္ကိုယ္လံုးေဆးနီတို႔ပါ။ ၿပီးလွ်င္ လမ္းသံုးခြဆံုရာသို႔သြား၍
ေျခတစ္ဖက္ကို ေထာက္ရပ္ကာ
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေလထဲသို႔ဆန္႔တန္းၿပီးေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားပါ။
လည္ပင္းတြင္ေအာက္ပါ ဂမၻီရအေနာက္တိုင္းအင္းခ်ပ္ကိုဆြဲထားပါ။
လူတကာ၏ေမတၱာေစတနာကို ခံစားရပါလိမ့္မည္။
HIV (+)
၄ ဂဏန္းသမားမ်ား
လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၏ မေလးမခန္႔လုပ္ျခင္းကို ေအာင့္သက္သက္ခံရတတ္သည္။
လိပ္ေခါင္းထြက္ျခင္း၊ လက္တုန္ျခင္း၊ လႈပ္မရျခင္းတို႔ျဖစ္တတ္သည္။
ပညာေရး - လစ္လွ်င္လစ္သလိုႀကိဳးစားပါ။
လြယ္လြယ္ကူကူေအာင္ျမင္ပါလိမ့္မည္။ ေလးစားေအာင္ေန၍
ကြယ္ရာတြင္မဟုတ္တာမွန္သမွ်လုပ္ေသာပညာရပ္ကို သင္ၾကားရတတ္သည္။
စီးပြားေရး - အလစ္သုတ္ခံရတတ္သည္။ ေစ်း၀ယ္လွ်င္ အေလးခိုးခံရတတ္သည္။
အခ်စ္ေရး - ေလးလံုး(မ်က္မွန္တပ္သူ) တစ္ဦးႏွင့္ ဖူးစာဆံုတတ္သည္။
မုဆိုးဖို၊ မုဆိုးမတစ္ဦး၏ ေလးစားစြာျဖင့္ ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းခံရတတ္သည္။
ယၾတာ - လစ္ပိုတစ္လံုးေသာက္ၿပီး လိပ္ဥ(၄၄)လံုးစားကာ
ေလးထပ္တိုက္ေပၚမွေန၍ ေလးဘက္ေထာက္၍ " အားလံုးကို ေလးစားပါတယ္ " ဟု
အသံ၀ါႀကီးျဖင့္ေလးႀကိမ္တိတိေအာ္ပါ။
၅ ဂဏန္းသမားမ်ား
ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ေရလိုက္ငါးလိုက္အေနရဆံုးျဖစ္သည္။
အျမင့္ေရာက္ကိန္းရွိသည္ ( ဥပမာ- ငါးထပ္တိုက္ေပၚ)။
ပညာေရး - ငါးပါးသီလကို စနစ္တက်ခ်ိဳးေဖာက္ေသာ ပညာရပ္ကိုတတ္ေျမာက္လိမ့္မည္။
စီးပြားေရး - ငါးစိမ္းသည္အလုပ္ျဖင့္ အက်ိဳးေပးမည္။
အခ်စ္ေရး - ငွက္ဆိုးထိုးသံကဲ့သို႔ အသံရွိသူႏွင့္ဖူးစာဆံုတတ္သည္။
ငါးခူၿပံဳးၿပံဳးတတ္သူ ငါးဦး၏ အီစီကလီလုပ္ျခင္းကို ငါးရက္ခန္႔
သည္းခံရတတ္သည္။
ယၾတာ - ငါးေၾကာ္၀ယ္စားၿပီး ငါးေယာက္ေျမာက္ေတြ႔သည့္ေကာင္မေလးကို
ငါးမန္းအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္၍ "ကႀကီးဖင္မွာ ေပြးေတြနဲ႔၊ ခေခြးဖင္မွာ
ေပြးေတြနဲ႔၊ " ဟူ၍ "က"မွ "င" အကၡရာအထိဆိုပါ။ လက္ေတြ႔ဆိုၾကည့္ပါ။
ထူးျခားပါလိမ့္မည္။
၆ ဂဏန္းသမားမ်ား
ေျခာက္ေသြ႕စြာ အထီးက်န္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေယာက်္ားစင္စစ္မွေန၍
ေျခာက္သြားျခင္း၊ ၿခံဳးပြဲခ်ငိုခ်င္ေနျခင္းတို႔ျဖစ္တတ္သည္။
ပညာေရး - ၿခံဳးၿခံဳးက်ေလာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ခ်က္ခ်င္းေအာင္ျမင္မည္။
နတ္ကေတာ္သင္တန္း၊ အလွဖန္တီးရွင္သင္တန္းကိုတက္ရတတ္သည္။ ေျခာက္လွန္႔၍
ညာစားေသာပညာရပ္မ်ားတတ္လြယ္သည္။
စီးပြားေရး - စီးပြားေရးကံေကာင္းေနၿပီျဖစ္၍ ျခင္းေတာင္းရက္ျခင္း၊
ျခင္ေထာင္ခ်ဳပ္ျခင္း၊ ျခင္ေဆးေခြထုတ္လုပ္ျခင္းစသည့္လုပ္ငန္းမ်ားမွ
အူေျခာက္ေလာက္ေအာင္ အျမတ္ရရွိမည္။ အေကာင္းမ်ားေျပေပ်ာက္၍
အဆိုးမ်ားေရာက္လာပါလိမ့္မည္။
အခ်စ္ေရး - ေျခာက္ေနေသာခ်စ္သူႏွင့္ ေျခာက္ရက္ၾကာစကားမ်ားရတတ္သည္။
တက္မတတ္၊ ခ်က္မတတ္ငိုတတ္သူတစ္ဦးႏွင့္ ဖူးစာဆံုတတ္သည္။ ခ်စ္သူ၏
နာက်ည္းမႈျဖင့္ ေျခာက္လံုးျပဴးႏွင့္ အပစ္ခံရတတ္သည္။
ယၾတာ - ခ်ဳံထဲတြင္ ခ်ိန္းေတြ႔ေနသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ၾကားထဲသို႔
၆က်ပ္သားခန္႔ ရွိေသာ ခ်ီးထုပ္ကိုပစ္ထည့္ၿပီး "အခ်ား.. အခ်ား" ဟု ေအာ္၍
အာေျခာက္သည္အထိ ေျပးပါ။
၇ ဂဏန္းသမားမ်ား
အခြန္မေဆာင္ႏိုင္သျဖင့္ အဖမ္းခံရတတ္သည္။ မ်က္ခြံဖြင့္မရျခင္း၊
ခြံ႕ေကၽြးမွစားႏိုင္ျခင္း၊ ခါးနာျခင္း၊ ခြက္လက္ဆြဲခ်င္စိတ္ေပါက္ေနျခင္း၊
ခုႏွစ္ရက္သားသမီး၏ သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေမတၱာထားျခင္းကို ခံရတတ္သည္။
ပညာေရး - ခိုးခ်မရျဖစ္တတ္သည္။ ခိုးကူးေနစဥ္ အခန္းေစာင့္ဆရာမမွ
လက္ပူးလက္ၾကပ္မိတတ္သည္။ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးကို ဒုကၡေပးေသာ အတတ္ကိုရတတ္သည္။
အခ်စ္ေရး - ခုႏွစ္သကၠရာဇ္တူတူ ေမြးဖြားသူႏွင့္ ဖူးစာဆံုရမည္။
ခ်စ္သူ၏အႏွစ္မပါေသာ အခြံစကားမ်ားကို ၿငီးေငြ႔လာမည္။ ခြက္ထိုးခြက္လန္
ရယ္တတ္သူတစ္ဦးကို တိတ္တခိုး ခ်စ္မိလာတတ္သည္။
ယၾတာ - ခံုေပၚတက္၍ ခါးေတာင္းကို ေျမႈာက္ေအာင္က်ိဳက္ၿပီး မယ္ဒလင္တီးကာ
အက္ဆစ္အဖြဲ႕၏ အခန္း(၇) သင္ခန္းစာသီခ်င္းကို
တြံေတးစိုးေအာင္ကီးျဖင့္ဆိုပါ။
၈ ဂဏန္းသမားမ်ား
ယခုႏွစ္လုပ္သမွ် တလြဲျဖစ္လာမည္။ အသည္းေရာင္ဘီပိုးစစ္၍ negativeျပရာ
၀မ္းသာေနစဥ္ HIV positive ၀င္ေၾကာင္းသတင္းၾကားရတတ္သည္။ ခ်စ္သူထံမွ
အေျဖရသည့္ေန႔တြင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို မိမိထက္ပိုခ်စ္သူက ကားတင္ေျပးတတ္သည္။
ပညာေရး - ရွစ္ပါးသီလကို ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ခဏခဏျပင္၀တ္တတ္ေသာ အက်င့္ရမည္။
စီးပြားေရး - ရွဥ့္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမွ အျမတ္ရတတ္သည္။
ေျခရွစ္ေခ်ာင္းရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ား(ဥပမာ-ဂဏန္း၊ ပင့္ကူ) စသည္တို႔ကို
သိပၸံနည္းက် ေမြးျမဴရင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ(ဆံပင္ထဲတြင္) ခ်မ္းသာမည္။
အခ်စ္ေရး - အရွက္မရွိသူတစ္ဦး၏ ရွိခိုးကာ ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းခံရတတ္သည္။
ရႈပ္ေပြေသာခ်စ္သူေၾကာင့္စိတ္ညစ္ရတတ္သည္။
ယၾတာ - ခ်စ္သူကုိ ဥသွ်စ္သီးေကၽြးၿပီး ရွိခိုးကာ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳး၍
"shit" ဟု ရက္ရက္စက္စက္ေအာ္ပါ။
၉ ဂဏန္းသမားမ်ား
န၀င္းသမားမ်ားအဖို႔ ယခုႏွစ္ဂမၻီရဆန္ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္
ၾကံဳရတတ္သည္။ အထက္မွ ပုဂိဳလ္မ်ား(ထန္းတက္သမား၊ ပန္းရံ) တို႔၏
လာေရာက္ဆက္သြယ္မႈကိုခံယူရမည္။ ဓါတ္စီးသူကို ထိမိ၍ဓါတ္လိုက္သည္။
ဓါတ္တိုင္ေပၚမွ ဓါတ္မီးသီးသည္ သင့္ေခါင္းေပၚသို႔ ဒုတ္ဒုတ္ထိက်တတ္သည္။
ပညာေရး - ကိုးကြယ္ရာမရွိျဖစ္ၿပီး စာေမးပြဲက်တတ္သည္။
ပတ္၀န္းက်င္မေကာင္း၍ ကံအေၾကာင္းမလွျဖစ္တတ္သည္။ ကုန္းကုန္းကြကြလုပ္ရေသာ
ပညာရပ္ကို သင္ၾကားရတတ္သည္။
စီးပြားေရး - ကုန္သမွ် ျပန္ရမည္။ ရသမွ် ျပန္ကုန္သည္။
အခ်စ္ေရး - ကြက္စိတ္ဆရာတစ္ဦးႏွင့္
အိမ္ေထာင္ရက္သား(ရက္ပိုင္းမွ်သာ)က်တတ္သည္။
ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္တတ္သူတစ္ဦးေၾကာင့္ ရင္ခုန္ရတတ္သည္။
ယၾတာ - ကိုကာကိုလာ ေသာက္ေနသူတစ္ဦးကို ကတၱရာေစးျဖင့္သုတ္၍
"ကိုးကြယ္ပါ၏" ဟုေျပာကာ ေက်ာကုန္းကို ကုတ္ေပးပါ။
ေအးခ်မ္းစြာရွင္သန္ျခင္း
တစ္ခါက ဥေရာပတိုက္ဘက္မွာ ဘုရင္တစ္ပါးရွိတယ္။ အဲဒီဘုရင္ဟာ သူ႔ဥယ်ာဥ္ထဲမွာရွိတဲ့ ပန္းပင္ေတြ၊
သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္တဲ့ အခါတိုင္း အပင္ေတြကို အရမ္းပြင့္၊
အရမ္းသီးခိုင္းေလ့ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားတယ္၊ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးဟာ ညွိဳးၿပီး
ေျခာက္ေသြ႕ ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ "ဘာျဖစ္တာလဲ" လို႔ သူက ေမးလိုက္တယ္၊ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက
"ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာတံုး၊ က်ဳပ္က ထင္းရွဴးပင္ကိုတုၿပီး အေပၚကို တက္ေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ မဟုတ္ေလေတာ့
အျမစ္အားက မခံႏိုင္ေတာ့ ေသရတာေပါ့"။ အဲဒါနဲ႔ ထင္းရွဴးပင္ဆီကို သြားျပန္ေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက
ကိုင္းၿပီးေကြးက်ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးကို "ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ" လို႔ဘုရင္ႀကီးက ေမးလိုက္ျပန္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက "က်ဳပ္ကလည္း စပ်စ္ပင္ႀကီးကို အားက်ၿပီး အသီးေတြ အရမ္းသီးလိုက္တယ္၊ စပ်စ္ပင္
မဟုတ္ေလေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခုလို အရမ္း ေကြးသြားတာေပါ့" လို႔ေျပာတယ္။ စပ်စ္ပင္ႀကီးကလည္း
ေသမလိုျဖစ္ေနတယ္၊ "ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ" လို႔ေမးေတာ့ "က်ဳပ္က ႏွင္းဆီပင္ ကို အားက်ၿပီး သူလို လိုက္ပြင့္တာဗ်ိဳ႕၊
အဲဒီေတာ့ စပ်စ္သီးလည္း မသီးေတာ့ဘူး၊ ႏွင္းဆီပန္းလဲ မပြင့္ေတာ့ပဲ အခုလို ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္သြားရတာပဲ"
လို႔ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင္ႀကီးက ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္သြားတဲ့ အခါမွာ အပင္ေလးတစ္ပင္ကို ေတြ႔တယ္။ အပင္က
သိပ္မႀကီးပါဘူး။ အရြက္ေလးေတြ အကိုင္းအခက္ေလးေတြလည္း စိုစိုေျပေျပနဲ႔၊ အပြင့္က ရနံ႔ေလးေတြကလည္း
သင္းပ်ံ႕လို႔၊ အဲဒီအပင္ရဲ႔ နာမည္က Heart's Ease (ႏွလံုးေအးခ်မ္း ပန္း) လို႔ေခၚေလ့ ရွိတဲ့ အပင္ေလးပါပဲ။
ဘုရင္ႀကီးက အဲဒီအပင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး "ငါ့ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလံုး မွာရွိတဲ့ အပင္ေတြ ေသတာေတြ ေသကုန္ၿပီ၊
တခ်ိဳ႕လည္း ေသလုေမ်ာပါ ျဖစ္ေနၿပီ။ ႏွလံုးေအးခ်မ္းရယ္… မင္းကေတာ့ ရွင္သန္စိုေျပလို႔ ပါလား… ဘာေၾကာင့္လဲ"
လို႔ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ အပင္ကေလးက ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ "အသင္မင္းႀကီး ကၽြႏ္ုပ္ကို ဒီဥယ်ာဥ္မွာ
စိုက္ကတည္းက ႏွလံုးေအးခ်မ္းကို ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုရပါတယ္… ၀က္သစ္ခ်ပင္လို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး…
ဒါေၾကာင့္ ၀က္သစ္ခ်ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး… အဲဒီလိုပဲ ထင္းရွဴးပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြကိ ု လည္း အားမက်ခဲ့ဘူး…
အသီးေတြျပြတ္ေနေအာင္သီးတဲ့ စပ်စ္ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး… အပြင့္ႀကီးေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့
ႏွင္းဆီပင္ကိုလည္း အာမက်ခဲ့ဘူး… ႏွလံုးေအးခ်မ္းဟာ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ေနခဲ့တယ္… ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ
ရွင္သန္ခဲ့တယ္… အားက်ၿပီး ဘာကိုမွမလုပ္ခဲ့ဘူး… ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုးေအးခ်မ္း အျဖစ္နဲ႔ပဲ
ရွင္သန္ရပ္တည္ေနႏိုင္တာေပါ ့… တျခားဘာမွမဟုတ္ဘူး" လို႔ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္… .
ကဲဒီပံုၿပင္ေလးရဲ့ ဆိုလိုရင္းကလည္းရွင္းလွပါတယ္ေနာ ္ .... သူတဖက္သားကို အတုယူၿပီးအားၾကၿပီး လိုက္တုတာ မေကာင္းေသာအၾကင့္လို ့မဆိုလိုနိုင္ေပမဲ့ .... မတုရင္ တုလို ့မရတာေတြ အမ်ားၾကိိိီးပါရွင္ .. ဒါေၾကာင့္ ကိုပိုင္ဆိုင္တဲ့ အရည္ခ်င္း ကိုရထားတဲ့ ဘ၀ကိုသာ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ ... ဒီပံုၿပင္ေလးထဲက နွလံုးေအးခ်မ္း အပင္ေလးလို႔ပဲ နွလံုးေအးခ်မ္းစြာ ရွင္သန္ရပ္တည္ေနနိုင္မွာပါ ရွင္ ...
ဒီပံုၿပင္ေလးကေတာ့ ဟာသေလးနဲ ့ဆံုးမထားတဲ့ ရုိးရိုးရွင္းရွင္းပံုၿပင္ေလးပါ ပဲရွင္ .. လြယ္ကူလြန္းတဲ့ အတြက္သေဘာေပါက္လဲ လြယ္ကူလွပါတယ္ ဖတ္ၾကည့္ၾကအံုးေနာ္ ...
သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္တဲ့ အခါတိုင္း အပင္ေတြကို အရမ္းပြင့္၊
အရမ္းသီးခိုင္းေလ့ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားတယ္၊ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးဟာ ညွိဳးၿပီး
ေျခာက္ေသြ႕ ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ "ဘာျဖစ္တာလဲ" လို႔ သူက ေမးလိုက္တယ္၊ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက
"ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာတံုး၊ က်ဳပ္က ထင္းရွဴးပင္ကိုတုၿပီး အေပၚကို တက္ေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ မဟုတ္ေလေတာ့
အျမစ္အားက မခံႏိုင္ေတာ့ ေသရတာေပါ့"။ အဲဒါနဲ႔ ထင္းရွဴးပင္ဆီကို သြားျပန္ေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက
ကိုင္းၿပီးေကြးက်ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးကို "ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ" လို႔ဘုရင္ႀကီးက ေမးလိုက္ျပန္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက "က်ဳပ္ကလည္း စပ်စ္ပင္ႀကီးကို အားက်ၿပီး အသီးေတြ အရမ္းသီးလိုက္တယ္၊ စပ်စ္ပင္
မဟုတ္ေလေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခုလို အရမ္း ေကြးသြားတာေပါ့" လို႔ေျပာတယ္။ စပ်စ္ပင္ႀကီးကလည္း
ေသမလိုျဖစ္ေနတယ္၊ "ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ" လို႔ေမးေတာ့ "က်ဳပ္က ႏွင္းဆီပင္ ကို အားက်ၿပီး သူလို လိုက္ပြင့္တာဗ်ိဳ႕၊
အဲဒီေတာ့ စပ်စ္သီးလည္း မသီးေတာ့ဘူး၊ ႏွင္းဆီပန္းလဲ မပြင့္ေတာ့ပဲ အခုလို ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္သြားရတာပဲ"
လို႔ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင္ႀကီးက ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္သြားတဲ့ အခါမွာ အပင္ေလးတစ္ပင္ကို ေတြ႔တယ္။ အပင္က
သိပ္မႀကီးပါဘူး။ အရြက္ေလးေတြ အကိုင္းအခက္ေလးေတြလည္း စိုစိုေျပေျပနဲ႔၊ အပြင့္က ရနံ႔ေလးေတြကလည္း
သင္းပ်ံ႕လို႔၊ အဲဒီအပင္ရဲ႔ နာမည္က Heart's Ease (ႏွလံုးေအးခ်မ္း ပန္း) လို႔ေခၚေလ့ ရွိတဲ့ အပင္ေလးပါပဲ။
ဘုရင္ႀကီးက အဲဒီအပင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး "ငါ့ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလံုး မွာရွိတဲ့ အပင္ေတြ ေသတာေတြ ေသကုန္ၿပီ၊
တခ်ိဳ႕လည္း ေသလုေမ်ာပါ ျဖစ္ေနၿပီ။ ႏွလံုးေအးခ်မ္းရယ္… မင္းကေတာ့ ရွင္သန္စိုေျပလို႔ ပါလား… ဘာေၾကာင့္လဲ"
လို႔ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ အပင္ကေလးက ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ "အသင္မင္းႀကီး ကၽြႏ္ုပ္ကို ဒီဥယ်ာဥ္မွာ
စိုက္ကတည္းက ႏွလံုးေအးခ်မ္းကို ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုရပါတယ္… ၀က္သစ္ခ်ပင္လို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး…
ဒါေၾကာင့္ ၀က္သစ္ခ်ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး… အဲဒီလိုပဲ ထင္းရွဴးပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြကိ ု လည္း အားမက်ခဲ့ဘူး…
အသီးေတြျပြတ္ေနေအာင္သီးတဲ့ စပ်စ္ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး… အပြင့္ႀကီးေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့
ႏွင္းဆီပင္ကိုလည္း အာမက်ခဲ့ဘူး… ႏွလံုးေအးခ်မ္းဟာ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ေနခဲ့တယ္… ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ
ရွင္သန္ခဲ့တယ္… အားက်ၿပီး ဘာကိုမွမလုပ္ခဲ့ဘူး… ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုးေအးခ်မ္း အျဖစ္နဲ႔ပဲ
ရွင္သန္ရပ္တည္ေနႏိုင္တာေပါ ့… တျခားဘာမွမဟုတ္ဘူး" လို႔ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္… .
ကဲဒီပံုၿပင္ေလးရဲ့ ဆိုလိုရင္းကလည္းရွင္းလွပါတယ္ေနာ ္ .... သူတဖက္သားကို အတုယူၿပီးအားၾကၿပီး လိုက္တုတာ မေကာင္းေသာအၾကင့္လို ့မဆိုလိုနိုင္ေပမဲ့ .... မတုရင္ တုလို ့မရတာေတြ အမ်ားၾကိိိီးပါရွင္ .. ဒါေၾကာင့္ ကိုပိုင္ဆိုင္တဲ့ အရည္ခ်င္း ကိုရထားတဲ့ ဘ၀ကိုသာ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ ... ဒီပံုၿပင္ေလးထဲက နွလံုးေအးခ်မ္း အပင္ေလးလို႔ပဲ နွလံုးေအးခ်မ္းစြာ ရွင္သန္ရပ္တည္ေနနိုင္မွာပါ ရွင္ ...
ဒီပံုၿပင္ေလးကေတာ့ ဟာသေလးနဲ ့ဆံုးမထားတဲ့ ရုိးရိုးရွင္းရွင္းပံုၿပင္ေလးပါ ပဲရွင္ .. လြယ္ကူလြန္းတဲ့ အတြက္သေဘာေပါက္လဲ လြယ္ကူလွပါတယ္ ဖတ္ၾကည့္ၾကအံုးေနာ္ ...
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အရင္ျပင္
တစ္ခါတံုးက အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႔သားေလးကို လက္ဆြဲၿပီး ဂႏၵီႀကီး ဆီကို လာတယ္။
"ဂႏၵီႀကီး… ကၽြန္မသားေလး က အခ်ိဳေတြ သိပ္စားတယ္။ ကၽြန္မလဲေျပာတာပဲ… မရဘူး။ ကေလးက စားၿမဲ စားတာပဲ။ အဲဒါ ဂႏၵီႀကီး ဆံုးမေပးပါအံုးရွင့္" ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။
ဂႏၵီႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ "ေနာက္ တစ္လေလာက္ ေနမွ ျပန္လာခဲ့" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး နဲ႔ သူ ကေလး ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက ကေလးကို ၾကင္နာစြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီ း "သားေလး… အခ်ိဳေတြ သိပ္မစားနဲ႔" လို႔ ရိုးရိုးေလးပဲေျပာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီေတာ့ ကေလးေလး က ရႊန္းရႊန္းစားစား ျပန္ၾကည့္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ့" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
အဲလိုနဲ႔ ကေလး အေမက "ဂႏၵီႀကီးရယ္ ဒါေလးေျပာတာမ်ား အရင္လတည္းက ေျပာလိုက္ေရာေပါ့" လို႔ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက "ငါလည္း အရင္တံုးက အခ်ိဳေတြသိပ္စားတယ္… ဒါေပမယ့္ အရင္တလက စၿပီး ငါအခ်ိဳေတြ မစားေတာ့ဘူး… ေရွာင္လိုက္ၿပီ… ဒီကေလးကို အခ်ိဳမစားနဲ႔ လို႔ ဆံုးမဖို႔ ဆိုတာက ငါက အရင္ဦးဆံုး အခ်ိဳမစားတဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္။"
ကဲ ... ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ ... ပံုၿပင္ေလးကေၿပာထားတာေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ ... သူမ်ားကို ဆံုးမၿပဳၿပင္ေပးခ်င္ရင္ အရင္ဆံုးကိုကိုတိုင္လည္းၿပန္ဆံု းမၿပဴၿပင္ထားပို ့လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးေပါ့ရွင္..
"ဂႏၵီႀကီး… ကၽြန္မသားေလး က အခ်ိဳေတြ သိပ္စားတယ္။ ကၽြန္မလဲေျပာတာပဲ… မရဘူး။ ကေလးက စားၿမဲ စားတာပဲ။ အဲဒါ ဂႏၵီႀကီး ဆံုးမေပးပါအံုးရွင့္" ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။
ဂႏၵီႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ "ေနာက္ တစ္လေလာက္ ေနမွ ျပန္လာခဲ့" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး နဲ႔ သူ ကေလး ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက ကေလးကို ၾကင္နာစြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီ း "သားေလး… အခ်ိဳေတြ သိပ္မစားနဲ႔" လို႔ ရိုးရိုးေလးပဲေျပာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီေတာ့ ကေလးေလး က ရႊန္းရႊန္းစားစား ျပန္ၾကည့္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ့" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
အဲလိုနဲ႔ ကေလး အေမက "ဂႏၵီႀကီးရယ္ ဒါေလးေျပာတာမ်ား အရင္လတည္းက ေျပာလိုက္ေရာေပါ့" လို႔ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက "ငါလည္း အရင္တံုးက အခ်ိဳေတြသိပ္စားတယ္… ဒါေပမယ့္ အရင္တလက စၿပီး ငါအခ်ိဳေတြ မစားေတာ့ဘူး… ေရွာင္လိုက္ၿပီ… ဒီကေလးကို အခ်ိဳမစားနဲ႔ လို႔ ဆံုးမဖို႔ ဆိုတာက ငါက အရင္ဦးဆံုး အခ်ိဳမစားတဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္။"
ကဲ ... ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ ... ပံုၿပင္ေလးကေၿပာထားတာေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ ... သူမ်ားကို ဆံုးမၿပဳၿပင္ေပးခ်င္ရင္ အရင္ဆံုးကိုကိုတိုင္လည္းၿပန္ဆံု းမၿပဴၿပင္ထားပို ့လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးေပါ့ရွင္..
အသည္းကြဲသူ
တစ္ေန႔မွာ အသည္းကဲြသူတစ္ဦးဟာ ပန္းျခံမွာထိုင္ျပီး ငိုေနခဲ့တယ္။ ဒါကို "ဆိုကေရးတီး"ကေတြ႔ေတာ့ "ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေၾကြးေနသလဲ" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
အသည္းကဲြသူက "ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူ ကြ်န္ေတာ့္ကိုထားသြားလို႔ အရမ္းခံစားရေနတယ္" လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ သူ႔အေျဖကို ၾကားတာနဲ႔ ဆိုကေရးတီးက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ျပီး "မင္း ေတာ္ေတာ္တံုးတယ္" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
အသည္းကဲြသူက ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေလွာင္ရယ္ေနတဲ့ ဆိုကေရးတီးကို ေဒါသျဖစ္ျပီး "ခင္ဗ်ား ဘာရီတာလဲ.. ကြ်န္ေတာ္ဒီေလာက္ခံစားေနရတ ာကို မႏွစ္သိမ့္တဲ့အျပင္ ရီေနရသလား" လို႔ ေျပာေတာ့ "မင္းေတာ္ေတာ္တံုးတယ္။ ဒါကို မင္း၀မ္းနည္းေနစရာ မလိုဘူး။ ၀မ္းနည္းရမွာက မင္းကို ထားသြားခဲ့တဲ့လူကြ.. မင္းကို မခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုပဲ မင္းဆံုး႐ႈံးသြားတာ.. သူက သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဆံုး႐ႈံးတဲ့အျပင္ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြပါ က်သြားတာ" လို႔ ဆိုကေရးတီးက ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။
အသည္းကဲြသူက "ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူ ကြ်န္ေတာ့္ကိုထားသြားလို႔ အရမ္းခံစားရေနတယ္" လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ သူ႔အေျဖကို ၾကားတာနဲ႔ ဆိုကေရးတီးက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ျပီး "မင္း ေတာ္ေတာ္တံုးတယ္" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
အသည္းကဲြသူက ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေလွာင္ရယ္ေနတဲ့ ဆိုကေရးတီးကို ေဒါသျဖစ္ျပီး "ခင္ဗ်ား ဘာရီတာလဲ.. ကြ်န္ေတာ္ဒီေလာက္ခံစားေနရတ ာကို မႏွစ္သိမ့္တဲ့အျပင္ ရီေနရသလား" လို႔ ေျပာေတာ့ "မင္းေတာ္ေတာ္တံုးတယ္။ ဒါကို မင္း၀မ္းနည္းေနစရာ မလိုဘူး။ ၀မ္းနည္းရမွာက မင္းကို ထားသြားခဲ့တဲ့လူကြ.. မင္းကို မခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုပဲ မင္းဆံုး႐ႈံးသြားတာ.. သူက သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဆံုး႐ႈံးတဲ့အျပင္ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြပါ က်သြားတာ" လို႔ ဆိုကေရးတီးက ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။
ေဒါသ
တစ္ေန႔မွာ နာမည္ၾကီးဖာသာတစ္ဦးဟာ ပန္းျခံထဲမွာထိုင္ျပီး ႐ိုေသကိုင္း႐ႈိင္းစြာ ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေပ်ာက္လို႔ လိုက္ရွာေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ထိတ္ထိတ္ျပာျပာနဲ႔ အနားကျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ အမ်ဳိးသမီးဟာ ကေလးေဇာေၾကာင့္ ေျမၾကီးေပၚမွာထိုင္ျပီး ဆုေတာင္းေနတဲ့ ဖာသာကိုမျမင္ဘဲ တိုက္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖာသာကို ေတာင္းပန္စကား တစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ထြက္သြားခဲ့တယ္။
အတိုက္ခံရတဲ့ ဖာသာဟာ ေဒါသစိတ္ျဖစ္မိတယ္။ ၀တ္ျပဳျပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးငယ္ကိုတဲြျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ လာေနတဲ့ သူ႔ကိုတိုက္သြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို ျမင္ေတာ့ "ခုနားက မင္းအျပဳအမႈကို ႐ွင္းျပစမ္းပါဦး" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေဒါသတၾကီးေျပာလာတဲ့ ဖာသာကိုျမင္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးဟာ အနည္းငယ္ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့တယ္။ ျပီးမွ "ခြင့္လြတ္ပါဖာသာ.. အခုနားက ကြ်န္မကေလး တစ္ခုခုျဖစ္ေနလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဖာသာကို သတိမထားလိုက္မိဘူး။ အဲအခ်ိန္တုန္းက ဖာသာလည္း ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေနတာပဲ မဟုတ္လား? ဆုေတာင္းတာကလည္း သတၱ၀ါအားလံုး ေအးခ်မ္းက်န္းမာဖို႔ပဲ မဟုတ္လား..? ဖာသာ ဘာျဖစ္လို႔ ကေလးေဇာနဲ႔ စုိးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့ကြ်န္မက ို မျမင္ခဲ့တာလဲ" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
အတိုက္ခံရတဲ့ ဖာသာဟာ ေဒါသစိတ္ျဖစ္မိတယ္။ ၀တ္ျပဳျပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးငယ္ကိုတဲြျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ လာေနတဲ့ သူ႔ကိုတိုက္သြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို ျမင္ေတာ့ "ခုနားက မင္းအျပဳအမႈကို ႐ွင္းျပစမ္းပါဦး" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေဒါသတၾကီးေျပာလာတဲ့ ဖာသာကိုျမင္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးဟာ အနည္းငယ္ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့တယ္။ ျပီးမွ "ခြင့္လြတ္ပါဖာသာ.. အခုနားက ကြ်န္မကေလး တစ္ခုခုျဖစ္ေနလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဖာသာကို သတိမထားလိုက္မိဘူး။ အဲအခ်ိန္တုန္းက ဖာသာလည္း ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေနတာပဲ မဟုတ္လား? ဆုေတာင္းတာကလည္း သတၱ၀ါအားလံုး ေအးခ်မ္းက်န္းမာဖို႔ပဲ မဟုတ္လား..? ဖာသာ ဘာျဖစ္လို႔ ကေလးေဇာနဲ႔ စုိးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့ကြ်န္မက ို မျမင္ခဲ့တာလဲ" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
Hans Christian Andersen၏ ပံုျပင္မ်ား
တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ဆင္းရဲသား လင္မယားႏွစ္ဦးရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔ဟာ ပိုင္ဆိုင္သမွ်ထဲက တန္ဖိုးအရွိဆံုးျဖစ္တဲ့ ျမင္းကိုေရာင္းျပီး လိုအပ္တာေတြ၀ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုန႔ဲ အဘိုးအိုက ေစ်းထဲမွာ ျမင္းကို ႏြားတစ္ေကာင္နဲ႔ လဲလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အဘိုးအိုက ႏြားကို ဆိတ္နဲ႔ လဲလိုက္ျပန္တယ္။ ဆိတ္ကို ငန္းနဲ႔ ငန္းကိုၾကက္နဲ႔ ၾကက္ကို ပန္းသီးေတြနဲ႔ လဲလိုက္ျပန္တယ္။ အဘိုးအိုက ပစၥည္းတစ္ခုကေန တစ္ခုလဲေနရျခင္း အေၾကာင္းရင္းက အဘြားအိုကို အံၾသမႈေတြ ေပးခ်င္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။
အဘိုးအိုဟာ လဲလို႔ရတဲ့ ပန္းသီးေတြကို ထမ္းျပီး အိမ္အျပန္လမ္းက အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ နားေနတုန္း အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုခဲ့တယ္။ အလာပ သလာပေတြ ေျပာရင္း သူလဲခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြက အဘိုးအိုကို တံုးအတယ္ဆိုျပီး ရီၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အဘြားအိုရဲ႔ အဆူခံရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိ ု ေျပာေတာ့ အဘိုးအိုက အဆူခံရမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းပါတယ္။ ဒါကို အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္က တကယ္လို႔ အဘြားအိုရဲ႔ အဆူကို မခံရရင္ သူတို႔မွာပါတဲ့ ေငြေတြေပးခဲ့မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေလာင္းၾကေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၃ေယာက္သား အဘိုးအို အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။
အဘြားအိုက အဘိုးအိုျပန္လာတာေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ထြက္ၾကိဳျပီး အဘိိုးအို ေခြ်းသုတ္ဖို႔ ပု၀ါကမ္းေပး၊ ေရကမ္းေပးနဲ႔ အဘိုးအိုကို အေမာေျဖေစတယ္။ ျပီးမွ အဘိုးအို ေျပာျပတဲ့ အျဖစ္ေတြကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္တယ္။ ပစၥည္းတစ္ခုကေန ေနာက္တစ္ခု လဲေျပာင္းပံုကို အဘိုးအို ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘြားအိုက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ...
"ဟာ... က်ဳပ္တို႔ ႏြားႏို႔ေသာက္ရျပီေပါ့"
"အင္း... ဆိတ္ႏို႔လည္း မဆိုးပါဘူး"
"ေအာ္... ငန္းေမြးေတြက သိပ္လွတာ"
"အင္း... က်ဳပ္တို႔ ၾကက္ဥစားရျပီေပါ့"
စတာေတြ ေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဘိုးအိုက သူလဲလာတဲ့ ပန္းသီးကိုျပေတာ့ အဘြားအိုက စိတ္ပ်က္သြားပံု မျပဘဲ " အင္း.. ဒီည က်ဳပ္တို႔ ပန္းသီးကိတ္ လုပ္စားၾကတာေပါ့" လို႔ ေျပာျပီး အဘိုးအိုကို အားရပါးရ နမ္းလိုက္ေတာ့တယ္။
ပံုျပင္ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးက ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္ ပါသမွ်ေငြေတြ ေပးခဲ့ရတယ္။
ပံုျပင္က ရိုးရိုးေလးပါ။ ပံုျပင္ကို ဖတ္စက သူ႔ရဲ႔ဆိုလိုရင္းကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။ စာေရးဆရာက တံုးအတဲ့ ဆင္းရဲသား လင္မယားကို ကဲ့ရဲ႔ေ၀ဖန္ထားတာလား? ဒါမွမဟုတ္ ေလာင္းေၾကးေငြေတြ အႏိုင္ရေအာင္ ဇာတ္တိုက္ထားတာလားလို႔ ေတြးခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္က အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ အေျခခံျဖစ္တဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ခြင့္လြတ္သည္းခံျခင္း၊ ေလးစားယံုၾကည္ျခင္းကို ျပခ်င္တာပဲျဖစ္တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ အႏုပညာတစ္မ်ဳိး
ခြင့္လြတ္ျခင္းက အခ်စ္ရဲ႔ ေက်ာ႐ိုးတဲ့
ျပင္ပေလာကမွာ အဘိုးအိုလို တံုးအတဲ့ အျပဳအမႈမ်ဳိးက တကယ္မရွိႏိုင္ပါဘူး။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ခ်စ္ခင္မႈ၊ နားလည္ခြင့္လြတ္မႈေတြက အိမ္ေထာင္တည္ျမဲဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးနည္းေတြျဖစ္တယ္ ။ တစ္ေယာက္ရဲ႔ အမွားကို တစ္ေယာက္က နားလည္ေပးမယ္၊ အျပစ္မျမင္ဘူး ခြင့္လြတ္သည္းခံမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ပံုျပင္ထဲကအတိုင္း လွပႏိုင္ပါတယ္။
Share
အဘိုးအိုဟာ လဲလို႔ရတဲ့ ပန္းသီးေတြကို ထမ္းျပီး အိမ္အျပန္လမ္းက အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ နားေနတုန္း အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုခဲ့တယ္။ အလာပ သလာပေတြ ေျပာရင္း သူလဲခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြက အဘိုးအိုကို တံုးအတယ္ဆိုျပီး ရီၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အဘြားအိုရဲ႔ အဆူခံရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိ ု ေျပာေတာ့ အဘိုးအိုက အဆူခံရမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းပါတယ္။ ဒါကို အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္က တကယ္လို႔ အဘြားအိုရဲ႔ အဆူကို မခံရရင္ သူတို႔မွာပါတဲ့ ေငြေတြေပးခဲ့မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေလာင္းၾကေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၃ေယာက္သား အဘိုးအို အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။
အဘြားအိုက အဘိုးအိုျပန္လာတာေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ထြက္ၾကိဳျပီး အဘိိုးအို ေခြ်းသုတ္ဖို႔ ပု၀ါကမ္းေပး၊ ေရကမ္းေပးနဲ႔ အဘိုးအိုကို အေမာေျဖေစတယ္။ ျပီးမွ အဘိုးအို ေျပာျပတဲ့ အျဖစ္ေတြကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္တယ္။ ပစၥည္းတစ္ခုကေန ေနာက္တစ္ခု လဲေျပာင္းပံုကို အဘိုးအို ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘြားအိုက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ...
"ဟာ... က်ဳပ္တို႔ ႏြားႏို႔ေသာက္ရျပီေပါ့"
"အင္း... ဆိတ္ႏို႔လည္း မဆိုးပါဘူး"
"ေအာ္... ငန္းေမြးေတြက သိပ္လွတာ"
"အင္း... က်ဳပ္တို႔ ၾကက္ဥစားရျပီေပါ့"
စတာေတြ ေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဘိုးအိုက သူလဲလာတဲ့ ပန္းသီးကိုျပေတာ့ အဘြားအိုက စိတ္ပ်က္သြားပံု မျပဘဲ " အင္း.. ဒီည က်ဳပ္တို႔ ပန္းသီးကိတ္ လုပ္စားၾကတာေပါ့" လို႔ ေျပာျပီး အဘိုးအိုကို အားရပါးရ နမ္းလိုက္ေတာ့တယ္။
ပံုျပင္ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးက ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္ ပါသမွ်ေငြေတြ ေပးခဲ့ရတယ္။
ပံုျပင္က ရိုးရိုးေလးပါ။ ပံုျပင္ကို ဖတ္စက သူ႔ရဲ႔ဆိုလိုရင္းကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။ စာေရးဆရာက တံုးအတဲ့ ဆင္းရဲသား လင္မယားကို ကဲ့ရဲ႔ေ၀ဖန္ထားတာလား? ဒါမွမဟုတ္ ေလာင္းေၾကးေငြေတြ အႏိုင္ရေအာင္ ဇာတ္တိုက္ထားတာလားလို႔ ေတြးခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္က အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ အေျခခံျဖစ္တဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ခြင့္လြတ္သည္းခံျခင္း၊ ေလးစားယံုၾကည္ျခင္းကို ျပခ်င္တာပဲျဖစ္တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ အႏုပညာတစ္မ်ဳိး
ခြင့္လြတ္ျခင္းက အခ်စ္ရဲ႔ ေက်ာ႐ိုးတဲ့
ျပင္ပေလာကမွာ အဘိုးအိုလို တံုးအတဲ့ အျပဳအမႈမ်ဳိးက တကယ္မရွိႏိုင္ပါဘူး။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ခ်စ္ခင္မႈ၊ နားလည္ခြင့္လြတ္မႈေတြက အိမ္ေထာင္တည္ျမဲဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးနည္းေတြျဖစ္တယ္ ။ တစ္ေယာက္ရဲ႔ အမွားကို တစ္ေယာက္က နားလည္ေပးမယ္၊ အျပစ္မျမင္ဘူး ခြင့္လြတ္သည္းခံမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ပံုျပင္ထဲကအတိုင္း လွပႏိုင္ပါတယ္။
Share
အရည္အခ်င္းႏွင့္ လက္ေတြ႔
လူငယ္တစ္ဦးသည္ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္စ၀င္ေလသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ထဲတြင္ သူသည္ ပညာအရည္အခ်င္း အျမင့္ဆံုးျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ နားခိုရာ အေဆာင္ေနာက္ရွိ ငါးကန္တြင္ ငါးသြားမွ်ားေလသည္။ သူ၏ လက္ယာႏွင့္ လက္၀ဲဘက္တြင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ႏွစ္ဦးက သူ႔ထက္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ေခါင္းညိတ္ျပံဳးျပျပီး စိတ္ထဲတြင္ "ရိုးရိုးဘဲြ႔ရထားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ငါ့မွာ ေဆြးေႏြးစရာအေၾကာင္းမရွိ" ဟု စဥ္းစားမိသည္။
တေအာင့္ၾကာေသာ္ လက္ယာဖက္လူက ခါးေၾကာဆန္႔ရင္း ငါးမွ်ားတံကို ခ်ကာ ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ စည္းရိုးျခားထားေသာ နားေနေဆာင္သို႔ အေပါ့အပါးသြားေလသည္။ ထိုလူ ေရေပၚေလွ်ာက္သြားသည္ကို ၾကည့္ျပီး လူငယ္မွာ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ အျပန္တြင္ သူသည္ ထိုနည္းအတိုင္း ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာသည္။ လူငယ္မွာ ဘာေၾကာင့္ ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သည္က ို ေမးခ်င္ေသာ္လည္း "ငါကသူတို႔ထက္ ပညာတတ္တယ္" ဆိုျပီး ပညာမာန္ႏွင့္ သြားမေမးခဲ့ေခ်။
တေအာင့္အၾကာတြင္ လက္၀ဲဘက္လူကလည္း ထိုနည္းအတိုင္း ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ျပီး အေပါ့အပါး သြားေလသည္။ "သိုင္းတတ္တဲ့ ကုမၸဏီထဲ ငါေရာက္ေနပါလား.. မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေလ" လူငယ္မွာ မူးေမ့မတတ္ အံ့ၾသမိသည္။
ခဏအၾကာတြင္ လူငယ္မွာ အေပါ့အပါးသြားခ်င္လာသည္။ ငါးကန္ကိုပတ္ျပီး နားေနေဆာင္သို႔ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးကိုလည္း မေမးခ်င္။ ေအာင့္ႏိုင္သမွ် ေအာင့္ျပီး မေအာင့္ႏိုင္သည့္အဆံုး လူငယ္သည္ "သူတုိ႔ေတာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးရင္ ငါက ဘာလို႔ မလုပ္ႏိုင္ရမလဲ" ဟု ေတြးျပီး ေရေပၚသို႔ ေျခလွမ္း လွမ္းလိုက္သည္။ လွမ္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေရထဲသို႔ ျပဳတ္က်သြားေလသည္။ ေဘးက လူႏွစ္ေယာက္က အျမန္ဆယ္ျပီး ဘယ္လို႔ ေရထဲခုန္ခ်ရသလဲဟု ေမးေလသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔က်ေတာ့ ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ ဘာလို႔လဲဟင္" လူငယ္ႏွစ္ဦးမွာ ရယ္ရင္း "ငါးကန္ထဲမွာ တံတားတစ္ခုရွိတယ္။ ေရွ႔ႏွစ္ရက္က မိုးရြာလို႔ တံတားျမဳပ္သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တံတားေနရာကို သိလို႔ အခုလို ေလွ်ာက္သြားႏိုင္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မေမးတာလဲဗ်ာ" ဟု ျပန္ေျဖေလသည္။
ေက်ာင္းျပီးလို႔ ျပင္္ပအလုပ္ စ၀င္ျပီခ်ိန္တြင္ ဘာႏွင့္ပဲ ေက်ာင္းျပီးခဲ့ျပီးခဲ့ အလုပ္အေတြ႔အၾကံဳ၏ စိန္ေခၚျခင္းကို ရင္ဆိုင္ရစျမဲပင္။ ထိုအေတြ႔အၾကံဳမ်ားသည္ ေက်ာင္းသခၤန္းစာထဲတြင္ သင္ယူလို႔ မရႏိုင္ေပ။ ထိုအေတြ႔အၾကံဳမ်ားသည္ အျမဲမျပတ္ သင္ယူေလ့လာျခင္း၏ ရလဒ္ပင္ျဖစ္သည္။
"သူတို႔ထက္ငါ ရာထူးပိုၾကီးတယ္။ သူတို႔ထက္ ငါဘဲြ႔ဘယ္ႏွစ္ခု ရထားတယ္။ သူတို႔ထက္ ငါစာပိုဖတ္တယ္။ ပိုေတာ္တယ္။ ........" စသည္ျဖင့္ ပညာမာန္ တက္ေနရာမလိုေပ။ အေတြ႔အၾကံဳရွိသူကို ေလးစားျပီး ပညာရွိသူကို ခ်ည္းကပ္ရမည္ပင္။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
အျဖဴေရာင္ ပန္းေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေမႊးၾကတယ္။ ပန္းေတြဟာ အေရာင္အေသြး စံုေလေလ ရနံ႔ကင္းမဲ့ေလ ျဖစ္တယ္။ လူ႔ဘ၀ဟာလည္း ဒီလိုပါပဲ.. ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ရိုးသားေလေလ သူ႔ရဲ႔ စိတ္ဟာ ျဖဴစင္ေလျဖစ္တယ္။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
ညေမႊးပန္းဟာ ညမွေမႊးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔လည္း ေမႊးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအနည္းငယ္ကသာ ေန႔အခါမွာ ႐ႈ႐ႈိက္မိၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေန႔အခါမွာ လူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာ ပ်ံ႔လႊင့္ေနလို႔ပါ။ တကယ္လို႔ လူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာ ေန႔အခါမွာလည္း တည္ျငိမ္ေနမယ္ဆိုရင္ ညေမႊးပန္းဟာ အရမ္းပူျပင္းတဲ့ ေန႔ခင္းမွာေတာင္ ေမႊးပါတယ္။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
မနက္ေစာေစာမွာ ၾကာပန္း၀ယ္ရင္ ပြင့္ေနတဲ့အပြင့္ကို ၀ယ္ပါ။ နံနက္ခင္းဟာ ၾကာပန္းပြင့္တဲ့ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ နံနက္ခင္းမွာ မပြင့္တဲ့ ၾကာပန္းက ေန႔လယ္၊ ညေနခင္းေရာက္တဲ့အထိ မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လူေတြလည္း အဲဒီလိုပါပဲ.. ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ရည္မွန္းခ်က္ မထားတဲ့လူက လူလတ္ပိုင္း၊ လူၾကီးပိုင္းေရာက္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
ရွားပါးျပီး တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ပန္းဟာ ညႇိဳးႏြမ္းလြယ္တယ္။ လူေတြလည္း ႏုပ်ဳိငယ္ရြယ္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ အဖိုးတန္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္လိုပါပဲ။ ေကာင္းေကာင္း မျပဳစု မပ်ဳိးေထာင္ရင္ ပ်က္စီးလြယ္တယ္။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
ႏွင္းဆီပန္းတိုင္းမွာ ဆူးပါတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရင္ သူ႔ဆူးကို မခ်ဳိးပါနဲ႔။ ဆူးမစူးမိေအာင္ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာကိုပဲ သင္ယူပါ။ လူေတြတိုင္းမွာလည္း မာနကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္ေအာင္ မေျပာမိပါေစနဲ႔။
တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ နားခိုရာ အေဆာင္ေနာက္ရွိ ငါးကန္တြင္ ငါးသြားမွ်ားေလသည္။ သူ၏ လက္ယာႏွင့္ လက္၀ဲဘက္တြင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ႏွစ္ဦးက သူ႔ထက္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ေခါင္းညိတ္ျပံဳးျပျပီး စိတ္ထဲတြင္ "ရိုးရိုးဘဲြ႔ရထားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ငါ့မွာ ေဆြးေႏြးစရာအေၾကာင္းမရွိ" ဟု စဥ္းစားမိသည္။
တေအာင့္ၾကာေသာ္ လက္ယာဖက္လူက ခါးေၾကာဆန္႔ရင္း ငါးမွ်ားတံကို ခ်ကာ ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ စည္းရိုးျခားထားေသာ နားေနေဆာင္သို႔ အေပါ့အပါးသြားေလသည္။ ထိုလူ ေရေပၚေလွ်ာက္သြားသည္ကို ၾကည့္ျပီး လူငယ္မွာ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ အျပန္တြင္ သူသည္ ထိုနည္းအတိုင္း ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာသည္။ လူငယ္မွာ ဘာေၾကာင့္ ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သည္က ို ေမးခ်င္ေသာ္လည္း "ငါကသူတို႔ထက္ ပညာတတ္တယ္" ဆိုျပီး ပညာမာန္ႏွင့္ သြားမေမးခဲ့ေခ်။
တေအာင့္အၾကာတြင္ လက္၀ဲဘက္လူကလည္း ထိုနည္းအတိုင္း ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ျပီး အေပါ့အပါး သြားေလသည္။ "သိုင္းတတ္တဲ့ ကုမၸဏီထဲ ငါေရာက္ေနပါလား.. မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေလ" လူငယ္မွာ မူးေမ့မတတ္ အံ့ၾသမိသည္။
ခဏအၾကာတြင္ လူငယ္မွာ အေပါ့အပါးသြားခ်င္လာသည္။ ငါးကန္ကိုပတ္ျပီး နားေနေဆာင္သို႔ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးကိုလည္း မေမးခ်င္။ ေအာင့္ႏိုင္သမွ် ေအာင့္ျပီး မေအာင့္ႏိုင္သည့္အဆံုး လူငယ္သည္ "သူတုိ႔ေတာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးရင္ ငါက ဘာလို႔ မလုပ္ႏိုင္ရမလဲ" ဟု ေတြးျပီး ေရေပၚသို႔ ေျခလွမ္း လွမ္းလိုက္သည္။ လွမ္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေရထဲသို႔ ျပဳတ္က်သြားေလသည္။ ေဘးက လူႏွစ္ေယာက္က အျမန္ဆယ္ျပီး ဘယ္လို႔ ေရထဲခုန္ခ်ရသလဲဟု ေမးေလသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔က်ေတာ့ ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ ဘာလို႔လဲဟင္" လူငယ္ႏွစ္ဦးမွာ ရယ္ရင္း "ငါးကန္ထဲမွာ တံတားတစ္ခုရွိတယ္။ ေရွ႔ႏွစ္ရက္က မိုးရြာလို႔ တံတားျမဳပ္သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တံတားေနရာကို သိလို႔ အခုလို ေလွ်ာက္သြားႏိုင္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မေမးတာလဲဗ်ာ" ဟု ျပန္ေျဖေလသည္။
ေက်ာင္းျပီးလို႔ ျပင္္ပအလုပ္ စ၀င္ျပီခ်ိန္တြင္ ဘာႏွင့္ပဲ ေက်ာင္းျပီးခဲ့ျပီးခဲ့ အလုပ္အေတြ႔အၾကံဳ၏ စိန္ေခၚျခင္းကို ရင္ဆိုင္ရစျမဲပင္။ ထိုအေတြ႔အၾကံဳမ်ားသည္ ေက်ာင္းသခၤန္းစာထဲတြင္ သင္ယူလို႔ မရႏိုင္ေပ။ ထိုအေတြ႔အၾကံဳမ်ားသည္ အျမဲမျပတ္ သင္ယူေလ့လာျခင္း၏ ရလဒ္ပင္ျဖစ္သည္။
"သူတို႔ထက္ငါ ရာထူးပိုၾကီးတယ္။ သူတို႔ထက္ ငါဘဲြ႔ဘယ္ႏွစ္ခု ရထားတယ္။ သူတို႔ထက္ ငါစာပိုဖတ္တယ္။ ပိုေတာ္တယ္။ ........" စသည္ျဖင့္ ပညာမာန္ တက္ေနရာမလိုေပ။ အေတြ႔အၾကံဳရွိသူကို ေလးစားျပီး ပညာရွိသူကို ခ်ည္းကပ္ရမည္ပင္။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
အျဖဴေရာင္ ပန္းေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေမႊးၾကတယ္။ ပန္းေတြဟာ အေရာင္အေသြး စံုေလေလ ရနံ႔ကင္းမဲ့ေလ ျဖစ္တယ္။ လူ႔ဘ၀ဟာလည္း ဒီလိုပါပဲ.. ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ရိုးသားေလေလ သူ႔ရဲ႔ စိတ္ဟာ ျဖဴစင္ေလျဖစ္တယ္။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
ညေမႊးပန္းဟာ ညမွေမႊးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔လည္း ေမႊးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအနည္းငယ္ကသာ ေန႔အခါမွာ ႐ႈ႐ႈိက္မိၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေန႔အခါမွာ လူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာ ပ်ံ႔လႊင့္ေနလို႔ပါ။ တကယ္လို႔ လူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာ ေန႔အခါမွာလည္း တည္ျငိမ္ေနမယ္ဆိုရင္ ညေမႊးပန္းဟာ အရမ္းပူျပင္းတဲ့ ေန႔ခင္းမွာေတာင္ ေမႊးပါတယ္။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
မနက္ေစာေစာမွာ ၾကာပန္း၀ယ္ရင္ ပြင့္ေနတဲ့အပြင့္ကို ၀ယ္ပါ။ နံနက္ခင္းဟာ ၾကာပန္းပြင့္တဲ့ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ နံနက္ခင္းမွာ မပြင့္တဲ့ ၾကာပန္းက ေန႔လယ္၊ ညေနခင္းေရာက္တဲ့အထိ မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လူေတြလည္း အဲဒီလိုပါပဲ.. ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ရည္မွန္းခ်က္ မထားတဲ့လူက လူလတ္ပိုင္း၊ လူၾကီးပိုင္းေရာက္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
ရွားပါးျပီး တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ပန္းဟာ ညႇိဳးႏြမ္းလြယ္တယ္။ လူေတြလည္း ႏုပ်ဳိငယ္ရြယ္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ အဖိုးတန္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္လိုပါပဲ။ ေကာင္းေကာင္း မျပဳစု မပ်ဳိးေထာင္ရင္ ပ်က္စီးလြယ္တယ္။
ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
ႏွင္းဆီပန္းတိုင္းမွာ ဆူးပါတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရင္ သူ႔ဆူးကို မခ်ဳိးပါနဲ႔။ ဆူးမစူးမိေအာင္ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာကိုပဲ သင္ယူပါ။ လူေတြတိုင္းမွာလည္း မာနကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္ေအာင္ မေျပာမိပါေစနဲ႔။
Friday, October 17, 2008
ျမ ရဲ့ လ
လျပည့္ညသည္ ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ တရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္လာ၏။ လ၏ ေရွ ့ဆီတြင္ ပါးလ်ားေသာ တိမ္လိပ္တန္းတစ္ခု
တေရြ ့ေရြ ့ ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ရွိသည္။ ျပာေမွာင္သာ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ၾကယ္ကေလးမ်ား ဟုိတစ္စု သည္တစ္စု ေပၚလာၿပီ။
ေကာင္းကင္ျပင္ကို အဆံုအစမျမင္ရပါ။ မိုးကုပ္စက္ပိုင္းျခမ္း၏ ေရွ ့ပိုင္း သံုးပံုႏွစ္ပံုကုိသာ ျမင္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္Aထက္က
ေကာင္းကင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေနာက္က ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရပါ။ ဤေဒသမွာလူေတြ၏ အျမင္ဆိုင္ရာ က်ယ္ျပန္ ့မွု
ျမင္ကြင္းျပင္ကို ကန္ ့သတ္ထားေသာ အရာမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ခုတင္
သို ့မဟုတ္ တန္းလ်ား ထိုင္ခံုတစ္ခု ေပၚမွာေသာ္လည္းေကာင္း ပက္လက္လဲေလ်ာင္းသည့္အခါ မိမိမ်က္ႏွာမူရာ တည့္တည့္ရွိ
အထက္အရပ္ ျမင္ကြင္းသည္ ေကာင္းကင္ျပင္ မဟုတ္ဘဲ မ်က္ႏွာက်က္ အုတ္အမိုး တစ္ခုျဖစ္ေနသည့္အခါ တစ္ခါတစ္ခါ
ေတာ္ေတာ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ရပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ယခု ကၽြန္ေတာ္အာရံုထဲမွာ ရွိေနသည့္တိမ္၊ ၾကယ္ပြင့္၊ လႏွင့္ ေကာင္းကင္ဟူေသာ အရာမ်ားကို
ဘယ္တုန္းကမွ် ကၽြန္ေတာ္ သတိတရ ဂရုတစိုက္ထားခဲ့မိသည္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အထက္တြင္ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီး
ရွိေနသည္ဟူေသာ အသိပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိခဲ့ပါ။ ၿမိဳ ့ျပ၏ စီးပြားေရး ႏွင့္ လူမွုေရး သံသရာမွာ စိတ္ပါလက္ပါ လွည့္ပတ္
ေနထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သဘာ၀တရားသည္ ေ၀း၍ေ၀း၍ လာခဲ့သည္။ ဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတအေႏွာင့္မယွက္ မျဖစ္ခဲ့။
ၾကယ္ေတြ၊ လေတြကို မျမင္ရလို ့လည္း မတမ္းတတတ္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ကလည္း လေတြ၊ ၾကယ္ေတြ၊ တိမ္ေတြႏွင့္
ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀းပါသည္။ ဘဏ္လစ္မစ္တတ္ ႒ာနခြဲတစ္ခုမွ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္သည္ ေငြစုစာအုပ္မ်ား၊ စာရင္းအင္းမ်ား၊
ေငြစကၠဴမ်ားႏွင့္ လူမ်က္ႏွာမ်ား၊ လက္မ်ားကိုသာ တစ္ေန ့ၿပီးတစ္ေန ့ ေတြ ့ျမင္ရင္းႏွီးေနခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ စိတ္ကူးသက္သက္
အရာမ်ားစု ထင္ရေလာက္ေအာင္ မိမိႏွင့္ ေ၀းလံေသာ ထုိသဘာ၀တရားကို လ်စ္လ်ဴရွုခဲ့သည္မွာ မထူးဆန္းပါ။ ထူးဆန္းသည္မွာ
ယခုအခါ ထိအရာမ်ားကို သတိတရ ရွာေဖေြ စာင့္ၾကည့္ တတ္လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
လျပည့္လတစ္ခု မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းမွာ စတင္ထြက္ေပၚလာခ်ိန္မွစ၍ ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေကာင္းကင္သို ့ ေနရာယူခ်ိန္အထိ
ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ ေငးေမာေနခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရံုးမွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းနီးခ်င္းမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းမ်ား သူတို့သိသြားလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသၾကပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြပ္သြားၿပီးဟု မထက္ရက္သူမ်ားသည္
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီဟု ထင္ၾကပါလိမ့္မည္။
ခင္ဗ်ားတို ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနရာတြင္ စိတ္သန္ ့ေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဤကိစၥကို ရွင္းလင္း
ေျပာျပလိုပါသည္။ သို ့ေသာ္ ဤကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ မရွင္းလင္းေသးေသာ ျပႆနာျဖစ္၍ ခင္ဗ်ားတို ့ကို ကၽြန္ေတာ္
ယခုအခ်ိန္မွာ မရွင္းျပႏိုင္ေသးပါ။ လသည္ လူသားမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါသလား။ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္ဆိုလွ်င္ မည့္သည့္
ဂုဏ္သတိၱမ်ားျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါသနည္း။ မည့္သည့္ အတိုင္းအတာအထိ ဆြဲေဆာင္ေလ့ ရွိပါသနည္။
ေျပာရပါလွ်င္ လသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အလြန္ခက္ခဲေသာ ပုစာၧ တစ္ပုဒ္ျဖစ္၏။ ထိုပုစၧာကို ကၽြန္ေတာ့္Aား
ေမးခဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ျဖစ္ပါသည္။
* * *
ကၽြန္ေတာ့ ဇနီးသည္ အရာရာတြင္ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲသည့္ အျမင္ရွိသူျဖစ္၏။ သူမကို သက္သက္ညွာညွာ ေျပာရလွ်င္ ဂႏာၳ၀င္
အျမင္ရွိသူဟု ေခၚႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဂႏာၳ၀န္ ဆန္လိုက္သလဲဆိုလွ်င္ နာမည္ကိုက ခင္ျမျမ… တဲ့။ သူ ့ကို
ကၽြန္ေတာ္က ျမဟု ေခၚရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကပါသည္။ ျမသည္ ေတာၿမိဳ့ကေလး
တစ္ခုတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးသို ့ လုိက္ပါလာ
ခဲ့ပါသည္။ ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးသို ့ ေရာက္ခါစ ကာလမ်ား၌ ျမသည္ ဘ၀ကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ အမခန္း
လွပထူးဆန္းေသာ အေဆာက္အအံုမ်ား၊ မိုးသို ့ ထိလုမတတ္ ျမင့္မားသည့္ တိုက္ၾကီးမ်ား၊ ႏွစ္ထပ္ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းမ်ား၊
ယာဥ္သြားလာရန္ ေဆာက္ထားသည့္ တံတားႀကီးမ်ား၊ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းကူး တံတားႀကီးမ်ား၊ ခံညား လွပသည့္ ရုပ္ရွင္ရံုႀကီးမ်ား၊
အားကစားကြင္းႏွင့္ ဘူတာရံုႀကီးမ်ားကို ျမသည္ တအ့ံတၾသ ေငးေမာခဲ့ဖူးသည္။ အေ၀းေျပး ကားဂိတ္စခန္းသို ့ ေရာက္စဥ္
ေလယာဥ္ကြင္းဆီမွ အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟိန္းၿပီး ေကာင္းကင္သို ့ တက္လာသည့္ ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးမ်ားကို
အထိတ္တလန္ ့၊ ထို ့ေနာက္ သေဘာက်စြာ ေမာ့ၾကည့္ ၿပံဳးရယ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေလေအးေပးစက္ ထပ္ထားသည့္ ဆလြန္းကားကို
သေဘာက်စြာ ေက်နပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ကုန္တိုက္ႀကီးမ်ားတြင္ လိုခ်င္သမွ် ပစၥည္းတို ့ကို အမ်ိဳးအမည္
စံုလင္စြာ ေတြ ့ျမင္၀ယ္ယူရသျဖင့္ ကေလး တစ္ေယာက္လိုပင္ သေဘာက်ခဲ့ဖူးသည္။ မွန္နံရံမ်ား၊ မွန္တံခါးမ်ားျဖင့္ ေလေAးစက္
တပ္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ရံုးခန္းကို တစ္ရက္လိုက္လာစဥ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ သြားခဲ့ဖူးသည္။
ထို ့ေၾကာင့္လည္း ျမသည္ ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးအျဖစ္ လူရာ၀င္ရျခင္းအေပၚ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သိမ့္ ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု
ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့၏။ ရိုးသားေျဖာင့္မွန္ေသာ ဇနီးတစ္ေယာက္ကို ရရွိထား ရျခင္းအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
ဂ်ဴး ျမ ရဲ့ လ
NNN
ဂုဏ္ယူေက်နပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့၏။ သို ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္မ်ား မွားယြင္းခဲ့သည္။ အဲဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္
ခ်က္ခ်င္းမသိခဲ့။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကာလ ၾကာျမင့္လာမွ အနည္းအပါး ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျမAေပၚ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ရျခင္းမွာ ျမသည္ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ေနထိုင္ရသည့္ ဘ၀ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ် ေနသားက်
မလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ Eည့္ခန္း၊ အိပ္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္း၊ မီးဖိုခန္းဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္က တတ္ႏိုင္သမွ် အခန္းဖြဲ ့
ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ျမ၏စိတ္က က်ဥ္းက်ပ္ေနသည္။ အ၀တ္လွန္းစရာ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါလ်က္ ထမင္းစားခန္းႏွင့္
မီးဖုိခန္းမွာ ႀကိဳးတန္းတန္း၍ အ၀တ္လွန္းခ်င္ လွန္းသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ မီးပူတိုက္လွ်င္ ရပါလ်က္ႏွင့္ ကဥ္းက်ပ္သည္ဟုဆိုကာ
ဧည့္ခန္း ဆက္တီခုန္မ်ားကို ေဘးသို ့ေရႊ ့၍ ၾကမ္းျပင္မွာ မီးပူတိုက္ခ်င္ တိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ဧည့္သည္ပါလာ၍လည္း
ျမသည္ သူမ၏
အလုပ္ကို ေနရာေရႊ့ရန္ စိတ္ကူးတတ္သူ မဟုတ္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းေထာင့္မွာ ေျမAိုးျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ
ဂမုန္းပင္ႀကီးကို ျမက ရယ္ေမာေနတတ္ေသး၏။
“ ဒါ… သစ္ပင္တဲ့လားကြယ္။ ဒါႀကီးကျဖင့္ အစ္ကို ဧည့္ခန္းမွာ ရွုပ္ေနရံုပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိပသာဒ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေသာအရာမ်ားကို ျမက မႏွစ္သက္။
“ ျမ …. ဒီစင္က အဲလို ပစၥည္းေတြ ပြရွုပ္ေနေအာင္ တင္ဖို ့ မဟုတ္ဘူးကြ”
ၾကိမ္စစ္စစ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ နံရံကပ္ သံုးဆင့္စင္ကေလးေပၚတြင္ ျမသည္ လက္လွမ္းမီသမွ် ပစၥည္းမ်ားကို စုၿပံဳ
တင္ထားတတ္၏။ မ်က္မွန္အဲလို၊ လက္သည္းညွပ္လို အရာ၀တၳဳမ်ိဳး၊ လက္ပတ္နာရီလို၊ ေဆးပုလင္းလို၊ စိတ္ပုတီးလို၊
စတတ္ပ္လာလို၊ Aရာ၀တၳဳမ်ိဳးေတြကို စင္ေပၚမွာ ျဖစ္သလို ျမင္မေကာင္း ရွုမေကာင္း တင္ထားတတ္၏။
“ စင္ဆိုတာ ပစၥည္းတင္ဖို ့ မဟုတ္ဘူးလား။ အစ္ကုိရဲ့။ ဒါျဖင့္ အစ္ကို ့စင္က ဘာတင္ဖို ့ ထားတာတံုး”
ပန္းစိုက္Aုိးကေလး တစ္ခုတေလ သို ့မဟုတ္ ပန္းပုရုပ္ တစ္ခုတေလ တင္ႏိုင္ရန္ထားေသာ စင္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာလွ်င္
ျမက မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို လက္မခံႏိုင္သလို အမူအရာပင္ ျဖစ္သည္။
“ ျမ … အဲဒါေတြ ရွင္းလိုက္စမ္းပါကြာ… ေနာက္ကုိလဲ အဲဒီလို မတင္ပါနဲ ့”
သို ့ေသာ္ သံုးေလးပတ္ ၾကာေသာအခါ စင္ေပၚမွာ ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ေရာက္ေနျပန္ေတာ့သည္။
ဆံပင္အုပ္ထူၿပီး ရွည္လ်ားေသာ ျမအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ တိုက္ခန္း၏ ေရခ်ိဳးခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးမွာ
ေခါင္းေလွ်ာ္ရျခင္းသည္ ဆင္းရဲဒုကၡပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုဒုကၡသည္ ျမ၏ဒုကၡ မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္း
ၾကမ္းျပင္ ေရထြက္ေပါက္မွာ တပ္ထားေသာ သံဆန္ခါကေလးတငြ ္ အမိွဳက္စမ်ား၊ ဆံပင္မွ်င္မ်ား၊ ရုွပ္ေထးြ ပိတ္ဆို ့ေနသည့္အခါ
ေရသည္ ေၾကြျပာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေျခမ်က္စိ လွ်ံေနေတာ့သည္။
“ ျမ … လာျပီး ”
သံဆန္ခါမွာ ကပ္ၿငိေနေသာ အရာမ်ားအားျပ၍ ရွင္းလင္း သန္ ့စင္ခိုင္းေသာအခါ ျမသည္ အနည္းငယ္ တြန့္ဆုတ္စြာ
နာခံ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ သံဆန္ခါမွ ေက်ာ္၍ ဘာပစၥည္းေတြ ဘယ္လို ၀င္ေရာက္သြားသည္ မသိရဘဲ ေရထြက္ေပါက္ လံုး၀ ပိတ္ဆို့
ေနတတ္ေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစား ျပင္ဆင္၍ မရေသာအခါ ေရပိုက္ျပင္သမား ေခၚယူရသည္။ ထုိကိစၥအတြက္ ျမသည္
တရားခံ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က အျပစ္တင္လိုဟန္ကို ျမက ရိပ္မိ၏။
“ ကၽြန္မတို ့ဆီမွာေတာ့ ေရခ်ိဳးရင္ ေရက ေက်ာက္ျပားေပၚကေန လွ်ံက်ၿပီး ေျမႀကီးေပၚက ေျမာင္းအတိုင္း
သစ္ပင္ေတြဆီသြားတာပဲ။ ေရခ်ိဳးလုိ ့လည္း ေကာင္းမွေကာင္း၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္လို ့လည္း ေကာင္းမွေကာင္း၊ အ၀တ္လွန္းလို ့လည္း
ေကာင္းမွေကာင္း။ ခုလို က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္နဲ ့ ကၽြန္မ အလုပ္မလုပ္ တတ္ဘူးေလ။ ဒါေလာက္ကေလး ျဖစ္တာပဲ အစ္ကို
ကံေကာင္းတယ္မွတ္ပါ။”
မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ ရယ္ေမာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြ ေျပေလ်ာ့ က်ခဲ့ရတာပါပဲ။
“ မင္းတို ့ ေတာနဲ ့ေတာ့ လာမႏွိဳင္းနဲ ့ေပါ့ ျမရာ….”
အစားအေသာက္ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ရာတြင္ ျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နည္းနည္းမွ် ရင္ခုန္ေက်နပ္ဖြယ္ မေကာင္းသည့္
အိမ္ေထာင္ရွင္မ တစ္ပါး ျဖစ္သည္။ ပရက္ရွာကြတ္ကာ ေပါင္းအိုး ၀ယ္ေပး ထားပါလ်က္ ဘဲေပါင္း မေပါင္းတတ္၊ ဟင္းကို
ႏူးအိေနေအာင္ ခ်က္ေပးေသာ္လည္း အနံအရသာကို ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္သက္။ ျမသည္ ဟင္းတိုင္းမွာ နႏြင္းမွဳန္ ့ေတြ ၀ါထိန္
ေနေအာင္ ထည့္တတ္သည္။ ယုတ္စြအဆုံး အစိမ္းေၾကာ္ ေၾကာ္ရာတငြ ္ပင္ နႏြင္းမွဳန္ ့ ၀ါထိန္ေနတတ္၏။ တရုတ္ဟင္း၊
ျမန္မာဟင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားဟင္းအထိ (ခ်က္ျပဳတ္နည္းမ်ိဳးစံု) စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ေစခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ တစ္ခုမွ
ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အေကာင္အအထည္ မေဖာ္ႏိုင္။ မိမိ မ်ိဳမက်ေသာ ဟင္းတခ်ိဳ ့ကို ႏွစ္သက္ဟန္ေဆာင္တတ္သည္အထိ
ကၽြန္ေတာ္က သေဘာထားမႀကီးႏိုင္။ ထိုအခါ ျမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေသးအဖြဲ ကိစၥကေလးမ်ားမွ အစ သေဘာထား ကြဲလြဲရန္
ျဖစ္လာခဲ့သည္။
“ ျမ …. ကိုယ္ ခဏခဏ သင္ရတာလည္း ေမာေနၿပီ၊ ေဘာင္းဘီကို ေဘးတိုက္ မီးပူမတိုက္ရဘူး။ ေဟာဒီလို ေရွ့ေနာက္
တိုက္ရတယ္။ ဖယ္ဖယ္ မင္းမလုပ္တတ္ရင္ ဖယ္…. ”
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါတစ္ခါ ျမကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ ရ၏။
“ ဘယ္သူက ေမြးကတည္းက တတ္မွာလဲ ျမရယ္၊ မင္းမွတ္ထားဖို ့ေျပာတာပါ။ တစ္ခါမရရင္ ေနာက္တစ္ခါေပါ့…
စိတ္၀င္စားရင္ တတ္သြားတာခ်ည္းပဲ။ မင္း စိတ္မ၀င္စားလို ့ မင္းမတတ္တာေတြပဲ”
ကၽြန္ေတာ္က အျပစ္တင္လွ်င္လည္း ျမက ထံုေပေပ အၿပံဳးျဖင့္ ၿငိမ္ေနၿမဲျဖစ္၏။ ျမ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားမွာ
မဟုတ္ပါဘူး.. ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။ သုိ ့ေသာ္ ျမသည္ လွ်ိဳ ့၀ွက္တတ္သူ ျဖစ္ေလသလား ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေပ။
ျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တစ္စံုတစ္ရာ ညည္းညဴ လာသမွ်သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မပတ္သက္ေစရဘဲ
အျခားကိစၥမ်ားအေပၚ စြပ္စြဲ ညည္းညဴမွုမ်ားသာ ျဖစ္၏။
“ အစ္ကိုတို ့ ရန္ကုန္က ေစ်းသည္ေတြက သိပ္အေလးခိုးတာပဲေနာ္။ မိုက္ရိုင္းလိုက္တာလဲ ေျပာမေနနဲ ့ ေတာ့။ လူကို
အ-အ မ်ား မွတ္ေနသလား မသိဘူး ”
တစ္ခါတစ္ရံ ျမေစ်းသြားလွ်င္ ေစ်းသည္ႏွင့္ ရန္ျဖစ္လာတတ္ေသးသည္။
“ ဟာဒီေလာက္ စေကား၀ိုင္းေလးထဲမွာ မျဖစ္စေလာက္ ကုန္ပစၥည္းကို ရင္းၿပီး တစ္ေန ့တစ္ေန ့ တစ္ရာ့ ငါးဆယ္၊ ႏွစ္ရာ
ျမတ္ေအာင္ ေရာင္းေနၾကမွေတာ့ ဘယ္ ေကာင္းႏိုင္ပါ့မတံုး၊ အစ္ကုိရဲ့….။ အားလံုး သခိုးေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာေပါ့။ တန္ရာတန္ေၾကး
ေပး၀ယ္ေနရတဲ့ ေစ်း၀ယ္ေတြကို ေစာ္ကားေနတာပဲ ”
ျမသည္ အသားငါးကုိ လက္ျဖင့္ ဆၾကည့္ျခင္း၊ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ရျခင္းတုိ ့ျဖင့္ပင္ အေလးခ်ိန္ကို မွန္းဆတတ္သူ ျဖစ္သည္။
သမာဓိ ခ်ိန္ခြင္သို ့ မၾကာခဏ သြားေရာက္ ခ်ိန္တြယ္သူမွာ ျမ တစ္ေယာက္သာ ရွိမည္ထင္၏။
“ ဒီကလူေတြ မသိၾကလိုမ်ားလားဟင္ အစ္ကို ” ဟု ျမက စိတ္ရွုပ္စြာ ေမးဖူး၏။
“ ဘယ္ မသိဘဲ ရွိပါ့မလဲ ျမရာ။ သိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးဟာ ကိုယ့္အလုပ္ကိစၥေတြ မၿပီးမွာ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ လူေတြ။
ခပ္သြက္သြက္လာ၊ ခပ္သြက္သြက္ျပန္။ ဒါေတြကို အခ်ိန္ကုန္မခံႏိုင္လုိ ့ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ ”
ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေသာ ကိစၥြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသာ အိမ္ရွင္မမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ခန္ ့မွန္း
ေပးမိေတာ့ ျမက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ေခါင္းယမ္း ေနခဲ့ပါသည္။
“ အစ္ကိုတို ့ ရန္ကုန္က ေလကလဲ မလတ္ဆတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္မတို ့ ၿမိဳ ့မွာဆို ေလက သိပ္လတ္ဆတ္တာပ၊ဲ
လယ္ကြင္းေတြစီက ျဖတ္လာတဲ့ေလ၊ ေတာင္ကုန္းေတြဆီက ျဖတ္လာတဲ့ေလ၊ ျမစ္ျပင္ဆီက ျဖတ္လာတဲ့ေလ၊ ေအးစိမ့္ေနတာ
အစ္ကိုရဲ့။ အခုျဖင့္ ကၽြန္မ အသက္ရွဴရတာ မေကာင္းဘူး။ ေဆးလိပ္ေတြကလည္း ေသာက္လိုက္ၾကတာ တစ္ၿမိဳ့လံုး Aဆိပ္ေတြ
ျပန္ ့ေနၿပီး ထင္တယ္”
ကၽြန္ေတာ္ေသာက္လက္စ စီးကရက္ကို မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ေျပာတတ္ေသး၏။
“ ကိုယ္ ေဆးလိပ္ ေသာက္တာ ျမ မၾကိဳက္ဘူးလား ”
သမီးရည္းစား ဘ၀တုန္းကလို ရင္ခုန္မွုမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က စေနာက္ ရယ္ေမာလိုသည့္Aခါ ျမက မ်က္ႏွာထား
တည္တည္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းခဲ့သည္။
“ အစ္ကို ့ကုိ Uီးတည္ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူအားလံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖ်က္ဆီး ေနၾကတာကို မျမင္ခ်င္လြန္းလို ့ပါ”
ျမသည္ ၿမိဳ ့ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် မေကာင္းသည့္ အရာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာလိုသည့္အခါတိုင္း ၿမိဳ ့ေတာ္ၾကီးကို
ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္သကဲ့သို ့ စြပ္စြဲတတ္သည္။ အစ္ကိုတုိ ့ ၿမိ့ဳၾကီး…. တဲ့။
“ အစ္ကိုတို ့ၿမိဳ ့မွာ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြ နည္းနည္းေလးရယ္ေနာ္။ ကၽြန္မတို ့ဆီမွာေတာ့ ၾကယ္ေတြ အျပည့္ပဲ
အစ္ကိုရဲ့….”
“ အရူးမ ”
ေကာင္းကင္သည္ ကမာၻႀကီးတြင္ သည္တစ္ခုသာ ရွိသည္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၿမိဳ ့က ေကာင္းကင္ႏွင့္ ျမတို ့
ၿမိဳ့က ေကာင္းကင္ တစ္ခုတည္းပဲ မဟုတ္လား။
သို ့ေသာ္ ျမ ေျပာတာ မွန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၿမိဳ ့ေတာ္ႀကီးတြင္ လူဦးေရ ထူထပ္မွု၊ သစ္ပင္နည္းပါးမွု၊
စက္ရုအညစ္အေၾကး အေငြ ့မ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကား အိပ္ေဇာအေငြ ့မ်ား၊ ေဆးလိပ္ အေငြ ့မ်ား၊ ေညွာ္ေငြ ့မ်ား မ်ားျပားမွု၊
ဓာတ္ေငြ ့မ်ားမ်ားျပားမွု စသည့္ အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေကာင္းကင္တြင္ မွိဳင္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနႏိုင္သည္။ ေကာင္းကင္က
တိမ္မ်ာ၏ ေအာက္ပိုင္းတြင္ ဓာတ္ေငြ ့မွိဳင္းမ်ားျဖင့္ ပိတ္ဆို ့ေနႏိုင္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့သည္ အာကသတြင္း
တည္ရွိေနသာ ၾကယ္မ်ားကို အတိုင္းအဆ မရွိ ထိုးေဖာက္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းမည္ အဟုတ္ေပ။
“ အစ္ကိုတို ့ၿမိဳ ့မွာ လူေတြ ၿပံဳးတဲ့ အခါ မ်က္လံုးက မၿပံဳးဘူးေနာ္။ ပါးစပ္ကပဲ ၿပံဳးၾကတယ္ ”
ရွာရွာေဖြေဖြ ျမ ကေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေမာ ပစ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘ၀မွာ အေရးထားဆံုးက
စာရင္းမ်ား၊ ဂဏန္းမ်ား၊ ေငြစကၠဴမ်ားသာ ျဖစ္၏။ လူေတြ၏ အၿပံဳးကို ခြဲျခား စစ္ရန္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္မရေပ။ ကၽြန္ေတာ့္
ပတ္၀န္းက်င္မွ လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အၿပံဳး၊ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရန္ အခ်ိန္မရေပ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့
အားလံုးသည္ အရာရာကို အခ်ိန္လု၍ ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရသူမ်ား ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့ ဇနီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးသြားေနစဥ္ တခ်ိန္လံုး တိုက္ခန္းမွာ အကူမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္
ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့စြာ က်န္ေနခဲ့သည္ဆုိေတာ့ သူမမွာ ေတြးစရာ ကိစၥမ်ား မ်ားျပားလိမ့္မည္။ နားမလည္ႏိုင္စရာ ကိစၥမ်ား
မ်ားျပားလိမ့္မည္။ စိတ္ကူးမွန္းဆ စရာ ကိစၥမ်ားလည္း မ်ားျပားလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုက္သင့္သေလာက္
သေဘာေပါက္ထားခဲ့ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ သိရသေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ သမီးရည္းစားသက္ သံုးႏွစ္၊
အိမ္ေထာင္သက္ သံုးႏွစ္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ႏွစ္ကာလ ၾကာျမင့္ ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီး ျမ သည္ စိတ္ကူးရင္တတ္ခဲ့သူ
မဟုတ္ပါ။
* * *
တစ္ခါတုန္းက ညေနခ်မ္းအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးမွ အျပန္၌ ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္း ၀ရန္တာကို ေမာ့ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ ျမကို
၀ရန္တာမွာ ရပ္လ်က္ရွိသည္ကို ျမင္ရသည္။ အရာရာကို ရုိးစင္းစြား ေတြးတတ္သူ ျမ၏ ကိုယ္စား ျမ၏ အေတြးကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ လိုက္သည္မွာ ျမသည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့စြာျဖင့္ ခင္ပြန္းသည္ကို ေမွ်ာ္ေနျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္.. ဟူ၏။ သုိ ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္
အထင္ မွားခဲ့ပါသည္။
“ ျမ … ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ကိုယ္ေနာက္က်လို ့လား။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေနာက္က်တာပါ ျမရဲ့ ”
“ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကုိရဲ့… ကၽြန္မ ေဟာဟိုက တိမ္ေတြကို ၾကည့္ေနတာပါ ”
ျမ၏ မသိနားမလည္စြာ ရိုးအမွုကို ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေမာမိေသး၏။ လည္ပတ္ပါးနပ္ေသာ မိန္းမဆိုလွ်င္ ခင္ပြန္းသည္၏
စိတ္ခံစားမွု ႏူးညံ့ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ေအာင္ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေလွ်ာခ်ကာ လိမ္ညာေပးမိ ေပလိမ့္မည္။ ျမကေတာ့ ေျဖာင့္မွန္သည္ဟုပင္
ခ်ီးက်ဴးရမွာလား မသိ။ နားမလည္ရန္ေကာဟု အျပစ္ဆိုရေလမလား ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ တိမ္ေတြကို
ခ်စ္ရေလာက္ေအာင္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူ မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိေန၍ ပို၍ပင္ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။
ေထြေထြထူးထူးလည္း ဆက္လက္ မေမးျမန္းမိပါ။
တေလာစီက ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္ သူမွေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ သို ့မဟုတ္ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ေတာၿမိဳ့ေလးမ်ားအေၾကာင္း
စိတ္လိုလက္ရ ေျပာျပေနခဲ့သည္။
ျမေျပာျပေသာ ၿမိဳ့ကေလးသည္ လူဦးေရ ေလးငါးေထာင္သာ ရွိေသာ ၿမိဳ့ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္
လယ္ကြင္းမ်ား၊ ယာခင္းမ်ားရွိသည္။ လူအမ်ားသည္ စပါးစိုက္ျခင္း၊ ဆန္းႀကိတ္ျခင္း၊ ၀ါစုိက္ျခင္း၊ ေျပာင္း၊ ပဲ၊ ႏွမ္းတို ့
စိုက္ပ်ိဳးျခင္းတို ့ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ ပ်ဥ္ထာင္အိမ္ႀကီးမ်ားသည္ ေရနံေခ်း၀၀ သုတ္ထားသျဖင့္
မည္းနက္ ေတာက္ပစြာ ခိုင္ခံ့ေန၏။ တိုက္ဆိုလွ်င္လည္း ထုတည္ ထူထဲေသာ အုတ္နီးတိုက္အေဟာင္းမ်ား ျဖစ္၏။ ေစ်းသည္
နံနက္ခင္းမွာသာ စည္ကားၿပီး ေန ့လယ္၊ ညေနတို ့တြင္ ေစ်းေရာင္းသူေရာ၊ ၀ယ္သူပါ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။
“အဲဒီမွာ ေစ်းသည္ေတြက အေလးမခုိးဘူး အစ္ကိုရဲ့။ အားလံုးက ကၽြန္မတို ့ကို သိေနၾကတယ္။ အားလံုးက သူ ့ထက္ငါ
အေလးမွန္မွန္နဲ ့ ပိုပိုသာသာ ခ်ိန္ေပးတတ္ၾကတယ္။ သူတို ့ အၿပံဳးေတြက ႏွစ္ေပါင္းဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ရင္းႏွီးလာတဲ့
အျပန္အလွန္ မိတ္ေဆြေတရြ ဲ့ အၿပံဳးစစ္စစ္ေတြေလ ”
ၿမိဳ ့ေသးေသးေလးေတြ လူတိုင္းက ျမကိုသိၿပီး ျမကလည္း လူတိုင္းကို သိေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးမွာ
ေနထိုင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာထဲတြင္ ၀င္ေငြေကာင္းျခင္း၊ ဘ၀ရပ္တည္မွု တိုးတက္ရန္နည္းလမ္း မ်ားျပားျခင္း၊
လူမွုေရးအဆင့္အတန္း ျမင့္မားျခင္းတို ့ႏွင့္ အတူ မိမိအား လူေတြက မသိျခင္း၊ မိမိကလည္း လူေတြကို မသိျခင္းဆိုသည့္
အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုလည္း ပါ၀င္၏။ မိမိကို မသိေသာလူမ်ား၊ မိမိက မသိေသာ လူမ်ားအၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘ၀ကို
လံုၿခံဳစြာ၊ လွ်ိဳ ့၀ွက္စြာ၊ ထို ့ျပင္ ငဲ့ကြက္စရာမရွိစြာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ေနႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ခဲ့၏၊ ျမ ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မွု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဆန္ ့က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“ေနာက္ၿပီး ျမတို ့ၿမိဳ့မွာ ေထာင္မရွိဘူး Aစ္ကို။ ရဲစခန္းေတာ့ရွိတယ္။ အခ်ဳပ္ခန္း ေသးေသးကေလး ရွိတယ္ ”
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္မိသည္။
“ အဲဒါ သခိုးဓာျပ မရွိဘူးလို ့ ၾကြားခ်င္တာလား ျမရဲ့။ ျမတို ့ ၿမိဳ့မွာ မရွိေပမယ့္ ျမတို ့ဆီက လူဆိုးလူေကာက္ေတြကို
တျခားၿမိဳ့မွာ ရွိတဲ့ ေထာင္ကုိ ပိုေပးေနတာကုိး”
“ မဟုတ္ဘူး အဲဒီလို ဆိုလိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမတို ့ၿမိဳ့မွာ ေထာင္ဟာ အေရးမၾကီးဘူး။ အဲဒါကို ေျပာမလို ့”
လူဦးေရ ေလးငါးေထာင္ရွိသည့္ ၿမိဳ့မွာ ေထာင္ဟာ အေရးၾကီးေနလွ်င္ေတာ့ ထုိၿမိဳ့သည္ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ကားေတြ
ထဲကလို ဒုစရိုက္ၿမိဳ့ကေလးသာ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ သုိ ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပါ။ ျမ ဘာေျပာခ်င္သလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္
သိဖို ့ မႀကိဳးစားခဲ့မိပါ။
“ ကၽြန္မတို ့ၿမိဳ့မွာ ေရစက္ကေန ေရေ၀တာမဟုတ္ဘူး အစ္ကို ၊ ေျမၾကီးထဲကေန တိုက္ရိုက္တူးယူရတာ၊ ေရတြင္းေတြ
အမ်ားႀကီး ရွိတယ္”
“ အဲဒီေတာ့ ”
“ အဲ့ဒီေတာ့ ေရဟာ သန္ ့စင္ေနတာေပါ့ ။ ဘာသံေခ်းအနံ ့ မွ မရွိဘူးေလ၊ ၾကည္ေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး
လွ်ပ္စစ္မီးမလာလို ့ ေမာ္တာ မလည္ႏိုင္တာမ်ိဳး၊ ေရမတင္ႏိုင္တာမ်ိဳး လဲ မရွိဘူးေပါ့”
“ ေရကိုတြင္းထဲက ေန ဘာနဲ ့ ခပ္ယူသလဲ၊ တြင္းက ဘယ္ေလာက္နက္လဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ျမကုိ စ-ေနာက္ ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ခပ္တည္တည္ ေမးခဲ့၏။
“ ကုန္း အနိမ့္အျမင့္ကို လိုက္လို ့ေပါ့ အစ္ကိုရဲ့။ တခ်ိဳ ့ ေရတြင္းေတြက အေတာင္ ၂၀ ေလာက္ နက္တယ္။ တခ်ိဳ ့
ေနရာေတြမွာ ေလး ငါး ေျခာက္ ေတာင္နဲ ့ ေရထြက္တယ္ေလ။ ေရကို ငင္ယူေတာ့ ေရပံုးမွာ ႀကိဳးတပ္ၿပီး ငင္ယူရတာေပါ့။ တခ်ိဳ ့
တြင္းေတြမွာ ေဘးတိုင္ ႏွစ္တုိင္စိုက္၊ အထက္မွာ တန္းပစ္ၿပီး စက္သီးခ်ိတ္ထားလို ့ရတဲ့ ေနရာကေလးေတြ ရွိတယ္။
ကိုယ့္စက္သီးနဲ ့ ကိုယ္ ေရပံုးႀကိဳးေလွ်ာခ်ၿပီး ေရငင္လို ့ ရတယ္။ တခ်ိဳ ့တြင္း ေတြက စက္သီးတိုင္ မပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီအတိုင္း
လက္နဲ ့ ငံုဆြဲငယ္ယူရတာပဲ”
“ ဒီေတာ့ ျမတုိ ့လက္ေတြ နားမွာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းလိုက္တဲ့ ဘ၀လဲေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္က သနားဂရုဏာ သက္ဟန္ျဖင့္ မသိဆိုး၀ါးစြာ မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ ျမက ၿပံဳးေလ၏။
“ အို .. အဲဒါ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္ အစ္ကိုရဲ့။ တကယ္လို ့ လက္အနာမခံႏိုင္ဘူး။ ေငြေၾကးလည္း ေတာ္ေတာ္
သင့္သင့္ ရွိတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ ေမာ္တာနဲ ့ စုပ္ယူတဲ့ အ၀ီစိတြင္းေတြ တူးႏိုင္သားပဲ”
ျမတို ့ၿမိဳ့တြင္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားသည္ ၾကီးမားလွ၏။ လူတစ္ေယာက္ လက္ျဖင့္ဖက္၍ မႏိုင္ေအာင္ အဆမတန္ႀကီးမားေသာ
ပင္စည္ၾကီးမ်ား ရွိၾကသည္။ သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္ျဖင့္ ၿမိဳ့သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမလွ၏။ တစ္ဖက္မွာ ေတာင္တန္း၊ တစ္ဖက္မွာ ျမစ္၊
ရာသီကတုသည္ ႏွစ္သက္စဖြယ္ ရွိသည္။
“ ကၽြန္မတို ့ၿမိဳ့မွာ ေဆာင္းကတုက ေဆာင္းကတုနဲ ့ တူေအာင္ ေအးတယ္ အစ္ကို။ ေႏြကတုမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေတြ
တကယ္ ေၾကြၾကတယ္။ ေတာင္ေလ တကယ္လာတယ္။ ေလဟာ ေျခာက္ေသြ ့ၿပီး လတ္ဆတ္ေနတာ၊ သစ္ပင္ရိပ္ေၾကာင့္သာ
သိပ္မပူဘဲ ေအးစိမ့္ေနတာကိုး”
ရာသီဥတု သံုးမ်ိဳးတြင္ ထင္ရွားကြဲျပားစြား ေတြ ့ျမင္ရေသာ သက္ဆိုင္ရာ ရွုခင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက
မွန္းဆျမင္ေယာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
“ ျမ … ဒီမွာ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလား”
ကၽြန္ေတာ္ ျမအား စူးစုိက္စြာၾကည့္ရင္း ေမးမိေတာ့ ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးရယ္ကာ ေခါင္းယမ္းျပခဲ့၏။
“ အို… အဲလို အဓိပၸါယ္နဲ့ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္”
ယခုမွ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ျမသည္ ဤေနရာမွာ ေနရတာ ေပ်ာ္ပါသည္ဟုေတာ့ မေျဖခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ျမကို
စိတ္မေတြ ့သည့္အခါ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းမိသည့္ အျဖစ္မ်ားစြာကို ယခုအခါ ျပန္လည္ စဥ္းစားပံုေဖာ္ၾကည့္မိေတာ့ ျမ၏
မ်က္ရည္မ်ားတြင္ နာၾကည္းမွုမ်ား မပါ၀င္ပါဘူးဟု စိတ္သက္သာရာ ရမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမ ကေတာက္ကဆ စကားမ်ားၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ျဗဳန္းခနဲ အေလွ်ာ့ေပးၿပီး
ထထြက္သြားရသည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္…. ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို လံုၿခံဳစြာ ဆင္ေျခေပးမိ၏။ ညဥ့္နက္မွ အိမ္သို ့ ျပန္၀င္ေလ့ရွိၿပီး
အိမ္သို ့ ေရာက္သည့္အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြက ေျပၿပီးၿပီ။ ျမကို ပံုမွန္အတိုင္း ႏူးညံ့သာယာစာြ စကားေျပာဖို ့ အဆင္သင့္
စိတ္ထားမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာေလ့ရွိပါသည္။ သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ကို္ယ္ကုိ သေဘာထားႀကီးျမင့္ေသာ
ေယာက္်ားအျဖစ္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေလ့လည္း ရွိပါသည္။ သို ့ေသာ္ ယခုအခ်ိန္က်မွ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆပံုေဖာ္ ေတြးမိျပန္သည္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွ ထြက္ခြာသြားေသာ အခ်ိန္တိုင္း ျမသည္ သူမ၏ ေဒါသမ်ား၊
နာၾကည္းမွုမ်ား၊ ၀မ္းနည္းမွုမ်ားကို ဘယ္လို ေျဖေဖ်ာက္ လမ္းလႊဲယူသလဲ။ ေယာက္်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ရန္ေတြ ့
ေျဖရွင္းခ်င္ေသးေသာ သူမရင္ထဲမွ စကားမ်ားကို ဘယ္မွာ သြန္ခ်၍ ၿပီးဆံုးေစခဲ့သလဲ။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။
ကၽြန္ေတာ္သိသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေျပၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ျမသည္ ၀ရန္တာမွာ ထြက္၍ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး
ေကာင္းကင္သို ့ ေမာ့ၾကည့္ ေနတတ္၏။ ေကာင္ကင္မွာ တိမ္ေတြရွိခ်င္ရွိမည္။ သို ့မဟုတ္ လျခမ္းေကြးကေလး ရွိခ်င္ရွိမည္
သို ့မဟုတ္ လျပည့္၀န္း ရွိခ်င္ရွိမည္။ သို ့မဟုတ္ ၾကယ္ အနည္းအပါး ရွိခ်င္ရွိမည္။
“ျမ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ စတင္ႏွုတ္ဆက္သည့္အခါ ျမသည္ ဘာမွ် နာက်င္မွုမရွိ ပကတိ ရွင္းလင္းေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္
“အစ္ကို” ဟု ညင္သာစြာ ထူးတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာက လက္ႏွစ္ဖက္ ကမ္းလ်က္ ၿပံဳးျပလိုက္သည့္ အခါ ျမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို ့
ႏွစ္ဦးအၾကားဘာမွ် အတားအဆီး မရွိခဲ့ဘူးေလဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲသို ့ အလိုက္သင့္ ၀င္ေရာက္လာတတ္ ေလသည္။
အိမ္မွ ဆင္းဆင္းခ်င္း ေလွကား အခ်ိဳးအေကြ ့မ်ားမွ ေတြ ့ရာ အုတ္နံရံကို လက္သီးျဖင့္ ထုိးလ်က္ ေဒါသကို
လမ္းေၾကာင္းလႊဲပစ္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ျမမသိ။ ထို ့အတူပင္ ကၽြန္ေတာ္မရွိသည့္ အခ်ိန္ကာလ အတြင္း ျမ၏ ေဒါသ
တို ့ကို ဘယ္အရာျဖင့္ လမ္းေၾကာင္းလႊဲပစ္ခဲ့ရသလဲဟု ျမကို ကၽြန္ေတာ္ မေမးမိ။ မေမးမိခဲ့ပါ။ ပထမပိုင္း ကာလမ်ားဆီကေတာ့
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ေဒါသကို လမ္းေၾကာင္းလႊဲေပးစရာ ပစၥည္းကိရိယာ အစံုအလင္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရွိသည္ဟု စိတ္ခ်ထားခဲ့၏။
ျမသည္ ၾကက္ဥမ်ားကို ေပါက္ခြဲပစ္ႏိုင္သည္။ ဖန္ခြက္မ်ား၊ ေၾကြပန္းကန္မ်ားကို ေပါက္ခြဲပစ္ႏိုင္သည္။ သို ့ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ
ထို ့သုိ ့မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလာခဲ့သည္။ ျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သက္ေရာက္ေနသည့္ သူမ၏ ေဒါသအတြက္
ဘယ္အရာျဖင့္ အစားထိုးေပးခဲ့သလဲ။ ဘယ္အရာအေပၚ လမ္းလႊဲ ေပးအပ္ခဲ့သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေတာ့သည့္
အျခင္းအရာသာ ျဖစ္ပါသည္.
၀ရန္တာမွာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ ေမာ့ၾကည့္တတ္သည့္ ျမ၏ အက်င့္ကို ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္အား ေစာင့္ေမွ်ာ္ရာမွ ရသည့္
အက်င့္ဟုပင္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။
* * *
ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးကို ျမ စိတ္ကုန္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိေသာအခါ ျမ၏ စိတ္အေျပာင္းအလဲအတြက္ ခရီးထြက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္
ၾကိဳတင္ႀကံစည္ၿပီး ျမကို အနီးကပ္ အခ်ိန္ေရာက္မွ ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။
“ ျမေရ… ကိုယ္တုိ ့ ေဟာဒီၿမိဳ့ၾကီးကေန ဆယ္ရက္ေလာက္ ထြက္ေျပးၾကစို ့လား။ ျမသြားခ်င္တဲ့ ေတာင္းတန္းေတြ၊
လယ္ကြင္းေတြ၊ ျမစ္ေတြဆီ၊ ေနာက္ၿပီး လတ္ဆတ္တဲ့ ေလတြဆီကို သြားၾကမယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္က ျမသည္ မ်က္၀န္းမ်ား ေတာက္ပလွ်က္ တအံ့တၾသ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ရယ္ေမာေပလိမ့္မည္ ဟူသည့္ အျဖစ္အပ်က္။ သို ့ေသာ္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ျမသည္ မထူးျခားေသာ သာမန္Aၿပံဳးကေလးျဖင့္
လက္ခံခဲ့သည္။
“ ျမတို ့ရြာကေလးကို သြားလည္ခ်င္သလား ျမ”
ျမက ျဖည္းညင္စြာ ေခါင္းခါယမ္းပါသည္။
“ အဲဒီမွာ အေဖသည္ မရွိေတာ့ဘူး အေမလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ အစ္ကို။ ကၽြန္မ တြယ္တာစရာ ဘာမွ မရွိေတာ့တာ၊
ကၽြန္မရဲ့ ၿမိဳ့ကေလးဟာ တျခားၿမိဳ့ကေလး သံုးေလးဆယ္လိုပါပဲ။ ပိုၿပီး မထူးျခားႏိုင္ပါဘူး။ အစ္ကို သြားခ်င္တဲ့ ၿမိဳ့ကို
သြားၾကတာေပါ့”
ကေလာ၊ ပင္းဒယ၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း ႏွင့္ ပုဂံ၊ ေညာင္ဦးၿမိဳ့မ်ားသို ့ ခရီးထြက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါသည္။
ရထားခရီးစဥ္၊ ကားခရီးစဥ္ႏွင့္ ျမ၏ စိတ္ၾကည္လင္မွု အတြက္ သေဘၤာခရီးစဥ္ကိုပါ ထည့္၍ စီစဥ္လိုက္ပါသည္။
ေတာင္ေပၚေဒသ ရွုခင္း၊ အညာရွုခင္း၊ ဘုရားေစတီပုထိုးမ်ား ရွုခင္းႏွင့္ အတူ အဆံုးမရွိ က်ယ္ျပန္ ့ လွေသာ
ေကာင္းကင္ျပင္ႏွင့္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားျပည့္ႏွက္ေနေသာ လင္းလက္သည့္ ၾကယ္ကေလးမ်ား၏ ရွုခင္းသည္
ျမကိုသာမက ကၽြန္ေေတာ့္ကိုပင္ ၾကည္ႏူး လွိဳက္လွဲေစခဲ့သည္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ထိုခရီးကာလ ဆယ္ရက္သည္
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ျမအၾကားမွာ ဘာရန္စကားမွ မဆိုရေသာ၊ ဘာေဒါသမွ မထြက္ရေသာ ခ်မ္းေျမ့ ဆိတ္ၿငိမ္သည့္ အဖိုးတန္ကာဘ
ကေလးပဲ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလည္း သည့္ထက္ပို၍ ရက္အားရေအာင္ စီစဥ္ၿပီး ျမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္အတူ
ခရီးထြက္ၾကမည္။ ဆယ္ရက္တာမွ် ၿငိမ္းခ်မ္းၾကည္ႏူးစြာ အသစ္ျဖစ္တည္ေသာ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္သည္
လာမည့္ တစ္ႏွစ္တာကာလကို ရင္ဆိုင္ရန္ ခြန္အားသတၱိမ်ားကို ရရွိေပလိမ့္မည္။
ထိုအေတြးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာသာ တိုင္တည္ဆံုးျဖတ္လ်က္ ျမကို မေျပာမိေသာ အေတြးျဖစ္သည္။ ျမကို
ဘာေၾကာင့္ မေျပာမိပါလိမ့္ဟု ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေရေရရာရာ မသိ။ ေျပာဖုိ ့ စဥ္းစားၿပီး မေျပာလိုက္မိတာလား။
သို ့မဟုတ္ ေျပာဖို ့ကို သတိမရတာလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မခြဲျခားႏိုင္ခဲ့ေပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ် မေမ့ႏိုင္ေတာ့မည့္ ညတစ္ညရွိသည္။ ထိုညသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ခရီး၏ ေနာက္ဆံုးည
ျဖစ္သည္။ ပုဂံ ေညာင္ဦးမွ အျပန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ရွိေသာ ၿမိဳ့ေသးေသးကေလး တစ္ၿမိဳ့မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵျဖင့္
တစ္ရက္ ၀င္နားခိုၾကသည္။ ထုိကာလသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမ၏ ဘ၀မွ ႏွဳတ္ယူ၍ ျပန္ႏွဳတ္ယူလိုက္ခ်င္ေသာ ကာလကေလး
ျဖစ္၏။ တကယ့္ အျဖစ္မွန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့သည္ မိမိတို ့ဘ၀မွ မည္သည့္ ဂဏန္းတစ္လံုးကိုေသာ္မွ် ႏွဳတ္ယူခြင့္ မရႏိုင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့တည္းခုိသည့္ အိမ္သည္ ၿခံ၀ိုင္းက်ယ္ျပန္ ့ၿပီး ေျခတံရွည္ သစ္သားအိမ္ႀကီး ျဖစ္သည္။
ေရနံေခ်းသုတ္ထားၿပီး မည္းနက္ခိုင္ခံ့ံေသာ အိမ္ၾကီးျဖစ္သည္။ ျမ အလြန္သေဘာက်ေသာ အိမ္အမ်ိဳးအစား ျဖစ္သည္။
ထို ့ထက္ပို၍ ျမကို အံ့ၾသရႊင္လန္းေစသည့္ (ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့ေသာ) အရာမွာ ၿခံ၀ိုင္းေရွ ့က ေရတြင္းႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။
ေရတြင္းႀကီးသည္ အခ်င္း ငါးေပနီးပါး က်ယ္၀န္း၏။ ေရတြင္းေပါင္မွာ ထုထည္ ထူထဲစြာ နိမ့္ေသာ ဘိလပ္ေျမ
ကိုင္ထားသည့္ ေပါင္ျဖစ္သည္။ ေရတြင္း ႏွုတ္ခမ္းေပါင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွင့္ ထိလိုက္ေသာအခါ ေအးစိမ့္သည့္ အေတြ ့ကို
ေပး၏။ သမံသလင္း အေရာင္သည္ လေရာင္ေအာက္မွာ ေျပာင္လက္ ေခ်ာမြတ္ေနေလသည္။ လူေတြ ပြတ္တိုက္ပါမ်ား၍
ေခ်ာမြတ္ေနေသာ ေရတြင္းႏွဳတ္ခမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေထာက္မွီၿပီး ေရတြင္းထဲ ငံုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဟိုးေအာင္ေျခရွိ
ေရျပင္၌ လျပည့္လ၏ အရိပ္ကို ျမင္ရသည္။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအျဖစ္ ခပ္မည္းမည္း အရိပ္၊ ထို ့ေနာက္ ျမ၏ အရိပ္။
ျမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ငံုၾကည့္သလိုပင္ ငံု ့ၾကည့္လ်က္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ျမ၏ ရယ္သံသည္ ေရတြင္း၏ နက္ရွုိင္းမွု၊
လံုၿခံဳမွုေၾကာင့္ လိုဏ္သံေပါက္ကာ ထူးဆန္းေသာ ရယ္သံတစ္ခုပမာ ထင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ ဘာရယ္တာလဲ ျမ”
ျမက ၿပံဳးလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၏။
“ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့… ငယ္ငယ္ဆို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ငယ္တုန္းကပါပဲ။ ေကာင္းကင္လဟာ ဘာလဲလို ့
မသိတတ္ေအာင္ ငယ္ေသးတဲ့ အရြယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက လကို သိပ္လုိခ်င္ခဲ့တာ”
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ဟက္ဟက္ ရယ္ေမာမိသည္။
“ လိုခ်င္ေပမယ့္ လက ေ၀းလြန္းတယ္ဆိုတာေတာ့ သိေနသတဲ့ အစ္ကိုရဲ့… အဲဒီလိုနဲ ့ တစ္ေန ့က်ေတာ့ အေဖက
ကၽြန္မကို ခ်ီၿပီး ကၽြန္မတို ့အိမ္ေရွ ့က ေရတြင္းႀကီးထဲကို ငံု ့ၾကည့္ရေတာ့ ေရတြင္းထဲက လကို ျမင္တာကိုး။ ဒီေတာ့
ေကာင္းကင္က လဟာ သိပ္ေ၀းတယ္။ အေဖ ယူေပးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေရတြင္းထဲက လကေတာ့ နီးတယ္။ ေရပံုးႀကိဳးနဲ ့
ငင္ယူရင္ အေဖယူေပးလို ့ ရမွာပဲလို ့ တြက္သတဲ့။”
ျမ၏ အသံမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ပံုေျပာျပေနသည့္ အသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရတြင္း
အုတ္သမံသလင္းေပါင္ကို မွီလ်က္ ျမ၏ မ်က္ႏွာကို ခပ္ဆဆ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
“ အဲဒီေတာ့ အေဖ့ကို ယူခိုင္းတာေပါ့။ အေဖက ရယ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ့ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အေဖက ကၽြန္မကို
အလိုလိုက္ပါတယ္။ ေရျဖည့္ထားတဲ့ ဗာလီခ်ိဳင့္ေသးေသးကေလး ေျမႀကီးမွာ ခ်ေပးၿပီး အဲဒီထဲမွာ ေပၚေနတဲ့ လကေလးကို
ကၽြန္မကို ေပးေရာ၊ ကၽြန္မက ျငင္းသတဲ့။ ဒီလက ေသးေသးေလး၊ ေရတြင္းထဲက လက အၾကီးၾကီးလို ့ ပူဆာသတဲ့။”
ျမက တစ္ခ်က္ရယ္ျပန္သည္။
“ အဲဒီေတာ့ အေဖက ကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္ အလိုလိုက္သလဲဆိုရင္ ေရတြင္းထဲကလကို ကၽြန္မ အမိန္ ့အတိုင္း
ေရပံုးနဲ ့ ခပ္ခပ္ေပးတာ ေရတြင္း၀လည္းေရာက္ ေရပံုးထဲက လကလည္း ေပ်ာက္၊ ေရတြင္းထဲမွာ လကက်န္ေန၊ အဲဒီလို ထပ္ကာ
ထပ္ကာ ေရငင္ၿပီးမွ ကၽြန္မကို ေဖေဖက ေခ်ာ့ရသတဲ့”
“ ဒါျဖင့္ ျမက ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့တာေပါ့ေနာ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့ ျမရယ္၊ အခုေနမ်ား ေရတြင္းထဲက လကို ယူခုိင္းရင္
ကိုယ္ေတာ့ ဒုကၡပဲ”
ျမ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကို မွီႏြဲ ့ကာ ရယ္ေမာသည္။
“ အို… အစ္ကို ့ကိုေတာ့ ေရတြင္းထဲက လကို မပူဆာေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းကင္က လကိုပဲ ပူဆာေတာ့မွာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ့္ျမက စေနာက္တတ္ေလသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာခဲ့ပါသည္။
ထိုညက ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးစြား အိပ္ေမ်ာက် သြားခဲ့သည္။ အနည္းဆံုးေပါ့ေလ၊ ၾကည္ႏူးစြာ အိပ္ေမာ
က်သြားခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
သို ့ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန ့ နံနက္ အရုဏ္တတ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ျမမရွိ။ အိမ္သာမွာ ေတာၿမိဳ့မ်ား၏
ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိသျဖင့္ အိမ္သာသုိ ့ သြားလိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိုးရန္ ျမကို မွာထားခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္
ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားေသာ အခါတြင္လည္း ထိုေနရာမွာ ျမမရိွ။ အိမ္ေရွ ့ မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳးရာ ေရတိုင္ကီမ်ား၊ စဥ့္အိုးမ်ားရိွရာ
ေနရာမွာလည္ ျမမရွိ။
“ ျမေရ”
တစ္အိမ္လံုး ႏိုးသြားေသာအခါ ျမကို ေနရာအႏွံ ့ လိုက္ရွာၾကသည္။ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ဘယ္ေနရာမွ ျမမရွိ။
ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္မွုသာ မ်ားလွ်က္ စိုးရိမ္ေသာက က တျဖည္းျဖည္းမွ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။
“ ျမ …”
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ခဲ့ေသာ အျဖစအပ်က္ကို ေခ်ာက္ခ်ားနာက်င္စြာ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္
လိုက္ရသည္။ ေရစိုရႊဲေနေသာ ျမ၏ အေလာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသာကႏွင့္
နာက်င္ေၾကကြဲမွု၊ ေခ်ာက္ခ်ား တုန္လွုပ္မွုတုိ ့ျဖင့္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါသည္။
ျမ ဘာျဖစ္သြားခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။
၆ ႏွစ္တိုင္ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ျမမွာ ဘာစိတ္ေရာဂါမရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ျမသည္
ဘယ္တုန္းကမွ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ စရိုက္ ရိွသူလည္း မဟုတ္။ ျမေသသြားရင္ အစ္ကို သိေစ့မယ့္… ဟူသည့္ နာၾကည္းစကား
တစ္ခြန္းေသာ္မွ ေဒါသအေလ်ာက္ ေျပာဆိုခဲ့ျခင္းမရွိ။ အမ်ားတကာလို စာကေလး တစ္ေၾကာင္းတစ္ေလမွလည္း
ထားရစ္ခဲ့ျခင္းမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမသည္ ညအိပ္ရာ၀င္သည္အထိ ရန္စကား တစ္ခြန္းေသာ္မွ မဆိုခဲ့ၾက။ ျမ စိတ္အေႏွာင့္မယွက္
ျဖစ္မည့္ စကား တစ္ခြန္းေသာ္မွ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေျပာခဲ့မိ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ
ရယ္ေမာခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။
ျဖစ္ႏိုင္သည္မွ ေရတြင္းေပါင္ႏွုတ္ခမ္းသည္ လိုအပ္သည္ထက္ပို၍ ေခ်ာမြတ္ေနျခင္း၊ သာမန္ရွိသင့္သည့္ အျမင့္ထက္ ပို၍
ေတာ္ေတာ္နိမ့္ေနျခင္း၊ ေရတြင္းေဘးက ေအာက္ေျခ အုတ္သမံတလင္းသည္ ေရညွိတက္၍ ေခ်ာေနျခင္း…. ထိုအခ်က္မ်ားအရ
မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေကာက္ခ်က္ခ်ရပါလိမ့္မည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးသည္ တစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲမွ
ထသြားသည္ကို မသိလိုက္ေလျခင္း၊ အလန္ ့တၾကား ေအာ္လိုက္သည့္ အာေမဍိတ္သံကိုပင္ မၾကားလိုက္ေလျခင္းဟု ေနာင္တႏွင့္
ဂ်ဴး ျမ ရဲ့ လ
NNN
ရွက္ရြံ ့မွုမ်ားစြာျဖင့္ ေၾကကြဲ တုန္လွုပ္သြားရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမ၏ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ားကို တြက္ခ်က္စဥ္းစား၊
အဓိပၸါယ္ေကာက္ရန္ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းေအးေအး၊ ေသြးေအးေအး တည္ၿငိမ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
မည္သို ့ေသဆံုးသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေတာ့ ေသဆံုးခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားရစ္ခဲ့ၿပီ။
မည္သို ့ေသဆံုးသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ ေရတြင္းဆီသို ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိလိုက္ပဲ ေနာက္တစ္ၾကိမ္သြားဖို ့
ၾကိဳးစားခဲ့ၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ သြားခဲ့ပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ျမကို နားလည္ခဲ့သည္ဟုမ်ား တစ္ခါတုန္းက
ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ထင္ခဲ့မိပါသလား။ ဒါဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္ မွားယြင္းေသာ လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလာကၾကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ျပန္ေမးၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခင္က ဘယ္လို ခံစားခ်က္ရွိခဲ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ယခုအခါ အတိတ္ဘ၀ႏွင့္
ပတ္သက္သည့္ မွတ္ဥာဏ္မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္မွစ၍ မွတ္ဥာဏ္ေတြ
ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆၾကည့္မိသမွ်ေတာ့ ၀ရန္တာမွေန၍ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္သည့္ အေလ့အက်င့္ရၿပီး
သိပ္မၾကာမီမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ မွန္ဥာဏ္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့သည္။
ေကာင္းကင္ဆီမွ ကၽြန္ေတာ္ဘာကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါသနည္။ တိမ္ေတြလား၊ ၾကယ္ေတြလား၊ လကိုလား၊
ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရသည္မွာေတာ့ လျပည့္လပင္ ျဖစ္ပါသည္။
လသည္ လူသားတစ္ေယာက္၏ မွတ္ဥာဏ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္တတ္ပါသလား။ မည္သည့္ ဂုဏ္သတၱိမ်ားျဖင့္
ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါသနည္း။ မည္သည့္ အတိုင္းအတာအထိ ဖ်က္ဆီးေလ့ ရွိပါသနည္။
ေျပာရလွ်င္ေတာ့ လသည္ ကၽြန္ေတာအတြက္ အလြန္ခက္ခက္ေသာ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။
[ ၁၉၉၆ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ကလ်ာ မဂၢဇင္း]
တေရြ ့ေရြ ့ ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ရွိသည္။ ျပာေမွာင္သာ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ၾကယ္ကေလးမ်ား ဟုိတစ္စု သည္တစ္စု ေပၚလာၿပီ။
ေကာင္းကင္ျပင္ကို အဆံုအစမျမင္ရပါ။ မိုးကုပ္စက္ပိုင္းျခမ္း၏ ေရွ ့ပိုင္း သံုးပံုႏွစ္ပံုကုိသာ ျမင္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္Aထက္က
ေကာင္းကင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေနာက္က ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရပါ။ ဤေဒသမွာလူေတြ၏ အျမင္ဆိုင္ရာ က်ယ္ျပန္ ့မွု
ျမင္ကြင္းျပင္ကို ကန္ ့သတ္ထားေသာ အရာမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ခုတင္
သို ့မဟုတ္ တန္းလ်ား ထိုင္ခံုတစ္ခု ေပၚမွာေသာ္လည္းေကာင္း ပက္လက္လဲေလ်ာင္းသည့္အခါ မိမိမ်က္ႏွာမူရာ တည့္တည့္ရွိ
အထက္အရပ္ ျမင္ကြင္းသည္ ေကာင္းကင္ျပင္ မဟုတ္ဘဲ မ်က္ႏွာက်က္ အုတ္အမိုး တစ္ခုျဖစ္ေနသည့္အခါ တစ္ခါတစ္ခါ
ေတာ္ေတာ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ရပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ယခု ကၽြန္ေတာ္အာရံုထဲမွာ ရွိေနသည့္တိမ္၊ ၾကယ္ပြင့္၊ လႏွင့္ ေကာင္းကင္ဟူေသာ အရာမ်ားကို
ဘယ္တုန္းကမွ် ကၽြန္ေတာ္ သတိတရ ဂရုတစိုက္ထားခဲ့မိသည္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အထက္တြင္ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီး
ရွိေနသည္ဟူေသာ အသိပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိခဲ့ပါ။ ၿမိဳ ့ျပ၏ စီးပြားေရး ႏွင့္ လူမွုေရး သံသရာမွာ စိတ္ပါလက္ပါ လွည့္ပတ္
ေနထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သဘာ၀တရားသည္ ေ၀း၍ေ၀း၍ လာခဲ့သည္။ ဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတအေႏွာင့္မယွက္ မျဖစ္ခဲ့။
ၾကယ္ေတြ၊ လေတြကို မျမင္ရလို ့လည္း မတမ္းတတတ္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ကလည္း လေတြ၊ ၾကယ္ေတြ၊ တိမ္ေတြႏွင့္
ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀းပါသည္။ ဘဏ္လစ္မစ္တတ္ ႒ာနခြဲတစ္ခုမွ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္သည္ ေငြစုစာအုပ္မ်ား၊ စာရင္းအင္းမ်ား၊
ေငြစကၠဴမ်ားႏွင့္ လူမ်က္ႏွာမ်ား၊ လက္မ်ားကိုသာ တစ္ေန ့ၿပီးတစ္ေန ့ ေတြ ့ျမင္ရင္းႏွီးေနခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ စိတ္ကူးသက္သက္
အရာမ်ားစု ထင္ရေလာက္ေအာင္ မိမိႏွင့္ ေ၀းလံေသာ ထုိသဘာ၀တရားကို လ်စ္လ်ဴရွုခဲ့သည္မွာ မထူးဆန္းပါ။ ထူးဆန္းသည္မွာ
ယခုအခါ ထိအရာမ်ားကို သတိတရ ရွာေဖေြ စာင့္ၾကည့္ တတ္လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
လျပည့္လတစ္ခု မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းမွာ စတင္ထြက္ေပၚလာခ်ိန္မွစ၍ ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေကာင္းကင္သို ့ ေနရာယူခ်ိန္အထိ
ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ ေငးေမာေနခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရံုးမွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းနီးခ်င္းမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းမ်ား သူတို့သိသြားလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသၾကပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြပ္သြားၿပီးဟု မထက္ရက္သူမ်ားသည္
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီဟု ထင္ၾကပါလိမ့္မည္။
ခင္ဗ်ားတို ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနရာတြင္ စိတ္သန္ ့ေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဤကိစၥကို ရွင္းလင္း
ေျပာျပလိုပါသည္။ သို ့ေသာ္ ဤကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ မရွင္းလင္းေသးေသာ ျပႆနာျဖစ္၍ ခင္ဗ်ားတို ့ကို ကၽြန္ေတာ္
ယခုအခ်ိန္မွာ မရွင္းျပႏိုင္ေသးပါ။ လသည္ လူသားမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါသလား။ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္ဆိုလွ်င္ မည့္သည့္
ဂုဏ္သတိၱမ်ားျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါသနည္း။ မည့္သည့္ အတိုင္းအတာအထိ ဆြဲေဆာင္ေလ့ ရွိပါသနည္။
ေျပာရပါလွ်င္ လသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အလြန္ခက္ခဲေသာ ပုစာၧ တစ္ပုဒ္ျဖစ္၏။ ထိုပုစၧာကို ကၽြန္ေတာ့္Aား
ေမးခဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ျဖစ္ပါသည္။
* * *
ကၽြန္ေတာ့ ဇနီးသည္ အရာရာတြင္ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲသည့္ အျမင္ရွိသူျဖစ္၏။ သူမကို သက္သက္ညွာညွာ ေျပာရလွ်င္ ဂႏာၳ၀င္
အျမင္ရွိသူဟု ေခၚႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဂႏာၳ၀န္ ဆန္လိုက္သလဲဆိုလွ်င္ နာမည္ကိုက ခင္ျမျမ… တဲ့။ သူ ့ကို
ကၽြန္ေတာ္က ျမဟု ေခၚရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကပါသည္။ ျမသည္ ေတာၿမိဳ့ကေလး
တစ္ခုတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးသို ့ လုိက္ပါလာ
ခဲ့ပါသည္။ ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးသို ့ ေရာက္ခါစ ကာလမ်ား၌ ျမသည္ ဘ၀ကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ အမခန္း
လွပထူးဆန္းေသာ အေဆာက္အအံုမ်ား၊ မိုးသို ့ ထိလုမတတ္ ျမင့္မားသည့္ တိုက္ၾကီးမ်ား၊ ႏွစ္ထပ္ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းမ်ား၊
ယာဥ္သြားလာရန္ ေဆာက္ထားသည့္ တံတားႀကီးမ်ား၊ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းကူး တံတားႀကီးမ်ား၊ ခံညား လွပသည့္ ရုပ္ရွင္ရံုႀကီးမ်ား၊
အားကစားကြင္းႏွင့္ ဘူတာရံုႀကီးမ်ားကို ျမသည္ တအ့ံတၾသ ေငးေမာခဲ့ဖူးသည္။ အေ၀းေျပး ကားဂိတ္စခန္းသို ့ ေရာက္စဥ္
ေလယာဥ္ကြင္းဆီမွ အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟိန္းၿပီး ေကာင္းကင္သို ့ တက္လာသည့္ ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးမ်ားကို
အထိတ္တလန္ ့၊ ထို ့ေနာက္ သေဘာက်စြာ ေမာ့ၾကည့္ ၿပံဳးရယ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေလေအးေပးစက္ ထပ္ထားသည့္ ဆလြန္းကားကို
သေဘာက်စြာ ေက်နပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ကုန္တိုက္ႀကီးမ်ားတြင္ လိုခ်င္သမွ် ပစၥည္းတို ့ကို အမ်ိဳးအမည္
စံုလင္စြာ ေတြ ့ျမင္၀ယ္ယူရသျဖင့္ ကေလး တစ္ေယာက္လိုပင္ သေဘာက်ခဲ့ဖူးသည္။ မွန္နံရံမ်ား၊ မွန္တံခါးမ်ားျဖင့္ ေလေAးစက္
တပ္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ရံုးခန္းကို တစ္ရက္လိုက္လာစဥ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ သြားခဲ့ဖူးသည္။
ထို ့ေၾကာင့္လည္း ျမသည္ ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးအျဖစ္ လူရာ၀င္ရျခင္းအေပၚ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သိမ့္ ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု
ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့၏။ ရိုးသားေျဖာင့္မွန္ေသာ ဇနီးတစ္ေယာက္ကို ရရွိထား ရျခင္းအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
ဂ်ဴး ျမ ရဲ့ လ
NNN
ဂုဏ္ယူေက်နပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့၏။ သို ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္မ်ား မွားယြင္းခဲ့သည္။ အဲဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္
ခ်က္ခ်င္းမသိခဲ့။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကာလ ၾကာျမင့္လာမွ အနည္းအပါး ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျမAေပၚ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ရျခင္းမွာ ျမသည္ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ေနထိုင္ရသည့္ ဘ၀ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ် ေနသားက်
မလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ Eည့္ခန္း၊ အိပ္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္း၊ မီးဖိုခန္းဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္က တတ္ႏိုင္သမွ် အခန္းဖြဲ ့
ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ျမ၏စိတ္က က်ဥ္းက်ပ္ေနသည္။ အ၀တ္လွန္းစရာ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါလ်က္ ထမင္းစားခန္းႏွင့္
မီးဖုိခန္းမွာ ႀကိဳးတန္းတန္း၍ အ၀တ္လွန္းခ်င္ လွန္းသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ မီးပူတိုက္လွ်င္ ရပါလ်က္ႏွင့္ ကဥ္းက်ပ္သည္ဟုဆိုကာ
ဧည့္ခန္း ဆက္တီခုန္မ်ားကို ေဘးသို ့ေရႊ ့၍ ၾကမ္းျပင္မွာ မီးပူတိုက္ခ်င္ တိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ဧည့္သည္ပါလာ၍လည္း
ျမသည္ သူမ၏
အလုပ္ကို ေနရာေရႊ့ရန္ စိတ္ကူးတတ္သူ မဟုတ္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းေထာင့္မွာ ေျမAိုးျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ
ဂမုန္းပင္ႀကီးကို ျမက ရယ္ေမာေနတတ္ေသး၏။
“ ဒါ… သစ္ပင္တဲ့လားကြယ္။ ဒါႀကီးကျဖင့္ အစ္ကို ဧည့္ခန္းမွာ ရွုပ္ေနရံုပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိပသာဒ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေသာအရာမ်ားကို ျမက မႏွစ္သက္။
“ ျမ …. ဒီစင္က အဲလို ပစၥည္းေတြ ပြရွုပ္ေနေအာင္ တင္ဖို ့ မဟုတ္ဘူးကြ”
ၾကိမ္စစ္စစ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ နံရံကပ္ သံုးဆင့္စင္ကေလးေပၚတြင္ ျမသည္ လက္လွမ္းမီသမွ် ပစၥည္းမ်ားကို စုၿပံဳ
တင္ထားတတ္၏။ မ်က္မွန္အဲလို၊ လက္သည္းညွပ္လို အရာ၀တၳဳမ်ိဳး၊ လက္ပတ္နာရီလို၊ ေဆးပုလင္းလို၊ စိတ္ပုတီးလို၊
စတတ္ပ္လာလို၊ Aရာ၀တၳဳမ်ိဳးေတြကို စင္ေပၚမွာ ျဖစ္သလို ျမင္မေကာင္း ရွုမေကာင္း တင္ထားတတ္၏။
“ စင္ဆိုတာ ပစၥည္းတင္ဖို ့ မဟုတ္ဘူးလား။ အစ္ကုိရဲ့။ ဒါျဖင့္ အစ္ကို ့စင္က ဘာတင္ဖို ့ ထားတာတံုး”
ပန္းစိုက္Aုိးကေလး တစ္ခုတေလ သို ့မဟုတ္ ပန္းပုရုပ္ တစ္ခုတေလ တင္ႏိုင္ရန္ထားေသာ စင္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာလွ်င္
ျမက မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို လက္မခံႏိုင္သလို အမူအရာပင္ ျဖစ္သည္။
“ ျမ … အဲဒါေတြ ရွင္းလိုက္စမ္းပါကြာ… ေနာက္ကုိလဲ အဲဒီလို မတင္ပါနဲ ့”
သို ့ေသာ္ သံုးေလးပတ္ ၾကာေသာအခါ စင္ေပၚမွာ ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ေရာက္ေနျပန္ေတာ့သည္။
ဆံပင္အုပ္ထူၿပီး ရွည္လ်ားေသာ ျမအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ တိုက္ခန္း၏ ေရခ်ိဳးခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးမွာ
ေခါင္းေလွ်ာ္ရျခင္းသည္ ဆင္းရဲဒုကၡပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုဒုကၡသည္ ျမ၏ဒုကၡ မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္း
ၾကမ္းျပင္ ေရထြက္ေပါက္မွာ တပ္ထားေသာ သံဆန္ခါကေလးတငြ ္ အမိွဳက္စမ်ား၊ ဆံပင္မွ်င္မ်ား၊ ရုွပ္ေထးြ ပိတ္ဆို ့ေနသည့္အခါ
ေရသည္ ေၾကြျပာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေျခမ်က္စိ လွ်ံေနေတာ့သည္။
“ ျမ … လာျပီး ”
သံဆန္ခါမွာ ကပ္ၿငိေနေသာ အရာမ်ားအားျပ၍ ရွင္းလင္း သန္ ့စင္ခိုင္းေသာအခါ ျမသည္ အနည္းငယ္ တြန့္ဆုတ္စြာ
နာခံ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ သံဆန္ခါမွ ေက်ာ္၍ ဘာပစၥည္းေတြ ဘယ္လို ၀င္ေရာက္သြားသည္ မသိရဘဲ ေရထြက္ေပါက္ လံုး၀ ပိတ္ဆို့
ေနတတ္ေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစား ျပင္ဆင္၍ မရေသာအခါ ေရပိုက္ျပင္သမား ေခၚယူရသည္။ ထုိကိစၥအတြက္ ျမသည္
တရားခံ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က အျပစ္တင္လိုဟန္ကို ျမက ရိပ္မိ၏။
“ ကၽြန္မတို ့ဆီမွာေတာ့ ေရခ်ိဳးရင္ ေရက ေက်ာက္ျပားေပၚကေန လွ်ံက်ၿပီး ေျမႀကီးေပၚက ေျမာင္းအတိုင္း
သစ္ပင္ေတြဆီသြားတာပဲ။ ေရခ်ိဳးလုိ ့လည္း ေကာင္းမွေကာင္း၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္လို ့လည္း ေကာင္းမွေကာင္း၊ အ၀တ္လွန္းလို ့လည္း
ေကာင္းမွေကာင္း။ ခုလို က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္နဲ ့ ကၽြန္မ အလုပ္မလုပ္ တတ္ဘူးေလ။ ဒါေလာက္ကေလး ျဖစ္တာပဲ အစ္ကို
ကံေကာင္းတယ္မွတ္ပါ။”
မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ ရယ္ေမာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြ ေျပေလ်ာ့ က်ခဲ့ရတာပါပဲ။
“ မင္းတို ့ ေတာနဲ ့ေတာ့ လာမႏွိဳင္းနဲ ့ေပါ့ ျမရာ….”
အစားအေသာက္ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ရာတြင္ ျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နည္းနည္းမွ် ရင္ခုန္ေက်နပ္ဖြယ္ မေကာင္းသည့္
အိမ္ေထာင္ရွင္မ တစ္ပါး ျဖစ္သည္။ ပရက္ရွာကြတ္ကာ ေပါင္းအိုး ၀ယ္ေပး ထားပါလ်က္ ဘဲေပါင္း မေပါင္းတတ္၊ ဟင္းကို
ႏူးအိေနေအာင္ ခ်က္ေပးေသာ္လည္း အနံအရသာကို ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္သက္။ ျမသည္ ဟင္းတိုင္းမွာ နႏြင္းမွဳန္ ့ေတြ ၀ါထိန္
ေနေအာင္ ထည့္တတ္သည္။ ယုတ္စြအဆုံး အစိမ္းေၾကာ္ ေၾကာ္ရာတငြ ္ပင္ နႏြင္းမွဳန္ ့ ၀ါထိန္ေနတတ္၏။ တရုတ္ဟင္း၊
ျမန္မာဟင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားဟင္းအထိ (ခ်က္ျပဳတ္နည္းမ်ိဳးစံု) စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ေစခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ တစ္ခုမွ
ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အေကာင္အအထည္ မေဖာ္ႏိုင္။ မိမိ မ်ိဳမက်ေသာ ဟင္းတခ်ိဳ ့ကို ႏွစ္သက္ဟန္ေဆာင္တတ္သည္အထိ
ကၽြန္ေတာ္က သေဘာထားမႀကီးႏိုင္။ ထိုအခါ ျမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေသးအဖြဲ ကိစၥကေလးမ်ားမွ အစ သေဘာထား ကြဲလြဲရန္
ျဖစ္လာခဲ့သည္။
“ ျမ …. ကိုယ္ ခဏခဏ သင္ရတာလည္း ေမာေနၿပီ၊ ေဘာင္းဘီကို ေဘးတိုက္ မီးပူမတိုက္ရဘူး။ ေဟာဒီလို ေရွ့ေနာက္
တိုက္ရတယ္။ ဖယ္ဖယ္ မင္းမလုပ္တတ္ရင္ ဖယ္…. ”
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါတစ္ခါ ျမကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ ရ၏။
“ ဘယ္သူက ေမြးကတည္းက တတ္မွာလဲ ျမရယ္၊ မင္းမွတ္ထားဖို ့ေျပာတာပါ။ တစ္ခါမရရင္ ေနာက္တစ္ခါေပါ့…
စိတ္၀င္စားရင္ တတ္သြားတာခ်ည္းပဲ။ မင္း စိတ္မ၀င္စားလို ့ မင္းမတတ္တာေတြပဲ”
ကၽြန္ေတာ္က အျပစ္တင္လွ်င္လည္း ျမက ထံုေပေပ အၿပံဳးျဖင့္ ၿငိမ္ေနၿမဲျဖစ္၏။ ျမ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားမွာ
မဟုတ္ပါဘူး.. ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။ သုိ ့ေသာ္ ျမသည္ လွ်ိဳ ့၀ွက္တတ္သူ ျဖစ္ေလသလား ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေပ။
ျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တစ္စံုတစ္ရာ ညည္းညဴ လာသမွ်သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မပတ္သက္ေစရဘဲ
အျခားကိစၥမ်ားအေပၚ စြပ္စြဲ ညည္းညဴမွုမ်ားသာ ျဖစ္၏။
“ အစ္ကိုတို ့ ရန္ကုန္က ေစ်းသည္ေတြက သိပ္အေလးခိုးတာပဲေနာ္။ မိုက္ရိုင္းလိုက္တာလဲ ေျပာမေနနဲ ့ ေတာ့။ လူကို
အ-အ မ်ား မွတ္ေနသလား မသိဘူး ”
တစ္ခါတစ္ရံ ျမေစ်းသြားလွ်င္ ေစ်းသည္ႏွင့္ ရန္ျဖစ္လာတတ္ေသးသည္။
“ ဟာဒီေလာက္ စေကား၀ိုင္းေလးထဲမွာ မျဖစ္စေလာက္ ကုန္ပစၥည္းကို ရင္းၿပီး တစ္ေန ့တစ္ေန ့ တစ္ရာ့ ငါးဆယ္၊ ႏွစ္ရာ
ျမတ္ေအာင္ ေရာင္းေနၾကမွေတာ့ ဘယ္ ေကာင္းႏိုင္ပါ့မတံုး၊ အစ္ကုိရဲ့….။ အားလံုး သခိုးေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာေပါ့။ တန္ရာတန္ေၾကး
ေပး၀ယ္ေနရတဲ့ ေစ်း၀ယ္ေတြကို ေစာ္ကားေနတာပဲ ”
ျမသည္ အသားငါးကုိ လက္ျဖင့္ ဆၾကည့္ျခင္း၊ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ရျခင္းတုိ ့ျဖင့္ပင္ အေလးခ်ိန္ကို မွန္းဆတတ္သူ ျဖစ္သည္။
သမာဓိ ခ်ိန္ခြင္သို ့ မၾကာခဏ သြားေရာက္ ခ်ိန္တြယ္သူမွာ ျမ တစ္ေယာက္သာ ရွိမည္ထင္၏။
“ ဒီကလူေတြ မသိၾကလိုမ်ားလားဟင္ အစ္ကို ” ဟု ျမက စိတ္ရွုပ္စြာ ေမးဖူး၏။
“ ဘယ္ မသိဘဲ ရွိပါ့မလဲ ျမရာ။ သိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးဟာ ကိုယ့္အလုပ္ကိစၥေတြ မၿပီးမွာ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ လူေတြ။
ခပ္သြက္သြက္လာ၊ ခပ္သြက္သြက္ျပန္။ ဒါေတြကို အခ်ိန္ကုန္မခံႏိုင္လုိ ့ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ ”
ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေသာ ကိစၥြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသာ အိမ္ရွင္မမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ခန္ ့မွန္း
ေပးမိေတာ့ ျမက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ေခါင္းယမ္း ေနခဲ့ပါသည္။
“ အစ္ကိုတို ့ ရန္ကုန္က ေလကလဲ မလတ္ဆတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္မတို ့ ၿမိဳ ့မွာဆို ေလက သိပ္လတ္ဆတ္တာပ၊ဲ
လယ္ကြင္းေတြစီက ျဖတ္လာတဲ့ေလ၊ ေတာင္ကုန္းေတြဆီက ျဖတ္လာတဲ့ေလ၊ ျမစ္ျပင္ဆီက ျဖတ္လာတဲ့ေလ၊ ေအးစိမ့္ေနတာ
အစ္ကိုရဲ့။ အခုျဖင့္ ကၽြန္မ အသက္ရွဴရတာ မေကာင္းဘူး။ ေဆးလိပ္ေတြကလည္း ေသာက္လိုက္ၾကတာ တစ္ၿမိဳ့လံုး Aဆိပ္ေတြ
ျပန္ ့ေနၿပီး ထင္တယ္”
ကၽြန္ေတာ္ေသာက္လက္စ စီးကရက္ကို မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ေျပာတတ္ေသး၏။
“ ကိုယ္ ေဆးလိပ္ ေသာက္တာ ျမ မၾကိဳက္ဘူးလား ”
သမီးရည္းစား ဘ၀တုန္းကလို ရင္ခုန္မွုမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က စေနာက္ ရယ္ေမာလိုသည့္Aခါ ျမက မ်က္ႏွာထား
တည္တည္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းခဲ့သည္။
“ အစ္ကို ့ကုိ Uီးတည္ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူအားလံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖ်က္ဆီး ေနၾကတာကို မျမင္ခ်င္လြန္းလို ့ပါ”
ျမသည္ ၿမိဳ ့ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် မေကာင္းသည့္ အရာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာလိုသည့္အခါတိုင္း ၿမိဳ ့ေတာ္ၾကီးကို
ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္သကဲ့သို ့ စြပ္စြဲတတ္သည္။ အစ္ကိုတုိ ့ ၿမိ့ဳၾကီး…. တဲ့။
“ အစ္ကိုတို ့ၿမိဳ ့မွာ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြ နည္းနည္းေလးရယ္ေနာ္။ ကၽြန္မတို ့ဆီမွာေတာ့ ၾကယ္ေတြ အျပည့္ပဲ
အစ္ကိုရဲ့….”
“ အရူးမ ”
ေကာင္းကင္သည္ ကမာၻႀကီးတြင္ သည္တစ္ခုသာ ရွိသည္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၿမိဳ ့က ေကာင္းကင္ႏွင့္ ျမတို ့
ၿမိဳ့က ေကာင္းကင္ တစ္ခုတည္းပဲ မဟုတ္လား။
သို ့ေသာ္ ျမ ေျပာတာ မွန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၿမိဳ ့ေတာ္ႀကီးတြင္ လူဦးေရ ထူထပ္မွု၊ သစ္ပင္နည္းပါးမွု၊
စက္ရုအညစ္အေၾကး အေငြ ့မ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကား အိပ္ေဇာအေငြ ့မ်ား၊ ေဆးလိပ္ အေငြ ့မ်ား၊ ေညွာ္ေငြ ့မ်ား မ်ားျပားမွု၊
ဓာတ္ေငြ ့မ်ားမ်ားျပားမွု စသည့္ အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေကာင္းကင္တြင္ မွိဳင္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနႏိုင္သည္။ ေကာင္းကင္က
တိမ္မ်ာ၏ ေအာက္ပိုင္းတြင္ ဓာတ္ေငြ ့မွိဳင္းမ်ားျဖင့္ ပိတ္ဆို ့ေနႏိုင္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့သည္ အာကသတြင္း
တည္ရွိေနသာ ၾကယ္မ်ားကို အတိုင္းအဆ မရွိ ထိုးေဖာက္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းမည္ အဟုတ္ေပ။
“ အစ္ကိုတို ့ၿမိဳ ့မွာ လူေတြ ၿပံဳးတဲ့ အခါ မ်က္လံုးက မၿပံဳးဘူးေနာ္။ ပါးစပ္ကပဲ ၿပံဳးၾကတယ္ ”
ရွာရွာေဖြေဖြ ျမ ကေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေမာ ပစ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘ၀မွာ အေရးထားဆံုးက
စာရင္းမ်ား၊ ဂဏန္းမ်ား၊ ေငြစကၠဴမ်ားသာ ျဖစ္၏။ လူေတြ၏ အၿပံဳးကို ခြဲျခား စစ္ရန္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္မရေပ။ ကၽြန္ေတာ့္
ပတ္၀န္းက်င္မွ လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အၿပံဳး၊ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရန္ အခ်ိန္မရေပ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့
အားလံုးသည္ အရာရာကို အခ်ိန္လု၍ ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရသူမ်ား ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့ ဇနီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးသြားေနစဥ္ တခ်ိန္လံုး တိုက္ခန္းမွာ အကူမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္
ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့စြာ က်န္ေနခဲ့သည္ဆုိေတာ့ သူမမွာ ေတြးစရာ ကိစၥမ်ား မ်ားျပားလိမ့္မည္။ နားမလည္ႏိုင္စရာ ကိစၥမ်ား
မ်ားျပားလိမ့္မည္။ စိတ္ကူးမွန္းဆ စရာ ကိစၥမ်ားလည္း မ်ားျပားလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုက္သင့္သေလာက္
သေဘာေပါက္ထားခဲ့ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ သိရသေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ သမီးရည္းစားသက္ သံုးႏွစ္၊
အိမ္ေထာင္သက္ သံုးႏွစ္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ႏွစ္ကာလ ၾကာျမင့္ ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီး ျမ သည္ စိတ္ကူးရင္တတ္ခဲ့သူ
မဟုတ္ပါ။
* * *
တစ္ခါတုန္းက ညေနခ်မ္းအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးမွ အျပန္၌ ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္း ၀ရန္တာကို ေမာ့ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ ျမကို
၀ရန္တာမွာ ရပ္လ်က္ရွိသည္ကို ျမင္ရသည္။ အရာရာကို ရုိးစင္းစြား ေတြးတတ္သူ ျမ၏ ကိုယ္စား ျမ၏ အေတြးကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ လိုက္သည္မွာ ျမသည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့စြာျဖင့္ ခင္ပြန္းသည္ကို ေမွ်ာ္ေနျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္.. ဟူ၏။ သုိ ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္
အထင္ မွားခဲ့ပါသည္။
“ ျမ … ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ကိုယ္ေနာက္က်လို ့လား။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေနာက္က်တာပါ ျမရဲ့ ”
“ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကုိရဲ့… ကၽြန္မ ေဟာဟိုက တိမ္ေတြကို ၾကည့္ေနတာပါ ”
ျမ၏ မသိနားမလည္စြာ ရိုးအမွုကို ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေမာမိေသး၏။ လည္ပတ္ပါးနပ္ေသာ မိန္းမဆိုလွ်င္ ခင္ပြန္းသည္၏
စိတ္ခံစားမွု ႏူးညံ့ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ေအာင္ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေလွ်ာခ်ကာ လိမ္ညာေပးမိ ေပလိမ့္မည္။ ျမကေတာ့ ေျဖာင့္မွန္သည္ဟုပင္
ခ်ီးက်ဴးရမွာလား မသိ။ နားမလည္ရန္ေကာဟု အျပစ္ဆိုရေလမလား ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ တိမ္ေတြကို
ခ်စ္ရေလာက္ေအာင္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူ မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိေန၍ ပို၍ပင္ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။
ေထြေထြထူးထူးလည္း ဆက္လက္ မေမးျမန္းမိပါ။
တေလာစီက ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္ သူမွေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ သို ့မဟုတ္ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ေတာၿမိဳ့ေလးမ်ားအေၾကာင္း
စိတ္လိုလက္ရ ေျပာျပေနခဲ့သည္။
ျမေျပာျပေသာ ၿမိဳ့ကေလးသည္ လူဦးေရ ေလးငါးေထာင္သာ ရွိေသာ ၿမိဳ့ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္
လယ္ကြင္းမ်ား၊ ယာခင္းမ်ားရွိသည္။ လူအမ်ားသည္ စပါးစိုက္ျခင္း၊ ဆန္းႀကိတ္ျခင္း၊ ၀ါစုိက္ျခင္း၊ ေျပာင္း၊ ပဲ၊ ႏွမ္းတို ့
စိုက္ပ်ိဳးျခင္းတို ့ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ ပ်ဥ္ထာင္အိမ္ႀကီးမ်ားသည္ ေရနံေခ်း၀၀ သုတ္ထားသျဖင့္
မည္းနက္ ေတာက္ပစြာ ခိုင္ခံ့ေန၏။ တိုက္ဆိုလွ်င္လည္း ထုတည္ ထူထဲေသာ အုတ္နီးတိုက္အေဟာင္းမ်ား ျဖစ္၏။ ေစ်းသည္
နံနက္ခင္းမွာသာ စည္ကားၿပီး ေန ့လယ္၊ ညေနတို ့တြင္ ေစ်းေရာင္းသူေရာ၊ ၀ယ္သူပါ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။
“အဲဒီမွာ ေစ်းသည္ေတြက အေလးမခုိးဘူး အစ္ကိုရဲ့။ အားလံုးက ကၽြန္မတို ့ကို သိေနၾကတယ္။ အားလံုးက သူ ့ထက္ငါ
အေလးမွန္မွန္နဲ ့ ပိုပိုသာသာ ခ်ိန္ေပးတတ္ၾကတယ္။ သူတို ့ အၿပံဳးေတြက ႏွစ္ေပါင္းဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ရင္းႏွီးလာတဲ့
အျပန္အလွန္ မိတ္ေဆြေတရြ ဲ့ အၿပံဳးစစ္စစ္ေတြေလ ”
ၿမိဳ ့ေသးေသးေလးေတြ လူတိုင္းက ျမကိုသိၿပီး ျမကလည္း လူတိုင္းကို သိေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးမွာ
ေနထိုင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာထဲတြင္ ၀င္ေငြေကာင္းျခင္း၊ ဘ၀ရပ္တည္မွု တိုးတက္ရန္နည္းလမ္း မ်ားျပားျခင္း၊
လူမွုေရးအဆင့္အတန္း ျမင့္မားျခင္းတို ့ႏွင့္ အတူ မိမိအား လူေတြက မသိျခင္း၊ မိမိကလည္း လူေတြကို မသိျခင္းဆိုသည့္
အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုလည္း ပါ၀င္၏။ မိမိကို မသိေသာလူမ်ား၊ မိမိက မသိေသာ လူမ်ားအၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘ၀ကို
လံုၿခံဳစြာ၊ လွ်ိဳ ့၀ွက္စြာ၊ ထို ့ျပင္ ငဲ့ကြက္စရာမရွိစြာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ေနႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ခဲ့၏၊ ျမ ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မွု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဆန္ ့က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“ေနာက္ၿပီး ျမတို ့ၿမိဳ့မွာ ေထာင္မရွိဘူး Aစ္ကို။ ရဲစခန္းေတာ့ရွိတယ္။ အခ်ဳပ္ခန္း ေသးေသးကေလး ရွိတယ္ ”
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္မိသည္။
“ အဲဒါ သခိုးဓာျပ မရွိဘူးလို ့ ၾကြားခ်င္တာလား ျမရဲ့။ ျမတို ့ ၿမိဳ့မွာ မရွိေပမယ့္ ျမတို ့ဆီက လူဆိုးလူေကာက္ေတြကို
တျခားၿမိဳ့မွာ ရွိတဲ့ ေထာင္ကုိ ပိုေပးေနတာကုိး”
“ မဟုတ္ဘူး အဲဒီလို ဆိုလိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမတို ့ၿမိဳ့မွာ ေထာင္ဟာ အေရးမၾကီးဘူး။ အဲဒါကို ေျပာမလို ့”
လူဦးေရ ေလးငါးေထာင္ရွိသည့္ ၿမိဳ့မွာ ေထာင္ဟာ အေရးၾကီးေနလွ်င္ေတာ့ ထုိၿမိဳ့သည္ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ကားေတြ
ထဲကလို ဒုစရိုက္ၿမိဳ့ကေလးသာ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ သုိ ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပါ။ ျမ ဘာေျပာခ်င္သလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္
သိဖို ့ မႀကိဳးစားခဲ့မိပါ။
“ ကၽြန္မတို ့ၿမိဳ့မွာ ေရစက္ကေန ေရေ၀တာမဟုတ္ဘူး အစ္ကို ၊ ေျမၾကီးထဲကေန တိုက္ရိုက္တူးယူရတာ၊ ေရတြင္းေတြ
အမ်ားႀကီး ရွိတယ္”
“ အဲဒီေတာ့ ”
“ အဲ့ဒီေတာ့ ေရဟာ သန္ ့စင္ေနတာေပါ့ ။ ဘာသံေခ်းအနံ ့ မွ မရွိဘူးေလ၊ ၾကည္ေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး
လွ်ပ္စစ္မီးမလာလို ့ ေမာ္တာ မလည္ႏိုင္တာမ်ိဳး၊ ေရမတင္ႏိုင္တာမ်ိဳး လဲ မရွိဘူးေပါ့”
“ ေရကိုတြင္းထဲက ေန ဘာနဲ ့ ခပ္ယူသလဲ၊ တြင္းက ဘယ္ေလာက္နက္လဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ျမကုိ စ-ေနာက္ ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ခပ္တည္တည္ ေမးခဲ့၏။
“ ကုန္း အနိမ့္အျမင့္ကို လိုက္လို ့ေပါ့ အစ္ကိုရဲ့။ တခ်ိဳ ့ ေရတြင္းေတြက အေတာင္ ၂၀ ေလာက္ နက္တယ္။ တခ်ိဳ ့
ေနရာေတြမွာ ေလး ငါး ေျခာက္ ေတာင္နဲ ့ ေရထြက္တယ္ေလ။ ေရကို ငင္ယူေတာ့ ေရပံုးမွာ ႀကိဳးတပ္ၿပီး ငင္ယူရတာေပါ့။ တခ်ိဳ ့
တြင္းေတြမွာ ေဘးတိုင္ ႏွစ္တုိင္စိုက္၊ အထက္မွာ တန္းပစ္ၿပီး စက္သီးခ်ိတ္ထားလို ့ရတဲ့ ေနရာကေလးေတြ ရွိတယ္။
ကိုယ့္စက္သီးနဲ ့ ကိုယ္ ေရပံုးႀကိဳးေလွ်ာခ်ၿပီး ေရငင္လို ့ ရတယ္။ တခ်ိဳ ့တြင္း ေတြက စက္သီးတိုင္ မပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီအတိုင္း
လက္နဲ ့ ငံုဆြဲငယ္ယူရတာပဲ”
“ ဒီေတာ့ ျမတုိ ့လက္ေတြ နားမွာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းလိုက္တဲ့ ဘ၀လဲေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္က သနားဂရုဏာ သက္ဟန္ျဖင့္ မသိဆိုး၀ါးစြာ မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ ျမက ၿပံဳးေလ၏။
“ အို .. အဲဒါ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္ အစ္ကိုရဲ့။ တကယ္လို ့ လက္အနာမခံႏိုင္ဘူး။ ေငြေၾကးလည္း ေတာ္ေတာ္
သင့္သင့္ ရွိတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ ေမာ္တာနဲ ့ စုပ္ယူတဲ့ အ၀ီစိတြင္းေတြ တူးႏိုင္သားပဲ”
ျမတို ့ၿမိဳ့တြင္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားသည္ ၾကီးမားလွ၏။ လူတစ္ေယာက္ လက္ျဖင့္ဖက္၍ မႏိုင္ေအာင္ အဆမတန္ႀကီးမားေသာ
ပင္စည္ၾကီးမ်ား ရွိၾကသည္။ သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္ျဖင့္ ၿမိဳ့သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမလွ၏။ တစ္ဖက္မွာ ေတာင္တန္း၊ တစ္ဖက္မွာ ျမစ္၊
ရာသီကတုသည္ ႏွစ္သက္စဖြယ္ ရွိသည္။
“ ကၽြန္မတို ့ၿမိဳ့မွာ ေဆာင္းကတုက ေဆာင္းကတုနဲ ့ တူေအာင္ ေအးတယ္ အစ္ကို။ ေႏြကတုမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေတြ
တကယ္ ေၾကြၾကတယ္။ ေတာင္ေလ တကယ္လာတယ္။ ေလဟာ ေျခာက္ေသြ ့ၿပီး လတ္ဆတ္ေနတာ၊ သစ္ပင္ရိပ္ေၾကာင့္သာ
သိပ္မပူဘဲ ေအးစိမ့္ေနတာကိုး”
ရာသီဥတု သံုးမ်ိဳးတြင္ ထင္ရွားကြဲျပားစြား ေတြ ့ျမင္ရေသာ သက္ဆိုင္ရာ ရွုခင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက
မွန္းဆျမင္ေယာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
“ ျမ … ဒီမွာ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလား”
ကၽြန္ေတာ္ ျမအား စူးစုိက္စြာၾကည့္ရင္း ေမးမိေတာ့ ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးရယ္ကာ ေခါင္းယမ္းျပခဲ့၏။
“ အို… အဲလို အဓိပၸါယ္နဲ့ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္”
ယခုမွ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ျမသည္ ဤေနရာမွာ ေနရတာ ေပ်ာ္ပါသည္ဟုေတာ့ မေျဖခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ျမကို
စိတ္မေတြ ့သည့္အခါ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းမိသည့္ အျဖစ္မ်ားစြာကို ယခုအခါ ျပန္လည္ စဥ္းစားပံုေဖာ္ၾကည့္မိေတာ့ ျမ၏
မ်က္ရည္မ်ားတြင္ နာၾကည္းမွုမ်ား မပါ၀င္ပါဘူးဟု စိတ္သက္သာရာ ရမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမ ကေတာက္ကဆ စကားမ်ားၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ျဗဳန္းခနဲ အေလွ်ာ့ေပးၿပီး
ထထြက္သြားရသည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္…. ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို လံုၿခံဳစြာ ဆင္ေျခေပးမိ၏။ ညဥ့္နက္မွ အိမ္သို ့ ျပန္၀င္ေလ့ရွိၿပီး
အိမ္သို ့ ေရာက္သည့္အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြက ေျပၿပီးၿပီ။ ျမကို ပံုမွန္အတိုင္း ႏူးညံ့သာယာစာြ စကားေျပာဖို ့ အဆင္သင့္
စိတ္ထားမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာေလ့ရွိပါသည္။ သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ကို္ယ္ကုိ သေဘာထားႀကီးျမင့္ေသာ
ေယာက္်ားအျဖစ္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေလ့လည္း ရွိပါသည္။ သို ့ေသာ္ ယခုအခ်ိန္က်မွ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆပံုေဖာ္ ေတြးမိျပန္သည္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွ ထြက္ခြာသြားေသာ အခ်ိန္တိုင္း ျမသည္ သူမ၏ ေဒါသမ်ား၊
နာၾကည္းမွုမ်ား၊ ၀မ္းနည္းမွုမ်ားကို ဘယ္လို ေျဖေဖ်ာက္ လမ္းလႊဲယူသလဲ။ ေယာက္်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ရန္ေတြ ့
ေျဖရွင္းခ်င္ေသးေသာ သူမရင္ထဲမွ စကားမ်ားကို ဘယ္မွာ သြန္ခ်၍ ၿပီးဆံုးေစခဲ့သလဲ။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။
ကၽြန္ေတာ္သိသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေျပၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ျမသည္ ၀ရန္တာမွာ ထြက္၍ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး
ေကာင္းကင္သို ့ ေမာ့ၾကည့္ ေနတတ္၏။ ေကာင္ကင္မွာ တိမ္ေတြရွိခ်င္ရွိမည္။ သို ့မဟုတ္ လျခမ္းေကြးကေလး ရွိခ်င္ရွိမည္
သို ့မဟုတ္ လျပည့္၀န္း ရွိခ်င္ရွိမည္။ သို ့မဟုတ္ ၾကယ္ အနည္းအပါး ရွိခ်င္ရွိမည္။
“ျမ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ စတင္ႏွုတ္ဆက္သည့္အခါ ျမသည္ ဘာမွ် နာက်င္မွုမရွိ ပကတိ ရွင္းလင္းေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္
“အစ္ကို” ဟု ညင္သာစြာ ထူးတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာက လက္ႏွစ္ဖက္ ကမ္းလ်က္ ၿပံဳးျပလိုက္သည့္ အခါ ျမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို ့
ႏွစ္ဦးအၾကားဘာမွ် အတားအဆီး မရွိခဲ့ဘူးေလဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲသို ့ အလိုက္သင့္ ၀င္ေရာက္လာတတ္ ေလသည္။
အိမ္မွ ဆင္းဆင္းခ်င္း ေလွကား အခ်ိဳးအေကြ ့မ်ားမွ ေတြ ့ရာ အုတ္နံရံကို လက္သီးျဖင့္ ထုိးလ်က္ ေဒါသကို
လမ္းေၾကာင္းလႊဲပစ္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ျမမသိ။ ထို ့အတူပင္ ကၽြန္ေတာ္မရွိသည့္ အခ်ိန္ကာလ အတြင္း ျမ၏ ေဒါသ
တို ့ကို ဘယ္အရာျဖင့္ လမ္းေၾကာင္းလႊဲပစ္ခဲ့ရသလဲဟု ျမကို ကၽြန္ေတာ္ မေမးမိ။ မေမးမိခဲ့ပါ။ ပထမပိုင္း ကာလမ်ားဆီကေတာ့
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ေဒါသကို လမ္းေၾကာင္းလႊဲေပးစရာ ပစၥည္းကိရိယာ အစံုအလင္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရွိသည္ဟု စိတ္ခ်ထားခဲ့၏။
ျမသည္ ၾကက္ဥမ်ားကို ေပါက္ခြဲပစ္ႏိုင္သည္။ ဖန္ခြက္မ်ား၊ ေၾကြပန္းကန္မ်ားကို ေပါက္ခြဲပစ္ႏိုင္သည္။ သို ့ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ
ထို ့သုိ ့မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလာခဲ့သည္။ ျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သက္ေရာက္ေနသည့္ သူမ၏ ေဒါသအတြက္
ဘယ္အရာျဖင့္ အစားထိုးေပးခဲ့သလဲ။ ဘယ္အရာအေပၚ လမ္းလႊဲ ေပးအပ္ခဲ့သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေတာ့သည့္
အျခင္းအရာသာ ျဖစ္ပါသည္.
၀ရန္တာမွာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ ေမာ့ၾကည့္တတ္သည့္ ျမ၏ အက်င့္ကို ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္အား ေစာင့္ေမွ်ာ္ရာမွ ရသည့္
အက်င့္ဟုပင္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။
* * *
ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးကို ျမ စိတ္ကုန္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိေသာအခါ ျမ၏ စိတ္အေျပာင္းအလဲအတြက္ ခရီးထြက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္
ၾကိဳတင္ႀကံစည္ၿပီး ျမကို အနီးကပ္ အခ်ိန္ေရာက္မွ ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။
“ ျမေရ… ကိုယ္တုိ ့ ေဟာဒီၿမိဳ့ၾကီးကေန ဆယ္ရက္ေလာက္ ထြက္ေျပးၾကစို ့လား။ ျမသြားခ်င္တဲ့ ေတာင္းတန္းေတြ၊
လယ္ကြင္းေတြ၊ ျမစ္ေတြဆီ၊ ေနာက္ၿပီး လတ္ဆတ္တဲ့ ေလတြဆီကို သြားၾကမယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္က ျမသည္ မ်က္၀န္းမ်ား ေတာက္ပလွ်က္ တအံ့တၾသ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ရယ္ေမာေပလိမ့္မည္ ဟူသည့္ အျဖစ္အပ်က္။ သို ့ေသာ္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ျမသည္ မထူးျခားေသာ သာမန္Aၿပံဳးကေလးျဖင့္
လက္ခံခဲ့သည္။
“ ျမတို ့ရြာကေလးကို သြားလည္ခ်င္သလား ျမ”
ျမက ျဖည္းညင္စြာ ေခါင္းခါယမ္းပါသည္။
“ အဲဒီမွာ အေဖသည္ မရွိေတာ့ဘူး အေမလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ အစ္ကို။ ကၽြန္မ တြယ္တာစရာ ဘာမွ မရွိေတာ့တာ၊
ကၽြန္မရဲ့ ၿမိဳ့ကေလးဟာ တျခားၿမိဳ့ကေလး သံုးေလးဆယ္လိုပါပဲ။ ပိုၿပီး မထူးျခားႏိုင္ပါဘူး။ အစ္ကို သြားခ်င္တဲ့ ၿမိဳ့ကို
သြားၾကတာေပါ့”
ကေလာ၊ ပင္းဒယ၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း ႏွင့္ ပုဂံ၊ ေညာင္ဦးၿမိဳ့မ်ားသို ့ ခရီးထြက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါသည္။
ရထားခရီးစဥ္၊ ကားခရီးစဥ္ႏွင့္ ျမ၏ စိတ္ၾကည္လင္မွု အတြက္ သေဘၤာခရီးစဥ္ကိုပါ ထည့္၍ စီစဥ္လိုက္ပါသည္။
ေတာင္ေပၚေဒသ ရွုခင္း၊ အညာရွုခင္း၊ ဘုရားေစတီပုထိုးမ်ား ရွုခင္းႏွင့္ အတူ အဆံုးမရွိ က်ယ္ျပန္ ့ လွေသာ
ေကာင္းကင္ျပင္ႏွင့္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားျပည့္ႏွက္ေနေသာ လင္းလက္သည့္ ၾကယ္ကေလးမ်ား၏ ရွုခင္းသည္
ျမကိုသာမက ကၽြန္ေေတာ့္ကိုပင္ ၾကည္ႏူး လွိဳက္လွဲေစခဲ့သည္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ထိုခရီးကာလ ဆယ္ရက္သည္
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ျမအၾကားမွာ ဘာရန္စကားမွ မဆိုရေသာ၊ ဘာေဒါသမွ မထြက္ရေသာ ခ်မ္းေျမ့ ဆိတ္ၿငိမ္သည့္ အဖိုးတန္ကာဘ
ကေလးပဲ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလည္း သည့္ထက္ပို၍ ရက္အားရေအာင္ စီစဥ္ၿပီး ျမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္အတူ
ခရီးထြက္ၾကမည္။ ဆယ္ရက္တာမွ် ၿငိမ္းခ်မ္းၾကည္ႏူးစြာ အသစ္ျဖစ္တည္ေသာ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္သည္
လာမည့္ တစ္ႏွစ္တာကာလကို ရင္ဆိုင္ရန္ ခြန္အားသတၱိမ်ားကို ရရွိေပလိမ့္မည္။
ထိုအေတြးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာသာ တိုင္တည္ဆံုးျဖတ္လ်က္ ျမကို မေျပာမိေသာ အေတြးျဖစ္သည္။ ျမကို
ဘာေၾကာင့္ မေျပာမိပါလိမ့္ဟု ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေရေရရာရာ မသိ။ ေျပာဖုိ ့ စဥ္းစားၿပီး မေျပာလိုက္မိတာလား။
သို ့မဟုတ္ ေျပာဖို ့ကို သတိမရတာလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မခြဲျခားႏိုင္ခဲ့ေပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ် မေမ့ႏိုင္ေတာ့မည့္ ညတစ္ညရွိသည္။ ထိုညသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ခရီး၏ ေနာက္ဆံုးည
ျဖစ္သည္။ ပုဂံ ေညာင္ဦးမွ အျပန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ရွိေသာ ၿမိဳ့ေသးေသးကေလး တစ္ၿမိဳ့မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵျဖင့္
တစ္ရက္ ၀င္နားခိုၾကသည္။ ထုိကာလသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမ၏ ဘ၀မွ ႏွဳတ္ယူ၍ ျပန္ႏွဳတ္ယူလိုက္ခ်င္ေသာ ကာလကေလး
ျဖစ္၏။ တကယ့္ အျဖစ္မွန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့သည္ မိမိတို ့ဘ၀မွ မည္သည့္ ဂဏန္းတစ္လံုးကိုေသာ္မွ် ႏွဳတ္ယူခြင့္ မရႏိုင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ ့တည္းခုိသည့္ အိမ္သည္ ၿခံ၀ိုင္းက်ယ္ျပန္ ့ၿပီး ေျခတံရွည္ သစ္သားအိမ္ႀကီး ျဖစ္သည္။
ေရနံေခ်းသုတ္ထားၿပီး မည္းနက္ခိုင္ခံ့ံေသာ အိမ္ၾကီးျဖစ္သည္။ ျမ အလြန္သေဘာက်ေသာ အိမ္အမ်ိဳးအစား ျဖစ္သည္။
ထို ့ထက္ပို၍ ျမကို အံ့ၾသရႊင္လန္းေစသည့္ (ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့ေသာ) အရာမွာ ၿခံ၀ိုင္းေရွ ့က ေရတြင္းႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။
ေရတြင္းႀကီးသည္ အခ်င္း ငါးေပနီးပါး က်ယ္၀န္း၏။ ေရတြင္းေပါင္မွာ ထုထည္ ထူထဲစြာ နိမ့္ေသာ ဘိလပ္ေျမ
ကိုင္ထားသည့္ ေပါင္ျဖစ္သည္။ ေရတြင္း ႏွုတ္ခမ္းေပါင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွင့္ ထိလိုက္ေသာအခါ ေအးစိမ့္သည့္ အေတြ ့ကို
ေပး၏။ သမံသလင္း အေရာင္သည္ လေရာင္ေအာက္မွာ ေျပာင္လက္ ေခ်ာမြတ္ေနေလသည္။ လူေတြ ပြတ္တိုက္ပါမ်ား၍
ေခ်ာမြတ္ေနေသာ ေရတြင္းႏွဳတ္ခမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေထာက္မွီၿပီး ေရတြင္းထဲ ငံုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဟိုးေအာင္ေျခရွိ
ေရျပင္၌ လျပည့္လ၏ အရိပ္ကို ျမင္ရသည္။ ထို ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအျဖစ္ ခပ္မည္းမည္း အရိပ္၊ ထို ့ေနာက္ ျမ၏ အရိပ္။
ျမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ငံုၾကည့္သလိုပင္ ငံု ့ၾကည့္လ်က္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ျမ၏ ရယ္သံသည္ ေရတြင္း၏ နက္ရွုိင္းမွု၊
လံုၿခံဳမွုေၾကာင့္ လိုဏ္သံေပါက္ကာ ထူးဆန္းေသာ ရယ္သံတစ္ခုပမာ ထင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ ဘာရယ္တာလဲ ျမ”
ျမက ၿပံဳးလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၏။
“ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့… ငယ္ငယ္ဆို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ငယ္တုန္းကပါပဲ။ ေကာင္းကင္လဟာ ဘာလဲလို ့
မသိတတ္ေအာင္ ငယ္ေသးတဲ့ အရြယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက လကို သိပ္လုိခ်င္ခဲ့တာ”
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ဟက္ဟက္ ရယ္ေမာမိသည္။
“ လိုခ်င္ေပမယ့္ လက ေ၀းလြန္းတယ္ဆိုတာေတာ့ သိေနသတဲ့ အစ္ကိုရဲ့… အဲဒီလိုနဲ ့ တစ္ေန ့က်ေတာ့ အေဖက
ကၽြန္မကို ခ်ီၿပီး ကၽြန္မတို ့အိမ္ေရွ ့က ေရတြင္းႀကီးထဲကို ငံု ့ၾကည့္ရေတာ့ ေရတြင္းထဲက လကို ျမင္တာကိုး။ ဒီေတာ့
ေကာင္းကင္က လဟာ သိပ္ေ၀းတယ္။ အေဖ ယူေပးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေရတြင္းထဲက လကေတာ့ နီးတယ္။ ေရပံုးႀကိဳးနဲ ့
ငင္ယူရင္ အေဖယူေပးလို ့ ရမွာပဲလို ့ တြက္သတဲ့။”
ျမ၏ အသံမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ပံုေျပာျပေနသည့္ အသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရတြင္း
အုတ္သမံသလင္းေပါင္ကို မွီလ်က္ ျမ၏ မ်က္ႏွာကို ခပ္ဆဆ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
“ အဲဒီေတာ့ အေဖ့ကို ယူခိုင္းတာေပါ့။ အေဖက ရယ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ့ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အေဖက ကၽြန္မကို
အလိုလိုက္ပါတယ္။ ေရျဖည့္ထားတဲ့ ဗာလီခ်ိဳင့္ေသးေသးကေလး ေျမႀကီးမွာ ခ်ေပးၿပီး အဲဒီထဲမွာ ေပၚေနတဲ့ လကေလးကို
ကၽြန္မကို ေပးေရာ၊ ကၽြန္မက ျငင္းသတဲ့။ ဒီလက ေသးေသးေလး၊ ေရတြင္းထဲက လက အၾကီးၾကီးလို ့ ပူဆာသတဲ့။”
ျမက တစ္ခ်က္ရယ္ျပန္သည္။
“ အဲဒီေတာ့ အေဖက ကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္ အလိုလိုက္သလဲဆိုရင္ ေရတြင္းထဲကလကို ကၽြန္မ အမိန္ ့အတိုင္း
ေရပံုးနဲ ့ ခပ္ခပ္ေပးတာ ေရတြင္း၀လည္းေရာက္ ေရပံုးထဲက လကလည္း ေပ်ာက္၊ ေရတြင္းထဲမွာ လကက်န္ေန၊ အဲဒီလို ထပ္ကာ
ထပ္ကာ ေရငင္ၿပီးမွ ကၽြန္မကို ေဖေဖက ေခ်ာ့ရသတဲ့”
“ ဒါျဖင့္ ျမက ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့တာေပါ့ေနာ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့ ျမရယ္၊ အခုေနမ်ား ေရတြင္းထဲက လကို ယူခုိင္းရင္
ကိုယ္ေတာ့ ဒုကၡပဲ”
ျမ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကို မွီႏြဲ ့ကာ ရယ္ေမာသည္။
“ အို… အစ္ကို ့ကိုေတာ့ ေရတြင္းထဲက လကို မပူဆာေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းကင္က လကိုပဲ ပူဆာေတာ့မွာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ့္ျမက စေနာက္တတ္ေလသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာခဲ့ပါသည္။
ထိုညက ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးစြား အိပ္ေမ်ာက် သြားခဲ့သည္။ အနည္းဆံုးေပါ့ေလ၊ ၾကည္ႏူးစြာ အိပ္ေမာ
က်သြားခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
သို ့ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန ့ နံနက္ အရုဏ္တတ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ျမမရွိ။ အိမ္သာမွာ ေတာၿမိဳ့မ်ား၏
ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိသျဖင့္ အိမ္သာသုိ ့ သြားလိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိုးရန္ ျမကို မွာထားခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္
ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားေသာ အခါတြင္လည္း ထိုေနရာမွာ ျမမရိွ။ အိမ္ေရွ ့ မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳးရာ ေရတိုင္ကီမ်ား၊ စဥ့္အိုးမ်ားရိွရာ
ေနရာမွာလည္ ျမမရွိ။
“ ျမေရ”
တစ္အိမ္လံုး ႏိုးသြားေသာအခါ ျမကို ေနရာအႏွံ ့ လိုက္ရွာၾကသည္။ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ဘယ္ေနရာမွ ျမမရွိ။
ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္မွုသာ မ်ားလွ်က္ စိုးရိမ္ေသာက က တျဖည္းျဖည္းမွ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။
“ ျမ …”
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ခဲ့ေသာ အျဖစအပ်က္ကို ေခ်ာက္ခ်ားနာက်င္စြာ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္
လိုက္ရသည္။ ေရစိုရႊဲေနေသာ ျမ၏ အေလာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသာကႏွင့္
နာက်င္ေၾကကြဲမွု၊ ေခ်ာက္ခ်ား တုန္လွုပ္မွုတုိ ့ျဖင့္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါသည္။
ျမ ဘာျဖစ္သြားခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။
၆ ႏွစ္တိုင္ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ျမမွာ ဘာစိတ္ေရာဂါမရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ျမသည္
ဘယ္တုန္းကမွ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ စရိုက္ ရိွသူလည္း မဟုတ္။ ျမေသသြားရင္ အစ္ကို သိေစ့မယ့္… ဟူသည့္ နာၾကည္းစကား
တစ္ခြန္းေသာ္မွ ေဒါသအေလ်ာက္ ေျပာဆိုခဲ့ျခင္းမရွိ။ အမ်ားတကာလို စာကေလး တစ္ေၾကာင္းတစ္ေလမွလည္း
ထားရစ္ခဲ့ျခင္းမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမသည္ ညအိပ္ရာ၀င္သည္အထိ ရန္စကား တစ္ခြန္းေသာ္မွ မဆိုခဲ့ၾက။ ျမ စိတ္အေႏွာင့္မယွက္
ျဖစ္မည့္ စကား တစ္ခြန္းေသာ္မွ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေျပာခဲ့မိ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ
ရယ္ေမာခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။
ျဖစ္ႏိုင္သည္မွ ေရတြင္းေပါင္ႏွုတ္ခမ္းသည္ လိုအပ္သည္ထက္ပို၍ ေခ်ာမြတ္ေနျခင္း၊ သာမန္ရွိသင့္သည့္ အျမင့္ထက္ ပို၍
ေတာ္ေတာ္နိမ့္ေနျခင္း၊ ေရတြင္းေဘးက ေအာက္ေျခ အုတ္သမံတလင္းသည္ ေရညွိတက္၍ ေခ်ာေနျခင္း…. ထိုအခ်က္မ်ားအရ
မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေကာက္ခ်က္ခ်ရပါလိမ့္မည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးသည္ တစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲမွ
ထသြားသည္ကို မသိလိုက္ေလျခင္း၊ အလန္ ့တၾကား ေအာ္လိုက္သည့္ အာေမဍိတ္သံကိုပင္ မၾကားလိုက္ေလျခင္းဟု ေနာင္တႏွင့္
ဂ်ဴး ျမ ရဲ့ လ
NNN
ရွက္ရြံ ့မွုမ်ားစြာျဖင့္ ေၾကကြဲ တုန္လွုပ္သြားရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမ၏ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ားကို တြက္ခ်က္စဥ္းစား၊
အဓိပၸါယ္ေကာက္ရန္ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းေအးေအး၊ ေသြးေအးေအး တည္ၿငိမ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
မည္သို ့ေသဆံုးသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေတာ့ ေသဆံုးခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားရစ္ခဲ့ၿပီ။
မည္သို ့ေသဆံုးသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ ေရတြင္းဆီသို ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိလိုက္ပဲ ေနာက္တစ္ၾကိမ္သြားဖို ့
ၾကိဳးစားခဲ့ၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ သြားခဲ့ပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ျမကို နားလည္ခဲ့သည္ဟုမ်ား တစ္ခါတုန္းက
ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ထင္ခဲ့မိပါသလား။ ဒါဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္ မွားယြင္းေသာ လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလာကၾကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ျပန္ေမးၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခင္က ဘယ္လို ခံစားခ်က္ရွိခဲ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ယခုအခါ အတိတ္ဘ၀ႏွင့္
ပတ္သက္သည့္ မွတ္ဥာဏ္မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္မွစ၍ မွတ္ဥာဏ္ေတြ
ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆၾကည့္မိသမွ်ေတာ့ ၀ရန္တာမွေန၍ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္သည့္ အေလ့အက်င့္ရၿပီး
သိပ္မၾကာမီမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ မွန္ဥာဏ္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့သည္။
ေကာင္းကင္ဆီမွ ကၽြန္ေတာ္ဘာကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါသနည္။ တိမ္ေတြလား၊ ၾကယ္ေတြလား၊ လကိုလား၊
ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရသည္မွာေတာ့ လျပည့္လပင္ ျဖစ္ပါသည္။
လသည္ လူသားတစ္ေယာက္၏ မွတ္ဥာဏ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္တတ္ပါသလား။ မည္သည့္ ဂုဏ္သတၱိမ်ားျဖင့္
ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါသနည္း။ မည္သည့္ အတိုင္းအတာအထိ ဖ်က္ဆီးေလ့ ရွိပါသနည္။
ေျပာရလွ်င္ေတာ့ လသည္ ကၽြန္ေတာအတြက္ အလြန္ခက္ခက္ေသာ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။
[ ၁၉၉၆ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ကလ်ာ မဂၢဇင္း]
Thursday, October 16, 2008
ငါးမွ်ားျခင္း
ငါးမွ်ားျခင္း၏အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ငါးရဖို႕မဟုတ္ပါ။
ဤေနရာသည္ တစ္ၿမိဳ႕လုံးတြင္ ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္ေသာေနရာျဖစ္သည္။ ထို႕အ့ျပင္ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ျဖင့္ အုပ္ဆိုင္းထူထပ္ေသာေနရာလည္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕၏အစြန္အဖ်ားရွိေတာအုပ္ေဘးတြင္ နက္ရိႈင္းေသာေရကန္တစ္ခုရွိေနသည္မွာ သူ႕အတြက္အားတက္စရာပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေရကန္တြင္ငါးမ်ားရွိေနသည္မွာလည္း သူ႕အတြက္ကံေကာင္းျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
သူသည္ႏွစေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပင္ ငါးမွ်ားျခင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးကRမ္း၀င္ခဲ့သည္။
ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ဤေနရာသို႕ ငါးလာမွ်ားစဥ္က သူ႕အသက္ ၄၈ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ ယခု သူ႕အသက္ ငါးဆယ့္ေလးႏွစ္ရွိၿပီ။
သူသည္ ေျဖာင့္မွန္ရိုးအေသာ အထက္တန္းစာေရးၾကီးျဖစ္၏။ ေကာက္ေကြ႕မႈ၊ လွည့္ပတ္မႈကို မုန္းတီးသူ၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနျခင္းႏွင့္လည္း မရင္းႏွီးသူ မွန္ကန္စြာျပဳမူေဆာင္ရြက္တတ္သူလည္းျဖစ္သည္။
သူႈ႕အိမ္သည္ ဤကန္ႏွင့္မိုင္၀က္ခန္႕ေ၀းေသာေနရာတြင္ရွိသည္။ ရုံးဆင္းသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ လက္ဆြဲအိပ္ခ်ကာ ငါးမွ်ားတံႏွင့္ကရိယာတန္ဆာပလာမ်ားယူေဆာင္လ်က္ ဤေနရာသို႕ထြက္လာေနက်ျဖစ္သည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေစ်းဆိုင္ကေလးမ်ား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား၊ အေၾကာ္အေလွာ္ဆိုင္မ်ားကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသည္။ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ စကားသံမ်ား၊ ႏြားႏီု႕ညွီန႕ံမ်ား၊ လက္ဘက္ေျခာက္နံ႕မ်ား၊ ဆီေၾကာ္ေညွာ္နံ႕မ်ားကို သူနည္းနည္းမQ စိတ္မ၀င္စားပါ။ သူစိတ္၀င္စားသည္က အုပ္ဆိုင္းေသာေတာအုပ္ႏွင့္ ေရကန္ၾကီးသာျဖစ္သည္။ ပူူအိုက္ေသာေနြရာသီမ်ားတြင္ အ၀တ္အစားေတြကို သစ္ပင္ေအာက္မွာ ပုံထားၿပီး သူေရဆင္းခ်ဳိးႏိုင္ေသးသည္။ေအးစိမ့္ ခ်မ္းျမေသာ ေဆာင္းရာသီမ်ားတြင္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကို မီးရႈိ႕ၿပီး မီးလႈံႏိုင္ေသး၏။ မိထားေသာငါးမ်ားကို ကင္၍ စားႏိုင္ေသး၏။ ဤေနရာေလာက္ သူ႕အတြက္နားခိုစရာေကာင္းေသာေနရာ ဘယ္မွ မရွိပါ။
_ _ _ _ _ _
သူ႕တြင္ သူ႕ၾသဇာမတည္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ အ၀တ္အစား အသစ္အဆန္းမွန္သမQ မက္ေမာေသာ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူလုပ္ကိုင္သမွ်ကို အျပစ္ရွာအျပစ္ျမင္၍ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ညည္းညဴပူဆာတတ္ေသာ ဇနီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ကေတာ့ သူသည္ တက္ၾကြေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေအာက္တန္းစာေရးရာထူးမွ အထက္တန္းစားေရးရာထူးတက္ခြင့္ရရန္ အလြန္ေမွ်ာ္လင့္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သည္။ လက္ထပ္ျခင္း။ အိမ္ေထာင္သားေမြးျပဳျခင္းသည္ လူ႕ေလာက၀တၱရား၊ မျဖစ္မေနေဆာင္ရြက္ရမည့္အရာမ်ားဟု ယူဆကာ ထိုအရာမ်ားအတြက္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။ သူသည္ အရာရာကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းသာေတြးတတ္သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေမြးေတာ့လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့၏။
တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုသည္မွာ သူလိုလူမ်ဳိးအတြက္ မဖန္တီးမျပဳလုပ္သင့္ေသာ အရာတစ္ခုသာျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနာက္က်ၿပီးမွ သူသိခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း၏ေနာက္တြင္ မလိုခ်င္ေသာ ဗီဇစရိုက္မ်ား ပါလာသည့္ သားသမီးမ်ားလည္း ေမြးတတ္ေသးေၾကာင္း သူယခုမွသိသည္။ ထိုသားသမီးမ်ား လိမ္မာေရးျခားရွိဖို႕၊ ပညာတတ္ကြ်မ္းဖို႕၊ ကိုယ္က်င့္သိကၶာေကာင္းမြန္ဖို႕ကို သူဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပဲရွိေနသည္။
သမီးၾကီးသည္ ရုပ္ရည္သင့္တင့္၏။ အလွအပကို အလြန္အကြ်ံမက္ေမာ၏။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ပညာထက္အလွျပင္ ပစၥည္းကရိယာမ်ားကို ပို၍တန္ဖိုးထားတတ္၏။ အတန္းထဲတြင္ စာေမးခံရၿပီး မေျဖႏိုင္ျခင္းထက္ ဆံပင္တြင္ ကလစ္ေရာင္စုံဖဲၾကိဳးေရာင္စုံ မဆိုးႏိုင္ျခင္းကို ပို၍ရွက္၏။ ဆယ္တန္းက်ၿပီး ရပ္ကြက္ေစ်းကေလးတြင္ ကုန္စိမ္းေရာင္းေသာအလုပ္ကို သမီးလုပ္ေသာအခါ သူမအံ့ၾသေသာ္လည္း ဖခင္ကို ေျခရာတိုင္းလာေသာအခါ သူအံ့ၾသမိသည္။ ဖေအေရွ႕မေရွာင္ မေအေရွ႕မေရွာင္ တစိမ္းေယာက်္ားေလးမ်ားႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပုတ္လိုက္ခတ္လိုက္ ေနတာကို သူအံ့ၾသမိသည္။ ဆုံးမျပဳျပင္ဖို႕ၾကိဳးစားတိုင္း လူမႈဆက္ဆံေရးကို အေဖနားမလည္ပါဘူးဟု ေျပာခံရေသာအခါ သူရွက္လာ၏။ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ရွက္ေၾကာက္တတ္ေသာ သမီးမိန္းကေလးကို လိုခ်င္ေသာ ဖခင္သည္ ရဲတင္းကလက္ေသာ သမီးကိုသာ ရခဲ့၏။
၀ပ္ေရွာ့တြင္အလုပ္လုပ္သည့္ သားကေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ ရုပ္ရည္ေလးသင့္တင့္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူလ်က္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ရႈတ္ရွက္ခတ္ေန၏။ ထိုသားေၾကာင့္ သူမၾကာခဏ ရပ္ကြက္လူၾကီးအိမ္ေရာက္ရ၏။ သမီးရွင္မ်ား၏ လက္ညႈိးထိုးမာန္မဲမႈကို မၾကာခဏခံရ၏။ မိန္းကေလးမ်ားကို ဖ်က္ဆီးသူဟု နာမည္ပ်က္ရေနသည့္သားကို လမ္းမွန္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးဖို႕ သူၾကိဳးစားဖူးသည္။ အေဖကလဲ ဘာမွမသိပဲနဲ႕ ။ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္အျပစ္ခ်ညး္မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတို႕ကိုယ္က အလိုတူအလိုပါေတြ။ ဟု ျပန္ေျပာတာကို နားေထာင္လ်က္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ကိုယ္က်င့္တ၇ားအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖို႕ၾကိဳးစားတိုင္း သူအရႈံးေပးခဲ့ရသည္။
သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဟူေသာ စကားပုံရွိေသာ္လည္း သူ႕ဇနီးေၾကာင့္ စကားပုံအသစ္ျဖစ္၏။ သားသမီးမေကာင္း ဖခင္ေခါင္းဟူေသာပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနေအာင္ပင္ သူ႕ေခါင္းေပၚပုံက်ေနခဲ့သည္။ ဤကိစၥအားလုံးမွာ သူ႕တာ၀န္သာျဖစ္သည္ ..တဲ့..။ သူ ေခါင္းတရမ္းရမ္းေနရုံမွလြဲ၍ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။
သူ႕ဇနီးမွာ ပုံပ်က္လုနီးပါး၀ေနေသာ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုမိန္းမၾကီးသည္ ညအိပ္လ်ႈင္ က်ယ္ေလာင္စြာေဟာက္တတ္သည္။ သြားၾကိတ္တတ္၏။ အိမ္ေနရင္း ၀တ္သည့္ ထမိန္တစ္ထည္ကို မေလွ်ာ္ဖြတ္ပဲ တစ္ပတ္ေလာက္ဆက္တိုက္၀တ္တတ္ေသးသည္။ လက္သည္းမွန္မွန္ မညွပ္ပဲ လက္သည္းၾကားမွာ ေခ်းေတြျဖင့္ ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္သူ၊ ထမင္းစားတတ္သူျဖစ္၏။ ထမင္းစားလွ်င္ လက္ခုံထိ ထမင္းဟင္းေပက်ံေအာင္ အားရပါးရနယ္ဖတ္တတ္သူျဖစ္၏။ အိမ္က ေယာက်္ားအသုံးမက်သည့္အေၾကာင္းကို ေရွ႕ခုႏွစ္အိမ္ ေနာက္ခုႏွစ္အိမ္ လည္ပတ္အတင္းေျပာတတ္သူျဖစ္၏။ ဟင္းကို နည္းနည္းႏွင့္ေကာင္းေအာင္မခ်က္တတ္ပဲ ဗုံးေပါလေအာခ်က္ၿပီး သြန္ပစ္တတ္သူျဖစ္၏။ တစ္ခြက္ပင္ျဖစ္ေစ အရသာရွိရွိခ်က္ဖို႕ သူေျပာလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္စေလာက္လစာကေလး..ဟူေသာစကားျဖင့္ ရန္ေတြ႕တတ္သူျဖစ္၏။ လခထုတ္ရက္တိုင္း လခရင္းကို တျပားမက်န္သူအပ္သည့္အခါ စိတ္မပါ့တပါ၊ မယူခ်င့္ယူခ်င္ပုံစံျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ကာ ယူတတ္သည္။
ဟိုဘက္အိမ္ကလူကေတာ့ မိန္းမကို တစ္လ သုံးေလးေထာင္အပ္တာ ဟု ေအာက္ကလိအာသံျဖင့္ သူ႕ေဒါသကို ဆြေပးတတ္ေသး၏။ ဟိုဘက္အိမ္ကလူက သူ႕လိုပင္ အထက္တန္းစာေရး။ စာေရးခ်င္းအတူတူ ဘာ့ေၾကာင့္သူ႕ထက္ေငြပိုရသနည္း။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ တနည္းသာရွိ၏။ မလုပ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ေနလို႕ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ ဟု ေအးေအးေဆးေဆးေျဖရွင္းေတာ့ သူ႕မိန္းမက မ်က္လုံးျပူးၾကည့္၏။ ဒီေခတ္မွာ မလုပ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္ဆိုတာ မရွိဘူးေတာ့၊ အားလုံးလုပ္ေနၾကတာပဲ ဟု ရန္ေတြ႕သည္။ ဒါျဖင့္လည္း မင္းသြားလုပ္ေပါ့ကြာ ဟု သူၿပီးရာၿပီးေၾကာင္းတစ္ခြန္းသာ ေျပာမိသည္။ သူ႕မိန္းမက ၿဗဳန္းကနဲ ေျခေဆာင့္နင္းကာ ထြက္သြား၏။
ညေနတိုင္း အရက္မူးကာ မ်က္ေထာင့္နီနီၾကီၚျဖင့္ ျပန္ျပန္လာတတ္ေသာ သားျဖစ္သူကေတာ့ အိမ္မွာ လူပိုသက္သက္ုျဖစ္သည္။ ဘာအလုပ္မွလည္းမရွိ။ အလုပ္လည္း မၿမဲ၊ မပင္ပန္းပဲအသက္ရွင္ခ်င္သည့္အျပင္ အရက္ေသစာေသာက္စားဖို႕အတြက္ပါ အိမ္မွ ပိုက္ဆံကို ျဖဳန္းေသးသည္။ မွန္မွန္ေပးေနေသာ ညီထံမွ တစ္ခါတစ္ေလမရလွ်င္ ညီအစ္ကိုခ်င္းထိုးၾကိတ္သည္အထိ ရန္ျဖစ္တတ္ေသးသည္။ ဖေအ၊ မေအကိုလည္း ငဲ့ညွာရေကာင္းမွန္းမသိေခ်။
ေတာင္းဆိုးပလုံးဆိုးသာပစ္ရိုးထုံးစံရွိသည္ သားသမီးဆိုးကို ပစ္ရိုးထုံးစံမရွိဟူေသာ စကားပုံကို ယခုမွပင္ အေျခခံက်က်နားလည္ခြင့္ရသြား၏။ လက္စသတ္ေတာ့ သားသမီးဆိုးဆိုတာ ေမြးၿပီးရင္ ပစ္လို႕မွ မရေတာ့ပဲကိုးဟု ယခုမွပင္ သူသေဘာေပါက္ရသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အတြက္ အားလုံးလြန္ခဲ့ၿပီ။
_ _ _ _ _ _
သူ႕ဘ၀တြင္ အတြယ္တာဆုံးေသာအရာမွာ ငါ့းမွ်ားတံျဖစ္၏။
တြန္႕လိန္ေနေသာ တီေကာင္ေလးကို ငါးမွ်ားခ်ိပ္တြင္ ေဖါက္ကနဲ ထိုးခ်ိပ္လိုက္ရစဥ္ သူအပိုင္ႏိုင္ဆုံးအရာမွာ ငါးမွ်ားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ ၀မ္းပမ္းတနည္းသိရသည္။ ႏိုင္လြန္ၾကိဳးကို လက္ျဖင့္ ဖြဖြထိသပ္ေနရစဥ္ ဤႀကိဳး၏ထိေတြ႕မႈသည္ သူ႕အတြက္ ေက်နပ္စရာျဖစ္သည္။ ၾကိမ္တံ၏လက္ကိုင္ကို ေလ်ာ့ရဲစြာ၊ သို႕ေသာ သတိရွိစြာ ကိုင္တြယ္ရင္း ေရေပၚမွ ၿငိမ္သက္ျခင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရစဥ္မွာေတာ့ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကို သူေအာင္ႏိုင္ေနသည္။
ေလာကတြင္ သူေအာင္ႏိုင္ေသာသတၱ၀ါမွာ ငါးသာျဖစ္၏။
ဤကန္ထဲတြင္ ငါးမ်ဳိးစုံရွိသည္။ သူ႕ငါးမွ်ားခ်ိပ္တြင္ ငါးမ်ဳိးစုံသူမိဖူးသည္။ ေယာက်္်ားလက္ဖ်ံေလာက္ တုတ္ေသာ ငါးၾကင္းၾကီးမ်ားမွအစ လက္ညႈိးလုံးေလာက္ေသးေသာ ငါးစင္းလုံးေလးမ်ားအထိ သူ ရသည္။ ငါးမွ်ားသက္ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာေသာအခါ သူ႕လက္မွာ ကိုင္ထားေသာ ငါးမွ်ားတံအဖ်ားရွိ လႈပ္ရွားမႈကို မွန္ကန္စြာ ေကာက္ခ်က္ခ်တတ္သြားသည္။ ၾကိဳးကေလး ေဖါ့တုံးကေလး ၿငိမ့္ကနဲလႈပ္ရွားသြားသည္ကအစ သူကRမ္းက်င္စြာ အကဲျဖတ္တတ္သြားၿပီး လQင္ျမန္စြာ မွန္ကန္စြာ ဆြဲတင္ႏိုင္သည္။ ငါးစာကို လာဟတ္ေသာ ငါးမွာ သူ႕လက္မွ လြတ္ရသည္ဟူ၍ မရွိရေအာင္ ဤလုပ္ငန္းကို ကြ်မ္းက်င္လာ၏။
ေရထဲစိုက္ထားေသာ ငါးမွ်ားၾကိဳးကို စူးစိုက္စြာၾကည့္ရင္း စိမ္းေမွာင္ေသာေရျပင္ေပၚတြင္ အတိတ္က အရိပ္မ်ားစြာ ထင္လာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႏုပ်ဳိေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာ (ထိုမ်က္ႏွာပိုင္ရွင္သည္ သူျဖစ္၏) တစ္ခါတစ္ရံ မိန္းမငယ္တစ္ဦး၏မ်က္ႏွာ (ထိုမ်က္ႏွာပိုင္ရွင္သည္ သူ႕ခ်စ္သူျဖစ္၏)
ခ်စ္သူအေၾကာင္း ျပန္ေတြးရသည္မွာ ခပ္၀ါး၀ါးသာျဖစ္ေသာ္လည္း ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္က သူ႕ခ်စ္သူသည္ တစ္ပတ္လွ်ဳိဆံထုံးေလးႏွင့္ ခေရပန္းမ်ား ေ၀ေနေအာင္ပန္တတ္သည့္မိန္းကေလးျဖစ္၏။ လက္ေမာင္းလက္ဖ်န္မ်ား ေတာင့္တင္းၿပီး ဖ်တ္လတ္ေသာ၊ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ မိန္းကေလးျဖစ္၏။ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္းကေလးမ်ား၊ နီျမန္းေသာ နႈတ္ခမ္းပါးကေလးမ်ားျဖင့္ စြဲမက္ဖြယ္ရာျဖစ္၏။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႕ေနက် ေလးထပ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေထာင့္က ခေရပင္ၾကီးကို သူျမင္ေယာင္လာေသာအခါ သူ စိတ္မွတ္မထင္ၿပဳံးမိသည္။
သနပ္ခါးနံ႕သင္းသင္းေလးကို ေမႊးၾကဴရင္း ခေရနံ႕ေလးကိုပါ ရွဴရႈိက္မိေသာ တနံနက္ခင္းက သူ႕ရင္ေတြ တျဖတ္ျဖတ္ခုန္ခဲ့ရကာ၊ဘယ္လိုမွ မခြဲႏိုင္ေအာင္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ျဖင့္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေဆာင္းရာသီနံနက္ခင္းတိုင္း၊ မိုးရာသီညေနခင္းတိုင္း ခေရပန္းမ်ားက တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြလြင့္ေနသည္။ ခေရပြင့္ကေလးမ်ားကို အေလာတၾကီးေကာက္ေနေသာ ကိုယ္လုံး က်စ္က်စ္ခဲခဲကေလးမွာ ေငးၾကည့္၍ မ၀ႏိုင္ေအာင္ လွေနခဲ့၏။ ႏွီးၾကိဳးကေလးျဖင့္ သီကုံးေပးရန္ကေတာ့ သူ႕တာ၀န္ျဖစ္သည္။ သူသည္ လက္ကိုင္ပု၀ါထဲက ပန္းကေလးမ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္သီေပးခဲ့ဖူးသည္။ သီၿပီးသြားေသာ ပန္းကုံးကေလးမ်ားကို မိန္းကေလး၏ဆံထုံးမွာ စိုက္၍ ပန္ေပးရသည့္အရသာမွာ တမ္းတလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာျဖစ္သည္။
သူသည္ ခေရပင္ၾကီးဆီသို႕ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာလွၿပီ။
ခေရပင္ၾကီးရွိရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕ပင္ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာလွၿပီ။ တစ္ေန႕ေန႕မွာ သြားမည္ဟု ၾကံရြယ္လ်က္ ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဥပုသ္ယူေသာ သူ႕မိန္းမႏွင့္အတူ ေလးထပ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕ လုိက္သြားရန္ၾကိဳးစားဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ဘုန္းၾကီးထံ သီလမယူမီ ၀ိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာၾကသည့္ အုပ္စုမ်ားတြင္ သူမပါ ၀င္ခ်င္ပါ။ အဖိုးတန္ပါတိတ္ ထက္ေအာက္ဆင္တူျဖင့္ ေရႊၾကိဳးမ်ား၊ ၾကယ္သီးမ်ားျဖင့္ ဥပုသ္လာေစာင့္ေသာ မိန္းမၾကီးငယ္မ်ား၏ ကဲ့ရဲ႕စကားတင္းဆိုဟန္မ်ားကို သူေရွာင္ခ်င္သည္။ ရွင္ အကုသိုလ္ေတြခ်ည္းေန႕တိုင္းလုပ္ေနတာ တစ္ခါေလာက္ ကြ်န္မနဲ႕လိုက္ၿပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကုသိုလ္ယူပါလား။ ဟူသည့္ မိန္းမ၏ တိုက္တြန္းခ်က္ကို ၾကားရေသာအခါ ကုသိုလ္ယူခ်င္စိတ္ကေလး လုံး၀ ကုန္ဆုံးသြားကာ မလိုက္ေတာ့ဘူးဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။
သည္လိုႏွင့္ပင္ အကုသုိလ္ကို ဆက္လုပ္ျဖစ္ေနသည္။
သူသည္ ငါးမွ်ားေနရင္းမွ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး၏ပုံကို ေဖၚကာ အႏိုင္ယူလို႕ရသည္။ ဥပမာ သမာအာဇီ၀ကို နည္းနည္းမွ် စိတ္မ၀င္စားသည့္ အရာရွိတစ္ဦး၏ ခပ္ထူထူ ခပ္လန္လန္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ရြံမုန္းစြာေတြးေတာရင္း သူ ငါးကို စိတ္ပါလက္ပါမွ်ားသည္။ ရရွိလာေသာ ငါး၏ ဟစိဟစိပါးစပ္ကို အေသအခ်ာၾကည့္ေတာ့ ထိုအရာရွိ၏ ပါးစပ္ကိုပင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ သူသည္ ငါးမွ်ားခ်ိပ္မွ ငါးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆြဲဲၿဖဳတ္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚ ဘုတ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ဖူးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံသူ႕မိန္းမ၏ ပြစိပြစိ ႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို စိတ္ထဲျမင္ေယာင္လ်က္ ေဒါသတၾကီး ငါးကို မွ်ားသည္။ မိလာေသာ ငါး၏ပါးစပ္ကို သူၾကည့္ေသာအခါ တကယ္ပင္ သူ႕မိန္းမ၏ ပါးစပ္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူသည္ ရႊီကနဲေလခြ်န္လ်က္ ထိုပါးစပ္ကို အရသာခံ၍ ၾကည့္ေနေတာ့၏။ ငါးကေလးသည္ ဖတ္လတ္ဖတ္လတ္ႏွင့္ အစြမ္းကုန္ရုန္းကန္ ေနသည့္အခါမွာေတာ့ စိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွ ငါးကို ညင္ညင္သာသာေလး ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ရြရြေလးကိုင္ကာ သူႏွင့္ အေ၀းဆုံးေနရာမွာ ခ်ထားလိုက္ဖူးသည္။
ငါးမQားျခင္းျဖင့္ သူ ဤေနရာမွာ ၾကာၾကာထိုင္၍ ငိုင္ေနျခင္းအေပၚ မည္သူမွ်သံသယမ၀င္ေအာင္ ေျဖရွင္းၿပီးသားျဖစ္သြားသည္။ သူသည္ ငါးမွ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လ်က္ ေရထဲသို႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႏွစ္ခ်ကာ နာရီ၀က္တစ္နာရီလည္း မလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနလို႕ရသည္။ မိန္းမကို မေျပာျဖစ္သည့္ စကားမ်ားကိုလည္း ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ေနလို႕ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကံဆိုးစြာ အေဆာ့သန္ေသာ ကေလးမ်ား စပ္စုတတ္ေသာ လူၾကီးမ်ားေရာက္လာလွ်င္ ရွဴးတိုးတိုး။ ငါးလန္႕သြားမယ္ ဟူေသာ သတိေပးခ်က္ျဖင့္ စကားမေျပာေအာင္ မေႏွာင့္ယွက္ေအာင္ တားဆီးႏိုင္ခြင့္ရွိေသးသည္။ သူ႕ကို ေကာင္းေကာင္း ေႏွာင့္ယွက္တတ္သူမွာ ကန္ေစာင္းတြင္ေနေသာ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
အဘိုးၾကီးကေတာ့ ငါးမွ်ားျခင္းကို အကုသိုလ္အလုပ္ဟု ယူဆကာ သူ႕ကို ကဲ့ရဲ႕ ရႈတ္ခ်တတ္၏။ အဘုိးၾကီးက ေရကန္ကမ္းစပ္ရွိ ၾကာဖူးမ်ားကို ခဏခဏလာခူးသည္။ ဘာလုပ္ဖို႕လဲဟု သူေမးေတာ့ ခ်က္စားဖို႕ဟုေျပာ၏။ ၾကာဖူးကို ခ်က္စားရသည္ဟု တစ္ခါမွ် မၾကားဖူးပါ။ ဦးေလး.. ဟင္းမရွိရင္ ဒီငါးေတြ ယူသြားပါလားဗ်ဟု သူ စိတ္လိုလက္ရေပးဖူးသည္။
သူသည္ ဤငါးမ်ားကို စားေသာက္ရန္၊ ေရာင္းခ်ရန္ မွ်ားျခင္းမဟုတ္။ အေစာပိုင္းႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ ငါးမ်ား၏ ပါးဟက္မ်ားကို ေဖါက္လ်က္ ေလQာ္ၾကိဳးျဖင့္သီကာ တန္းလန္းဆြဲၿပီး အိမ္ျပန္ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာ၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ထိုငါးမ်ားေၾကာင့္ပင္ ဇနီးျဖစ္သူ၏ အျပစ္ရွာျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ဒီငါးမ်ဳိးျဖင့္ေတာ္..တေနကုန္ေအာင္ သြားမွ်ားေနစရာမလိုပါဘူး။ ေစ်းထဲမွာ တစ္ဆယ္သား ႏွစ္က်ပ္ရယ္၊ ဗိုက္ရိုက္ၿပီးစားပါေလ့။ဟူ၍တစ္မ်ဳိး။ ရွင့္ငါးေတြက အင္းေစာ္နံလွခ်ည္လား။ ဘယ့္ႏွယ္စားမွာတုန္း ဟူ၍တစ္မ်ဴိး၊ ဒီငါးမ်ဳိးကိုမွတ္ထား၊ ငါးေမာင္းမလို႕ေခၚတယ္။ ငါးထဲမွာ အရသာမရွိဆုံးငါးပဲဟူ၍တစ္မ်ဳိး။ ငါးခုံးမလိုငါးမ်ား အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး မွ်ားေနရေသးလားေတာ္။ အဲဒီကုန္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေရေလးဘာေလးဆြဲတာမွ အသုံးက်ဦးမယ္။ဟူ၍တစ္မ်ဳိး။ အမ်ဳိးအမ်ဳိးရႈတ္ခ်ေသာအခါ ငါးမ်ားကို အိမ္သို႕အေလးခံသယ္မသြားေတာ့ေပ။ နည္းနည္းနြမ္းပါးမည္ထင္ရေသာ အသိမိတ္ေဆြအိမ္မ်ားသို႕ အလွည့္က်စနစ္ျဖင့္ ဟင္းလ်ာေပးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္လည္း စကားေျပာရသက္သာသြားၿပီး ေက်းဇူးလည္းတင္ခံရသည္။
အဘ္ုးၾကီးကေတာ့ ငါးမ်ားကို မယူပါ။
ငါက ပံသကူသားပဲစားတာကြ။ ျမင္သားၾကားသားမစားဘူး။ ဟူ၏။
သူေဒါသေထာင္းကနဲထြက္သြားေသးသည္။ ခင္ဗ်ားတို႕အတြက္ ဖမ္းေပး သတ္ေပးတဲ့သူေတြ ေရာင္းတဲ့လူေတြရွိေနလို႕ေပါ့ဗ်ာ။ မရွိရင္ ခင္ဗ်ားလဲ ျမင္သား ၾကားသားတင္မကဘူး။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတ္ၿပီး စားမွာ မဟုတ္လား။ သို႕ေသာ္ အသက္ၾကီးေသာလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ရန္ျဖစ္ရတာ မေကာင္းပါ။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဖိုးၾကီးက ၾကာဖူးခူးခ်ိန္ႏွင့္ သူငါးမQားခ်ိန္တို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တိုက္ဆိုင္ေနေတာ့သည္။ ၾကာဖူးသာမက ၾကာပြင့္မ်ားပါ ခူးတာျမင္ေတာ့ သူအံ့ၿသသြား၏။ ၾကာပြင့္ကေရာ ခ်က္စားလို႕ရသလား သူေမးေတာ့ အဘိုးၾကီးက လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာၿပဳံး၏။ မေျဖခ်င္သလိုလို တြန္႕ဆုတ္ေနၿပီးမွ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႕အေမးကိုေျဖလိုက္သည္။
ခ်က္မစားပါဘူး ဆြဲၾကိဳးလုပ္ဖို႕။
ဟာ.. ဆြဲၾကိဳး၊ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ။
အဘိုးၾကီးတြင္ ဇနီးသားသမီးမရွိ၊ ေျမးမရွိ၊ တစ္ေယာက္တည္းသာျဖစ္သည္။ အဘိုးၾကီးက သူ႕ေရွ႕မွာပင္ ၾကာပြင့္တစ္ခိုင္ကိုယူလ်က္ ၾကာရိုးဆြဲၾကိဳးလုပ္ေန၏။ ၾကာရိုးဆြဲၾကိဳးက လုပ္ရတာ အလြယ္ေလးျဖစ္သည္။ ငါးမွ်ားသလိုမခက္ပါ။ ၾကာရိုးကို လက္တစ္ဆစ္နီးပါး အဆစ္ကေလးမ်ားလုပ္၍ တစ္ဆစ္ခ်င္းခ်ဳိးသြားရုံပဲျဖစ္သည္။ ၾကာရိုးက်ဳိးသြားၿပီး အမွ်င္အေစးမ်ားေၾကာင့္ ထိုခ်ဳိးၿပီးသား အဆစ္ကေလးက တြဲလြဲျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ဆစ္ထပ္ခ်ဳိး၊ အမွ်င္ကို ဟိုဘက္သည္ဘက္ တစ္လွည့္စီ တန္းေနေအာင္ တစ္ဖက္ဟီခ်ဳိးခ်သြားရုံသာျဖစ္သည္။ ထိပ္ဆုံးမွာေတာ့ ၾကာပြင့္ေလာ့ကက္သီးေလး။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ငါ့မိန္းမကို အဲဒီလို ၾကာလည္ဆြဲလုပ္ေပးေနက်ကြ။ ငါ့မိန္းမခမ်ာ ေသသာသြားေရာ သူ႕ဘ၀မွာ ပုလဲပုတီးေလးတစ္ကုံးေတာင္ ဆြဲမသြားရရွာပါဘူးကြာ၊ ၾကာလည္ဆြဲကိုပဲ မညည္းမညဴဆြဲသြားရရွာတယ္။ သူ႕အသက္အငယ္ကေလးမွာ ကေလးေမြးရင္း ဆုံးသြားတာပဲ။
ထိုစကားေျပာၿပီးေနာက္ သူ႕အျဖျပည့္စုံသြားသလိုပင္ အဘိုးၾကီးက သူ႕ကို ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္ခြာသြားသည္။ လက္မွာ တန္းလန္းဆြဲထားေသာ အနီေရာင္ၾကာပြင့္ႏွင့္ ဆြဲၾကိဳးကေလးမွာ ေလအေ၀့တြင္ လြင့္လႈပ္လ်က္ပါသြားသည္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့၏။
_ _ _ _ _ _
ေအးျမေသာ ေဆာင္းဥတု နဲနက္ခင္းေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္တစ္ခုတြင္ သူသည္ ထူးဆန္းစြာပင္ ႏွင္းမႈန္ၾကားထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေတာ့သည္။ သူ႕ေျခေတာက္မ်ားက သူမသိလိုက္မီမွာပင္ ၿမိဳ႕၏ ဟိုးဘက္အစြန္းက ေလးထက္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိရာသို႕ ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္။ ငါးဆယ့္ေလးႏွစ္အရြယ္သည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆီသို႕ နံနက္လင္းအားၾကီးေလွ်ာက္သြားလွ်င္ အသင့္ေတာ္ဆုံးအရြယ္ျဖစ္သည္။
လမ္းခရီးတြင္ ေစ်းေရာင္းရန္ ဟင္းရြက္စည္းမ်ားျဖင့္ ေစ်းသို႕သြားၾကေသာ ရြာသူ႕ရြာသားမ်ားကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ရသည္။ မိန္းမမ်ားသည္ ပုဆိုးမ်ားထဲတြင္ ဟင္းရြက္စည္းမ်ားထည့္၍ ထုပ္ပိုးၿပီး ေခါငး္ေပၚရြက္ထား၏။ ေယာက်္ားမ်ားကေတာ့ ေတာင္းမ်ားျဖင့္ထည့္ကာ ထမ္းပိုးျဖင့္သယ္ေဆာင္လာသည္။ ေနထြက္စအခ်ိန္တြင္ ႏွင္းမ်ား ပိုမိုသိပ္သည္းလာ၏။ လမ္းေဘး၀ဲယာ သစ္ပင္မ်ားကိုသာ စိမ္းစိုစြာျမင္ရၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းက သစ္ပင္မ်ားကိုေတာ့ သဲကြဲစြာ မျမင္ရေပ။ ဤလမ္းတြင္ အိမ္ေျခက်ဲပါးသည္။ ျမိဳ႕ႏွင့္မတူပဲ ရြာႏွင့္တူေသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိိန္တုန္းက သူ႕ခ်စ္သူသည္ ဤရပ္ကြက္တြင္ေနခဲ့ဖူးသည္။
အုတ္တံတိုင္းကာရံထားေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသည္ ေဆာင္းႏွင့္းမႈန္မ်ားေအာက္တြင္ အိုမင္းရင့္ေရာ္စြာ ရပ္တည္ေန၏။ သူခဏတာမွ် ေငးၾကည့္ေနၿပီး ေက်ာင္း၏ေထာင့္တစ္ဖက္က ခေရပင္အုပ္ရွိရာ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ခေရပင္မ်ားမွာ ျမင့္မားလ်က္ရွိသည္။ သစ္ပင္ေတြ ႏွစ္၃၀အသက္ရွင္ေနတာ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူတို႕ေကာက္ခဲ့ေသာ ခေရပန္းမ်ားလိုပင္ ယခုအခ်ိန္အထိ ခေရပန္းမ်ား ေျခြခ်ေပးေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာ။ သူေျဖးညွင္းစြာ ေ လွ်ာက္သြား၏။ ပန္းမ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ လြင့္က်ေနသည္။
ဤခေရပင္ၾကီးေအာက္တြင္ ငယ္ရြယ္ေသာ သူ႕ခ်စ္သူႏွင့္အတူ သူ ထိုင္ခဲ့ဖူးသည္။
_ _ _ _ _ _
သူသည္ အပင္တည့္တည့္ေအာက္တြင္ရပ္၍ ျဖဴေဖြးေသာ ခေရပြင့္ကားကားေလးမ်ား၊ ညို၀ါေသာ ခေရပြင့္ေျခာက္ကေလးမ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ ခေရပန္းမ်ားႏွင့္ လွပခဲ့ေသာ သူ႕ခ်စ္သူကို သတိရစိတ္ျဖင့္ ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာ၏။ သူထိုင္ခ်ကာ လတ္ဆတ္ေသာ ပန္းကေလးမ်ားကို ေရြး၍ ေကာက္ေနမိေတာ့သည္။
ဟိုတုန္းကေတာ့ သူ႕ခ်စ္သူကို သူ အျမတ္တႏိုး ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူ႕ခ်စ္သူကလည္း သူ႕ကို အားကိုးတၾကီး ခ်စ္ခဲ့သည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ သူ၏ ပထမဆုံးႏွင့္ ေနာက္ဆုံးခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္လည္း မိန္းကေလး၏ ပထမဆုံးႏွင့္ ေနာက္ဆုံးခ်စ္သူျဖစ္သည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္ေသာအခါ ေလာကတစ္ခုလုံး လွပသာယာလ်က္ရွိခဲ့ပါသည္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုသည္မွာ လွည့္စားတတ္ေသာ ကံၾကမၼာေအာက္တြင္ အရႈံးေပးရတတ္သလား။ သူသည္ ျဖစ္ပ်က္ေနသမQ အရာရာကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ရွိေတာ့သည္။ သူ၀မ္းနည္းေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္း၃၀သည္ လူအားလုံး၏ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစႏိုင္သည္သာမက အခ်စ္ကိုလည္း ေျပာင္းလဲေစႏိုင္သည္။ တိတ္ဆိပ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေျခသံဖြဖြကေလးၾကားလိုက္ရသည္။
သူ ငယ္စဥ္က ေစာင့္ေနက်ေနရာတြင္ သူငယ္စဥ္က ၾကားေနက် ေျခသံမ်ဳိး (ဖိနပ္မပါ ဗလာေျခေတာက္အစုံ၏ ေျခသံမ်ဳိး) ကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ လက္ရွိဘ၀ႏွင့္ ငယာ္ဘ၀ ေရာေထြးကာ ရင္တလွပ္လွပ္ခုန္လ်က္ ေနာက္ဘက္သို႕ ျဗဳန္းကနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္..။ ဆံပင္ ကုပ္၀ဲေလးႏွင့္ အျပာေရာင္၀တ္စုံပြပြေလးသည္ နံနက္ခင္းေလေအာက္မွာ လြင့္လႈပ္ေနသည္။ ေအးခ်မ္းေသာ .. ႏုငယ္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦး။ သူမက သူ႕ကို တစ္ခ်က္သာ အကဲခတ္ၾကည့္လ်က္ ခေရပြင့္မ်ားကို စတင္ေကာက္ေလသည္။ သူသည္ နာက်င္ေသာရင္ျဖင့္ မိန္းကေလးကို ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
ထို႕ေနာက္ ဟာလာဟင္းလင္းရင္ျဖင့္ ၿဗဳန္းကနဲ လွည့္ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
_ _ _ _ _ _
ရုံးသြားရန္ျပင္ဆင္ေနစဥ္ သူ႕ဇနီးက အခန္းထဲ၀င္လာသည္။
၀ၿဖိဳးေသာခႏၶာကိုယ္ကို သူ႕မ်က္စိက ခဏၾကည့္မိၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရ၏။ ဘယ္လိုမွ မယုံႏိုင္စရာေကာင္းေသာအျဖစ္မ်ားပါလား။ သူနည္းနည္းရွက္ရြံ႕စြာ စကား စ လိုက္၏။
ငါ မနက္အေစာၾကီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ေလးထပ္ေက်ာင္းဘက္ ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္ကြ။ ခေရပင္ၾကီးေတြက အခုခ်ိန္ထိ ပြင့္ေနၾကတုန္းပဲ။ ခေရပန္းေတြကလည္းကြာ ေဖြးေနတာပဲ။ ဟိုတုန္းကထက္ေတာင္ မ်ားေသး။
သူ႕မိန္းမမ်က္ႏွာ ႏူးညံံ႕မသြားပါ။
ငါ နည္းနည္းေတာင္ ေကာက္လာခဲ့ေသးတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ။
ထိုစကားေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ႏွာသာ နည္းနည္းေႏြးသြားေသာ္လည္း သူ႕ဇနီးကေတာ့ စိတ္၀င္စားဟန္မရွိပါ။
ခေရပန္း ။ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ေစ်းထဲသြား၀ယ္ရင္ တစ္က်ပ္ဖိုးဆို သုံးေလးကုံးရတာ။
သူ႕ဇနီးကို သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဟိုတစ္ေန႕က လာေျပာသြားတဲ့ကိစၥကို ရွင္ၿငင္းမယ္ မၾကံနဲ႕ေနာ္။ ဒါ သူမ်ား ပစၥည္းခိုးတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဇနီး၏မ်က္ႏွာမွာ ေလာဘ၏အေရးအေၾကာင္းမ်ားသာ ရွိေနပါသည္။
ထိုကိစၥကို သူ႕ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္ထားသည္မွာ လာေျပာခ်ိန္ကတည္းကျဖစ္သည္။ သူ႕ဘ၀တြင္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို တစ္သက္လုံးထိမ္းခဲ့သည္။ ေသသည္အထိ ထိန္းသြားမည္။
သို႕ေသာ္ စကားရွည္မေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ ထြက္လာခဲ့ရ၏။
_ _ _ _ _ _
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း ထုံးစံအတိုင္းငါးမQားသည့္အလုပ္ကို သူစိတ္ပါ၀င္စားစြာ မပ်က္မကြက္ လုပ္ၿမဲျဖစ္ေလသည္။
(ဂ်ဳး)
( ၁၉၉၂၊ ဇြန္လ၊ ၿမားနတ္ေမာင္)
ဤေနရာသည္ တစ္ၿမိဳ႕လုံးတြင္ ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္ေသာေနရာျဖစ္သည္။ ထို႕အ့ျပင္ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ျဖင့္ အုပ္ဆိုင္းထူထပ္ေသာေနရာလည္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕၏အစြန္အဖ်ားရွိေတာအုပ္ေဘးတြင္ နက္ရိႈင္းေသာေရကန္တစ္ခုရွိေနသည္မွာ သူ႕အတြက္အားတက္စရာပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေရကန္တြင္ငါးမ်ားရွိေနသည္မွာလည္း သူ႕အတြက္ကံေကာင္းျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
သူသည္ႏွစေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပင္ ငါးမွ်ားျခင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးကRမ္း၀င္ခဲ့သည္။
ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ဤေနရာသို႕ ငါးလာမွ်ားစဥ္က သူ႕အသက္ ၄၈ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ ယခု သူ႕အသက္ ငါးဆယ့္ေလးႏွစ္ရွိၿပီ။
သူသည္ ေျဖာင့္မွန္ရိုးအေသာ အထက္တန္းစာေရးၾကီးျဖစ္၏။ ေကာက္ေကြ႕မႈ၊ လွည့္ပတ္မႈကို မုန္းတီးသူ၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနျခင္းႏွင့္လည္း မရင္းႏွီးသူ မွန္ကန္စြာျပဳမူေဆာင္ရြက္တတ္သူလည္းျဖစ္သည္။
သူႈ႕အိမ္သည္ ဤကန္ႏွင့္မိုင္၀က္ခန္႕ေ၀းေသာေနရာတြင္ရွိသည္။ ရုံးဆင္းသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ လက္ဆြဲအိပ္ခ်ကာ ငါးမွ်ားတံႏွင့္ကရိယာတန္ဆာပလာမ်ားယူေဆာင္လ်က္ ဤေနရာသို႕ထြက္လာေနက်ျဖစ္သည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေစ်းဆိုင္ကေလးမ်ား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား၊ အေၾကာ္အေလွာ္ဆိုင္မ်ားကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသည္။ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ စကားသံမ်ား၊ ႏြားႏီု႕ညွီန႕ံမ်ား၊ လက္ဘက္ေျခာက္နံ႕မ်ား၊ ဆီေၾကာ္ေညွာ္နံ႕မ်ားကို သူနည္းနည္းမQ စိတ္မ၀င္စားပါ။ သူစိတ္၀င္စားသည္က အုပ္ဆိုင္းေသာေတာအုပ္ႏွင့္ ေရကန္ၾကီးသာျဖစ္သည္။ ပူူအိုက္ေသာေနြရာသီမ်ားတြင္ အ၀တ္အစားေတြကို သစ္ပင္ေအာက္မွာ ပုံထားၿပီး သူေရဆင္းခ်ဳိးႏိုင္ေသးသည္။ေအးစိမ့္ ခ်မ္းျမေသာ ေဆာင္းရာသီမ်ားတြင္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကို မီးရႈိ႕ၿပီး မီးလႈံႏိုင္ေသး၏။ မိထားေသာငါးမ်ားကို ကင္၍ စားႏိုင္ေသး၏။ ဤေနရာေလာက္ သူ႕အတြက္နားခိုစရာေကာင္းေသာေနရာ ဘယ္မွ မရွိပါ။
_ _ _ _ _ _
သူ႕တြင္ သူ႕ၾသဇာမတည္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ အ၀တ္အစား အသစ္အဆန္းမွန္သမQ မက္ေမာေသာ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူလုပ္ကိုင္သမွ်ကို အျပစ္ရွာအျပစ္ျမင္၍ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ညည္းညဴပူဆာတတ္ေသာ ဇနီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ကေတာ့ သူသည္ တက္ၾကြေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေအာက္တန္းစာေရးရာထူးမွ အထက္တန္းစားေရးရာထူးတက္ခြင့္ရရန္ အလြန္ေမွ်ာ္လင့္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သည္။ လက္ထပ္ျခင္း။ အိမ္ေထာင္သားေမြးျပဳျခင္းသည္ လူ႕ေလာက၀တၱရား၊ မျဖစ္မေနေဆာင္ရြက္ရမည့္အရာမ်ားဟု ယူဆကာ ထိုအရာမ်ားအတြက္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။ သူသည္ အရာရာကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းသာေတြးတတ္သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေမြးေတာ့လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့၏။
တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုသည္မွာ သူလိုလူမ်ဳိးအတြက္ မဖန္တီးမျပဳလုပ္သင့္ေသာ အရာတစ္ခုသာျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနာက္က်ၿပီးမွ သူသိခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း၏ေနာက္တြင္ မလိုခ်င္ေသာ ဗီဇစရိုက္မ်ား ပါလာသည့္ သားသမီးမ်ားလည္း ေမြးတတ္ေသးေၾကာင္း သူယခုမွသိသည္။ ထိုသားသမီးမ်ား လိမ္မာေရးျခားရွိဖို႕၊ ပညာတတ္ကြ်မ္းဖို႕၊ ကိုယ္က်င့္သိကၶာေကာင္းမြန္ဖို႕ကို သူဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပဲရွိေနသည္။
သမီးၾကီးသည္ ရုပ္ရည္သင့္တင့္၏။ အလွအပကို အလြန္အကြ်ံမက္ေမာ၏။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ပညာထက္အလွျပင္ ပစၥည္းကရိယာမ်ားကို ပို၍တန္ဖိုးထားတတ္၏။ အတန္းထဲတြင္ စာေမးခံရၿပီး မေျဖႏိုင္ျခင္းထက္ ဆံပင္တြင္ ကလစ္ေရာင္စုံဖဲၾကိဳးေရာင္စုံ မဆိုးႏိုင္ျခင္းကို ပို၍ရွက္၏။ ဆယ္တန္းက်ၿပီး ရပ္ကြက္ေစ်းကေလးတြင္ ကုန္စိမ္းေရာင္းေသာအလုပ္ကို သမီးလုပ္ေသာအခါ သူမအံ့ၾသေသာ္လည္း ဖခင္ကို ေျခရာတိုင္းလာေသာအခါ သူအံ့ၾသမိသည္။ ဖေအေရွ႕မေရွာင္ မေအေရွ႕မေရွာင္ တစိမ္းေယာက်္ားေလးမ်ားႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပုတ္လိုက္ခတ္လိုက္ ေနတာကို သူအံ့ၾသမိသည္။ ဆုံးမျပဳျပင္ဖို႕ၾကိဳးစားတိုင္း လူမႈဆက္ဆံေရးကို အေဖနားမလည္ပါဘူးဟု ေျပာခံရေသာအခါ သူရွက္လာ၏။ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ရွက္ေၾကာက္တတ္ေသာ သမီးမိန္းကေလးကို လိုခ်င္ေသာ ဖခင္သည္ ရဲတင္းကလက္ေသာ သမီးကိုသာ ရခဲ့၏။
၀ပ္ေရွာ့တြင္အလုပ္လုပ္သည့္ သားကေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ ရုပ္ရည္ေလးသင့္တင့္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူလ်က္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ရႈတ္ရွက္ခတ္ေန၏။ ထိုသားေၾကာင့္ သူမၾကာခဏ ရပ္ကြက္လူၾကီးအိမ္ေရာက္ရ၏။ သမီးရွင္မ်ား၏ လက္ညႈိးထိုးမာန္မဲမႈကို မၾကာခဏခံရ၏။ မိန္းကေလးမ်ားကို ဖ်က္ဆီးသူဟု နာမည္ပ်က္ရေနသည့္သားကို လမ္းမွန္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးဖို႕ သူၾကိဳးစားဖူးသည္။ အေဖကလဲ ဘာမွမသိပဲနဲ႕ ။ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္အျပစ္ခ်ညး္မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတို႕ကိုယ္က အလိုတူအလိုပါေတြ။ ဟု ျပန္ေျပာတာကို နားေထာင္လ်က္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ကိုယ္က်င့္တ၇ားအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖို႕ၾကိဳးစားတိုင္း သူအရႈံးေပးခဲ့ရသည္။
သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဟူေသာ စကားပုံရွိေသာ္လည္း သူ႕ဇနီးေၾကာင့္ စကားပုံအသစ္ျဖစ္၏။ သားသမီးမေကာင္း ဖခင္ေခါင္းဟူေသာပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနေအာင္ပင္ သူ႕ေခါင္းေပၚပုံက်ေနခဲ့သည္။ ဤကိစၥအားလုံးမွာ သူ႕တာ၀န္သာျဖစ္သည္ ..တဲ့..။ သူ ေခါင္းတရမ္းရမ္းေနရုံမွလြဲ၍ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။
သူ႕ဇနီးမွာ ပုံပ်က္လုနီးပါး၀ေနေသာ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုမိန္းမၾကီးသည္ ညအိပ္လ်ႈင္ က်ယ္ေလာင္စြာေဟာက္တတ္သည္။ သြားၾကိတ္တတ္၏။ အိမ္ေနရင္း ၀တ္သည့္ ထမိန္တစ္ထည္ကို မေလွ်ာ္ဖြတ္ပဲ တစ္ပတ္ေလာက္ဆက္တိုက္၀တ္တတ္ေသးသည္။ လက္သည္းမွန္မွန္ မညွပ္ပဲ လက္သည္းၾကားမွာ ေခ်းေတြျဖင့္ ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္သူ၊ ထမင္းစားတတ္သူျဖစ္၏။ ထမင္းစားလွ်င္ လက္ခုံထိ ထမင္းဟင္းေပက်ံေအာင္ အားရပါးရနယ္ဖတ္တတ္သူျဖစ္၏။ အိမ္က ေယာက်္ားအသုံးမက်သည့္အေၾကာင္းကို ေရွ႕ခုႏွစ္အိမ္ ေနာက္ခုႏွစ္အိမ္ လည္ပတ္အတင္းေျပာတတ္သူျဖစ္၏။ ဟင္းကို နည္းနည္းႏွင့္ေကာင္းေအာင္မခ်က္တတ္ပဲ ဗုံးေပါလေအာခ်က္ၿပီး သြန္ပစ္တတ္သူျဖစ္၏။ တစ္ခြက္ပင္ျဖစ္ေစ အရသာရွိရွိခ်က္ဖို႕ သူေျပာလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္စေလာက္လစာကေလး..ဟူေသာစကားျဖင့္ ရန္ေတြ႕တတ္သူျဖစ္၏။ လခထုတ္ရက္တိုင္း လခရင္းကို တျပားမက်န္သူအပ္သည့္အခါ စိတ္မပါ့တပါ၊ မယူခ်င့္ယူခ်င္ပုံစံျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ကာ ယူတတ္သည္။
ဟိုဘက္အိမ္ကလူကေတာ့ မိန္းမကို တစ္လ သုံးေလးေထာင္အပ္တာ ဟု ေအာက္ကလိအာသံျဖင့္ သူ႕ေဒါသကို ဆြေပးတတ္ေသး၏။ ဟိုဘက္အိမ္ကလူက သူ႕လိုပင္ အထက္တန္းစာေရး။ စာေရးခ်င္းအတူတူ ဘာ့ေၾကာင့္သူ႕ထက္ေငြပိုရသနည္း။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ တနည္းသာရွိ၏။ မလုပ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ေနလို႕ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ ဟု ေအးေအးေဆးေဆးေျဖရွင္းေတာ့ သူ႕မိန္းမက မ်က္လုံးျပူးၾကည့္၏။ ဒီေခတ္မွာ မလုပ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္ဆိုတာ မရွိဘူးေတာ့၊ အားလုံးလုပ္ေနၾကတာပဲ ဟု ရန္ေတြ႕သည္။ ဒါျဖင့္လည္း မင္းသြားလုပ္ေပါ့ကြာ ဟု သူၿပီးရာၿပီးေၾကာင္းတစ္ခြန္းသာ ေျပာမိသည္။ သူ႕မိန္းမက ၿဗဳန္းကနဲ ေျခေဆာင့္နင္းကာ ထြက္သြား၏။
ညေနတိုင္း အရက္မူးကာ မ်က္ေထာင့္နီနီၾကီၚျဖင့္ ျပန္ျပန္လာတတ္ေသာ သားျဖစ္သူကေတာ့ အိမ္မွာ လူပိုသက္သက္ုျဖစ္သည္။ ဘာအလုပ္မွလည္းမရွိ။ အလုပ္လည္း မၿမဲ၊ မပင္ပန္းပဲအသက္ရွင္ခ်င္သည့္အျပင္ အရက္ေသစာေသာက္စားဖို႕အတြက္ပါ အိမ္မွ ပိုက္ဆံကို ျဖဳန္းေသးသည္။ မွန္မွန္ေပးေနေသာ ညီထံမွ တစ္ခါတစ္ေလမရလွ်င္ ညီအစ္ကိုခ်င္းထိုးၾကိတ္သည္အထိ ရန္ျဖစ္တတ္ေသးသည္။ ဖေအ၊ မေအကိုလည္း ငဲ့ညွာရေကာင္းမွန္းမသိေခ်။
ေတာင္းဆိုးပလုံးဆိုးသာပစ္ရိုးထုံးစံရွိသည္ သားသမီးဆိုးကို ပစ္ရိုးထုံးစံမရွိဟူေသာ စကားပုံကို ယခုမွပင္ အေျခခံက်က်နားလည္ခြင့္ရသြား၏။ လက္စသတ္ေတာ့ သားသမီးဆိုးဆိုတာ ေမြးၿပီးရင္ ပစ္လို႕မွ မရေတာ့ပဲကိုးဟု ယခုမွပင္ သူသေဘာေပါက္ရသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အတြက္ အားလုံးလြန္ခဲ့ၿပီ။
_ _ _ _ _ _
သူ႕ဘ၀တြင္ အတြယ္တာဆုံးေသာအရာမွာ ငါ့းမွ်ားတံျဖစ္၏။
တြန္႕လိန္ေနေသာ တီေကာင္ေလးကို ငါးမွ်ားခ်ိပ္တြင္ ေဖါက္ကနဲ ထိုးခ်ိပ္လိုက္ရစဥ္ သူအပိုင္ႏိုင္ဆုံးအရာမွာ ငါးမွ်ားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ ၀မ္းပမ္းတနည္းသိရသည္။ ႏိုင္လြန္ၾကိဳးကို လက္ျဖင့္ ဖြဖြထိသပ္ေနရစဥ္ ဤႀကိဳး၏ထိေတြ႕မႈသည္ သူ႕အတြက္ ေက်နပ္စရာျဖစ္သည္။ ၾကိမ္တံ၏လက္ကိုင္ကို ေလ်ာ့ရဲစြာ၊ သို႕ေသာ သတိရွိစြာ ကိုင္တြယ္ရင္း ေရေပၚမွ ၿငိမ္သက္ျခင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရစဥ္မွာေတာ့ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကို သူေအာင္ႏိုင္ေနသည္။
ေလာကတြင္ သူေအာင္ႏိုင္ေသာသတၱ၀ါမွာ ငါးသာျဖစ္၏။
ဤကန္ထဲတြင္ ငါးမ်ဳိးစုံရွိသည္။ သူ႕ငါးမွ်ားခ်ိပ္တြင္ ငါးမ်ဳိးစုံသူမိဖူးသည္။ ေယာက်္်ားလက္ဖ်ံေလာက္ တုတ္ေသာ ငါးၾကင္းၾကီးမ်ားမွအစ လက္ညႈိးလုံးေလာက္ေသးေသာ ငါးစင္းလုံးေလးမ်ားအထိ သူ ရသည္။ ငါးမွ်ားသက္ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာေသာအခါ သူ႕လက္မွာ ကိုင္ထားေသာ ငါးမွ်ားတံအဖ်ားရွိ လႈပ္ရွားမႈကို မွန္ကန္စြာ ေကာက္ခ်က္ခ်တတ္သြားသည္။ ၾကိဳးကေလး ေဖါ့တုံးကေလး ၿငိမ့္ကနဲလႈပ္ရွားသြားသည္ကအစ သူကRမ္းက်င္စြာ အကဲျဖတ္တတ္သြားၿပီး လQင္ျမန္စြာ မွန္ကန္စြာ ဆြဲတင္ႏိုင္သည္။ ငါးစာကို လာဟတ္ေသာ ငါးမွာ သူ႕လက္မွ လြတ္ရသည္ဟူ၍ မရွိရေအာင္ ဤလုပ္ငန္းကို ကြ်မ္းက်င္လာ၏။
ေရထဲစိုက္ထားေသာ ငါးမွ်ားၾကိဳးကို စူးစိုက္စြာၾကည့္ရင္း စိမ္းေမွာင္ေသာေရျပင္ေပၚတြင္ အတိတ္က အရိပ္မ်ားစြာ ထင္လာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႏုပ်ဳိေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာ (ထိုမ်က္ႏွာပိုင္ရွင္သည္ သူျဖစ္၏) တစ္ခါတစ္ရံ မိန္းမငယ္တစ္ဦး၏မ်က္ႏွာ (ထိုမ်က္ႏွာပိုင္ရွင္သည္ သူ႕ခ်စ္သူျဖစ္၏)
ခ်စ္သူအေၾကာင္း ျပန္ေတြးရသည္မွာ ခပ္၀ါး၀ါးသာျဖစ္ေသာ္လည္း ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္က သူ႕ခ်စ္သူသည္ တစ္ပတ္လွ်ဳိဆံထုံးေလးႏွင့္ ခေရပန္းမ်ား ေ၀ေနေအာင္ပန္တတ္သည့္မိန္းကေလးျဖစ္၏။ လက္ေမာင္းလက္ဖ်န္မ်ား ေတာင့္တင္းၿပီး ဖ်တ္လတ္ေသာ၊ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ မိန္းကေလးျဖစ္၏။ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္းကေလးမ်ား၊ နီျမန္းေသာ နႈတ္ခမ္းပါးကေလးမ်ားျဖင့္ စြဲမက္ဖြယ္ရာျဖစ္၏။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႕ေနက် ေလးထပ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေထာင့္က ခေရပင္ၾကီးကို သူျမင္ေယာင္လာေသာအခါ သူ စိတ္မွတ္မထင္ၿပဳံးမိသည္။
သနပ္ခါးနံ႕သင္းသင္းေလးကို ေမႊးၾကဴရင္း ခေရနံ႕ေလးကိုပါ ရွဴရႈိက္မိေသာ တနံနက္ခင္းက သူ႕ရင္ေတြ တျဖတ္ျဖတ္ခုန္ခဲ့ရကာ၊ဘယ္လိုမွ မခြဲႏိုင္ေအာင္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ျဖင့္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေဆာင္းရာသီနံနက္ခင္းတိုင္း၊ မိုးရာသီညေနခင္းတိုင္း ခေရပန္းမ်ားက တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြလြင့္ေနသည္။ ခေရပြင့္ကေလးမ်ားကို အေလာတၾကီးေကာက္ေနေသာ ကိုယ္လုံး က်စ္က်စ္ခဲခဲကေလးမွာ ေငးၾကည့္၍ မ၀ႏိုင္ေအာင္ လွေနခဲ့၏။ ႏွီးၾကိဳးကေလးျဖင့္ သီကုံးေပးရန္ကေတာ့ သူ႕တာ၀န္ျဖစ္သည္။ သူသည္ လက္ကိုင္ပု၀ါထဲက ပန္းကေလးမ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္သီေပးခဲ့ဖူးသည္။ သီၿပီးသြားေသာ ပန္းကုံးကေလးမ်ားကို မိန္းကေလး၏ဆံထုံးမွာ စိုက္၍ ပန္ေပးရသည့္အရသာမွာ တမ္းတလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာျဖစ္သည္။
သူသည္ ခေရပင္ၾကီးဆီသို႕ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာလွၿပီ။
ခေရပင္ၾကီးရွိရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕ပင္ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာလွၿပီ။ တစ္ေန႕ေန႕မွာ သြားမည္ဟု ၾကံရြယ္လ်က္ ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဥပုသ္ယူေသာ သူ႕မိန္းမႏွင့္အတူ ေလးထပ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕ လုိက္သြားရန္ၾကိဳးစားဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ဘုန္းၾကီးထံ သီလမယူမီ ၀ိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာၾကသည့္ အုပ္စုမ်ားတြင္ သူမပါ ၀င္ခ်င္ပါ။ အဖိုးတန္ပါတိတ္ ထက္ေအာက္ဆင္တူျဖင့္ ေရႊၾကိဳးမ်ား၊ ၾကယ္သီးမ်ားျဖင့္ ဥပုသ္လာေစာင့္ေသာ မိန္းမၾကီးငယ္မ်ား၏ ကဲ့ရဲ႕စကားတင္းဆိုဟန္မ်ားကို သူေရွာင္ခ်င္သည္။ ရွင္ အကုသိုလ္ေတြခ်ည္းေန႕တိုင္းလုပ္ေနတာ တစ္ခါေလာက္ ကြ်န္မနဲ႕လိုက္ၿပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကုသိုလ္ယူပါလား။ ဟူသည့္ မိန္းမ၏ တိုက္တြန္းခ်က္ကို ၾကားရေသာအခါ ကုသိုလ္ယူခ်င္စိတ္ကေလး လုံး၀ ကုန္ဆုံးသြားကာ မလိုက္ေတာ့ဘူးဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။
သည္လိုႏွင့္ပင္ အကုသုိလ္ကို ဆက္လုပ္ျဖစ္ေနသည္။
သူသည္ ငါးမွ်ားေနရင္းမွ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး၏ပုံကို ေဖၚကာ အႏိုင္ယူလို႕ရသည္။ ဥပမာ သမာအာဇီ၀ကို နည္းနည္းမွ် စိတ္မ၀င္စားသည့္ အရာရွိတစ္ဦး၏ ခပ္ထူထူ ခပ္လန္လန္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ရြံမုန္းစြာေတြးေတာရင္း သူ ငါးကို စိတ္ပါလက္ပါမွ်ားသည္။ ရရွိလာေသာ ငါး၏ ဟစိဟစိပါးစပ္ကို အေသအခ်ာၾကည့္ေတာ့ ထိုအရာရွိ၏ ပါးစပ္ကိုပင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ သူသည္ ငါးမွ်ားခ်ိပ္မွ ငါးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆြဲဲၿဖဳတ္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚ ဘုတ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ဖူးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံသူ႕မိန္းမ၏ ပြစိပြစိ ႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို စိတ္ထဲျမင္ေယာင္လ်က္ ေဒါသတၾကီး ငါးကို မွ်ားသည္။ မိလာေသာ ငါး၏ပါးစပ္ကို သူၾကည့္ေသာအခါ တကယ္ပင္ သူ႕မိန္းမ၏ ပါးစပ္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူသည္ ရႊီကနဲေလခြ်န္လ်က္ ထိုပါးစပ္ကို အရသာခံ၍ ၾကည့္ေနေတာ့၏။ ငါးကေလးသည္ ဖတ္လတ္ဖတ္လတ္ႏွင့္ အစြမ္းကုန္ရုန္းကန္ ေနသည့္အခါမွာေတာ့ စိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွ ငါးကို ညင္ညင္သာသာေလး ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ရြရြေလးကိုင္ကာ သူႏွင့္ အေ၀းဆုံးေနရာမွာ ခ်ထားလိုက္ဖူးသည္။
ငါးမQားျခင္းျဖင့္ သူ ဤေနရာမွာ ၾကာၾကာထိုင္၍ ငိုင္ေနျခင္းအေပၚ မည္သူမွ်သံသယမ၀င္ေအာင္ ေျဖရွင္းၿပီးသားျဖစ္သြားသည္။ သူသည္ ငါးမွ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လ်က္ ေရထဲသို႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႏွစ္ခ်ကာ နာရီ၀က္တစ္နာရီလည္း မလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနလို႕ရသည္။ မိန္းမကို မေျပာျဖစ္သည့္ စကားမ်ားကိုလည္း ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ေနလို႕ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကံဆိုးစြာ အေဆာ့သန္ေသာ ကေလးမ်ား စပ္စုတတ္ေသာ လူၾကီးမ်ားေရာက္လာလွ်င္ ရွဴးတိုးတိုး။ ငါးလန္႕သြားမယ္ ဟူေသာ သတိေပးခ်က္ျဖင့္ စကားမေျပာေအာင္ မေႏွာင့္ယွက္ေအာင္ တားဆီးႏိုင္ခြင့္ရွိေသးသည္။ သူ႕ကို ေကာင္းေကာင္း ေႏွာင့္ယွက္တတ္သူမွာ ကန္ေစာင္းတြင္ေနေသာ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
အဘိုးၾကီးကေတာ့ ငါးမွ်ားျခင္းကို အကုသိုလ္အလုပ္ဟု ယူဆကာ သူ႕ကို ကဲ့ရဲ႕ ရႈတ္ခ်တတ္၏။ အဘုိးၾကီးက ေရကန္ကမ္းစပ္ရွိ ၾကာဖူးမ်ားကို ခဏခဏလာခူးသည္။ ဘာလုပ္ဖို႕လဲဟု သူေမးေတာ့ ခ်က္စားဖို႕ဟုေျပာ၏။ ၾကာဖူးကို ခ်က္စားရသည္ဟု တစ္ခါမွ် မၾကားဖူးပါ။ ဦးေလး.. ဟင္းမရွိရင္ ဒီငါးေတြ ယူသြားပါလားဗ်ဟု သူ စိတ္လိုလက္ရေပးဖူးသည္။
သူသည္ ဤငါးမ်ားကို စားေသာက္ရန္၊ ေရာင္းခ်ရန္ မွ်ားျခင္းမဟုတ္။ အေစာပိုင္းႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ ငါးမ်ား၏ ပါးဟက္မ်ားကို ေဖါက္လ်က္ ေလQာ္ၾကိဳးျဖင့္သီကာ တန္းလန္းဆြဲၿပီး အိမ္ျပန္ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာ၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ထိုငါးမ်ားေၾကာင့္ပင္ ဇနီးျဖစ္သူ၏ အျပစ္ရွာျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ဒီငါးမ်ဳိးျဖင့္ေတာ္..တေနကုန္ေအာင္ သြားမွ်ားေနစရာမလိုပါဘူး။ ေစ်းထဲမွာ တစ္ဆယ္သား ႏွစ္က်ပ္ရယ္၊ ဗိုက္ရိုက္ၿပီးစားပါေလ့။ဟူ၍တစ္မ်ဳိး။ ရွင့္ငါးေတြက အင္းေစာ္နံလွခ်ည္လား။ ဘယ့္ႏွယ္စားမွာတုန္း ဟူ၍တစ္မ်ဴိး၊ ဒီငါးမ်ဳိးကိုမွတ္ထား၊ ငါးေမာင္းမလို႕ေခၚတယ္။ ငါးထဲမွာ အရသာမရွိဆုံးငါးပဲဟူ၍တစ္မ်ဳိး။ ငါးခုံးမလိုငါးမ်ား အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး မွ်ားေနရေသးလားေတာ္။ အဲဒီကုန္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေရေလးဘာေလးဆြဲတာမွ အသုံးက်ဦးမယ္။ဟူ၍တစ္မ်ဳိး။ အမ်ဳိးအမ်ဳိးရႈတ္ခ်ေသာအခါ ငါးမ်ားကို အိမ္သို႕အေလးခံသယ္မသြားေတာ့ေပ။ နည္းနည္းနြမ္းပါးမည္ထင္ရေသာ အသိမိတ္ေဆြအိမ္မ်ားသို႕ အလွည့္က်စနစ္ျဖင့္ ဟင္းလ်ာေပးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္လည္း စကားေျပာရသက္သာသြားၿပီး ေက်းဇူးလည္းတင္ခံရသည္။
အဘ္ုးၾကီးကေတာ့ ငါးမ်ားကို မယူပါ။
ငါက ပံသကူသားပဲစားတာကြ။ ျမင္သားၾကားသားမစားဘူး။ ဟူ၏။
သူေဒါသေထာင္းကနဲထြက္သြားေသးသည္။ ခင္ဗ်ားတို႕အတြက္ ဖမ္းေပး သတ္ေပးတဲ့သူေတြ ေရာင္းတဲ့လူေတြရွိေနလို႕ေပါ့ဗ်ာ။ မရွိရင္ ခင္ဗ်ားလဲ ျမင္သား ၾကားသားတင္မကဘူး။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတ္ၿပီး စားမွာ မဟုတ္လား။ သို႕ေသာ္ အသက္ၾကီးေသာလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ရန္ျဖစ္ရတာ မေကာင္းပါ။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဖိုးၾကီးက ၾကာဖူးခူးခ်ိန္ႏွင့္ သူငါးမQားခ်ိန္တို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တိုက္ဆိုင္ေနေတာ့သည္။ ၾကာဖူးသာမက ၾကာပြင့္မ်ားပါ ခူးတာျမင္ေတာ့ သူအံ့ၿသသြား၏။ ၾကာပြင့္ကေရာ ခ်က္စားလို႕ရသလား သူေမးေတာ့ အဘိုးၾကီးက လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာၿပဳံး၏။ မေျဖခ်င္သလိုလို တြန္႕ဆုတ္ေနၿပီးမွ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႕အေမးကိုေျဖလိုက္သည္။
ခ်က္မစားပါဘူး ဆြဲၾကိဳးလုပ္ဖို႕။
ဟာ.. ဆြဲၾကိဳး၊ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ။
အဘိုးၾကီးတြင္ ဇနီးသားသမီးမရွိ၊ ေျမးမရွိ၊ တစ္ေယာက္တည္းသာျဖစ္သည္။ အဘိုးၾကီးက သူ႕ေရွ႕မွာပင္ ၾကာပြင့္တစ္ခိုင္ကိုယူလ်က္ ၾကာရိုးဆြဲၾကိဳးလုပ္ေန၏။ ၾကာရိုးဆြဲၾကိဳးက လုပ္ရတာ အလြယ္ေလးျဖစ္သည္။ ငါးမွ်ားသလိုမခက္ပါ။ ၾကာရိုးကို လက္တစ္ဆစ္နီးပါး အဆစ္ကေလးမ်ားလုပ္၍ တစ္ဆစ္ခ်င္းခ်ဳိးသြားရုံပဲျဖစ္သည္။ ၾကာရိုးက်ဳိးသြားၿပီး အမွ်င္အေစးမ်ားေၾကာင့္ ထိုခ်ဳိးၿပီးသား အဆစ္ကေလးက တြဲလြဲျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ဆစ္ထပ္ခ်ဳိး၊ အမွ်င္ကို ဟိုဘက္သည္ဘက္ တစ္လွည့္စီ တန္းေနေအာင္ တစ္ဖက္ဟီခ်ဳိးခ်သြားရုံသာျဖစ္သည္။ ထိပ္ဆုံးမွာေတာ့ ၾကာပြင့္ေလာ့ကက္သီးေလး။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ငါ့မိန္းမကို အဲဒီလို ၾကာလည္ဆြဲလုပ္ေပးေနက်ကြ။ ငါ့မိန္းမခမ်ာ ေသသာသြားေရာ သူ႕ဘ၀မွာ ပုလဲပုတီးေလးတစ္ကုံးေတာင္ ဆြဲမသြားရရွာပါဘူးကြာ၊ ၾကာလည္ဆြဲကိုပဲ မညည္းမညဴဆြဲသြားရရွာတယ္။ သူ႕အသက္အငယ္ကေလးမွာ ကေလးေမြးရင္း ဆုံးသြားတာပဲ။
ထိုစကားေျပာၿပီးေနာက္ သူ႕အျဖျပည့္စုံသြားသလိုပင္ အဘိုးၾကီးက သူ႕ကို ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္ခြာသြားသည္။ လက္မွာ တန္းလန္းဆြဲထားေသာ အနီေရာင္ၾကာပြင့္ႏွင့္ ဆြဲၾကိဳးကေလးမွာ ေလအေ၀့တြင္ လြင့္လႈပ္လ်က္ပါသြားသည္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့၏။
_ _ _ _ _ _
ေအးျမေသာ ေဆာင္းဥတု နဲနက္ခင္းေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္တစ္ခုတြင္ သူသည္ ထူးဆန္းစြာပင္ ႏွင္းမႈန္ၾကားထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေတာ့သည္။ သူ႕ေျခေတာက္မ်ားက သူမသိလိုက္မီမွာပင္ ၿမိဳ႕၏ ဟိုးဘက္အစြန္းက ေလးထက္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိရာသို႕ ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္။ ငါးဆယ့္ေလးႏွစ္အရြယ္သည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆီသို႕ နံနက္လင္းအားၾကီးေလွ်ာက္သြားလွ်င္ အသင့္ေတာ္ဆုံးအရြယ္ျဖစ္သည္။
လမ္းခရီးတြင္ ေစ်းေရာင္းရန္ ဟင္းရြက္စည္းမ်ားျဖင့္ ေစ်းသို႕သြားၾကေသာ ရြာသူ႕ရြာသားမ်ားကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ရသည္။ မိန္းမမ်ားသည္ ပုဆိုးမ်ားထဲတြင္ ဟင္းရြက္စည္းမ်ားထည့္၍ ထုပ္ပိုးၿပီး ေခါငး္ေပၚရြက္ထား၏။ ေယာက်္ားမ်ားကေတာ့ ေတာင္းမ်ားျဖင့္ထည့္ကာ ထမ္းပိုးျဖင့္သယ္ေဆာင္လာသည္။ ေနထြက္စအခ်ိန္တြင္ ႏွင္းမ်ား ပိုမိုသိပ္သည္းလာ၏။ လမ္းေဘး၀ဲယာ သစ္ပင္မ်ားကိုသာ စိမ္းစိုစြာျမင္ရၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းက သစ္ပင္မ်ားကိုေတာ့ သဲကြဲစြာ မျမင္ရေပ။ ဤလမ္းတြင္ အိမ္ေျခက်ဲပါးသည္။ ျမိဳ႕ႏွင့္မတူပဲ ရြာႏွင့္တူေသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိိန္တုန္းက သူ႕ခ်စ္သူသည္ ဤရပ္ကြက္တြင္ေနခဲ့ဖူးသည္။
အုတ္တံတိုင္းကာရံထားေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသည္ ေဆာင္းႏွင့္းမႈန္မ်ားေအာက္တြင္ အိုမင္းရင့္ေရာ္စြာ ရပ္တည္ေန၏။ သူခဏတာမွ် ေငးၾကည့္ေနၿပီး ေက်ာင္း၏ေထာင့္တစ္ဖက္က ခေရပင္အုပ္ရွိရာ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ခေရပင္မ်ားမွာ ျမင့္မားလ်က္ရွိသည္။ သစ္ပင္ေတြ ႏွစ္၃၀အသက္ရွင္ေနတာ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူတို႕ေကာက္ခဲ့ေသာ ခေရပန္းမ်ားလိုပင္ ယခုအခ်ိန္အထိ ခေရပန္းမ်ား ေျခြခ်ေပးေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာ။ သူေျဖးညွင္းစြာ ေ လွ်ာက္သြား၏။ ပန္းမ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ လြင့္က်ေနသည္။
ဤခေရပင္ၾကီးေအာက္တြင္ ငယ္ရြယ္ေသာ သူ႕ခ်စ္သူႏွင့္အတူ သူ ထိုင္ခဲ့ဖူးသည္။
_ _ _ _ _ _
သူသည္ အပင္တည့္တည့္ေအာက္တြင္ရပ္၍ ျဖဴေဖြးေသာ ခေရပြင့္ကားကားေလးမ်ား၊ ညို၀ါေသာ ခေရပြင့္ေျခာက္ကေလးမ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ ခေရပန္းမ်ားႏွင့္ လွပခဲ့ေသာ သူ႕ခ်စ္သူကို သတိရစိတ္ျဖင့္ ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာ၏။ သူထိုင္ခ်ကာ လတ္ဆတ္ေသာ ပန္းကေလးမ်ားကို ေရြး၍ ေကာက္ေနမိေတာ့သည္။
ဟိုတုန္းကေတာ့ သူ႕ခ်စ္သူကို သူ အျမတ္တႏိုး ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူ႕ခ်စ္သူကလည္း သူ႕ကို အားကိုးတၾကီး ခ်စ္ခဲ့သည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ သူ၏ ပထမဆုံးႏွင့္ ေနာက္ဆုံးခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္လည္း မိန္းကေလး၏ ပထမဆုံးႏွင့္ ေနာက္ဆုံးခ်စ္သူျဖစ္သည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္ေသာအခါ ေလာကတစ္ခုလုံး လွပသာယာလ်က္ရွိခဲ့ပါသည္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုသည္မွာ လွည့္စားတတ္ေသာ ကံၾကမၼာေအာက္တြင္ အရႈံးေပးရတတ္သလား။ သူသည္ ျဖစ္ပ်က္ေနသမQ အရာရာကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ရွိေတာ့သည္။ သူ၀မ္းနည္းေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္း၃၀သည္ လူအားလုံး၏ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစႏိုင္သည္သာမက အခ်စ္ကိုလည္း ေျပာင္းလဲေစႏိုင္သည္။ တိတ္ဆိပ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေျခသံဖြဖြကေလးၾကားလိုက္ရသည္။
သူ ငယ္စဥ္က ေစာင့္ေနက်ေနရာတြင္ သူငယ္စဥ္က ၾကားေနက် ေျခသံမ်ဳိး (ဖိနပ္မပါ ဗလာေျခေတာက္အစုံ၏ ေျခသံမ်ဳိး) ကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ လက္ရွိဘ၀ႏွင့္ ငယာ္ဘ၀ ေရာေထြးကာ ရင္တလွပ္လွပ္ခုန္လ်က္ ေနာက္ဘက္သို႕ ျဗဳန္းကနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္..။ ဆံပင္ ကုပ္၀ဲေလးႏွင့္ အျပာေရာင္၀တ္စုံပြပြေလးသည္ နံနက္ခင္းေလေအာက္မွာ လြင့္လႈပ္ေနသည္။ ေအးခ်မ္းေသာ .. ႏုငယ္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦး။ သူမက သူ႕ကို တစ္ခ်က္သာ အကဲခတ္ၾကည့္လ်က္ ခေရပြင့္မ်ားကို စတင္ေကာက္ေလသည္။ သူသည္ နာက်င္ေသာရင္ျဖင့္ မိန္းကေလးကို ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
ထို႕ေနာက္ ဟာလာဟင္းလင္းရင္ျဖင့္ ၿဗဳန္းကနဲ လွည့္ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
_ _ _ _ _ _
ရုံးသြားရန္ျပင္ဆင္ေနစဥ္ သူ႕ဇနီးက အခန္းထဲ၀င္လာသည္။
၀ၿဖိဳးေသာခႏၶာကိုယ္ကို သူ႕မ်က္စိက ခဏၾကည့္မိၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရ၏။ ဘယ္လိုမွ မယုံႏိုင္စရာေကာင္းေသာအျဖစ္မ်ားပါလား။ သူနည္းနည္းရွက္ရြံ႕စြာ စကား စ လိုက္၏။
ငါ မနက္အေစာၾကီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ေလးထပ္ေက်ာင္းဘက္ ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္ကြ။ ခေရပင္ၾကီးေတြက အခုခ်ိန္ထိ ပြင့္ေနၾကတုန္းပဲ။ ခေရပန္းေတြကလည္းကြာ ေဖြးေနတာပဲ။ ဟိုတုန္းကထက္ေတာင္ မ်ားေသး။
သူ႕မိန္းမမ်က္ႏွာ ႏူးညံံ႕မသြားပါ။
ငါ နည္းနည္းေတာင္ ေကာက္လာခဲ့ေသးတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ။
ထိုစကားေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ႏွာသာ နည္းနည္းေႏြးသြားေသာ္လည္း သူ႕ဇနီးကေတာ့ စိတ္၀င္စားဟန္မရွိပါ။
ခေရပန္း ။ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ေစ်းထဲသြား၀ယ္ရင္ တစ္က်ပ္ဖိုးဆို သုံးေလးကုံးရတာ။
သူ႕ဇနီးကို သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဟိုတစ္ေန႕က လာေျပာသြားတဲ့ကိစၥကို ရွင္ၿငင္းမယ္ မၾကံနဲ႕ေနာ္။ ဒါ သူမ်ား ပစၥည္းခိုးတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဇနီး၏မ်က္ႏွာမွာ ေလာဘ၏အေရးအေၾကာင္းမ်ားသာ ရွိေနပါသည္။
ထိုကိစၥကို သူ႕ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္ထားသည္မွာ လာေျပာခ်ိန္ကတည္းကျဖစ္သည္။ သူ႕ဘ၀တြင္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို တစ္သက္လုံးထိမ္းခဲ့သည္။ ေသသည္အထိ ထိန္းသြားမည္။
သို႕ေသာ္ စကားရွည္မေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ ထြက္လာခဲ့ရ၏။
_ _ _ _ _ _
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း ထုံးစံအတိုင္းငါးမQားသည့္အလုပ္ကို သူစိတ္ပါ၀င္စားစြာ မပ်က္မကြက္ လုပ္ၿမဲျဖစ္ေလသည္။
(ဂ်ဳး)
( ၁၉၉၂၊ ဇြန္လ၊ ၿမားနတ္ေမာင္)
ၾကိဳးနဲ႔သီဖို႔မလိုတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ (ဂ်ဴး)
ဇာတ္လမ္းအဓိကမဟုတ္ေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္လို သူႏွင့္ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့ၾကပါသည္။
ကၽြန္မတို႔မွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကံဳၾကိဳက္မႈေတြရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာျပီးရင္ ဘာလာရမယ္ဟူေသာ ျဖစ္စဥ္ေတြ မရွိပါ။ ကၽြန္မတို႔မွာ ဆႏၵေတြရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိပါ။ ကၽြန္မတို႔မွာ မွန္းဆၾကည္ႏူးမႈေတြရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အနာဂတ္မရွိပါ။
ကၽြန္မႏွင့္သူ၏အခ်စ္သည္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ၊ လွပေသာ စံပယ္ပန္းမ်ားျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ လက္ထဲမွာ ေထြးဆုပ္ထားေသာ ပန္းမ်ားပဲ ျဖစ္မည္။ စံပယ္ကံုးတစ္ကံုး မဟုတ္ခဲ့။ ကၽြန္မတို႔၏ အခ်စ္ကို သီရန္ ၾကိဳးမရွိခဲ့။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ သူ႔ကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။
**
အာ႐ံုငါးပါးတြင္ အခ်စ္သည္ အနည္းဆံုး တစ္ပါးပါးျဖင့္ စတင္တတ္သည္ဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မ ဘယ္အာ႐ံုျဖင့္ စခ်စ္ခဲ့မိသလဲဟု စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္မအံ့ၾသစြာ ရယ္ခ်င္ပါသည္။ အဆင္း၊ ရနံ႔၊ အရသာ၊ အသံႏွင့္ ထိေတြ႕မႈ အာ႐ံုငါးပါးလံုးျဖင့္ စခ်စ္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္အခ်ိန္က စခ်စ္သြားမွန္းမသိဘူးဆိုတဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။ သည္ေလာက္ အေရးၾကီးသည့္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို သူတို႔ဘာေၾကာင့္ သတိမထားမိၾကတာလဲ။ ဘ၀မွာ အျမဲေအာက္ေမ့ အမွတ္ရစရာ ကူးေျပာင္းမႈတစ္ခုကို လူတုိင္း သတိရေနသင့္သည္ ထင္ပါသည္။
ကၽြန္မအတြက္က အခ်စ္သည္ ႏွင္းတို႔ျဖင့္ မႈန္ရီေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုက သယ္ေဆာင္လို႔ ပါလာေသာအရာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
အဲသည္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲကဟု သိေနတာျဖင့္ ေျခာက္လေလာက္ ရွိခဲ့ျပီ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေတြ႕လွ်င္လည္း ျပံဳးမျပမိၾက။ ဘယ္သူကမွ် ကၽြန္မတို႔ကို မိတ္ဆက္မေပးခဲ့။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မိတ္ဆက္ရန္ထိလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့။
ဇန္န၀ါရီ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာေတာ့ ကၽြန္မအိမ္မွ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းထိ ကၽြန္မ အေျပးက်င့္ရင္း သူႏွင့္ဆံုခဲ့မိပါသည္။ ဆံုခဲ့မိေတာ့လည္း သူကိုယ့္ကို ျမင္သည္။ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေသာ ေကာင္မေလးဟု သိသည္။ ကိုယ္က သူ႔ကိုျမင္သည္။ ဒီေကာင္ေလးဟာ လမ္းထိပ္က ဗီဒီယိုေခြ အငွားဆိုင္မွာ ခဏခဏ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေသာ တစ္ေယာက္ပဲဟု သိသည္။ ဒါပဲ။ သူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အေျပးက်င့္ေနသည္။ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္မတို႔ ျပံဳးလည္း မျပမိၾကပါ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေျပးေနတာမို႔ ကၽြန္မေလာက္မျမန္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မက သူတို႔ကို ေက်ာ္တက္လာခဲ့သည္။ အဲသည္မွာ အခ်စ္ေရာက္လာဖို႔ အေျခအေနကို ၾကံဳရသည္။
ကၽြန္မ၏ ေ၀ါ့လ္ကင္း႐ွဴးက ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ေဟာင္းေနျပီ။ ထို႔ျပင္ ကၽြန္မက ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ရာတြင္ အလြန္ညံ့ပါသည္။ ကၽြန္မ ဖိနပ္ၾကိဳးသည္ တစ္ခါေျပးလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္ဖက္တစ္ခါေတာ့ ျပန္ျပင္ခ်ည္ရတတ္၏။ ၾကိဳးေျပျပီး ၾကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ဘတ္လတ္ဘတ္လတ္ ဒယဥ့္တိုက္ေနသည္ကို ခဏခဏ ေတြ႕ရတတ္ပါသည္။
အဲသည္မနက္က ကၽြန္မသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ဖိနပ္ၾကိဳး ေျပေနခဲ့သည္။ ခ်ည္ထားသည့္ၾကိဳး ေျပလို႔ျဖင့္ ဖိနပ္က ေခ်ာင္လာစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ရက္ယွက္ကာ တင္းတင္းဆြဲထားေသာ ၾကက္ေျခခတ္ေနရာေတြက နဂိုအတိုင္းပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ဖိနပ္ၾကိဳး ေျပျပီး တန္းလန္းက်ျခင္း၊ ဖိနပ္ေဟာင္း၍ ေခ်ာင္ေနျခင္း ထိုႏွစ္ခု ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ကၽြန္မ၏ ညာဘက္ေျခေထာက္က လိုခ်င္ရာကို မေရာက္ဘဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မ လဲသြားပါသည္။
ပထမဆံုး သိလိုက္တာကေတာ့ ရွက္တာပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးေတြေရွ႕မွာေတာ့ အရွက္ကြဲျပီ။ ေနာက္ သိလိုက္တာကေတာ့ ဒူးဆစ္ဆီက နာက်င္မႈပါပဲ။ ေဘာင္းဘီအရွည္၀တ္ထားသျဖင့္ ဒဏ္ရာကို မျမင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေပက်ံပြန္းသြားေသာ ေဘာင္းဘီသားကိုၾကည့္ျပီး ဒူးလည္းပြန္းသြားျပီဟု မွန္းလိုက္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမန္းကတန္း ထရပ္လိုက္ပါသည္။ သူတို႔က ကၽြန္မေဘးမွ ေက်ာ္တက္ရန္ ျပင္ေနျပီ။
“ေဟ့ ေဟ့ … မင္း ဖိနပ္ၾကိဳး ေျပေနတယ္”
သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မအား ဖိနပ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပသည္။ ကၽြန္မသည္ ထူပူေနေသာ မ်က္ႏွာကို ေအာက္သို႔ ငံု႔လိုက္ျပီး ၾကိဳးတပ္ရန္ ကိုယ္ကို ကိုင္ငံု႔ခ်လိုက္သည္။ အဲသည္က်မွ လက္ဖေနာင့္မွာ ပြန္းျပီး ေသြးျခည္ဥေနတာကို ျမင္ရသည္။ နီရဲေနတာပဲ။ ေသြးဟုထင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မူးျပီး ထိုင္က်သြားျပီ။
“ဟာ.. ေဟ့ေကာင္၊ ေကာင္မေလး လဲသြားျပန္ျပီကြ”
အဲဒါ သူ႔အသံ။ သူ႔အသံသည္ ဂစ္တာတစ္ခု၏ အေပၚဆံုးၾကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းတည္း တီးခတ္သည့္အသံလိုပဲ ကၽြန္မအၾကားအာ႐ံုထဲသို႔ လိႈင္းခတ္၍ ၀င္ေရာက္သြားပါသည္။ အသံျပီးေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ အနားသို႔ေရာက္လာသည္။
“နင့္လက္မွာ ေသြးေတြနဲ႔၊ နင့္မွာ လက္ကိုင္ပ၀ါ ပါလား”
ကၽြန္မမွာ ဘာမွ မပါပါ။ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေသာ္လည္း ျပာေ၀ေသာ မ်က္လံုးေၾကာင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။
“ဒါျဖင့္ နင္ ဘာကိုမွ မကိုင္နဲ႔၊ ဖိနပ္ၾကိဳးကိုလဲ မကိုင္နဲ႔၊ ငါ ခ်ည္ေပးမယ္”
သူ ကၽြန္မအနားမွာ ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္မ၏ ဖိနပ္ၾကိဳးကို ခ်ည္ေပးႏိုင္ဖို႔ လံုေလာက္စြာ နီးကပ္ေသာ အကြာအေ၀းျဖစ္သည္။ သူ႔ရင္ဘတ္သည္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာႏွင့္ တစ္ေပေလာက္ပဲ ကြာသည္။ ထို ရင္ဘတ္ဆီမွ ေရေမႊးနံ႔တစ္ခုႏွင့္ ေခၽြးနံ႔ ေပါင္းေနေသာ ကိုယ္နံ႔ေျပေျပေလးတစ္ခုကို ရပါသည္။ အဲဒီအနံ႔သည္ တုန္လႈပ္ရွက္႐ြံ႕စြာ အသက္ျပင္းျပင္း ႐ိႈက္႐ွဴေနရေသာ ကၽြန္မ၏ အဆုတ္ထဲမွတစ္ဆင့္ ႏွလံုးသားထဲ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေသြးေၾကာေတြထဲသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ စီး၀င္သြားခဲ့ပါသည္။ သူ ကၽြန္မအသားကို မထိခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ၏ ေ၀ါ့လ္ကင္း႐ွဴးႏွင့္ ဖိနပ္ၾကိဳးကိုသာ သူထိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔လက္မွ ပူေႏြးမႈသည္ ဖိနပ္ၾကိဳးထဲမွတစ္ဆင့္၊ ေျခအိတ္မွတစ္ဆင့္ ကၽြန္မကိုယ္ခႏၶာထဲသို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ၀င္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ အဲသည္အခါက်မွ ျပာေ၀မႈ သက္သာသြားေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူ႔လက္ကို ကၽြန္မ ၾကည့္မိသည္။ ၾကီးမားေသာ၊ သြယ္ရွည္ေသာ လက္ေတြ…။ ဖိနပ္ၾကိဳးကို ဖ်တ္လတ္သြက္လက္စြာ၊ ထို႔ျပင္ လွပစြာ ခ်ည္ျပီးသြားေသာ လက္ေတြ။
“ကဲ.. ရျပီ၊ နင္ မူးေနေသးလား”
ကၽြန္မ ေခါင္းမညိတ္ရေသးမီ သူက စပို႔ရွပ္အိတ္ထဲမွ ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လံုး ထုတ္ေပးသည္။
“ေရာ့.. ဒါကိုစားလိုက္၊ ဒီနားမွာပဲ ထိုင္ေနခဲ့၊ ငါတို႔ျပန္လာမွ အတူလိုက္ျပန္.. ဟုတ္ျပီလား”
သူ႔ခ်ိဳခ်ဥ္သည္ သာမန္ အ၀ါေရာင္ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လံုးသာ ျဖစ္သည္။ ထုပ္ပိုးထားသည့္ ပလတ္စတစ္စမွာလည္း အသည္းပံုေတြ ဘာေတြမပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲက ခ်ိဳခ်ဥ္၊ သူ႔ႏွလံုးသားႏွင့္ ထိကပ္စြာ ပူေႏြးေနေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ ကၽြန္မစားဖူးသမွ် ခ်ိဳခ်ဥ္အားလံုးထဲတြင္ သူ႔ခ်ိဳခ်ဥ္က အာဟာရအျပည့္ဆံုး၊ အမူးအေျပဆံုး ျဖစ္ပါသည္။
အဲသည္ခ်ိဳခ်ဥ္ခြံကေလး ယခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မမွာ ရွိပါသည္။
***
သူ႔ကို ကၽြန္မက 'ေကာက္ေကာက္' ဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚပါသည္။ ဆံပင္ေလးေတြ ဖြာေကာက္ေနတာေၾကာင့္၊ ကၽြန္မအေပၚ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္တတ္တာေၾကာင့္၊ ေနာက္ျပီး သူ႔နာမည္ရင္းကို ကၽြန္မ မၾကိဳက္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ (သူ႔နာမည္က ခပ္တံုးတံုးနာမည္ျဖစ္သည္။ သူ႔မိဘေတြသည္ ဒီေလာက္ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည့္၊ ၾကမ္းတမ္းသြက္လက္စြာ ေခတ္မီသည့္ သားကို နည္းနည္းမွ် ရင္ခုန္ခ်င္စရာမေကာင္းသည့္ ခပ္တံုးတံုးနာမည္ၾကီး ေပးမွ ေပးရက္ေလျခင္း။)
သူ႔မွာ စတိုင္ေဘာင္းဘီ သံုးထည္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ႏွစ္ထည္ႏွင့္ ပုဆိုးသံုးထည္ရွိပါသည္။ အဲဒါေတြအားလံုး သူရသည့္ လခႏွင့္ ၀ယ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ အင္းစိန္ စက္မႈသိပၸံမွ ဆင္းေသာ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာ ေပါက္စေလး ျဖစ္ျပီး ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ပါသည္။ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ပဲ ရက္အားရသျဖင့္ ကၽြန္မႏွင့္ သူသည္ တနဂၤေႏြ ေန႔လည္ေတြမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ကၽြန္မအလုပ္လုပ္ရာ မိတၳဴကူးဆုိင္သို႔ သူလာျပီး စာရြက္ေတြ မိတၳဴကူးတတ္ပါသည္။ အဲသည္အခါမ်ိဳးမွာ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ စကားေျပာရတတ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားအား 'ကၽြန္မတို႔အတြက္ အပိုဆုေၾကးေလးေတြ…' ဟု သူက ေခၚပါသည္။
Bonus ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းသည္ အလုပ္ထဲမွ အသံုးအႏႈန္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ အခ်စ္ထဲသို႔ သူက ဆြဲယူလာတတ္သည္။ သူႏွင့္ကၽြန္မ လမ္းခြဲခါနီးတိုင္း 'ငါ့ကို ေဘာနပ္စ္ေလး ေပးခဲ့ပါဦးဟာ' ဟု သူ ေတာင္းတတ္သည္။ သူေတာင္းသည့္ အပိုဆုေၾကးမွာ ေငြ မဟုတ္ပါ။ ေထြျပားဆန္းၾကယ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခုလည္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မ၏ လက္သန္းႏွင့္ သူ႔လက္သန္းခ်ိတ္ယူကာ လက္သီေလးေတြ ဆုတ္လ်က္ ကၽြန္မ သူ႔လက္ခံုကို လွစ္ခနဲ နမ္းလိုက္သည့္ ေႏြးေထြးမႈတစ္ခုသာ ျဖစ္တတ္သည္။ အဲဒါကို သူသည္ မင္းသမီးေလး၏ ပန္းကံုးစြပ္ခံလိုက္ရေသာ လူဆင္းရဲကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးစြာ ခံယူတတ္ပါသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူေတာင္းဆိုသည့္ အပိုဆုေၾကး ရယ္စရာေကာင္း၏။
ကၽြန္မကို သူက ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးေတာင့္ (ေစ်းသိပ္မၾကီးသည့္) တစ္ခု ၀ယ္ေပးျပီး သူ႔ေရွ႕မွာပဲ ဆိုးခိုင္းသည္။ ႏႈတ္လမ္းဆိုးေဆး ဆိုသည့္အခါ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ အေရာင္စြဲ၍ တင္က်န္ရစ္ေစရန္ ကၽြန္မက စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေခါက္ေလးကို ငံုျပီး ဖိႏွိပ္ပစ္လ်က္ ႏွစ္ထပ္သံုးထပ္ ျပန္ဆိုးေလ့ရွိတာ သူသိထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနီကို သံုးၾကိမ္ စကၠဴျဖင့္ ဖိျပီး ေလးၾကိမ္ေျမာက္ ဆိုးျပီးသြားသည့္အခါ စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလးေပၚ၌ ႏႈတ္ခမ္းရာသံုးခု ထင္ေနခဲ့ျပီးျပီ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုစကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလးကို သူက ကၽြန္မဆီမွ ေတာင္းယူပါသည္။
ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူေတာင္းတုန္းက ကၽြန္မ မေပးခ်င္ခဲ့ပါ။
'ဟင္.. ဘာလုပ္ဖို႔လဲ' ဟု ကၽြန္မေမးေတာ့ သူက က်ယ္ျပန္႔စြာ ျပံဳးရယ္လ်က္ 'ဘာလုပ္လုပ္ေပါ့' ဟု ေျဖခဲ့သည္။ သူသည္ အျမဲတမ္းေတာ့ အပိုဆုေၾကး ေတာင္းတတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႔ကို စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလး ေပးလိုက္ပါသည္။
ထိုစကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလးကို ရင္ဘတ္ေပၚမွာတင္ျပီး အိပ္သည္ဟု ေနာက္ထပ္ဆံုမွ သူေျပာ၏။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မ မေမးဘဲႏွင့္ သူ႔ဟာသူ မလံုမလဲႏွင့္ 'အင္းေလ.. ရင္ဘတ္ေပၚတင္ျပီး အိပ္႐ံုေတာ့လဲ မကဘူးေပါ့ဟာ' ဟု ခပ္မႈန္မႈန္ျပံဳးလ်က္ ဖြင့္ဟ၀န္ခံပါသည္။
**
ကၽြန္မႏွင့္သူသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ဘာတစ္ခုမွ မျပဳလုပ္ၾကပါ။ သူ စီးကရက္ေသာက္တတ္တာကို ကၽြန္မျမင္ဖူးပါသည္။ စီးကရက္ကို ကၽြန္မ မၾကိဳက္ပါ။ သူေသာက္ေနတာကိုလည္း မၾကိဳက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မသူ႔အား ဘာမွမေတာင္းဆိုခဲ့ပါ။ စကားေျပာရင္း အဆင္မေျပျဖစ္လို႔ စိတ္တို စိတ္ေကာက္ရတာေတြေလာက္ပဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခြင့္ျပဳထားခဲ့ၾကသည္။
သူႏွင့္ကၽြန္မ အစကတည္းက အေပးအယူတစ္ခု လုပ္ထားၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
“နင့္ဘ၀ထဲ ငါ့ကို ဆြဲမေခၚနဲ႔၊ ငါလဲ နင့္ကို ငါ့ဘ၀ထဲ ဆြဲမေခၚဘူး၊ နင္သေဘာတူလား၊ သေဘာတူရင္ နင္အလုပ္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ထိ ငါေစာင့္ျပီး အိမ္ျပန္ေပးမယ္”
“သေဘာတူတယ္၊ နင္လဲ ငါ့ကို ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ မခ်ဳပ္ခ်ယ္နဲ႔”
“ေအး.. မခ်ဳပ္ခ်ယ္ဘူး”
သူ႔႐ံုးက လမ္း ၅၀ မွာ၊ ကၽြန္မဆိုင္က ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းမွာ၊ သူ႔႐ံုးက ခုနစ္နာရီမွာဆင္းျပီး ကၽြန္မ႐ံုးက ရွစ္နာရီမွာဆင္းသည္။ ထိုအခါ သူက ႐ံုးဆင္းလွ်င္ ကၽြန္မဆိုင္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္နာရီတိတိ ထိုင္ေစာင့္ျပီး အျပန္ကိုေစာင့္၍ ဘတ္စ္ကားအတူ စီးၾကပါသည္။
သူက ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္တြင္ အၾကီးဆံုး။ လခႏွစ္ေသာင္းက်ပ္ရသည္ကို မိဘအား တစ္ေသာင္းခြဲအပ္သည္ဟု သူေျပာပါသည္။
ကၽြန္မတို႔သည္ ဘတ္စ္ကား က်ပ္ညပ္ေနလွ်င္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စကားပင္မေျပာႏိုင္ေအာင္ စိတ္ညစ္ေနၾကသည္။ ဘတ္စ္ကားေခ်ာင္လွ်င္ေတာ့ စကားေျပာၾကပါသည္။ သူ ၾကည့္ျပီးသည့္ ႐ုပ္ရွင္မ်ားအေၾကာင္း၊ သူဖတ္ျပီးသည့္ မဂၢဇင္းမ်ားအေၾကာင္းလည္း ပါသည္။ သူ႔ညီေလး ေခြးကိုက္ခံရလို႔ ေခြး႐ူးကာကြယ္ေဆး သြားထိုးရသည့္အေၾကာင္း၊ သူ႔အေမ သြားကိုက္လို႔ သြားဆရာ၀န္ သြားျပသည့္အေၾကာင္း စသည္စသည္ မိသားစုအေရးေတြလည္း ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ထီးကေလး ႏြမ္းေနျပီျဖစ္၍ ထီးအသစ္ကေလး ၀ယ္ေပးခ်င္သည့္အေၾကာင္းလည္း ပါသည္။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ တ႐ုတ္ကားႏွင့္ ေဘာလံုးပြဲ လုျပီး ရန္ျဖစ္ၾကသည့္အေၾကာင္း၊ မနက္ေစာေစာ အေမမႏိုးသျဖင့္ ကၽြန္မ ဟင္းထခ်က္တာ ဟင္းအိုးတူးသြားသည့္အေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေၾကာ္ျငာအသစ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတတ္ပါသည္။ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ႏြမ္းစုတ္ေနသျဖင့္ ေက်ာပိုးအိတ္အသစ္ကေလးတစ္ခု ၀ယ္ေပးခ်င္လို႔ တစ္လမွာ ႏွစ္ရာက်ပ္ စုထားသည့္အေၾကာင္း ေျပာျပေနတတ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔ ေျပာသည့္ အေၾကာင္းမ်ားတြင္ အခ်စ္အေၾကာင္း မပါ၀င္ခဲ့။ ေယာက်္ားႏွင့္မိန္းမတို႔၏ လိုအင္ဆႏၵမ်ား အေၾကာင္း မပါ၀င္ခဲ့။ မာနေတြ၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြ မပါ၀င္ခဲ့။
ကၽြန္မေဘးမွာ သူထိုင္ေနလွ်င္ ကၽြန္မ၏ ညအိမ္အျပန္ခရီး လံုျခံဳေခ်ာေမြ႕ေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ သူ႔ဆံပင္ ဖြာဖြာလိမ္လိမ္ေလးေတြက ကၽြန္မနဖူးမွာ နားရြက္မွာ လာထိလွ်င္၊ သူ႔လက္ေမာင္းႏွင့္ ကၽြန္မပခံုး ထိမိလွ်င္ ေႏြးေထြးေသာ ခ်ိဳျမိန္မႈကို ကၽြန္မ ခံစားရသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ သူ မရိပ္မိေအာင္ သူ႔လက္ေမာင္းမွာ တစ္စကၠန္႔ ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ ပါးအပ္ျပီး အသက္ျပင္းျပင္း ႐ိႈက္ရွဴလိုက္ရလွ်င္ သူ႔ႏွလံုးေသြးေတြက ကၽြန္မကိုယ္ထဲသို႔ ေပါင္းစပ္စီး၀င္သြားသလို အခ်စ္အရသာကို ကၽြန္မ ေက်နပ္စြာ ရလိုက္သည္။
ကၽြန္မ သူ႔ကို စကားေျပာရင္း တစ္ခါတစ္ခါ စကားျဖတ္လ်က္ သူ႔ကို ေငးေမာမိသြား၏။ သူက 'ဘာၾကည့္တာလဲ' ဟု ျပံဳးေမးတတ္သည္။
“နင္ကေလ.. တစ္ခါ တစ္ခါက်ေတာ့..” ကၽြန္မ ေျပာခ်င္သည့္ စကားကို မေျပာေတာ့ဘဲ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟု ရယ္ပစ္လိုက္လွ်င္ 'သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲလို႔ ေျပာမလို႔မဟုတ္လား' ဟု ေသခ်ာေသာ အျပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ စတတ္၏။ 'ဟုတ္ပါဘူး၊ သိပ္႐ုပ္ဆိုးတာပဲလို႔ ေျပာမလို႔' ဟု ကၽြန္မကေျဖလွ်င္ သူ ရယ္ေမာပါသည္။ 'မယံုပါဘူး' တဲ့။
**
ဒါကို အခ်စ္မဟုတ္ဘူးလို႔ တခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္ခ်င္ေ၀ဖန္ပါလိမ့္မည္။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဟု အတိအက် အဓိပၸာယ္ေဖာ္ႏိုင္သူေတြကို ကၽြန္မ တကယ္ခ်ီးက်ဴးပါသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာကို အဓိပၸာယ္ အတိအက် မသိပါ။
အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ရယူလိုျခင္းလား။ စြန္႔လႊတ္ျခင္းလာား။ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ခုန္စြာ တပ္မက္ျခင္းလား။ စားသံုးျပီးေသာ္လည္း မ၀သည့္ ခ်ိဳျမိန္ေသာ ပ်ားရည္စက္ေတြလား။ နက္႐ိႈင္းစြာ တိုး၀င္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္သည့္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ အေမွာင္ထုတစ္ခုလား။ ေနပူထဲက လာသူကို အရိပ္ထဲမွ ၾကိဳဆို၍ တုိက္ေသာ ေအးစိမ့္သည့္ ေရတစ္ခြက္လား။
အဲဒါေတြ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ပါ။
ကၽြန္မသိသည့္ ကၽြန္မ၏အခ်စ္ကေတာ့ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ေခြလိပ္ဖြာလြင့္ေသာ အညိဳရင့္ရင့္ ဆံပင္ေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ဟမ္ဘာဂါ၏ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို အလြယ္ကူ ငံုျပီး ကိုက္ယူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ပါးလွပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု ျဖစ္သည္။ အဲဗားေရေမႊးနံ႔ႏွင့္ ေခၽြးနံ႔ ေပါင္းစပ္ျပီး ခ်ိဳျမစြာ ေမႊးသည့္ ရွပ္အက်ႌအိတ္ကပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ပူေႏြးစြာ ျမဲျမံသည့္ လက္ဖ၀ါးတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ဂစ္တာေဘ့စ္သံလို ခိုင္မာစြာ ဆြဲေဆာင္သည့္ ၀ါ၀ါညက္ညက္ အက္သည့္ အသံတစ္ခုျဖစ္သည္။
အဲသည္အခ်စ္ကို ကၽြန္မ ခံစားသိျဖင့္ သိေနပါသည္။
ဒါေၾကာင့္ အဲဒါ အခ်စ္ပဲ ျဖစ္သည္။
အခ်စ္တစ္ခု၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္ လက္ထပ္ျခင္းဟု ေျပာလွ်င္ အဲသည္စကားကို ကၽြန္မ လက္မခံပါ။ လက္ထပ္ျခင္းသည္ အခ်စ္၏ သခ်ႋဳင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ သို႔မဟုတ္ အခ်စ္၏ အဆံုးသတ္ ဇာတ္သိမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ အခ်စ္၏ ခရီးဆံုးပန္းတိုင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ လက္ထပ္ျခင္းသည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မႈန္၀ါး၀ါး ေ၀းကြာလွသည့္ ႐ုပ္ပံုကားတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားေအာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
အခ်စ္တြင္ တာ၀န္ယူမႈ၊ ကတိျပဳမႈ ပါသလား။ မပါပါ။
အခ်စ္တြင္ အခ်စ္ပဲ ပါပါသည္။ လိုက္ေလ်ာမႈ ပါ၀င္ေသာ္လည္း အဲဒါဟာ တာ၀န္ေၾကာင့္ လိုက္ေလ်ာတာမဟုတ္၊ အခ်စ္စိတ္ သက္သက္ျဖင့္ လိုက္ေလ်ာတာ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ႏိုးျခင္းသက္သက္ျဖင့္ လိုက္ေလ်ာတာျဖစ္သည္။ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ပါ၀င္ေသာ္လည္း အဲဒါက တာ၀န္ေၾကာင့္ ကတိေၾကာင့္ ေစာင့္ေရွာက္တာမဟုတ္။ အခ်စ္စိတ္သက္သက္ေၾကာင့္ ယုယစိတ္သက္သက္ေၾကာင့္ ေစာင့္ေရွာက္တာပဲ ျဖစ္သည္။
အခ်စ္သည္ ႏြားႏို႔တစ္ခြက္မဟုတ္၍ သိုးသြားမွာ ခ်ဥ္သြားမွာကို မစိုးရိမ္ရပါ။ အခ်စ္ေယာင္ေဆာင္ထားသည့္ မက္ေမာတြယ္တာမႈေတြကေတာ့ အခ်ိန္လြန္လွ်င္ သိုးကုန္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္မႏွင့္ သူ၏ အခ်စ္သည္ ဘာႏွင့္မွ ေရာမေနေသာ အခ်စ္သက္သက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ဘာမွ ထပ္မလိုအပ္ပါ။ ကၽြန္မတို႔မွာ ရွိေသာ အခ်စ္သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပးလို႔ယူလို႔လည္း မရ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခံစားလို႔သာ ရပါသည္။ နီးလည္း သိပ္နီးမလာခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သိပ္ေ၀းသြားမွာကိုလည္း မပူပင္ခဲ့ပါ။
**
သူက ကၽြန္မကို 'နင္ ဘာလိုခ်င္လဲ' ဟု ခဏခဏ ေမးဖူးပါသည္။
'လခေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ရခ်င္တယ္' ဟု ကၽြန္မက ေျဖတတ္ပါသည္။
'နင္ေရာ ဘာလိုခ်င္လဲ' ဟု ကၽြန္မက သူ႔ကို ျပန္ေမးပါသည္။
'နင့္ကို အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ ၀င္ေခၚေပးဖို႔ ကားေလးတစ္စီး လိုခ်င္တယ္' ဟု သူေျဖပါသည္။
'ငါတို႔ေတြ မနက္ေစာေစာ လမ္းမေလွ်ာက္ရတာ ၾကာျပီေနာ္' ဟု သူက ေျပာေတာ့..
'အခု မိုးကုန္ေတာ့မွာပဲ၊ ေဆာင္းေရာက္ရင္ ငါတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေျပးၾကမယ္ေလ' ဟု သူ႔ကို ေျပာမိပါသည္။
က်ပ္ညပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာမဟုတ္၊ ဆူညံေနေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာမဟုတ္၊ ညအေမွာင္မွာ ကသုတ္ကရက္ အိမ္ျပန္ရေသာ လမ္းမွာမဟုတ္၊ ႏွင္းျဖင့္ ေအးစိမ့္ေသာ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ လတ္ဆတ္ေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္သည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းေထြးဆုပ္ျပီး ေျပးခ်င္သည္။ ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ေပးရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ေငးေမာခ်င္သည္။
အခ်စ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုခု ရွိရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္တာက ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။
~~~~~~~
ဂ်ဴး
သက္တံေရာင္စဥ္ဂ်ာနယ္၊ အမွတ္(၁)၊ အတြဲ(၁)
ကၽြန္မတို႔မွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကံဳၾကိဳက္မႈေတြရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာျပီးရင္ ဘာလာရမယ္ဟူေသာ ျဖစ္စဥ္ေတြ မရွိပါ။ ကၽြန္မတို႔မွာ ဆႏၵေတြရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိပါ။ ကၽြန္မတို႔မွာ မွန္းဆၾကည္ႏူးမႈေတြရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အနာဂတ္မရွိပါ။
ကၽြန္မႏွင့္သူ၏အခ်စ္သည္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ၊ လွပေသာ စံပယ္ပန္းမ်ားျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ လက္ထဲမွာ ေထြးဆုပ္ထားေသာ ပန္းမ်ားပဲ ျဖစ္မည္။ စံပယ္ကံုးတစ္ကံုး မဟုတ္ခဲ့။ ကၽြန္မတို႔၏ အခ်စ္ကို သီရန္ ၾကိဳးမရွိခဲ့။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ သူ႔ကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။
**
အာ႐ံုငါးပါးတြင္ အခ်စ္သည္ အနည္းဆံုး တစ္ပါးပါးျဖင့္ စတင္တတ္သည္ဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မ ဘယ္အာ႐ံုျဖင့္ စခ်စ္ခဲ့မိသလဲဟု စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္မအံ့ၾသစြာ ရယ္ခ်င္ပါသည္။ အဆင္း၊ ရနံ႔၊ အရသာ၊ အသံႏွင့္ ထိေတြ႕မႈ အာ႐ံုငါးပါးလံုးျဖင့္ စခ်စ္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္အခ်ိန္က စခ်စ္သြားမွန္းမသိဘူးဆိုတဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။ သည္ေလာက္ အေရးၾကီးသည့္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို သူတို႔ဘာေၾကာင့္ သတိမထားမိၾကတာလဲ။ ဘ၀မွာ အျမဲေအာက္ေမ့ အမွတ္ရစရာ ကူးေျပာင္းမႈတစ္ခုကို လူတုိင္း သတိရေနသင့္သည္ ထင္ပါသည္။
ကၽြန္မအတြက္က အခ်စ္သည္ ႏွင္းတို႔ျဖင့္ မႈန္ရီေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုက သယ္ေဆာင္လို႔ ပါလာေသာအရာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
အဲသည္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲကဟု သိေနတာျဖင့္ ေျခာက္လေလာက္ ရွိခဲ့ျပီ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေတြ႕လွ်င္လည္း ျပံဳးမျပမိၾက။ ဘယ္သူကမွ် ကၽြန္မတို႔ကို မိတ္ဆက္မေပးခဲ့။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မိတ္ဆက္ရန္ထိလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့။
ဇန္န၀ါရီ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာေတာ့ ကၽြန္မအိမ္မွ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းထိ ကၽြန္မ အေျပးက်င့္ရင္း သူႏွင့္ဆံုခဲ့မိပါသည္။ ဆံုခဲ့မိေတာ့လည္း သူကိုယ့္ကို ျမင္သည္။ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေသာ ေကာင္မေလးဟု သိသည္။ ကိုယ္က သူ႔ကိုျမင္သည္။ ဒီေကာင္ေလးဟာ လမ္းထိပ္က ဗီဒီယိုေခြ အငွားဆိုင္မွာ ခဏခဏ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေသာ တစ္ေယာက္ပဲဟု သိသည္။ ဒါပဲ။ သူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အေျပးက်င့္ေနသည္။ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္မတို႔ ျပံဳးလည္း မျပမိၾကပါ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေျပးေနတာမို႔ ကၽြန္မေလာက္မျမန္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မက သူတို႔ကို ေက်ာ္တက္လာခဲ့သည္။ အဲသည္မွာ အခ်စ္ေရာက္လာဖို႔ အေျခအေနကို ၾကံဳရသည္။
ကၽြန္မ၏ ေ၀ါ့လ္ကင္း႐ွဴးက ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ေဟာင္းေနျပီ။ ထို႔ျပင္ ကၽြန္မက ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ရာတြင္ အလြန္ညံ့ပါသည္။ ကၽြန္မ ဖိနပ္ၾကိဳးသည္ တစ္ခါေျပးလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္ဖက္တစ္ခါေတာ့ ျပန္ျပင္ခ်ည္ရတတ္၏။ ၾကိဳးေျပျပီး ၾကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ဘတ္လတ္ဘတ္လတ္ ဒယဥ့္တိုက္ေနသည္ကို ခဏခဏ ေတြ႕ရတတ္ပါသည္။
အဲသည္မနက္က ကၽြန္မသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ဖိနပ္ၾကိဳး ေျပေနခဲ့သည္။ ခ်ည္ထားသည့္ၾကိဳး ေျပလို႔ျဖင့္ ဖိနပ္က ေခ်ာင္လာစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ရက္ယွက္ကာ တင္းတင္းဆြဲထားေသာ ၾကက္ေျခခတ္ေနရာေတြက နဂိုအတိုင္းပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ဖိနပ္ၾကိဳး ေျပျပီး တန္းလန္းက်ျခင္း၊ ဖိနပ္ေဟာင္း၍ ေခ်ာင္ေနျခင္း ထိုႏွစ္ခု ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ကၽြန္မ၏ ညာဘက္ေျခေထာက္က လိုခ်င္ရာကို မေရာက္ဘဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မ လဲသြားပါသည္။
ပထမဆံုး သိလိုက္တာကေတာ့ ရွက္တာပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးေတြေရွ႕မွာေတာ့ အရွက္ကြဲျပီ။ ေနာက္ သိလိုက္တာကေတာ့ ဒူးဆစ္ဆီက နာက်င္မႈပါပဲ။ ေဘာင္းဘီအရွည္၀တ္ထားသျဖင့္ ဒဏ္ရာကို မျမင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေပက်ံပြန္းသြားေသာ ေဘာင္းဘီသားကိုၾကည့္ျပီး ဒူးလည္းပြန္းသြားျပီဟု မွန္းလိုက္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမန္းကတန္း ထရပ္လိုက္ပါသည္။ သူတို႔က ကၽြန္မေဘးမွ ေက်ာ္တက္ရန္ ျပင္ေနျပီ။
“ေဟ့ ေဟ့ … မင္း ဖိနပ္ၾကိဳး ေျပေနတယ္”
သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မအား ဖိနပ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပသည္။ ကၽြန္မသည္ ထူပူေနေသာ မ်က္ႏွာကို ေအာက္သို႔ ငံု႔လိုက္ျပီး ၾကိဳးတပ္ရန္ ကိုယ္ကို ကိုင္ငံု႔ခ်လိုက္သည္။ အဲသည္က်မွ လက္ဖေနာင့္မွာ ပြန္းျပီး ေသြးျခည္ဥေနတာကို ျမင္ရသည္။ နီရဲေနတာပဲ။ ေသြးဟုထင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မူးျပီး ထိုင္က်သြားျပီ။
“ဟာ.. ေဟ့ေကာင္၊ ေကာင္မေလး လဲသြားျပန္ျပီကြ”
အဲဒါ သူ႔အသံ။ သူ႔အသံသည္ ဂစ္တာတစ္ခု၏ အေပၚဆံုးၾကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းတည္း တီးခတ္သည့္အသံလိုပဲ ကၽြန္မအၾကားအာ႐ံုထဲသို႔ လိႈင္းခတ္၍ ၀င္ေရာက္သြားပါသည္။ အသံျပီးေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ အနားသို႔ေရာက္လာသည္။
“နင့္လက္မွာ ေသြးေတြနဲ႔၊ နင့္မွာ လက္ကိုင္ပ၀ါ ပါလား”
ကၽြန္မမွာ ဘာမွ မပါပါ။ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေသာ္လည္း ျပာေ၀ေသာ မ်က္လံုးေၾကာင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။
“ဒါျဖင့္ နင္ ဘာကိုမွ မကိုင္နဲ႔၊ ဖိနပ္ၾကိဳးကိုလဲ မကိုင္နဲ႔၊ ငါ ခ်ည္ေပးမယ္”
သူ ကၽြန္မအနားမွာ ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္မ၏ ဖိနပ္ၾကိဳးကို ခ်ည္ေပးႏိုင္ဖို႔ လံုေလာက္စြာ နီးကပ္ေသာ အကြာအေ၀းျဖစ္သည္။ သူ႔ရင္ဘတ္သည္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာႏွင့္ တစ္ေပေလာက္ပဲ ကြာသည္။ ထို ရင္ဘတ္ဆီမွ ေရေမႊးနံ႔တစ္ခုႏွင့္ ေခၽြးနံ႔ ေပါင္းေနေသာ ကိုယ္နံ႔ေျပေျပေလးတစ္ခုကို ရပါသည္။ အဲဒီအနံ႔သည္ တုန္လႈပ္ရွက္႐ြံ႕စြာ အသက္ျပင္းျပင္း ႐ိႈက္႐ွဴေနရေသာ ကၽြန္မ၏ အဆုတ္ထဲမွတစ္ဆင့္ ႏွလံုးသားထဲ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေသြးေၾကာေတြထဲသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ စီး၀င္သြားခဲ့ပါသည္။ သူ ကၽြန္မအသားကို မထိခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ၏ ေ၀ါ့လ္ကင္း႐ွဴးႏွင့္ ဖိနပ္ၾကိဳးကိုသာ သူထိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔လက္မွ ပူေႏြးမႈသည္ ဖိနပ္ၾကိဳးထဲမွတစ္ဆင့္၊ ေျခအိတ္မွတစ္ဆင့္ ကၽြန္မကိုယ္ခႏၶာထဲသို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ၀င္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ အဲသည္အခါက်မွ ျပာေ၀မႈ သက္သာသြားေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူ႔လက္ကို ကၽြန္မ ၾကည့္မိသည္။ ၾကီးမားေသာ၊ သြယ္ရွည္ေသာ လက္ေတြ…။ ဖိနပ္ၾကိဳးကို ဖ်တ္လတ္သြက္လက္စြာ၊ ထို႔ျပင္ လွပစြာ ခ်ည္ျပီးသြားေသာ လက္ေတြ။
“ကဲ.. ရျပီ၊ နင္ မူးေနေသးလား”
ကၽြန္မ ေခါင္းမညိတ္ရေသးမီ သူက စပို႔ရွပ္အိတ္ထဲမွ ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လံုး ထုတ္ေပးသည္။
“ေရာ့.. ဒါကိုစားလိုက္၊ ဒီနားမွာပဲ ထိုင္ေနခဲ့၊ ငါတို႔ျပန္လာမွ အတူလိုက္ျပန္.. ဟုတ္ျပီလား”
သူ႔ခ်ိဳခ်ဥ္သည္ သာမန္ အ၀ါေရာင္ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္လံုးသာ ျဖစ္သည္။ ထုပ္ပိုးထားသည့္ ပလတ္စတစ္စမွာလည္း အသည္းပံုေတြ ဘာေတြမပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲက ခ်ိဳခ်ဥ္၊ သူ႔ႏွလံုးသားႏွင့္ ထိကပ္စြာ ပူေႏြးေနေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ ကၽြန္မစားဖူးသမွ် ခ်ိဳခ်ဥ္အားလံုးထဲတြင္ သူ႔ခ်ိဳခ်ဥ္က အာဟာရအျပည့္ဆံုး၊ အမူးအေျပဆံုး ျဖစ္ပါသည္။
အဲသည္ခ်ိဳခ်ဥ္ခြံကေလး ယခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မမွာ ရွိပါသည္။
***
သူ႔ကို ကၽြန္မက 'ေကာက္ေကာက္' ဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚပါသည္။ ဆံပင္ေလးေတြ ဖြာေကာက္ေနတာေၾကာင့္၊ ကၽြန္မအေပၚ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္တတ္တာေၾကာင့္၊ ေနာက္ျပီး သူ႔နာမည္ရင္းကို ကၽြန္မ မၾကိဳက္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ (သူ႔နာမည္က ခပ္တံုးတံုးနာမည္ျဖစ္သည္။ သူ႔မိဘေတြသည္ ဒီေလာက္ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည့္၊ ၾကမ္းတမ္းသြက္လက္စြာ ေခတ္မီသည့္ သားကို နည္းနည္းမွ် ရင္ခုန္ခ်င္စရာမေကာင္းသည့္ ခပ္တံုးတံုးနာမည္ၾကီး ေပးမွ ေပးရက္ေလျခင္း။)
သူ႔မွာ စတိုင္ေဘာင္းဘီ သံုးထည္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ႏွစ္ထည္ႏွင့္ ပုဆိုးသံုးထည္ရွိပါသည္။ အဲဒါေတြအားလံုး သူရသည့္ လခႏွင့္ ၀ယ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ အင္းစိန္ စက္မႈသိပၸံမွ ဆင္းေသာ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာ ေပါက္စေလး ျဖစ္ျပီး ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ပါသည္။ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ပဲ ရက္အားရသျဖင့္ ကၽြန္မႏွင့္ သူသည္ တနဂၤေႏြ ေန႔လည္ေတြမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ကၽြန္မအလုပ္လုပ္ရာ မိတၳဴကူးဆုိင္သို႔ သူလာျပီး စာရြက္ေတြ မိတၳဴကူးတတ္ပါသည္။ အဲသည္အခါမ်ိဳးမွာ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ စကားေျပာရတတ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားအား 'ကၽြန္မတို႔အတြက္ အပိုဆုေၾကးေလးေတြ…' ဟု သူက ေခၚပါသည္။
Bonus ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းသည္ အလုပ္ထဲမွ အသံုးအႏႈန္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ အခ်စ္ထဲသို႔ သူက ဆြဲယူလာတတ္သည္။ သူႏွင့္ကၽြန္မ လမ္းခြဲခါနီးတိုင္း 'ငါ့ကို ေဘာနပ္စ္ေလး ေပးခဲ့ပါဦးဟာ' ဟု သူ ေတာင္းတတ္သည္။ သူေတာင္းသည့္ အပိုဆုေၾကးမွာ ေငြ မဟုတ္ပါ။ ေထြျပားဆန္းၾကယ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခုလည္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မ၏ လက္သန္းႏွင့္ သူ႔လက္သန္းခ်ိတ္ယူကာ လက္သီေလးေတြ ဆုတ္လ်က္ ကၽြန္မ သူ႔လက္ခံုကို လွစ္ခနဲ နမ္းလိုက္သည့္ ေႏြးေထြးမႈတစ္ခုသာ ျဖစ္တတ္သည္။ အဲဒါကို သူသည္ မင္းသမီးေလး၏ ပန္းကံုးစြပ္ခံလိုက္ရေသာ လူဆင္းရဲကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးစြာ ခံယူတတ္ပါသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူေတာင္းဆိုသည့္ အပိုဆုေၾကး ရယ္စရာေကာင္း၏။
ကၽြန္မကို သူက ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးေတာင့္ (ေစ်းသိပ္မၾကီးသည့္) တစ္ခု ၀ယ္ေပးျပီး သူ႔ေရွ႕မွာပဲ ဆိုးခိုင္းသည္။ ႏႈတ္လမ္းဆိုးေဆး ဆိုသည့္အခါ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ အေရာင္စြဲ၍ တင္က်န္ရစ္ေစရန္ ကၽြန္မက စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေခါက္ေလးကို ငံုျပီး ဖိႏွိပ္ပစ္လ်က္ ႏွစ္ထပ္သံုးထပ္ ျပန္ဆိုးေလ့ရွိတာ သူသိထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနီကို သံုးၾကိမ္ စကၠဴျဖင့္ ဖိျပီး ေလးၾကိမ္ေျမာက္ ဆိုးျပီးသြားသည့္အခါ စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလးေပၚ၌ ႏႈတ္ခမ္းရာသံုးခု ထင္ေနခဲ့ျပီးျပီ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုစကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလးကို သူက ကၽြန္မဆီမွ ေတာင္းယူပါသည္။
ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူေတာင္းတုန္းက ကၽြန္မ မေပးခ်င္ခဲ့ပါ။
'ဟင္.. ဘာလုပ္ဖို႔လဲ' ဟု ကၽြန္မေမးေတာ့ သူက က်ယ္ျပန္႔စြာ ျပံဳးရယ္လ်က္ 'ဘာလုပ္လုပ္ေပါ့' ဟု ေျဖခဲ့သည္။ သူသည္ အျမဲတမ္းေတာ့ အပိုဆုေၾကး ေတာင္းတတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႔ကို စကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလး ေပးလိုက္ပါသည္။
ထိုစကၠဴလက္ကိုင္ပ၀ါေလးကို ရင္ဘတ္ေပၚမွာတင္ျပီး အိပ္သည္ဟု ေနာက္ထပ္ဆံုမွ သူေျပာ၏။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မ မေမးဘဲႏွင့္ သူ႔ဟာသူ မလံုမလဲႏွင့္ 'အင္းေလ.. ရင္ဘတ္ေပၚတင္ျပီး အိပ္႐ံုေတာ့လဲ မကဘူးေပါ့ဟာ' ဟု ခပ္မႈန္မႈန္ျပံဳးလ်က္ ဖြင့္ဟ၀န္ခံပါသည္။
**
ကၽြန္မႏွင့္သူသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ဘာတစ္ခုမွ မျပဳလုပ္ၾကပါ။ သူ စီးကရက္ေသာက္တတ္တာကို ကၽြန္မျမင္ဖူးပါသည္။ စီးကရက္ကို ကၽြန္မ မၾကိဳက္ပါ။ သူေသာက္ေနတာကိုလည္း မၾကိဳက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မသူ႔အား ဘာမွမေတာင္းဆိုခဲ့ပါ။ စကားေျပာရင္း အဆင္မေျပျဖစ္လို႔ စိတ္တို စိတ္ေကာက္ရတာေတြေလာက္ပဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခြင့္ျပဳထားခဲ့ၾကသည္။
သူႏွင့္ကၽြန္မ အစကတည္းက အေပးအယူတစ္ခု လုပ္ထားၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
“နင့္ဘ၀ထဲ ငါ့ကို ဆြဲမေခၚနဲ႔၊ ငါလဲ နင့္ကို ငါ့ဘ၀ထဲ ဆြဲမေခၚဘူး၊ နင္သေဘာတူလား၊ သေဘာတူရင္ နင္အလုပ္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ထိ ငါေစာင့္ျပီး အိမ္ျပန္ေပးမယ္”
“သေဘာတူတယ္၊ နင္လဲ ငါ့ကို ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ မခ်ဳပ္ခ်ယ္နဲ႔”
“ေအး.. မခ်ဳပ္ခ်ယ္ဘူး”
သူ႔႐ံုးက လမ္း ၅၀ မွာ၊ ကၽြန္မဆိုင္က ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းမွာ၊ သူ႔႐ံုးက ခုနစ္နာရီမွာဆင္းျပီး ကၽြန္မ႐ံုးက ရွစ္နာရီမွာဆင္းသည္။ ထိုအခါ သူက ႐ံုးဆင္းလွ်င္ ကၽြန္မဆိုင္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္နာရီတိတိ ထိုင္ေစာင့္ျပီး အျပန္ကိုေစာင့္၍ ဘတ္စ္ကားအတူ စီးၾကပါသည္။
သူက ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္တြင္ အၾကီးဆံုး။ လခႏွစ္ေသာင္းက်ပ္ရသည္ကို မိဘအား တစ္ေသာင္းခြဲအပ္သည္ဟု သူေျပာပါသည္။
ကၽြန္မတို႔သည္ ဘတ္စ္ကား က်ပ္ညပ္ေနလွ်င္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စကားပင္မေျပာႏိုင္ေအာင္ စိတ္ညစ္ေနၾကသည္။ ဘတ္စ္ကားေခ်ာင္လွ်င္ေတာ့ စကားေျပာၾကပါသည္။ သူ ၾကည့္ျပီးသည့္ ႐ုပ္ရွင္မ်ားအေၾကာင္း၊ သူဖတ္ျပီးသည့္ မဂၢဇင္းမ်ားအေၾကာင္းလည္း ပါသည္။ သူ႔ညီေလး ေခြးကိုက္ခံရလို႔ ေခြး႐ူးကာကြယ္ေဆး သြားထိုးရသည့္အေၾကာင္း၊ သူ႔အေမ သြားကိုက္လို႔ သြားဆရာ၀န္ သြားျပသည့္အေၾကာင္း စသည္စသည္ မိသားစုအေရးေတြလည္း ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ထီးကေလး ႏြမ္းေနျပီျဖစ္၍ ထီးအသစ္ကေလး ၀ယ္ေပးခ်င္သည့္အေၾကာင္းလည္း ပါသည္။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ တ႐ုတ္ကားႏွင့္ ေဘာလံုးပြဲ လုျပီး ရန္ျဖစ္ၾကသည့္အေၾကာင္း၊ မနက္ေစာေစာ အေမမႏိုးသျဖင့္ ကၽြန္မ ဟင္းထခ်က္တာ ဟင္းအိုးတူးသြားသည့္အေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေၾကာ္ျငာအသစ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတတ္ပါသည္။ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ႏြမ္းစုတ္ေနသျဖင့္ ေက်ာပိုးအိတ္အသစ္ကေလးတစ္ခု ၀ယ္ေပးခ်င္လို႔ တစ္လမွာ ႏွစ္ရာက်ပ္ စုထားသည့္အေၾကာင္း ေျပာျပေနတတ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔ ေျပာသည့္ အေၾကာင္းမ်ားတြင္ အခ်စ္အေၾကာင္း မပါ၀င္ခဲ့။ ေယာက်္ားႏွင့္မိန္းမတို႔၏ လိုအင္ဆႏၵမ်ား အေၾကာင္း မပါ၀င္ခဲ့။ မာနေတြ၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြ မပါ၀င္ခဲ့။
ကၽြန္မေဘးမွာ သူထိုင္ေနလွ်င္ ကၽြန္မ၏ ညအိမ္အျပန္ခရီး လံုျခံဳေခ်ာေမြ႕ေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ သူ႔ဆံပင္ ဖြာဖြာလိမ္လိမ္ေလးေတြက ကၽြန္မနဖူးမွာ နားရြက္မွာ လာထိလွ်င္၊ သူ႔လက္ေမာင္းႏွင့္ ကၽြန္မပခံုး ထိမိလွ်င္ ေႏြးေထြးေသာ ခ်ိဳျမိန္မႈကို ကၽြန္မ ခံစားရသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ သူ မရိပ္မိေအာင္ သူ႔လက္ေမာင္းမွာ တစ္စကၠန္႔ ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ ပါးအပ္ျပီး အသက္ျပင္းျပင္း ႐ိႈက္ရွဴလိုက္ရလွ်င္ သူ႔ႏွလံုးေသြးေတြက ကၽြန္မကိုယ္ထဲသို႔ ေပါင္းစပ္စီး၀င္သြားသလို အခ်စ္အရသာကို ကၽြန္မ ေက်နပ္စြာ ရလိုက္သည္။
ကၽြန္မ သူ႔ကို စကားေျပာရင္း တစ္ခါတစ္ခါ စကားျဖတ္လ်က္ သူ႔ကို ေငးေမာမိသြား၏။ သူက 'ဘာၾကည့္တာလဲ' ဟု ျပံဳးေမးတတ္သည္။
“နင္ကေလ.. တစ္ခါ တစ္ခါက်ေတာ့..” ကၽြန္မ ေျပာခ်င္သည့္ စကားကို မေျပာေတာ့ဘဲ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟု ရယ္ပစ္လိုက္လွ်င္ 'သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲလို႔ ေျပာမလို႔မဟုတ္လား' ဟု ေသခ်ာေသာ အျပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ စတတ္၏။ 'ဟုတ္ပါဘူး၊ သိပ္႐ုပ္ဆိုးတာပဲလို႔ ေျပာမလို႔' ဟု ကၽြန္မကေျဖလွ်င္ သူ ရယ္ေမာပါသည္။ 'မယံုပါဘူး' တဲ့။
**
ဒါကို အခ်စ္မဟုတ္ဘူးလို႔ တခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္ခ်င္ေ၀ဖန္ပါလိမ့္မည္။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဟု အတိအက် အဓိပၸာယ္ေဖာ္ႏိုင္သူေတြကို ကၽြန္မ တကယ္ခ်ီးက်ဴးပါသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာကို အဓိပၸာယ္ အတိအက် မသိပါ။
အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ရယူလိုျခင္းလား။ စြန္႔လႊတ္ျခင္းလာား။ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ခုန္စြာ တပ္မက္ျခင္းလား။ စားသံုးျပီးေသာ္လည္း မ၀သည့္ ခ်ိဳျမိန္ေသာ ပ်ားရည္စက္ေတြလား။ နက္႐ိႈင္းစြာ တိုး၀င္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္သည့္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ အေမွာင္ထုတစ္ခုလား။ ေနပူထဲက လာသူကို အရိပ္ထဲမွ ၾကိဳဆို၍ တုိက္ေသာ ေအးစိမ့္သည့္ ေရတစ္ခြက္လား။
အဲဒါေတြ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ပါ။
ကၽြန္မသိသည့္ ကၽြန္မ၏အခ်စ္ကေတာ့ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ေခြလိပ္ဖြာလြင့္ေသာ အညိဳရင့္ရင့္ ဆံပင္ေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ဟမ္ဘာဂါ၏ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို အလြယ္ကူ ငံုျပီး ကိုက္ယူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ပါးလွပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု ျဖစ္သည္။ အဲဗားေရေမႊးနံ႔ႏွင့္ ေခၽြးနံ႔ ေပါင္းစပ္ျပီး ခ်ိဳျမစြာ ေမႊးသည့္ ရွပ္အက်ႌအိတ္ကပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ပူေႏြးစြာ ျမဲျမံသည့္ လက္ဖ၀ါးတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ဂစ္တာေဘ့စ္သံလို ခိုင္မာစြာ ဆြဲေဆာင္သည့္ ၀ါ၀ါညက္ညက္ အက္သည့္ အသံတစ္ခုျဖစ္သည္။
အဲသည္အခ်စ္ကို ကၽြန္မ ခံစားသိျဖင့္ သိေနပါသည္။
ဒါေၾကာင့္ အဲဒါ အခ်စ္ပဲ ျဖစ္သည္။
အခ်စ္တစ္ခု၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္ လက္ထပ္ျခင္းဟု ေျပာလွ်င္ အဲသည္စကားကို ကၽြန္မ လက္မခံပါ။ လက္ထပ္ျခင္းသည္ အခ်စ္၏ သခ်ႋဳင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ သို႔မဟုတ္ အခ်စ္၏ အဆံုးသတ္ ဇာတ္သိမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ အခ်စ္၏ ခရီးဆံုးပန္းတိုင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ လက္ထပ္ျခင္းသည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မႈန္၀ါး၀ါး ေ၀းကြာလွသည့္ ႐ုပ္ပံုကားတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားေအာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
အခ်စ္တြင္ တာ၀န္ယူမႈ၊ ကတိျပဳမႈ ပါသလား။ မပါပါ။
အခ်စ္တြင္ အခ်စ္ပဲ ပါပါသည္။ လိုက္ေလ်ာမႈ ပါ၀င္ေသာ္လည္း အဲဒါဟာ တာ၀န္ေၾကာင့္ လိုက္ေလ်ာတာမဟုတ္၊ အခ်စ္စိတ္ သက္သက္ျဖင့္ လိုက္ေလ်ာတာ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ႏိုးျခင္းသက္သက္ျဖင့္ လိုက္ေလ်ာတာျဖစ္သည္။ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ပါ၀င္ေသာ္လည္း အဲဒါက တာ၀န္ေၾကာင့္ ကတိေၾကာင့္ ေစာင့္ေရွာက္တာမဟုတ္။ အခ်စ္စိတ္သက္သက္ေၾကာင့္ ယုယစိတ္သက္သက္ေၾကာင့္ ေစာင့္ေရွာက္တာပဲ ျဖစ္သည္။
အခ်စ္သည္ ႏြားႏို႔တစ္ခြက္မဟုတ္၍ သိုးသြားမွာ ခ်ဥ္သြားမွာကို မစိုးရိမ္ရပါ။ အခ်စ္ေယာင္ေဆာင္ထားသည့္ မက္ေမာတြယ္တာမႈေတြကေတာ့ အခ်ိန္လြန္လွ်င္ သိုးကုန္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္မႏွင့္ သူ၏ အခ်စ္သည္ ဘာႏွင့္မွ ေရာမေနေသာ အခ်စ္သက္သက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ဘာမွ ထပ္မလိုအပ္ပါ။ ကၽြန္မတို႔မွာ ရွိေသာ အခ်စ္သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပးလို႔ယူလို႔လည္း မရ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခံစားလို႔သာ ရပါသည္။ နီးလည္း သိပ္နီးမလာခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သိပ္ေ၀းသြားမွာကိုလည္း မပူပင္ခဲ့ပါ။
**
သူက ကၽြန္မကို 'နင္ ဘာလိုခ်င္လဲ' ဟု ခဏခဏ ေမးဖူးပါသည္။
'လခေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ရခ်င္တယ္' ဟု ကၽြန္မက ေျဖတတ္ပါသည္။
'နင္ေရာ ဘာလိုခ်င္လဲ' ဟု ကၽြန္မက သူ႔ကို ျပန္ေမးပါသည္။
'နင့္ကို အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ ၀င္ေခၚေပးဖို႔ ကားေလးတစ္စီး လိုခ်င္တယ္' ဟု သူေျဖပါသည္။
'ငါတို႔ေတြ မနက္ေစာေစာ လမ္းမေလွ်ာက္ရတာ ၾကာျပီေနာ္' ဟု သူက ေျပာေတာ့..
'အခု မိုးကုန္ေတာ့မွာပဲ၊ ေဆာင္းေရာက္ရင္ ငါတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေျပးၾကမယ္ေလ' ဟု သူ႔ကို ေျပာမိပါသည္။
က်ပ္ညပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာမဟုတ္၊ ဆူညံေနေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာမဟုတ္၊ ညအေမွာင္မွာ ကသုတ္ကရက္ အိမ္ျပန္ရေသာ လမ္းမွာမဟုတ္၊ ႏွင္းျဖင့္ ေအးစိမ့္ေသာ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ လတ္ဆတ္ေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္သည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းေထြးဆုပ္ျပီး ေျပးခ်င္သည္။ ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ေပးရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ေငးေမာခ်င္သည္။
အခ်စ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုခု ရွိရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္တာက ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။
~~~~~~~
ဂ်ဴး
သက္တံေရာင္စဥ္ဂ်ာနယ္၊ အမွတ္(၁)၊ အတြဲ(၁)
အက္ဆစ္တစ္ခြက္
ေလခၽြန္သံ ခပ္သဲ့သဲ့သည္ ေဆာင္းေလးႏွင့္အတူ တရုတ္ကတ္မွန္မ်ားအၾကားမွ တိုး၀င္လာ၏။ ထိုအခါ နံရံရွိ တိုင္ကပ္နာရီကို အမွတ္မထင္ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေမာင္ျပန္လာတာဟု လႊတ္ခနဲ ေတြးမိသြား၏။ အို .. ငါ့ႏွလံုးသားထဲက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏို္းေခၚတဲ့ 'ေမာင္'ဆိုတဲ့ စကားဟာ သူနဲ႕လံုး၀ မတန္ပါဘူး။ ဒါကို ခဏခဏ သတိထားစမ္းပါ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ည ၁၂ နာရီခြဲဆိုတာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ေဖာက္ျပန္ဖို႕ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ထိုအခိုက္အတန္႕မွာပင္ ျခံဝန္းတံခါးႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားေသာ ႏိုင္လြန္ၾကိဳး၏ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ သံစံုေခါင္းေလာင္းကေလးမ်ား အသံထြက္ေပၚလာသည္။
ငါ .. သူ႕ကို မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ရဦးမွာပါလား။
ဟိုတုန္းက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခင္စံုမက္ခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာသည္ ယခုေတာ့ ခါးသီး နာၾကည္းဖြယ္ရာ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ သူ႕မ်က္လံုး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို ပူေလာင္ေသာ မုန္းတီးမႈႏ်င့္ ျမင္ေနရဦးမည္။ အမွန္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ တံခါးပိတ္ျပီး ေနဖို႕ေကာင္းတာပဲ၊ ျခံတံခါးကို သူမ ဖြင့္မေပးေတာ့တာ ၾကာျပီ။ သူ႕တပည့္ကေလး ဖြင့္ေပးေနက်ျဖစ္သည္။ သို႕စဥ္လ်က္ သူမသည္ ဧည့္ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ရင္း၊ စာအုပ္တစ္ခုခုကို ဖတ္ရင္း သူအိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေစာင့္ၾကည့္ေနက် ျဖစ္သည္။
မုန္းတီးမႈမ်ား ျပည့္လွ်ံံလာေသာအခါ ေျမႏွင့္ဖိနပ္ ထိမိေသာ ေျခသံပင္လွ်င္ နာၾကည္းဖြယ္ရာ ပါပဲလား။ သူသည္ ၀တၳဳစာအုပ္ကို ငံု႕ၾကည့္ေနေသာ္လည္း မ်က္စိေထာင့္မွ ရိပ္ခနဲ သူ၀င္လာသည္ကို ျမင္ရ၏။ အခါတိုင္း ရက္မ်ားကဲ့သို႕ပင္ သူ တိုက္အိမ္ သံတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲပိတ္၏။ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အသံျဖစ္ပါလ်က္ ရုတ္တရက္ က်ယ္ေလာင္ေသာ တံခါးပိတ္သံေၾကာင့္ သူမ ထိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားသည္။
သူမအနီးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေသာအခါ သမံတလင္းေပၚ ရွဴးဖိနပ္ရွပ္တိုက္သံမွာ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္ေန၏။ ေလွကားေျခရင္းမွာ သူဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး ဖိနပ္တို႕ကို အုတ္နံရံသို႕ ကန္ေပါက္ပစ္လိုက္သည္။ သူမ ႏွလံုးဆီမွ ေအာင့္သြား၏။ သူ ေလွကားမွ တဒိုင္းဒိုင္းအသံျမည္ေအာင္ ေျပးတက္သြားသည္။ နာရီစက္သံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လြန္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ သူ႕ေျခသံမွာ အဆမတန္ ျပင္းထန္ေနသလို ရွိသည္။ သူဟာ နဂိုတည္းက ေျခသံၾကမ္းတမ္းတာပါပဲေလ ဟု ေဖာ့ေတြးေသာ္လည္းမရ။ ဒါ င့ါကိုနာက်ည္းစိတ္ေတြနဲ႕ ရိုင္းစိုင္းသြားတာပဲ .. ဟု ထင္လာသည္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားေသာေၾကာင့္ ပုဆိုးခတ္သံကို က်ယ္ေလာင္စြာ မၾကားရတာတစ္ခုကိုေတာ့ စိတ္သက္သာေစပါသည္။ ဒါေတာင္မွ ပ်ဥ္ခင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သူလမ္းေလွ်ာက္သြားသံ၊ သူမဦးေခါင္းအေပၚ တည့္တည့္ရွိ သူမတို႕ႏွစ္ဦး၏ အခန္းဆီမွ ေသတၱာဖြင့္သံပိတ္သံ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ေခါင္းဘီး (သို႕မဟုတ္) ခါးပတ္တစ္စံုတစ္ခု လြတ္က်သံ အသံမ်ိဳးစံုကို ၾကားေနရသည္။
ဤကဲ့သို႕ စိတ္ညစ္ညဴးမႈမ်ားျဖင့္ ဘ၀တစ္သက္လံုး ေနသြားရေတာ့မလား။ ေတြးမိေသာအခါ နာက်ဥ္ေသာရင္သည္ မြန္းက်ပ္၍လာ၏။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေသာ အိမ္တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာၾကေသာအခါ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို ထြက္ေပါက္ရွာေပး၍ မေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ပို၍ ဆိုးသည္မွာ သူမထံမွ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ကိုမွ သူမရရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
သူသည္ ေလးငါးရက္ခန္႕ေတာ့ သူမကို လိုက္လံေခ်ာ့ေမာ့၍ အေၾကာင္းရင္းကို ေမးျမန္းေနခဲ့ေသးသည္။ ရုတ္တရက္ၾကီး စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ေရွာင္ဖယ္သြားေသာ သူမကို သူ တအံ့တၾသၾကီးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ အဖန္တလဲလဲ ေမးရေသာအေမးကို သူ စိတ္ကုန္သြားမွာ ေသခ်ာသည္။
သူမတို႕ႏွစ္ဦး၏ ေနာက္ဆံုးေန႕ရက္မွာ ရံုးပိတ္ရက္ တစ္ညေနျဖစ္သည္။
"ေနစမ္းပါဦး၊ မင္းအေနနဲ႕ ကိုယ့္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ ခုလိုစိတ္ေကာက္ပစ္လိုက္ရင္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ျပႆနာျပီးသြားျပီလို႕ ယူဆသလား"
'စိတ္ေကာက္' ဟူေသာစကားကို သူမဘက္က မေက်နပ္ေသာ္လည္း စကားတစ္ခြန္း ျပန္ေျပာရမွာ ၇င္ေလးေနေသာေၾကာင့္ အသာအယာ ျငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
"ေျပာစမ္း .. ေျပာစမ္း"
စိတ္တိုတတ္ေသာ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း သူမကို ဆြဲေဆာင့္လႈပ္ယမ္း၍ ေမးေသာအခါလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး မိမိႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အားတင္းထားခဲ့သည္။ မ်က္ရည္လံုး၀မက်ေစရ။ သူကေတာ့ ၀မ္းနည္း၍ က်သည့္ မ်က္ရည္ဟု ထင္လိမ့္မည္။ အသည္းႏွလံုးထဲက ဦးေႏွာက္ထဲက စိမ့္၍ ထြက္ေသာ ခါးသီးမုန္းတီးမႈသည္လည္း မ်က္ရည္က်ေစတတ္ေၾကာင္း သူ သိမည္မထင္ပါ။
"အနည္းဆံုး မင္းကိုယ့္ကို ဘာလို႕စကားမေျပာခ်င္ေတာ့တာလဲ ဆိုတာေတာ့ ေျပာျပရမွာေပါ့၊ ကဲ .. မင္းစကားမေျပာဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ဆိုရင္ စာနဲ႕ေရးျပ၊ ဟုတ္လား"
သူမ ေခါင္းယမ္းျခင္းအမႈကိုပင္ ျပဳလုပ္မျပခဲ့ေသာအခါ သူအေတာ္ စိတ္တိုသြား၏။ ထို႕ေနာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ဳပ္တည္းထားရေသာ သည္းခံစိတ္ရွည္မႈျဖင့္ သူမရပ္ေနေသာ ျပတင္းတံခါး၀တြင္ အတူယွဥ္တြဲ၍ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ေလသည္။ သူမ၏ ပုခံုးႏွစ္ဘက္ကို အႏူးညံ့ဆံုး လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ ဖြဖြေလးကိုင္၍ သူမကို နမ္းရန္ ၾကိဳးစားသည္။
"ခ်စ္ကလဲကြာ စိတ္လဲ တစ္ခါမွ မေကာက္ဘူးပဲနဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႕ ေမာင့္ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခ်င္ရတာလဲ၊ ေမာင္ငိုတာကို ျမင္ခ်င္သလား၊ ဟုတ္လး၊ ေမာင့္အေပၚမွာ ဘာမေက်နပ္တာရွိလဲ .. ေျပာ၊ ဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာ၊ မေျပာဘဲနဲ႕ အဲဒီလို လုပ္ေနရင္ ေမာင္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲရံု ရွိမွာေပါ့"
သူ႕ရင္ခြင္တြင္းသို႕ ေရာက္လုနီးပါး ျဖစ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကို ဇြတ္ရုန္း၍ ထြက္လိုက္သည္။ ခါးသက္ေသာ အရသာျဖင့္ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ား ေအးလာျပီး တရိပ္ရိပ္တက္လာေသာ ေဒါသေငြ႔တို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္မ်ိဳခ်ပစ္ေနရေသာအခါ ရင္မွာ အဆမတန္ ဆို႕နင့္ေနသည္။ အင္မတန္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့လူ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ယံုၾကည္ေအာင္ အင္မတန္ အေျပာေကာင္းတဲ့လူ။ သူမတို႕ႏွစ္ဦးအၾကားရွိ ျပႆနာကို ဖြင့္ေျပာစြပ္စြဲလိုက္လွ်င္ သူက လွပေသာလိမ္လည္မႈမ်ားျဖင့္ ခ်ိဳသာစြာ ျငင္းဆိုေတာ့မည္။ လက္ဖ၀ါးကို လက္ဖမိုးျဖစ္ေအာင္၊ လက္ဖမိုးကို လက္ဖ၀ါးျဖစ္ေအာင္ ေျပာတတ္လြန္းေသာ သူ႕ေခ်ပခ်က္မ်ားျဖင့္ သူ႕အျပစ္တို႕ကို လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္လိမ့္ဦးမည္။
"မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုယ့္ကိုစိတ္ေကာက္တယ္ဆိုရင္လဲ ကိုယ္ဟာ ဘာအျပစ္နဲ႕ တရားစြဲခံသင့္တယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာျပပါဦး၊ အခု ကိုယ့္အျဖစ္က ဘာမွန္းညာမွန္းမသိရ၊ ေနစမ္းပါဦး၊ အခုကိစၥက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ဆိုင္သလား၊ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းနဲ႕ ဆိုင္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေငြေၾကးနဲ႕ ဆိုင္သလား"
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ဆိုင္တာ .. ဟုသာ စိတ္ထဲကသာ ေျပာမိသည္။ သူမရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ မူးေနာက္လာ၏။ ဖယ္စမ္းပါ။ ယခင္က သူမတိမ္းမူးခဲ့ရေသာ သူ႕ကိုယ္နံ႕သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမအတြက္ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ရာ အတိ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ကၽြန္မကိုမထိနဲ႕ဟူေသာ စကားကို ေျပာပစ္လိုက္ဖို႕ပင္လွ်င္ မိမိႏႈတ္ခမ္းကို ႏွေျမာေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ အလွည့္စားခံလိုက္ရတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္တတ္တဲ့ စိတ္ကို ရွင္က လွည့္စားျပီး ယူလိုက္တာပဲ မဟုတ္လား။
ၾကည့္စမ္းပါဦး။ သူမ တစ္ႏွစ္တိတိ လိမ္ညာခံခဲ့ရတာပါလား။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ငါ့ကို ဟားတိုက္ရယ္ေနၾကမွာေပါ့။ စီမံကိန္းေတြ အထပ္ထပ္ ခ်ထားတဲ့ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုထဲမွာ ငါဟာ သူတို႕ၾကိဳးဆြဲရာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ က ေနခဲ့တဲ့ အရုပ္တစ္ခုေပါ့။ သူမကို သခ်ၤာတစ္ပုဒ္ပမာ သူတို႕ တြက္ခ်က္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
သူမ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေသာအခါ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရိႈက္ငင္၍ မ်က္ရည္မ်ား လိမ့္ဆင္းက်သြားေတာ့သည္။ သူ႕ထံမွ ပင့္သက္ရိႈက္သံကို သဲကြဲစြာ ၾကားလိုက္ရေလသည္။
"ေျပာျပမွေပါ့ကြာ၊ အခုလို ငိုေနေတာ့ အခ်စ္ပဲ ပင္ပန္းမွာပဲ၊ ေလွ်ာ့လိုက္ပါ၊ နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာ့လိုက္စမ္းပါ မိုးရယ္"
သူက သူမပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္တို႕ကို အသာအယာေလး ဖယ္ရွားေပးသည္။ ရွည္လ်ားေႏြးေထြးေသာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ ပြတ္သပ္မႈကို ဟိုတုန္းကေတာ့ သူမႏွလံုးသားထဲမွ မူးယစ္သြားေအာင္ တမ္းမက္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ႕လက္မ်ားကို ပုတ္ထုတ္ဖယ္ပစ္လိုက္ရင္း ေအာ္ဂလီဆန္လာသည္။ သြား .. ငါ့အသားနဲ႕ ထိဖို႕အထိ မသန္႕ရွင္းဘူး။ ခါးသီးေသာ ခံစားမႈျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္လာသည္။
"မငိုနဲ႕မိုးရယ္၊ လာ .. ခဏေလး ခုတင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္လိုက္၊ နည္းနည္း နားလိုက္ပါဦး၊ ေတာ္ၾကာ မိုးဗိုက္ထဲက ေမာင့္သားေလး မ်က္လံုးတစ္အား ျပဴးေနလိမ့္မယ္ .. သိလား၊ မိုးငိုေနရင္ေလ"
ေမာင့္ သားေလး ..။
ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ ခံစားမႈသည္ စုျပံဳ၍ ေပါက္ကြဲသြား၏။ သူမနားထဲမွာ က်ယ္ေလာင္ေသာ ဆူညံသံျဖင့္ တုန္ခါသြားသည္။ ပခံုးေပၚမွ သူ႕လက္ကို ဖယ္ထုတ္၍ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကင္နာဟန္ေဆာင္ထားေသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို တစ္သက္လံုးမွတ္မိေအာင္ ၾကည့္သလို ရြံရွာစက္ဆုပ္စြာ ၾကာ့္လိုက္ေသးသည္။ ထို႕ေနာက္ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ေပၚဖူးေသာ ေဒါသစိတ္ႏွင့္အတူ သူ႕မ်က္ႏွာကို ရွိသမွ် အင္အားျဖင့္ လႊဲရိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ သူ႕ပါးျပင္ႏွင့္ သူ၏ လက္ဖ၀ါး ထိမိသံသည္ ထင္ထားသည္ထက္ ပိုမို က်ယ္ေလာင္ေနသည္။
သူမကိုယ္သူမ ဤမွ်လုပ္ရဲလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အံ့ၾသတၾကီး ျငိမ္သက္သြားမိ၏။ သူ႕မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ယိုင္သြားျပီး ေတာက္တစ္ခ်က္ ျပင္းစြာ ေခါက္လိုက္ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ခ်က္ခ်င္း နီရဲလာေသာ ေဒါသမ်က္ႏွာျဖင့္ ..
'မင္းကြာ' ဟု တစ္ခြန္းသာ ေရရြတ္ျပီး သူမ၏ အဆိပ္လႊမ္းေသာ မ်က္လံုးတို႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ျပီးလွ်င္ သူမမ်က္ႏွာကို လႊဲရိုက္ရန္ လက္ကို ေဒါသတၾကီးရြယ္ျပီးမွ ျပတင္းေပါက္မွ ပိတ္ေစ့ထားေသာ တရုတ္ကပ္မွန္တို႕ကိုသာ လက္သီးျဖင့္ ထိုးခြဲခ်လိုက္ေလသည္။ စူးရွ က်ယ္ေလာင္ေသာ မွန္ကြဲသံႏွင့္အတူ မွန္စေသးေသး အခႊန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႕လက္ဖမိုးမွာ ေသြးစီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္သြားသည္ကို တုန္လႈပ္ျခင္း ကင္းမဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႕ မင္းငါ့ကို ေစာ္ကားတာလဲ၊ ေတာ္ျပီ .. ေတာ္ျပီ၊ ဒါ ေနာက္ဆံုး သည္းခံျခင္းပဲ မွတ္ထား၊ ငါ စိတ္ရွိလက္ရွိ ရိုက္ပစ္လိုက္ရရင္။ ကြာ .. သြားစမ္း၊ သြားစမ္း၊ မိုက္ရိုင္းတဲ့မိန္းမ"
ထို႕ေနာက္ သူမ၏ ေသးေကြးေသာ ကိုယ္ခႏၶာေလးကို ေဆာင့္တြန္းျခင္း ခံလိုက္ရျပီး လြင့္ခနဲ ၾကမ္းခင္းေပၚသို႕ လဲက်သြားခဲ့သည္။
ဤသည္မွာ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူသည္ သူမကို တစ္စံုတစ္ရာ ေမးျမန္းျခင္းမရွိ၊ ေခ်ာ့ေမာ့ ေဖ်ာင္းဖ်ျခင္းမရွိ။ မ်က္လံုးခ်င္းပင္ ဆံုၾကည့္ျခင္းမရွိ။ တကယ့္ သူစိမ္းတရံစာမ်ားသဖြယ္ ေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့ၾကသည္။ သူမဘက္မွ တစ္ခုပိုသည္မွာ သူ႕အေပၚတြင္ လက္စားေခ်ခြင့္မရေသးေသာ ရန္သူတစ္ေယာက္သဖြယ္ တစ္စတစ္စ ပိုမို မုန္းတီးလာျခင္းျဖစ္သည္။ လက္စားေခ်၇မည့္ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနရင္း မုန္းတီးမႈမ်ားကို ရႏိုင္သမွ် စုေဆာင္ေန၇သူျဖစ္သည္။
သူ ဘယ္လိုျဖစ္မွ ငါ စိတ္ခ်မ္းသာမွာပါလိမ့္ .. သူ႕ကို ေပးရမည့္အျပစ္တို႕ကို တစ္ခုခ်င္းလိုက္၍ စဥ္းစားသည္။ သူမသည္ မိန္းမသားတစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤမွ် လြယ္ကူလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ အခ်ိန္ဆိုသည္ကေတာ့ ေရာက္လာမွာပါပဲ။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚက သၾကားအုပ္ထားေသာ အဆိပ္မ်ားအတြက္ အခ်ိန္ေရာက္လာရမည္။ သူတို႕၏ ၾကိဳတင္စီစဥ္မႈမ်ားအတြက္ အခ်ိန္၊ သူမ ေပးအပ္ခဲ့ရေသာ အခ်စ္အတြက္ အခ်ိန္။ ငါ သူ႕ကို ယံုခဲ့မိတယ္..။
ဤအေၾကာင္းအခ်က္သည္ သူမအတြက္ တစ္သက္လံုး ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္သြားေစရန္ လံုေလာက္၏။ သူမ၏ လင္ေယာက်္ားအေပၚတြင္ အထင္လြဲတတ္ေသာ အေလ့အထ လံုး၀မရွိ။
သူမေယာက်္ားသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ရည္းစားမ်ားစြာ ထားခဲ့ဖူးသည္။
သူ႕ရည္းစားမ်ား မ်ားျပားလြန္းသျဖင့္ သူမမွတ္မိဖို႕မဆိုထားႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ တစ္ခါတစ္ရံ နာမည္စဥ္းစားမရေအာင္ ေမ့ေလ်ာ့တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူမ သိထားေသာ သူ႕ရည္းစားေဟာင္း တစ္ေယာက္တေလႏွင့္ သူမတို႕ စံုတြဲ လမ္းမွာ ၾကံဳဆံုလွ်င္ သူအေနခက္ေလမလား..ဟု သူ႕ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနရာက..
"ေမာင္ .. ဟိုမွာ ေမာင့္ေကာင္မေလးမဟုတ္လား၊ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦးေလ"ဟု သူမက စတင္လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
"ေမာင္ .. အဲဒါ နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲဟင္"ဟု သူမက ေမးလွ်င္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာ၍ 'ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲဟ' ဟု ျပန္ေျဖတတ္သည္။ 'နံပါတ္တစ္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ကြာ' ဟု ေနာက္ေျပာင္တတ္ပါသည္။
"ေဟ့ နင့္ေယာက်္ား ဟိုေကာင္မေလးနဲ႕ ရယ္လို႕ေမာလို႕ ငါေတြ႔ခဲ့တယ္။ ျပန္ဆက္ေနျပန္ျပီထင္တယ္"
ေစတနာလိုလို၊ ကဲ့ရဲ႔မႈလိုလို၊ သတိေပးမႈလိုလို သူမဆီ သတင္းေပါက္ၾကားလာေသာအခါလည္း သူမ အေနခက္ျခင္း သ၀န္တိုျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ သူ႕ကို ေမးၾကည့္ဖို႕ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ေကာက္ဖို႕ျဖစ္ေစ စိတ္ကူးတတ္သူမဟုတ္ပါ။
သူ႕ဟာသူ ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ အခုအခ်ိန္မွာ ငါနဲ႕သူနဲ႕ တရား၀င္ လင္မယားပဲ၊ ငါက သူ႕ကို တရား၀င္ ပိုင္ဆိုင္ျပီးသားပဲ၊ ငါ သူ႕ရဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာမိန္းမ၊ ေတြးလိုက္ရံုျဖင့္ သူမကိုယ္သူမ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ သူ႕စာအုပ္ေသတၱာမွ စာအုပ္ရွာရင္းေသာလည္းေကာင္း၊ စာပြဲအံဆြဲမ်ားထဲမွ လက္သည္းညွပ္၊ ေခါင္းဘီး ရွာရင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဟိုစဥ္က ရည္းစားစာမ်ားကို ျပန္ေတြ႔၍ ဖတ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ စာအိတ္မ်ား၊ အနည္းငယ္ ၀ါက်င္စျပဳေနေသာ စာရြက္မ်ား၊ ကေလးဆန္ေသာ လက္ေရးမ်ားသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဓာတ္ပံုမ်ား ေတြ႔ရတတ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ခန္႕က ပံုမ်ားျဖစ္၍ ရိုးစင္းေသာ ဆံပင္ပံုစံ၊ အက်ႌပံုစံမ်ားသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူက စိတ္လိုလက္ရ ဒါက ဘယ္သူေပါ့၊ အခုသူက ဘယ္ျမိဳ႔ကို ေရာက္ေနျပီ။ သူကေတာ့ ဒီျမိဳ႔မွာပဲ။ ဒါကေတာ့ ရွစ္တန္းတုန္းက ရည္းစားေလ .. စသည္ျဖင့္ ရွင္းျပေနတတ္၏။
သူ႕မ်က္ႏွာမွ အျပံဳးသည္ အင္မတန္ သန္႕စင္ေသာ အျပံဳးဟု မွားယြင္းစြာ ထင္ခဲ့၏။ အင္းေလ .. အဲဒီမိန္းကေလးေတြနဲ႕ေတာ့ သူဟာ တကယ္ သန္႕စင္ခဲ့မွာပါပဲ။
သူမကို ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ျပႆနာတစ္ခုဆီသို႕ တြန္းပို႕ေပးေသာ စာမ်ားကိုေတာ့ ရည္းစားစာေတြ႔ေနက် မဟုတ္သည့္ ေနရာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဤအေၾကာင္းကို ေတြးမိလွ်င္ သူမသည္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာ ပူေႏြးလိုက္၊ အံ့ၾသနာက်ည္းစိတ္ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ား ေအးစက္လိုက္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခံစားခ်က္တို႕ျဖင့္ လႈပ္ခါခဲ့ရသည္။
ဘုရား .. ဘုရား .. သူတို႕ငါ့အေပၚမွာ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ ရက္စက္ၾကပါလိမ့္။
သူမ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေသာ အားကစားပစၥည္းမ်ား ထည့္သည့္ ထင္းရွဴးေသတၱာထဲမွာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကၠဴထုပ္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သူ ငယ္စဥ္က ကိုင္တြယ္ခဲ့ေသာ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ ဘက္တ္မင္တံမ်ား၊ တင္းနစ္ရိုက္တံမ်ား၊ ဆုရခဲ့ေသာ ေငြရုပ္တုကေလးမ်ား၊ ဒိုင္းေသးေသးကေလးမ်ား၊ ဤေသတၱာကို အိမ္ေထာင္က်စက လွပ္မၾကည့္ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္စိတ္ျဖင့္ အျပစ္တင္မဆံုးေတာ့ေခ်။
သူမ မျမင္ဖူးေသာ လက္ေရးအသစ္ႏွင့္ စာအသစ္မ်ားကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
'ကိုကိုေရ..' ဟု ေခါင္းစီးတပ္ထားေသာ စာမ်ားမွာ သူမႏွင့္ အိမ္ေထာင္မက်မီ ေန႕စြဲမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ သူမ တုန္လႈပ္ျခင္းမျဖစ္မိဘဲ သူ၏ မ်ားျပားလွစြာေသာ ရည္းစားမ်ားမွ တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္အျဖစ္ အနည္းငယ္ ရယ္ေမာလုနီးပါး ေတြးမိ၏။
ၾကည့္စမ္း.. ငါနဲ႕ လက္မထပ္ခင္မွာေတာင္ သူ ရည္းစားရေအာင္ ထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီရက္ေတြက ငါဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ အို.. ငါက မႏၲေလးမွာ ေရာက္ေနတာပဲ။ သူ႕စာမ်ားအရ သူတို႕ႏွစ္ဦး ရည္းစားျဖစ္ေသာ ေန႕စြဲမွာ သူမအား လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေသာ ေန႕စြဲႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္တိတိသာ ကြာသည္။ သူမ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္မိပါ။
ဒီႏွစ္ႏွစ္မွာ ထံုးစံအတိုင္း ဒီေကာင္မေလးနဲ႕ တြဲမွာေပါ့၊ ေနာက္ မၾကာခင္ ကြဲမွာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့ဆီ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါဟာ သူ႕ရဲ႔ ငယ္ခ်စ္ပဲေလ။ သူမအနည္းငယ္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ စိတ္ႏွလံုးကို ဆုတ္ညွစ္ေျခမြေသာ စာတစ္ေစာင္ကိုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္စြာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။
'ထားအခ်စ္ ကိုိကုိ..' ဟု ေခါင္းစီးတပ္ထားသည္။
"ဒီစာကို ထားမေရးခ်င္ဘူး၊ ထားအေပၚမွာ ကိုကို အထင္လြဲမွာ စိုးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ထားအမ်ားၾကီး စဥ္းစားျပီးမွ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေရးလိုက္ပါတယ္ ကိုကို"
အေမွ်ာ္လင့္ၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ျပီးမွ ဘာမွ် မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုကို႕ကို ထားသနားလိုက္တာ။ ကိုကို သိပ္လိုခ်င္တဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ကိုမွ ထားမေပးႏိုင္တဲ့ ေနာက္ေတာ့ ထား ကိုကိုနဲ႕ လက္မထပ္ရက္ဘူး။ ကိုကိုခ်စ္တာ ထားတစ္ေယာက္တည္းပဲလို႕ ထားယံုပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ေဟာဒီကမၻာေပၚမွာ ထားအခ်စ္ကလည္း ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္းပဲဆိုတာ ကိုကိုသိပါတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ထား ဒီတစ္သက္ ကေလးမွ မရႏိုင္ေတာ့တာ ကိုကိုရယ္..။ ထားကိုယူရင္ ကိုကိုေရာ ထားေရာ စိတ္ဆင္းရဲရမယ္။
'ထားကို ကိုကို ထားရစ္ခဲ့ပါေတာ့၊ ကိုကို႕အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟာ မိုးဆိုတဲ့ မိန္းကေလးပဲ ျဖစ္မွာပါ။ လူၾကီးေတြ သေဘာတူတဲ့ မိုးကိုပဲ ကိုကိုလက္ထပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ထားဆီကို ကိုကို မၾကာမၾကာ လာပါေနာ္။ မိုးနဲ႕ရမယ့္ ကိုကို႕သားေတြ သမီးေတြကိုလည္း ခ်စ္ေပါ့။ ထားကိုလည္း တစ္သက္လံုး ခ်စ္ရမယ္ေနာ္..၊ ကိုကို သူ႕ကိုလက္ထပ္လိုက္ေပမယ့္ ကိုကို႕အခ်စ္ကို ထားပိုင္ျပီးသားပဲ။ ထားေက်နပ္ပါတယ္။ အခုလိုပဲ ထားတို႕ ေတြ႔ေနၾကရေအာင္ေနာ္..။
ဟိုတစ္ေန႕က ကိုကိုတအားစိတ္ညစ္သြားတာ ထားသိပါတယ္။ ကိုကိုဘယ္ေလာက္ပဲ ညာညာ ကိုကို႕မ်က္ႏွာကို ထားအလြတ္ရျပီးသားပါ။ ထားကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႕ မၾကိဳးစားပါနဲ႕ကြယ္။ ထားအတြက္က ကိုကိုနဲ႕ လက္ထပ္ရဖို႕က အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို ထားကို တစ္သက္လံုး ခ်စ္ဖို႕က..'
သူမ စာကိုျပီးေအာ္ မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တင္းက်ပ္ေသာ ပူေလာင္မႈမ်ားျဖင့္ ယိမ္းယိုင္သြားခဲ့သည္။ ေန႕စြဲမွာ သူမတို႕လက္မထပ္မီ ငါးလခန္႕အလိုျဖစ္၏။
"လူၾကီးေတြ သေဘာတူတဲ့.."
ျမတ္စြာဘုရား..။ သူမသည္ သူ႕ကိုလက္တြဲဖို႕အတြက္ မိသားစုတစ္ခုလံုးကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ျပီး ရုန္းထြက္ခဲ့ရတာပါ။ ဘယ္သူေျပာသလဲ။ လူၾကီးေတြ သေဘာတူတယ္လို႕ .. ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မနဲ႕ပတ္သက္လို႕ သူ႕ကို ဘာေတြ လိမ္ထားခဲ့ရသလဲ။ ဒါနဲ႕ပဲ ေမာင္.. ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္ဆို။ ဟိုး .. ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္လြန္းလို႕ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးပါဆို။ ဘုရားေရ.. ခုေတာ့ ကၽြန္မကို ေမာင့္ခ်စ္သူရဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္အရ..
သူမ၏ အျမင္အာရံု ေ၀၀ါးသြားခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ေၾကာင့္လား။ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္လား။ နာၾကည္းထိတ္လန္႕မႈေၾကာင့္လား။
သူ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းစဥ္က ဟန္မေဆာင္ခ်င္ေတာ့ေသာ သူမသည္ အနည္းငယ္မွ် တင္းမထားခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သူမသည္ ျငင္းပယ္ရမည္ဟု လံုး၀ သတိမရခဲ့ပါ။ 'ေမာင္' ဟု တိတ္တခိုး ျမတ္ႏိုးစြာ ေခၚၾကည့္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျပီျဖစ္သည့္အတိုင္း သူမအလြယ္တကူ ေခါင္းညိတ္မိခဲ့၏။ ယခုျပန္ေတြးမိလွ်င္ ယခု ရွက္စိတ္ျဖင့္ မ်က္စိပိတ္ပစ္လိုက္မိ၏။
ငါဘယ္ေလာက္ သူ႕ကို အရူးအမူး လိုအပ္ခဲ့သလဲ။ ငါ့အေပၚမွာ သူရက္ရက္စက္စက္ ခ်ိဳသာခဲ့တယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ငါ့ကြယ္ရာမွာ ရယ္ေမာေနခဲ့ၾကမယ္။ ငါကေတာ့ သူ႕အတြက္ ကေလးေမြးေပးရမယ့္ စက္ရုပ္တစ္ခုပဲေပါ့။
သူမ လံုး၀ ကေလးမခ်စ္တတ္ပါ။ အေလာတၾကီး ကေလးယူရန္လည္း စိတ္မပါခဲ့ပါ။
"မိုးရယ္ .. ေမာင္နဲ႕ သိပ္တူတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ေမာင့္ကို အလ်င္ေပးထားပါ၊ ဒီေကာင့္ကို သြားေလရာမွာ ေခၚသြားမယ္၊ စက္ဘီးေရွ႔မွာ တင္ေခၚသြားမယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚ .. သူစားခ်င္သမွ် လက္ညွိဳးထိုးသမွ် မုန္႕ေကၽြးမယ္၊ သူမငိုငိုေအာင္ စမယ္။ ကိုယ္တို႕သားေလးက သိပ္ေတာ္ရမယ္။ ဆိုးခ်င္ဆိုးပါေစ၊ ေနာက္ျပီး ေမာင္နဲ႕လည္း သိပ္တူမွာ၊ သားေလးကို တအားနမ္းပစ္ရရင္ ေမာင္ သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ၊ မိုးစဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ သားက အေဖ.. လို႕ အားကိုးတၾကီး ေခၚမယ့္အသံကို မိုး စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္ဖို႕ေကာင္းလဲ"
ကေလးႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ အလြန္ စိတ္၀င္စားခဲ့သည္။ ဘယ္ေန႕မွန္းမသိေသာ ကေလးအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား အထပ္ထပ္ ခ်ထားရာမွာ မိုးမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနျပီလားမသိဘူး .. ဟု အသိေပးလိုက္ေသာအခါ သူ႕မွာ ကေလး၏ ရုပ္ကို ပံုေဖာ္၍ မျပီးႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။ ကေလးအတြက္ နာမည္ကို စဥ္းစား၍ မျပီးႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။
ေၾသာ္ .. သူ႕ခမ်ား ကေလး သိပ္ခ်စ္တတ္တာပါပဲလားဟု သနားကရုဏာျဖင့္ သူမလိုက္ေလ်ာမိခဲ့သည့္ကို ျပန္၍ ရွက္မဆံုးေတာ့ပါ။
သူႏွင့္ ခ်စ္သူ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို သူမ ကိုယ္၀န္ေျခာက္လရွိခ်ိန္က်မွ သိရေတာ့သည္။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ သူမကိုယ္သူမ သတိျပန္ရလာေသာ အခ်ိန္မွစ၍ သူမ၏ အေတြးမ်ားသည္ တစ္မ်ိဳးတည္းသည္ ျဖစ္၏။ အခု ငါ ဘာလုပ္မလဲ..။
သူ႕ကို စာေတြျပ၍ ရန္ေတြ႔ဖို႕ လံုး၀ စိတ္မကူးခဲ့ပါ။ လွည့္ပတ္လိမ္ညာမႈတြင္ တတ္စြမ္းေသာ သူသည္ ၀န္ခံမႈတစ္၀က္၊ မုသားတစ္၀က္၊ အခ်ိဳတစ္၀က္၊ အခါးတစ္၀က္ ေရာ၍ သူမကို ႏွစ္သိမ့္ေတာ့မည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တြယ္တာခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္မ်က္ႏွာျဖင့္ သူမကလည္း သူ႕ေျဖသိမ့္ခ်က္မ်ားအေပၚ ယံုစားလိုက္မိမွာ စိုးသည္။ ဟင့္အင္း.. သူတို႕ကို ငါမေက်ဘူး ဘယ္ေတာ့မွ မေက်ဘူး။
သို႕ေသာ္ သူမ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ယခုအခါ သူသည္ တစ္လတစ္ခါ ႏွစ္လတစ္ခါ ခရီးထြက္၍ (ခရီးထြက္ဟန္ေဆာင္၍) သူ၏ မယားၾကီးလည္းမဟုတ္၊ မယားငယ္လည္းမဟုတ္ေသာ ခ်စ္သူမိန္းမထံ သြား၍ ေတြ႔ေနခဲ့ျပီ။ ထို႕ေနာက္ သူမကြယ္ရာတြင္ သူတို႕ႏွစ္ဦး အတူေနထိုင္ၾကမည္။ သူမ၏ ကိုယ္၀န္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကမည္။ သူမ ေမြးဖြားလာမည့္ ကေလးသည္ ေယာက်္ားေလးလား၊ မိန္းမကေလးလား အေလာင္းအစားလုပ္ၾကမည္။ ေဖ်ာ္ရည္ဖန္ခြက္မ်ားအၾကား၊ စီးကရက္ေငြ႔မ်ားအၾကား၊ ထမင္းပန္းကန္မ်ားအၾကား သူတို႕ေဆြးေႏြးသည့္ ေခါင္းစဥ္မွာ 'သူမ' ျဖစ္ခဲ့မည္။ သစ္သီးမ်ား၊ အနမ္းမ်ား၊ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ တြဲလ်က္ သူမအေၾကာင္း..၊ ကေလးအေၾကာင္း..။
သူတို႕ မၾကာခဏ ေျပာၾကမည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ထားရင္းေပါ့..
"ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တာကြ၊ အရမ္းအလိုလိုက္တာ၊ သနားစရာေကာင္းေအာင္ အလိုလိုက္တာ"
"အံမာ.. ကိုကိုေနာ္၊ သနားရံုပဲသနား၊ ဒါထက္မပိုရဘူး ဒါပဲ"
"အိုး.. ေဟာဒီ ကမၻာေလာကမွာ ထားကလြဲျပီး ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ.."
ဘုရား.. ဘုရား၊ ငါ ဘာလုပ္ရပါ့မလဲ။
သူမသည္ ရွက္စိတ္၊ နာၾကည္းစိတ္တို႕ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသပစ္ရန္ပင္ စိတ္ကူးလိုက္မိေသး။ မျဖစ္ပါဘူး။ ကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနျပီ။ သူ အျပင္ေရာက္လာမယ္ဆိုရင္ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ျပီ။ မျဖစ္ဘူး။ အေရးအၾကီးဆံုး အေၾကာင္းမွာ သူမ ေသသြားဖို႕ မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ သားကေလး။ အို.. မေတြးနဲ႕။ လူတစ္ေယာက္မွာ သနားကရုဏာစိတ္ နည္းနည္းေလး ရွိေနရင္ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ဘယ္မွာ ျပီးဆံုးေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာလဲ။
သူမသည္ ေန႕စဥ္ နံနက္မိုးလင္းမွ ညအိပ္ရာ၀င္အထိ အသိစိတ္ဓာတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထို အသိစိတ္ဓာတ္မွာ သူတို႕ကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ မည္သို႕ လက္စားေခ်မလဲဆိုသည့္ အသိပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဇနီးျဖစ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေတာ့ သူတို႕ သူမထံမွ အင္မတန္လိုခ်င္ေသာ ကေလးကို မရေစရ။ သူမ၏ ခိုင္ျမဲေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူမ၏ စနက္တံမ်ားကို သူ႕ႏွလံုးသားဆီမွာ ေဖာက္ခြဲဖို႕ ခ်ိန္ကိုက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားရမည္။
ေလွကားမွ ေျခသံ အေျပးေရာက္လာေသာအခါ ပ်ံ႔လြင့္ေနခဲ့ေသာ စိတ္အာရံုကို ကမန္းကတန္း စုယူျပီး ယခုအခ်ိန္အထိ မဖတ္ျဖစ္ေသးေသာ စာမ်က္ႏွာကို အသံျမည္ေအာင္ လွန္ပစ္လိုက္ရေလသည္။ သူမ ေတြေ၀ ေငးေမာေနေၾကာင္း သူ မျမင္ေစရပါ။ သူမသည္ သူ႕ကို မုန္းတီးစြာ ဖယ္ေရွာင္ျခင္းမွတစ္ပါး အျခားေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ သာမန္သာျဖစ္သည္ဟု ျမင္ေစခ်င္သည္။
ေျခညွပ္ဖိနပ္ စီးလိုက္သံ၊ သူမေနာက္နားဆီမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသံ။ စာၾကည့္ခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ျပီး အသံျမည္ေအာင္ ျပန္ပိတ္သြား၏။ သူ အိပ္ရာ၀င္ဖို႕ ျပင္ေတာ့မည္။ စာၾကည့္ခန္း သမံတလင္း တံျမက္စည္းလွည္းသံ ၾကားရသည္။ ထို႕ေနာက္ တံျမက္စည္းကို အခန္းေထာင့္သို႕ လႊင့္ပစ္လိုက္သံ၊ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာကို အ၀တ္ျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ (သို႕မဟုတ္) ေဒါသတၾကီး ဖုန္ခါ လွည္းက်င္းသံ၊ ေခါင္းအံုးပစ္ခ်သံ၊ ထို႕ေနာက္ ေလးပင္ ၾကမ္းရွစြာ ပစ္လွဲ အိပ္ပစ္လိုက္သည့္အသံ၊ သူ႕ကို သူမ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရိုက္ပစ္လိုက္သည့္ေန႕မွ စ၍ သူ႕ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္ကို ေအာက္ထပ္ စာၾကည့္ခန္းထဲ ေရႊ႔သြားခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ၇က္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ျပီ။
သည္လိုႏွင့္ပင္ သူမ ကေလးေမြးဖြားမည့္ ရက္ ေရာက္လာေတာ့မလား။
အရာရာတြင္ ေပ်ာ့ညံ့ေတြေ၀တတ္ေသာ သူမသည္ ကေလးေမြးျပီးလွ်င္ သူမေတြ႔ႏိုင္မည့္ တစ္ေနရာရာ ပို႕ပစ္လိုက္လွ်င္လည္း ျဖစ္တာပဲဟု စဥ္းစားေသးသည္။ ဟင့္အင္း.. မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူ႕ကေလးကို သူေတြ႔ေအာင္ ရွာမွာပဲ။ မရရေအာင္ လုယူမွာပဲ။ သူမကို ေမးမည္။ ရိုက္ပုတ္ ႏွိပ္စက္မည္ကို ၾကိဳတင္သိေနသည္။ သူ ေဒါသတၾကီး တက္ေခါက္ ဆူပူလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပခံုးႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ ေဆာင့္ယမ္းလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ေနစရာမရွိအာင္ တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႔တတ္ေသာ သူမသည္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ရိုက္ႏွက္မည္ကို စိတ္ကူးျဖင့္ပင္ မခံစား၀ံ့ေခ်။
မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ အဲဒီလိုမျဖစ္ပါဘူး။ ကဲ.. ဒါျဖင့္ရင္ .. ေတြးလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ ရင္မွာ စူးနစ္စြာ နာက်င္သြားသည္။ သားရယ္..။ လႊတ္ခနဲ ၀င္ေရာက္လာေသာ ျမတ္ႏိုးမႈတစ္ခုကို သူမ တုန္လႈပ္စြာ ျငင္းပယ္လိုက္ပါ၏။ ငါ.. ဒီေလာက္ထိ မရဲ၀ံ့ပါဘူး။ သို႕မဟုတ္ မရက္စက္၀ံ့ပါဘူး။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အက်ႌေအာက္မွ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားလာေသာ ကိုယ္၀န္ကို စိတ္မွတ္မထင္ ျဖည္းညင္းစြာ အုပ္ကိုင္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ တကယ္ကို .. သူေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတိုင္း သားကေလးျဖစ္မွာပဲ။
သူ .. ဘယ္ေလာက္ ပူပင္ေသာက ေရာက္ေလမလဲေလ။
သူမကိုယ္၀န္စတည္ခ်ိန္မွစ၍ သူမတို႕အခန္းနံရံမွာ ကေလးပံု ပိုစတာလွလွေလးမ်ားကို ခ်ိတ္ဖို႕ သူၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ကေလးအႏွီးအတြက္ ပိတ္စမ်ားကို ၾကိဳတင္ မ၀ယ္ေကာင္းပါဘူးဟု သူမအတန္တန္ သတိေပးလ်က္ႏွင့္ သူ၀ယ္သည္။ ကေလးအက်ႌေပါက္စကေလးမ်ားကို သူ ၀ယ္ ၀ယ္လာသည္။
"မိုး .. ကိုယ္တို႕ေကာင္ၾကီးအတြက္ ဒီအက်ႌကေလးေတြက ေသးမ်ားေနမလားဟင္"
"အိုး .."
ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ရယ္ေမာ၍ သေဘာက်ခဲ့ဖူးပါသည္။
ျပန္စဥ္းစားမိလွ်င္ မုန္းတီးနာၾကည္းမႈ မဆိိုသေလာက္ ေလ်ာ့ပါးသြားသလို ခံစားရသည္။ ဤသည္မွာ သူမအတြက္ ေကာင္းေသာလကၡဏာမဟုတ္။ ဒါ သားေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ပါေလ..။ သားေလးကို ေမြးဖြားျပီးလွ်င္..။ သူမ ၇င္တြင္း၌ ေအးစိမ့္ေသာ ႏူးညံ့စိတ္မွ်င္မွ်င္ကေလး ရုတ္တရက္ ထြင္းေဖာက္ ၀င္ေရာက္လာပံုမွာ အင္အားျပင္းလွသည္။ ျဖစ္ခဲ့ျပီးသမွ် အစစအရာရာအတြက္ သူမအားလံုး ခြင့္လႊတ္ေက်ေအးပစ္ေလာက္ေအာင္ သူမ၏ သားငယ္ကေလးက ခြန္အားၾကီးမားလိမ့္မည္မွာ သံသယ၀င္ရန္မလို။
ေက်ေအးရန္.. ဟင့္အင္း။ သူမ၏ ခ်စ္စဖြယ္ေသာ သားကေလး၊ ႏူးညံ့နီရဲေသာ အသားအရည္ကေလးမွာ ပန္းပြင့္ႏုႏုဖတ္ဖတ္ကေလးထက္ပင္ ႏူးညံ့ေနလိမ့္မည္။ သူမ၏ အေသြး၊ အသက္ျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ကေလးေပါက္စနကေလး..။
သူမသည္ ေယာင္ယမ္း၍ မ်က္စိအစံု မွိတ္ပစ္လိုက္သည္။ မေတြးရဘူး၊ မေတြးနဲ႕..။
သူမ အတန္တန္ျငင္းပါလ်က္ သားဖြားမီးယပ္ အထူးကုဆရာ၀န္မထံ သူ ဇြတ္ေခၚ၍ ကိုယ္၀န္ကို အပ္ႏွံသည္။ ဆရာ၀န္ခ်ိန္းသည့္ရက္တိုင္း မပ်က္မကြက္ သူလိုက္ပို႕ေပးေနက် ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္က ရက္ခ်ိန္းေစ့သည္ကိုပင္ သူမေမ့ေလ်ာ့ေနမည္စိုး၍ သူ လာသတိေပးခဲ့၏။ (ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ျခြင္းခ်က္အျဖစ္ သူ သတ္မွတ္ေလသလား မေျပာတတ္ပါ။)
"ဒီေန႕ညေန ဆရာ၀န္ဆီ သြားရမယ္၊ ေမ့မေနနဲ႔"
ထိုေန႕နံနက္ အိမ္မွ မထြက္မီ အခန္း၀မွာ လာရပ္၍ ခပ္တည္တည္ေျပာခဲ့စဥ္က သူမ ထိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားေသးသည္။ သူမကိုယ္သူမ မေက်နပ္ဘဲ အျပစ္တင္မဆံုးေတာ့ေခ်။ ငါ ဘာလို႕ ရင္ခုန္တာလဲ၊ ငါဘာလို႕ တုန္လႈပ္တာလဲ၊ အထပ္ထပ္ ညည္းညဴမိသည္။ ထိုေန႕က အခါတိုင္းကဲ့သို႕ ညသန္းေခါင္အထိ မေနဘဲ ညေနေဆးခန္းအမီ သူျပန္လာခဲ့၏။
"သြား .. အ၀တ္လဲ၊ ေဆးခန္းသြားမယ္"
သူမ ျငင္းဆိုရန္ ေတြးလိုက္ေသာ္လည္း ျပႆနာရႈပ္ေထြးကုန္မွာ စိုးရိမ္သည္။ မသြားလွ်င္ သူေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းမည္။ သို႕မဟုတ္ ရိုက္ႏွက္မည္။ သို႕မဟုတ္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲေခၚမည္။ သူ႕အေနႏွင့္ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီ သူမကိုရေအာင္ ေခၚသြားမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို ေတြးမိ၍ သူမ အလြယ္တကူ လိုက္သြားခဲ့ရသည္။
အို.. ေမ့ေနလိုက္တာ၊ မနက္ျဖန္ ဆရာ၀န္ခ်ိန္းတဲ့ ရက္ပါပဲလား သူ.. သူမကို သတိေပးဦးမည္။ ေဆးခန္းသို႕ လိုက္ပို႕ဦးမည္။ ဟန္ေဆာင္ထားေသာ ၾကင္နာမႈမ်ိဳး မဟုတ္သလို လူသူေရွ႔တြင္ သူမကို ၾကင္နာယုယစြာ တြဲေပြ႔က်ီစယ္ျပံဳးဦးမည္။ သူ .. ဘုရားေရ .. မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လင္ေယာက်္ားကို တစ္သက္လံုး မုန္းတီးနာက်ည္းသြားဖို႕ သိပ္မ်ားခက္ခဲေနေလမလား။ သူမ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့မလဲ။
ရုတ္တရက္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ျပီးမွ ယခင္ကလို ေပါ့ပါးသြက္လက္ျခင္းမရွိေသာ သူမကိုယ္ခႏၶာကို သတိထားမိသြားသည္။ စာအုပ္ကို ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ပစ္ခ်ရန္ စိတ္ကူးျပီးမွ အသာေလး ခ်ထားလိုက္ေလသည္။ သူမသည္ ေလွကားကို တစ္ထပ္တက္ျပီး ေလွကားေျခရင္း အုတ္နံရံေပၚက မီးခလုတ္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေလွကားကို အသံမျမည္ေအာင္ ျဖည္းညင္းစြာ တက္ရင္း မူးေနာက္ေနာက္ ခံစားရသည္။
ေလွကားေပၚက လိမ့္က်လွ်င္ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်ေလမလား။
အခန္းထဲ ၀င္လိုက္ေသာအခါ စားပြဲတင္ မီးအုပ္ေဆာင္းေအာက္ေျခတြင္ ေဆးပုလင္း သံုးေလးခုကို အသစ္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမ စားပြဲအနီးသို႕ တိုးကပ္သြား၏။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အားတိုးေဆး၊ ေဖာလစ္အက္စစ္၊ ျဖဴရာမင္ဘီစီ။ သူမ တုန္လႈပ္သြား၏။ ဒါ .. ဒါေတြဟာ သူ႕ကေလးအတြက္ေပ့ါ။ ရုတ္တရက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေဆးပုလင္းမ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ စုျပံဳယူလ်က္ အခန္းနံရံသို႕ အရွိန္ျပင္းစြာ ပစ္ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ အလြန္အမင္း တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညသည္ ပုလင္းကြဲသံ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ဖန္ကြဲစမ်ား လြင့္စင္သံျဖင့္ စူးရွက်ယ္ေလာင္သြား၏။
ေလွကားမွ တဒိုင္းဒိုင္း ေျပးတက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားရသည္ဟု အာရံုက ထင္လိုက္စဥ္မွာပင္ အခန္း၀သို႕ သူ ျမန္ဆန္စြာ ေရာက္လာေလသည္။
"မိုး .. မိုး"
မတ္မတ္ရပ္ေနေသာ သူမႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း နံရံအနီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႕က်ဲေနေသာ ပုလင္းကြဲမ်ား၊ ေဆးလံုးမ်ား၊ ေဆးျပားမ်ားကို အတန္ၾကာေအာင္ သူ အထိတ္တလန္႕ ၾကည့္ေနသည္။ ထိုခဏ၌ အံ့ၾသစရာပင္ သူမ၌ သူ႕ကို ေၾကာက္စိတ္ လံုး၀ မရွိေခ်။ သူမ၏ မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈမ်ားသည္ အေငြ႔ထေတာ့မတတ္ တရွိန္ရွိန္ ပူေလာင္လ်က္ရွိသည္။ သူမ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူသည္ လႊတ္ခနဲ တစ္ခုခု ညည္းညဴေရရြတ္လိုက္သလား မေသခ်ာေပ။ သူမအနားသို႕ တိုးကပ္လာျပီး သူမမ်က္ႏွာကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေနသည့္ပမာ အေရာင္ေတာက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ ရိုက္လိုက္ေတာ့မလားဟု စိုးရိမ္စိတ္ အနည္းငယ္ ၀င္မိေပမယ့္ သူက လက္ျဖင့္ခ်ိန္ရြယ္ျခင္းပင္ မျပဳလုပ္ခဲ့ပါ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွ နားမလည္ျခင္းအရိပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသအျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြား၏။ ထို႕ေနာက္ ခဏျခင္းပင္ ဘာခံစားမႈမွ မရွိေသာ ေအးစက္စက္ မ်က္ႏွာတစ္ခုအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။
###
ရီေ၀မူးေနာက္ေနေသာ အာရံုျဖင့္ မ်က္လံုးစတင္ဖြင့္လွ်င္ဖြင့္ခ်င္း သူမ ဘာမွ မျမင္ရပါ။ သူမကိုယ္သူမ ရွာေဖြေတြ႔ရွိဖို႕ကိုပင္ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ သို႕မဟုတ္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး ေလးပင္ မူးယစ္လ်က္ ရွိ၏။ အိပ္ေဆးမိထာသည့္ ခံစားမႈမ်ိဳးမ်ားလား။ သူမအိပ္ေဆး အလြန္အကႊံေသာက္မိေလသလား၊ သူမသည္ အိပ္ေဆးျပား တစ္ျပား ႏွစ္ျပားမွ ပို၍ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မေသာက္ဖူးပါ။ (ေသခ်ာရဲ႔လား..) ေသခ်ာပါသည္။ သူမ အိပ္ေဆး မေသာက္ခဲ့ပါ။ ဒါျဖင့္ ..
သူမ၏ ကိုယ္တြင္းတစ္ေနရာမွာ မူလထက္ ထူးထူးျခားျခား လိႈက္ဟာလ်က္ရွိသည္။ တစ္စံုတစ္ခု ရုတ္တရက္ၾကီး လစ္ဟာသြားသလို ခံစားရသည္။
သူမ ဘာျဖစ္ခဲ့သနည္း။
ပ်ံ႔လြင့္ယိမ္းယိုင္ေနေသာ အာရံုမ်ားကို ခက္ခက္ခဲခဲ စုစည္းေနစဥ္ သူမ ရင္တလွပ္လွပ္ တုန္လ်က္ရွိ၏။ အျမင့္တစ္ေနရာမွ သူမလြင့္က်ခဲ့ေလသလား။ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုဆီမွ သို႕မဟုတ္ ၀ရန္တာစြန္းမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သူမတို႕ တိုက္အိမ္မွာ ၀ရန္တာမရွိပါ။
သူမ ဘာျဖစ္ခဲ့သနည္း..။
တစ္ေနရာရာမွ တစ္ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေပၚေနေသာ အသံသဲ့သဲ့ကေလး တစ္ခုကို သူမၾကားေနရသည္။ ဘယ္နားကပါလိမ့္။ တံစက္ျမိတ္အစြန္းမွ ႏွင္းစက္တစ္ေပါက္ခ်င္းက်သည့္ အသံမ်ိဳး (သို႕မဟုတ္) ေသာက္ေရအိုးစင္ ေရခံခြက္ထဲသို႕ စိမ့္၍က်လာေသာ ေရစက္ေရေပါက္၏ အသံမ်ိဳး (သို႕မဟုတ္) ဘုရားေရ ခုတင္ၾကမ္းခင္းမွ စိမ့္၍ သမံတလင္းေပၚသို႕ တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေသြးစက္က်သံမ်ားလား ..
မူးေ၀မႈန္၀ါးေနေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာကို အလ်င္ဆံုး ျမင္ရ၏။ ပန္ကာသည္ ျဖည္းညင္းတိုးတိတ္စြာ လည္ပတ္ေနသည္။ ဒါ ငါ့အခန္းမ်ားလား၊ သူမတို႕အခန္းတြင္ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာ မရွိပါ။ မ်က္လံုး၏ အျမင္ ဧရိယာအတြင္း ျဖဴေဖြးဆြတ္ေသာ အုတ္နံရံ ျဖဴျဖဴကိုသာ ျမင္ရသည္။ အို .. သူမ ေဆးရံုေရာက္ေနသလား။ ေလာကတစ္ခုလံုး သူမတစ္ဦးတည္း ရွိသကဲ့သို႕ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
သူမ၏ ၀မ္းဗိုက္ေအာက္ပိုင္းဆီမွ အဆမတန္ နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာကို စူးစူးရဲရဲ ခႊန္ျမစြာ ခံစားလိုက္ရေလသည္။ စုတ္သပ္ညည္းညဴေတာ့မလို ျဖစ္သြားျပီးမွ သူမ အံကို ၾကိတ္ထားလိုက္သည္။ ျဖန္႕ထားေသာ လက္ဖ၀ါးမ်ားကို တင္းတင္းဆုပ္ပစ္လိုက္ေသာအခါ ဘယ္ဘက္လက္ လက္ဖ်ံအေပၚပိုင္းဆီမွ ဆစ္ခနဲ နာက်င္သြား၏။ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္မွပင္ သူမလက္တြင္ ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ အပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခု သြင္းထားေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ တိုင္မွာခ်ိတ္ထားေသာ ေသြးပုလင္း၊ တစက္ခ်င္းေႏွးေကြးစြာ က်ဆင္းေနေသာ ေသြးရည္မ်ား ..။
တစ္ေနရာမွ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္သြားသည္။
"ေဟာ .. ယူ႕မိန္းမေလး ႏိုးေနျပီ"
ဤအသံမွာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အသံမဟုတ္ပါ။ အသံလာရာသို႕ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမ၏ ဆရာ၀န္ႏွင့္အတူ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမအျမင္ေတြ႔ခ်င္ဆံုးေသာ လင္ေယာက်္ားအား ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ သြက္လက္ေသာ ဆရာ၀န္၏ ေနာက္ဘက္မွ သူသည္ ေမ့ေလ်ာ့စြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသကဲ့သို႕ တြန္႕တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ ေလွ်ာက္လာေန၏။
သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို နင့္နင့္သီးသီး ဆံုးရံႈးျပီးခါစ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္း သပ္ရပ္ေသာ သူ႕ဆံပင္သည္ မေသမသပ္ ပြေယာင္းလ်က္ရွိသည္။ ပါးလွစ္၍ စု၀န္းေသာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕သည္ ေလစိမ္းတိုက္ခံထားရသလို ေျခာက္ေသြ႔၍ အေရခြံကြာေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ သူမ၏ ညာဘက္ေဘးတြင္ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ ငံု႕ၾကည့္သည္။
"မိုးမိုး ေနေကာင္းလားေဟ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
သူမအသံတြင္ အားနည္းမႈ၊ မခ်ိတင္ကဲ ၀မ္းနည္းမႈမ်ား စိုးစဥ္းမွ် မပါေစရ။
"ကံေကာင္းလို႕ မိုးမိုးေရ၊ ကိုယ္ေဆးခန္းကို သယ္လာေတာ့ မိုးမိုးရဲ႔ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဟာ သုည ျဖစ္ခါနီးေနျပီ"
သူမသည္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ သုညျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ျဖစ္ျဖစ္ ဂရုစိုက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
"ကဲ ကိုယ္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္၊ လိုတာရွိရင္ အျပင္ခန္းက ဆရာမေလးဆီေျပာ၊ ဟုတ္လား။ ယူ႕မိန္းမ မေသႏိုင္ေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရစ္၊ ဟုတ္လား"
သူသည္ ဆရာ၀န္မၾကီးကို လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ပါ။ သူစိတ္၀င္စားေနသည္မွာ သူမမ်က္ႏွာျဖစ္၏။
သူမသည္ ရုတ္ျခည္းရစ္၀ဲ လွ်ံတက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ရွက္ရြံ႔စိတ္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ခတ္သိမ္း ဖယ္ပစ္လိုက္၏။ သူ အကဲခတ္ေနေၾကာင္း ေသခ်ာသည္။ သူမ တိတ္ဆိတ္စြာ အေနရခက္လ်က္ သူမကိုယ္ေပၚမွ သကၠလပ္ေစာင္ကို မွတ္မိဖို႕ ၾကိဳးစားေနသလို စူးစိုက္ထားလိုက္သည္။ ၾကည့္ပါဦး၊ အစိမ္းေရာင္ေစာင္ၾကီး၊ က်က္သေရမရွိလုိက္တာ။ သို႕ေသာ္ သူမ အလြန္အမင္း စိတ္ထိခိုက္ေနေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ညာ၍ မရပါ။
ေသြးသြင္းထားေသာ လက္ဖ်ံတြင္ ယင္ေကာင္ကေလး လာနားသည္ကို သူမ၏ ညာဘက္လက္ျဖင့္ ဖယ္ပစ္ရန္ အားယူလိုက္သည္။
ဘုရားေရ .. သူမ၏ ညာဘက္လက္တြင္လည္း ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ပါလား။ အေရာင္မဲ့ေသာ အရည္မ်ားသည္ ပိုက္တစ္ေလွ်ာက္ ေႏွးေကြးစြာ က်လ်က္ရွိ၏။
"ကိုယ္၀န္ပ်က္က်သြားတယ္"
ၾကားလိုက္ရသည့္ အသံသည္ တစ္ခါမွ် မရင္းႏွီးဖူးေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အသံျဖစ္ေန၏။ သူ႕အသံထဲတြင္ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ မယံုၾကည္ႏိုင္မႈပါ တြဲဖက္ေနေၾကာင္း ခံစားလိုက္ရသည္။
"ဟုတ္လား"
သူမသည့္ထက္ ၀မ္းနည္းဖို႕ ေကာင္းသည္ဟု သူထင္ေပလိမ့္မည္။ စူးစိုက္ေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား လက္ခနဲ အေရာင္စြတ္စိုသြားျပီး တစ္ဖန္ျပန္မွိန္ေဖ်ာ့သြားေလသည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တင္းေစ့ထားပံုမွာ ဘယ္ေတာ့မွ် အာဃာတ မေျပႏိုင္မည့္ အေနအထားမ်ိဳးဟု ထင္ရသည္။
"သားေလးလား"
တိုးတိတ္အားေပ်ာ့ေသာ သူမေမးခြန္းေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ အမွတ္မထင္ နာနာက်င္က်င္ အရိုက္ခံလိုက္ရသလို တုန္ခါသြားသည္။ သူမကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလို နားမလည္ႏိုင္သလို သတိလက္လြတ္ စူးစမ္းၾကည့္ေနျပီးမွ 'သား..' ဟု အံၾကိတ္ပစ္လိုက္ရင္း ေျဖေလသည္။
ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲလား။ သူ အင္မတန္ လိုခ်င္သည့္ သားကေလးေပါ့၊ ေနာက္ျပီး သူ႕ရုပ္ရည္ႏွင့္လည္း တူေနလိမ့္မည္ဟု သူမေလာင္းရဲသည္။ ဆံပင္ကလည္း သူ႕လို လိႈင္းတြန္႕ဖြာေနလိမ့္မည္။ သူ႕ကိုယ္ပြားကေလး။
"သားေလးကို ၾကည့္ခ်င္ေသးလား"
မထင္မွတ္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူမ တုန္လႈပ္သြား၏။ သူက သူမကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ျပီးမွ မ်က္စိလႊဲလ်က္ 'ၾကည့္စရာေတာ့ မရွိဘူး'ဟု သူ႕ဘာသာသူ ေရရြတ္ေနသလို သတိလက္လြတ္ ေျပာ၏။
ဟင့္အင္း .. မေျပာပါနဲ႕။
"မင္း သိလားဟင္၊ နာက်င္မႈကို သူ.. သိတယ္"
"အို.."
နာက်င္မႈ၊ က်ဥ္ခနဲ စူးရွတဲ့ ေအာင့္သြားေသာ ရင္ညြန္႕ဆီက ေ၀ဒနာသည္ တစ္သက္လံုး မေျပေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့သလိုပင္ ျဖစ္၏။ သူမ ေမ့ထားခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို သူအစေဖာ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ ငိုခ်င္ျပင္းျပစြာ မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ပစ္လိုက္မိ၏။
"သားရယ္"
သူမသည္ ေထာင့္စံုေအာင္ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။
'လံုး၀ အဓိပၸါယ္မရွိတာ' သူသည္ အမွတ္တမဲ့ ပြင့္အန္ထြက္လာေသာ ယူက်ံဳးမရစိတ္ျဖင့္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္ေလသည္။
"ဒီအတြက္ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ျပတ္စဲလိုက္ၾကမလား"
စကားသံသည္ သိပ္အားစိုက္ဖို႕မလိုဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ထြက္သြားသည္။ သူႏွင့္ ကြာရွင္းျပီးလွ်င္ သူမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳရဦးမည္။ အနည္းဆံုး သားကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေမြးဖြားရဦးမည္။
"ျပတ္စဲဖို႕မလိုပါဘူး၊ မင္းကို ငါလိုခ်င္လို႕ ယူထားတာ၊ မင္းဟာ ေသတဲ့အထိ ငါ့မိန္းမပဲ ျဖစ္ေနရမယ္ နားလည္ရဲ႔လား"
သူ႕အသံမွာ ၾကမ္းရွေန၏။
သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်စ္ဟူေသာ အင္အားတစ္ရပ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူက သူမထံမွ သားသမီးမ်ားစြာ ရေအာင္ယူဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္ရွိသည္။ ရွင္ ကၽြန္မဆီက ဘာကေလးမွ မရေစရဘူး။ သူမ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပါ။ ဤလွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေပါက္ၾကားေစရ။
"သားရဲ႔ ကိုယ္၀န္ကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ မေပးႏို္င္ခဲ့တဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ ေမာင္"
ယံုၾကည္မႈတစ္ခုအတြက္ ေမာင္ ဟု ေခၚလိုက္၇ေသာ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ား ခါးသက္လ်က္ရွိ၏။ ႏွလံုးနာသလို ျဖစ္သြားသည္။ ဤနာမည္သည္ သူမအတြက္ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္အတိ ျဖစ္၏။
"ဒါထက္ ၀မ္းနည္းစရာတစ္ခု က်န္ေသးတယ္"
သူမမ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမကို စူးစူးရွရွ ၾကည့္ေနေသာ၊ ေအးစက္၍ အေငြ႔ပ်ံေနေသာ မ်က္လံုးတို႕ကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။
"မင္းရဲ႔ သားအိမ္ ထုတ္ပစ္လိုက္ရတယ္ တဲ့"
"ဘာ"
ခက္ထန္တုန္လႈပ္ေသာ သူမအသံတြင္ ခါးသီးမႈအျပည့္အ၀ ပါ၀င္သြား၏။
မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူသည္ သူမထံသို႕ ကိုင္းညြတ္လ်က္ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနေသာ သူမကို တိုးတိတ္စြာ စကားေျပာေလသည္။ တ၀ုန္း၀ုန္း ဆူညံေနေသာ ေလတိုးသံႏွင့္ နားအစံုမွာ အာရံုျပန္႕က်ဲလ်က္ရွိသည္။
"သားအိမ္.. ခ်ဳပ္လို႕မရေအာင္ .. ေသြးလြန္ .. ထိခိုက္မႈ.. ေသြးလြန္ .. ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက .. အသက္ကို ရေအာင္ လုလိုက္ရတဲ့အတြက္ .."
"ဘုရား.. ဘုရား"
"စိတ္မဆင္းရဲပါနဲ႕၊ ကေလးမရႏိုင္ေတာ့တာကလြဲရင္ အားလံုး ပံုမွန္"
"မဟုတ္ဘူး"
အသံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ပစ္လိုက္ေသာ္လည္း သူမ မမွတ္မိေသာ အက္ကြဲကြဲ သူမအသံသည္ အေ၀းၾကီးမွ လာသလို သဲ့သဲ့ေလးသာ ျဖစ္သည္။
သူမ မယံုပါ။ အိပ္မက္ မက္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ အိပ္ေဆးေၾကာင့္ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ေမေနႏိုင္ဘူးလား။ သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား၏ အရိပ္အေငြ႔ထဲတြင္ ဤအျဖစ္အပ်က္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္သြားေၾကာင္း ရိပ္မိ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ေလတြင္ လြင့္ေမ်ာသြားသလို ထင္မိသည္။
အဓိပၸါယ္မရွိတာ၊ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညင္း ထလ်က္ ထိတ္လန္႕ျခင္းၾကီးစြာ ယူက်ံဳးမရ ခံစားရသည္။ မယံုဘူး၊ သို႕ေသာ္ အမွန္တရားသည္ သူမကိုယ္ေပၚမွာ အုတ္နံရံျဖဴျဖဴေပၚမွာ၊ ေစ့လာေသာ တံခါးခ်ပ္ေပၚမွာ၊ တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေသြးပုလင္းထဲမွာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျပိဳကြဲပ်က္စီးသြားေသာ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ..။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ တြက္လိုက္ေသာ ပုစၦာသည္လည္း ျပင္၍မရေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ မွားယြင္းေနပါပေကာလား။
ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
လက္ဖ်ံႏွစ္ဘက္မွ နာက်င္မႈ၊ ခါးေအာက္ပိုင္းမွ နာက်င္မႈ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နာက်င္မႈတို႔ကို ေက်ာ္လြန္လ်က္ စူးစူးနစ္နစ္ နာက်င္လာသည္မွာ ႏွလံုးဆီမွ ျဖစ္သည္။ သူမ အသက္ရွဴ ရပ္သြားမတတ္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြား၏။
ရုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္မိမွန္းမသိခင္ ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုလ်က္ အိပ္ရာမွ ရုန္းကန္ထလိုက္မိေတာ့သည္။
"မိုး"
အားမာန္ပါေသာ သူ႕အသံႏွင့္အတူ သူမကို ညင္သာစြာ (သို႕မဟုတ္) ခိုင္ျမဲစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ဖိတြန္းလ်က္ အိပ္ရာေပၚမွာပင္ ျငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနေစသည္။ သူမ ၀မ္းပန္းတနည္း ငိုသည္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရပ္ၾကည့္ေန၏။
"ဒါ .. ဒါ ညာေျပာတာမဟုတ္လားဟင္"
သူ႕မ်က္လံုးမွ အေျဖမွန္ ျမင္ေနလ်က္က ေမးမိျပန္သည္။ သူသည္ ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ခါယမ္း၍ (သူမ၀မ္းဗိုက္ဆီသို႕) ေငးေမာေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမွာ ေစာေစာက ျမင္ခဲ့ရေသာ အာဃာတမ်ား၊ ခက္ထန္မႈမ်ား လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ သိမ္ေမြ႔ေသာ ေၾကကြဲမႈ သက္သက္ကိုသာ ျမင္ရသည္။
"ကၽြန္မ မ်က္ရည္ကို ျမင္ခ်င္ရံုသက္သက္နဲ႕ လိမ္ေျပာတာလို႕ ေျပာလိုက္စမ္းပါ ေမာင္ရယ္"
'ေမာင္' ဟု သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ ခ်ိဳျမစြာ အားကိုးစြာ ေခၚလိုက္မိမွန္း သူမ သတိမထားလိုက္မိေပ။ သူမကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ ရွိခဲ့ဖူးေသာ အင္အားမ်ား ရုတ္တ၇က္ ဆံုးရံႈးေဖ်ာ့ႏြမ္းကာ ေမာဟိုက္ပူေလာင္ေန၏။ သူသည္ သူမမ်က္ႏွာဆီသို႕ ငံု႔ကိုင္း၍ သူမနဖူးကို အညင္သာဆံုး နမ္းေလသည္။ နဖူးေပၚမွ စိုစြတ္သြားေသာ မ်က္ရည္စက္၏ အေတြ႔ကို မယံုၾကည္ႏို္င္စြာ သူမ ခံစားသိရွိလိုက္၏။
သူမ ဘယ္လို အသက္ရွင္ ရပ္တည္ရပါ့မလဲ။
သူမ ဘယ္လို ေသဆံုးသြားပါ့မလဲ။
ဘုရားသခင္သည္ သူမထင္ထားသည္ထက္ ေစာစီးစြာပင္ သူမကို အျပစ္ဒဏ္ခတ္လိုက္ျပီ။
ငါ .. သူ႕ကို မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ရဦးမွာပါလား။
ဟိုတုန္းက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခင္စံုမက္ခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာသည္ ယခုေတာ့ ခါးသီး နာၾကည္းဖြယ္ရာ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ သူ႕မ်က္လံုး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို ပူေလာင္ေသာ မုန္းတီးမႈႏ်င့္ ျမင္ေနရဦးမည္။ အမွန္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ တံခါးပိတ္ျပီး ေနဖို႕ေကာင္းတာပဲ၊ ျခံတံခါးကို သူမ ဖြင့္မေပးေတာ့တာ ၾကာျပီ။ သူ႕တပည့္ကေလး ဖြင့္ေပးေနက်ျဖစ္သည္။ သို႕စဥ္လ်က္ သူမသည္ ဧည့္ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ရင္း၊ စာအုပ္တစ္ခုခုကို ဖတ္ရင္း သူအိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေစာင့္ၾကည့္ေနက် ျဖစ္သည္။
မုန္းတီးမႈမ်ား ျပည့္လွ်ံံလာေသာအခါ ေျမႏွင့္ဖိနပ္ ထိမိေသာ ေျခသံပင္လွ်င္ နာၾကည္းဖြယ္ရာ ပါပဲလား။ သူသည္ ၀တၳဳစာအုပ္ကို ငံု႕ၾကည့္ေနေသာ္လည္း မ်က္စိေထာင့္မွ ရိပ္ခနဲ သူ၀င္လာသည္ကို ျမင္ရ၏။ အခါတိုင္း ရက္မ်ားကဲ့သို႕ပင္ သူ တိုက္အိမ္ သံတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲပိတ္၏။ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အသံျဖစ္ပါလ်က္ ရုတ္တရက္ က်ယ္ေလာင္ေသာ တံခါးပိတ္သံေၾကာင့္ သူမ ထိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားသည္။
သူမအနီးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေသာအခါ သမံတလင္းေပၚ ရွဴးဖိနပ္ရွပ္တိုက္သံမွာ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္ေန၏။ ေလွကားေျခရင္းမွာ သူဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး ဖိနပ္တို႕ကို အုတ္နံရံသို႕ ကန္ေပါက္ပစ္လိုက္သည္။ သူမ ႏွလံုးဆီမွ ေအာင့္သြား၏။ သူ ေလွကားမွ တဒိုင္းဒိုင္းအသံျမည္ေအာင္ ေျပးတက္သြားသည္။ နာရီစက္သံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လြန္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ သူ႕ေျခသံမွာ အဆမတန္ ျပင္းထန္ေနသလို ရွိသည္။ သူဟာ နဂိုတည္းက ေျခသံၾကမ္းတမ္းတာပါပဲေလ ဟု ေဖာ့ေတြးေသာ္လည္းမရ။ ဒါ င့ါကိုနာက်ည္းစိတ္ေတြနဲ႕ ရိုင္းစိုင္းသြားတာပဲ .. ဟု ထင္လာသည္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားေသာေၾကာင့္ ပုဆိုးခတ္သံကို က်ယ္ေလာင္စြာ မၾကားရတာတစ္ခုကိုေတာ့ စိတ္သက္သာေစပါသည္။ ဒါေတာင္မွ ပ်ဥ္ခင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သူလမ္းေလွ်ာက္သြားသံ၊ သူမဦးေခါင္းအေပၚ တည့္တည့္ရွိ သူမတို႕ႏွစ္ဦး၏ အခန္းဆီမွ ေသတၱာဖြင့္သံပိတ္သံ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ေခါင္းဘီး (သို႕မဟုတ္) ခါးပတ္တစ္စံုတစ္ခု လြတ္က်သံ အသံမ်ိဳးစံုကို ၾကားေနရသည္။
ဤကဲ့သို႕ စိတ္ညစ္ညဴးမႈမ်ားျဖင့္ ဘ၀တစ္သက္လံုး ေနသြားရေတာ့မလား။ ေတြးမိေသာအခါ နာက်ဥ္ေသာရင္သည္ မြန္းက်ပ္၍လာ၏။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေသာ အိမ္တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာၾကေသာအခါ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို ထြက္ေပါက္ရွာေပး၍ မေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ပို၍ ဆိုးသည္မွာ သူမထံမွ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ကိုမွ သူမရရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
သူသည္ ေလးငါးရက္ခန္႕ေတာ့ သူမကို လိုက္လံေခ်ာ့ေမာ့၍ အေၾကာင္းရင္းကို ေမးျမန္းေနခဲ့ေသးသည္။ ရုတ္တရက္ၾကီး စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ေရွာင္ဖယ္သြားေသာ သူမကို သူ တအံ့တၾသၾကီးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ အဖန္တလဲလဲ ေမးရေသာအေမးကို သူ စိတ္ကုန္သြားမွာ ေသခ်ာသည္။
သူမတို႕ႏွစ္ဦး၏ ေနာက္ဆံုးေန႕ရက္မွာ ရံုးပိတ္ရက္ တစ္ညေနျဖစ္သည္။
"ေနစမ္းပါဦး၊ မင္းအေနနဲ႕ ကိုယ့္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ ခုလိုစိတ္ေကာက္ပစ္လိုက္ရင္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ျပႆနာျပီးသြားျပီလို႕ ယူဆသလား"
'စိတ္ေကာက္' ဟူေသာစကားကို သူမဘက္က မေက်နပ္ေသာ္လည္း စကားတစ္ခြန္း ျပန္ေျပာရမွာ ၇င္ေလးေနေသာေၾကာင့္ အသာအယာ ျငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
"ေျပာစမ္း .. ေျပာစမ္း"
စိတ္တိုတတ္ေသာ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း သူမကို ဆြဲေဆာင့္လႈပ္ယမ္း၍ ေမးေသာအခါလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး မိမိႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အားတင္းထားခဲ့သည္။ မ်က္ရည္လံုး၀မက်ေစရ။ သူကေတာ့ ၀မ္းနည္း၍ က်သည့္ မ်က္ရည္ဟု ထင္လိမ့္မည္။ အသည္းႏွလံုးထဲက ဦးေႏွာက္ထဲက စိမ့္၍ ထြက္ေသာ ခါးသီးမုန္းတီးမႈသည္လည္း မ်က္ရည္က်ေစတတ္ေၾကာင္း သူ သိမည္မထင္ပါ။
"အနည္းဆံုး မင္းကိုယ့္ကို ဘာလို႕စကားမေျပာခ်င္ေတာ့တာလဲ ဆိုတာေတာ့ ေျပာျပရမွာေပါ့၊ ကဲ .. မင္းစကားမေျပာဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ဆိုရင္ စာနဲ႕ေရးျပ၊ ဟုတ္လား"
သူမ ေခါင္းယမ္းျခင္းအမႈကိုပင္ ျပဳလုပ္မျပခဲ့ေသာအခါ သူအေတာ္ စိတ္တိုသြား၏။ ထို႕ေနာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ဳပ္တည္းထားရေသာ သည္းခံစိတ္ရွည္မႈျဖင့္ သူမရပ္ေနေသာ ျပတင္းတံခါး၀တြင္ အတူယွဥ္တြဲ၍ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ေလသည္။ သူမ၏ ပုခံုးႏွစ္ဘက္ကို အႏူးညံ့ဆံုး လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ ဖြဖြေလးကိုင္၍ သူမကို နမ္းရန္ ၾကိဳးစားသည္။
"ခ်စ္ကလဲကြာ စိတ္လဲ တစ္ခါမွ မေကာက္ဘူးပဲနဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႕ ေမာင့္ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခ်င္ရတာလဲ၊ ေမာင္ငိုတာကို ျမင္ခ်င္သလား၊ ဟုတ္လး၊ ေမာင့္အေပၚမွာ ဘာမေက်နပ္တာရွိလဲ .. ေျပာ၊ ဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာ၊ မေျပာဘဲနဲ႕ အဲဒီလို လုပ္ေနရင္ ေမာင္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲရံု ရွိမွာေပါ့"
သူ႕ရင္ခြင္တြင္းသို႕ ေရာက္လုနီးပါး ျဖစ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကို ဇြတ္ရုန္း၍ ထြက္လိုက္သည္။ ခါးသက္ေသာ အရသာျဖင့္ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ား ေအးလာျပီး တရိပ္ရိပ္တက္လာေသာ ေဒါသေငြ႔တို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္မ်ိဳခ်ပစ္ေနရေသာအခါ ရင္မွာ အဆမတန္ ဆို႕နင့္ေနသည္။ အင္မတန္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့လူ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ယံုၾကည္ေအာင္ အင္မတန္ အေျပာေကာင္းတဲ့လူ။ သူမတို႕ႏွစ္ဦးအၾကားရွိ ျပႆနာကို ဖြင့္ေျပာစြပ္စြဲလိုက္လွ်င္ သူက လွပေသာလိမ္လည္မႈမ်ားျဖင့္ ခ်ိဳသာစြာ ျငင္းဆိုေတာ့မည္။ လက္ဖ၀ါးကို လက္ဖမိုးျဖစ္ေအာင္၊ လက္ဖမိုးကို လက္ဖ၀ါးျဖစ္ေအာင္ ေျပာတတ္လြန္းေသာ သူ႕ေခ်ပခ်က္မ်ားျဖင့္ သူ႕အျပစ္တို႕ကို လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္လိမ့္ဦးမည္။
"မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုယ့္ကိုစိတ္ေကာက္တယ္ဆိုရင္လဲ ကိုယ္ဟာ ဘာအျပစ္နဲ႕ တရားစြဲခံသင့္တယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာျပပါဦး၊ အခု ကိုယ့္အျဖစ္က ဘာမွန္းညာမွန္းမသိရ၊ ေနစမ္းပါဦး၊ အခုကိစၥက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ဆိုင္သလား၊ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းနဲ႕ ဆိုင္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေငြေၾကးနဲ႕ ဆိုင္သလား"
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ဆိုင္တာ .. ဟုသာ စိတ္ထဲကသာ ေျပာမိသည္။ သူမရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ မူးေနာက္လာ၏။ ဖယ္စမ္းပါ။ ယခင္က သူမတိမ္းမူးခဲ့ရေသာ သူ႕ကိုယ္နံ႕သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမအတြက္ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ရာ အတိ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ကၽြန္မကိုမထိနဲ႕ဟူေသာ စကားကို ေျပာပစ္လိုက္ဖို႕ပင္လွ်င္ မိမိႏႈတ္ခမ္းကို ႏွေျမာေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ အလွည့္စားခံလိုက္ရတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္တတ္တဲ့ စိတ္ကို ရွင္က လွည့္စားျပီး ယူလိုက္တာပဲ မဟုတ္လား။
ၾကည့္စမ္းပါဦး။ သူမ တစ္ႏွစ္တိတိ လိမ္ညာခံခဲ့ရတာပါလား။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ငါ့ကို ဟားတိုက္ရယ္ေနၾကမွာေပါ့။ စီမံကိန္းေတြ အထပ္ထပ္ ခ်ထားတဲ့ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုထဲမွာ ငါဟာ သူတို႕ၾကိဳးဆြဲရာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ က ေနခဲ့တဲ့ အရုပ္တစ္ခုေပါ့။ သူမကို သခ်ၤာတစ္ပုဒ္ပမာ သူတို႕ တြက္ခ်က္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
သူမ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေသာအခါ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရိႈက္ငင္၍ မ်က္ရည္မ်ား လိမ့္ဆင္းက်သြားေတာ့သည္။ သူ႕ထံမွ ပင့္သက္ရိႈက္သံကို သဲကြဲစြာ ၾကားလိုက္ရေလသည္။
"ေျပာျပမွေပါ့ကြာ၊ အခုလို ငိုေနေတာ့ အခ်စ္ပဲ ပင္ပန္းမွာပဲ၊ ေလွ်ာ့လိုက္ပါ၊ နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာ့လိုက္စမ္းပါ မိုးရယ္"
သူက သူမပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္တို႕ကို အသာအယာေလး ဖယ္ရွားေပးသည္။ ရွည္လ်ားေႏြးေထြးေသာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ ပြတ္သပ္မႈကို ဟိုတုန္းကေတာ့ သူမႏွလံုးသားထဲမွ မူးယစ္သြားေအာင္ တမ္းမက္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ႕လက္မ်ားကို ပုတ္ထုတ္ဖယ္ပစ္လိုက္ရင္း ေအာ္ဂလီဆန္လာသည္။ သြား .. ငါ့အသားနဲ႕ ထိဖို႕အထိ မသန္႕ရွင္းဘူး။ ခါးသီးေသာ ခံစားမႈျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္လာသည္။
"မငိုနဲ႕မိုးရယ္၊ လာ .. ခဏေလး ခုတင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္လိုက္၊ နည္းနည္း နားလိုက္ပါဦး၊ ေတာ္ၾကာ မိုးဗိုက္ထဲက ေမာင့္သားေလး မ်က္လံုးတစ္အား ျပဴးေနလိမ့္မယ္ .. သိလား၊ မိုးငိုေနရင္ေလ"
ေမာင့္ သားေလး ..။
ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ ခံစားမႈသည္ စုျပံဳ၍ ေပါက္ကြဲသြား၏။ သူမနားထဲမွာ က်ယ္ေလာင္ေသာ ဆူညံသံျဖင့္ တုန္ခါသြားသည္။ ပခံုးေပၚမွ သူ႕လက္ကို ဖယ္ထုတ္၍ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကင္နာဟန္ေဆာင္ထားေသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို တစ္သက္လံုးမွတ္မိေအာင္ ၾကည့္သလို ရြံရွာစက္ဆုပ္စြာ ၾကာ့္လိုက္ေသးသည္။ ထို႕ေနာက္ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ေပၚဖူးေသာ ေဒါသစိတ္ႏွင့္အတူ သူ႕မ်က္ႏွာကို ရွိသမွ် အင္အားျဖင့္ လႊဲရိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ သူ႕ပါးျပင္ႏွင့္ သူ၏ လက္ဖ၀ါး ထိမိသံသည္ ထင္ထားသည္ထက္ ပိုမို က်ယ္ေလာင္ေနသည္။
သူမကိုယ္သူမ ဤမွ်လုပ္ရဲလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အံ့ၾသတၾကီး ျငိမ္သက္သြားမိ၏။ သူ႕မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ယိုင္သြားျပီး ေတာက္တစ္ခ်က္ ျပင္းစြာ ေခါက္လိုက္ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ခ်က္ခ်င္း နီရဲလာေသာ ေဒါသမ်က္ႏွာျဖင့္ ..
'မင္းကြာ' ဟု တစ္ခြန္းသာ ေရရြတ္ျပီး သူမ၏ အဆိပ္လႊမ္းေသာ မ်က္လံုးတို႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ျပီးလွ်င္ သူမမ်က္ႏွာကို လႊဲရိုက္ရန္ လက္ကို ေဒါသတၾကီးရြယ္ျပီးမွ ျပတင္းေပါက္မွ ပိတ္ေစ့ထားေသာ တရုတ္ကပ္မွန္တို႕ကိုသာ လက္သီးျဖင့္ ထိုးခြဲခ်လိုက္ေလသည္။ စူးရွ က်ယ္ေလာင္ေသာ မွန္ကြဲသံႏွင့္အတူ မွန္စေသးေသး အခႊန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႕လက္ဖမိုးမွာ ေသြးစီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္သြားသည္ကို တုန္လႈပ္ျခင္း ကင္းမဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႕ မင္းငါ့ကို ေစာ္ကားတာလဲ၊ ေတာ္ျပီ .. ေတာ္ျပီ၊ ဒါ ေနာက္ဆံုး သည္းခံျခင္းပဲ မွတ္ထား၊ ငါ စိတ္ရွိလက္ရွိ ရိုက္ပစ္လိုက္ရရင္။ ကြာ .. သြားစမ္း၊ သြားစမ္း၊ မိုက္ရိုင္းတဲ့မိန္းမ"
ထို႕ေနာက္ သူမ၏ ေသးေကြးေသာ ကိုယ္ခႏၶာေလးကို ေဆာင့္တြန္းျခင္း ခံလိုက္ရျပီး လြင့္ခနဲ ၾကမ္းခင္းေပၚသို႕ လဲက်သြားခဲ့သည္။
ဤသည္မွာ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူသည္ သူမကို တစ္စံုတစ္ရာ ေမးျမန္းျခင္းမရွိ၊ ေခ်ာ့ေမာ့ ေဖ်ာင္းဖ်ျခင္းမရွိ။ မ်က္လံုးခ်င္းပင္ ဆံုၾကည့္ျခင္းမရွိ။ တကယ့္ သူစိမ္းတရံစာမ်ားသဖြယ္ ေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့ၾကသည္။ သူမဘက္မွ တစ္ခုပိုသည္မွာ သူ႕အေပၚတြင္ လက္စားေခ်ခြင့္မရေသးေသာ ရန္သူတစ္ေယာက္သဖြယ္ တစ္စတစ္စ ပိုမို မုန္းတီးလာျခင္းျဖစ္သည္။ လက္စားေခ်၇မည့္ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနရင္း မုန္းတီးမႈမ်ားကို ရႏိုင္သမွ် စုေဆာင္ေန၇သူျဖစ္သည္။
သူ ဘယ္လိုျဖစ္မွ ငါ စိတ္ခ်မ္းသာမွာပါလိမ့္ .. သူ႕ကို ေပးရမည့္အျပစ္တို႕ကို တစ္ခုခ်င္းလိုက္၍ စဥ္းစားသည္။ သူမသည္ မိန္းမသားတစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤမွ် လြယ္ကူလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ အခ်ိန္ဆိုသည္ကေတာ့ ေရာက္လာမွာပါပဲ။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚက သၾကားအုပ္ထားေသာ အဆိပ္မ်ားအတြက္ အခ်ိန္ေရာက္လာရမည္။ သူတို႕၏ ၾကိဳတင္စီစဥ္မႈမ်ားအတြက္ အခ်ိန္၊ သူမ ေပးအပ္ခဲ့ရေသာ အခ်စ္အတြက္ အခ်ိန္။ ငါ သူ႕ကို ယံုခဲ့မိတယ္..။
ဤအေၾကာင္းအခ်က္သည္ သူမအတြက္ တစ္သက္လံုး ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္သြားေစရန္ လံုေလာက္၏။ သူမ၏ လင္ေယာက်္ားအေပၚတြင္ အထင္လြဲတတ္ေသာ အေလ့အထ လံုး၀မရွိ။
သူမေယာက်္ားသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ရည္းစားမ်ားစြာ ထားခဲ့ဖူးသည္။
သူ႕ရည္းစားမ်ား မ်ားျပားလြန္းသျဖင့္ သူမမွတ္မိဖို႕မဆိုထားႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ တစ္ခါတစ္ရံ နာမည္စဥ္းစားမရေအာင္ ေမ့ေလ်ာ့တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူမ သိထားေသာ သူ႕ရည္းစားေဟာင္း တစ္ေယာက္တေလႏွင့္ သူမတို႕ စံုတြဲ လမ္းမွာ ၾကံဳဆံုလွ်င္ သူအေနခက္ေလမလား..ဟု သူ႕ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနရာက..
"ေမာင္ .. ဟိုမွာ ေမာင့္ေကာင္မေလးမဟုတ္လား၊ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦးေလ"ဟု သူမက စတင္လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
"ေမာင္ .. အဲဒါ နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲဟင္"ဟု သူမက ေမးလွ်င္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာ၍ 'ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲဟ' ဟု ျပန္ေျဖတတ္သည္။ 'နံပါတ္တစ္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ကြာ' ဟု ေနာက္ေျပာင္တတ္ပါသည္။
"ေဟ့ နင့္ေယာက်္ား ဟိုေကာင္မေလးနဲ႕ ရယ္လို႕ေမာလို႕ ငါေတြ႔ခဲ့တယ္။ ျပန္ဆက္ေနျပန္ျပီထင္တယ္"
ေစတနာလိုလို၊ ကဲ့ရဲ႔မႈလိုလို၊ သတိေပးမႈလိုလို သူမဆီ သတင္းေပါက္ၾကားလာေသာအခါလည္း သူမ အေနခက္ျခင္း သ၀န္တိုျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ သူ႕ကို ေမးၾကည့္ဖို႕ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ေကာက္ဖို႕ျဖစ္ေစ စိတ္ကူးတတ္သူမဟုတ္ပါ။
သူ႕ဟာသူ ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ အခုအခ်ိန္မွာ ငါနဲ႕သူနဲ႕ တရား၀င္ လင္မယားပဲ၊ ငါက သူ႕ကို တရား၀င္ ပိုင္ဆိုင္ျပီးသားပဲ၊ ငါ သူ႕ရဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာမိန္းမ၊ ေတြးလိုက္ရံုျဖင့္ သူမကိုယ္သူမ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ သူ႕စာအုပ္ေသတၱာမွ စာအုပ္ရွာရင္းေသာလည္းေကာင္း၊ စာပြဲအံဆြဲမ်ားထဲမွ လက္သည္းညွပ္၊ ေခါင္းဘီး ရွာရင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဟိုစဥ္က ရည္းစားစာမ်ားကို ျပန္ေတြ႔၍ ဖတ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ စာအိတ္မ်ား၊ အနည္းငယ္ ၀ါက်င္စျပဳေနေသာ စာရြက္မ်ား၊ ကေလးဆန္ေသာ လက္ေရးမ်ားသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဓာတ္ပံုမ်ား ေတြ႔ရတတ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ခန္႕က ပံုမ်ားျဖစ္၍ ရိုးစင္းေသာ ဆံပင္ပံုစံ၊ အက်ႌပံုစံမ်ားသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူက စိတ္လိုလက္ရ ဒါက ဘယ္သူေပါ့၊ အခုသူက ဘယ္ျမိဳ႔ကို ေရာက္ေနျပီ။ သူကေတာ့ ဒီျမိဳ႔မွာပဲ။ ဒါကေတာ့ ရွစ္တန္းတုန္းက ရည္းစားေလ .. စသည္ျဖင့္ ရွင္းျပေနတတ္၏။
သူ႕မ်က္ႏွာမွ အျပံဳးသည္ အင္မတန္ သန္႕စင္ေသာ အျပံဳးဟု မွားယြင္းစြာ ထင္ခဲ့၏။ အင္းေလ .. အဲဒီမိန္းကေလးေတြနဲ႕ေတာ့ သူဟာ တကယ္ သန္႕စင္ခဲ့မွာပါပဲ။
သူမကို ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ျပႆနာတစ္ခုဆီသို႕ တြန္းပို႕ေပးေသာ စာမ်ားကိုေတာ့ ရည္းစားစာေတြ႔ေနက် မဟုတ္သည့္ ေနရာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဤအေၾကာင္းကို ေတြးမိလွ်င္ သူမသည္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာ ပူေႏြးလိုက္၊ အံ့ၾသနာက်ည္းစိတ္ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ား ေအးစက္လိုက္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခံစားခ်က္တို႕ျဖင့္ လႈပ္ခါခဲ့ရသည္။
ဘုရား .. ဘုရား .. သူတို႕ငါ့အေပၚမွာ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ ရက္စက္ၾကပါလိမ့္။
သူမ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေသာ အားကစားပစၥည္းမ်ား ထည့္သည့္ ထင္းရွဴးေသတၱာထဲမွာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကၠဴထုပ္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သူ ငယ္စဥ္က ကိုင္တြယ္ခဲ့ေသာ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ ဘက္တ္မင္တံမ်ား၊ တင္းနစ္ရိုက္တံမ်ား၊ ဆုရခဲ့ေသာ ေငြရုပ္တုကေလးမ်ား၊ ဒိုင္းေသးေသးကေလးမ်ား၊ ဤေသတၱာကို အိမ္ေထာင္က်စက လွပ္မၾကည့္ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္စိတ္ျဖင့္ အျပစ္တင္မဆံုးေတာ့ေခ်။
သူမ မျမင္ဖူးေသာ လက္ေရးအသစ္ႏွင့္ စာအသစ္မ်ားကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
'ကိုကိုေရ..' ဟု ေခါင္းစီးတပ္ထားေသာ စာမ်ားမွာ သူမႏွင့္ အိမ္ေထာင္မက်မီ ေန႕စြဲမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ သူမ တုန္လႈပ္ျခင္းမျဖစ္မိဘဲ သူ၏ မ်ားျပားလွစြာေသာ ရည္းစားမ်ားမွ တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္အျဖစ္ အနည္းငယ္ ရယ္ေမာလုနီးပါး ေတြးမိ၏။
ၾကည့္စမ္း.. ငါနဲ႕ လက္မထပ္ခင္မွာေတာင္ သူ ရည္းစားရေအာင္ ထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီရက္ေတြက ငါဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ အို.. ငါက မႏၲေလးမွာ ေရာက္ေနတာပဲ။ သူ႕စာမ်ားအရ သူတို႕ႏွစ္ဦး ရည္းစားျဖစ္ေသာ ေန႕စြဲမွာ သူမအား လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေသာ ေန႕စြဲႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္တိတိသာ ကြာသည္။ သူမ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္မိပါ။
ဒီႏွစ္ႏွစ္မွာ ထံုးစံအတိုင္း ဒီေကာင္မေလးနဲ႕ တြဲမွာေပါ့၊ ေနာက္ မၾကာခင္ ကြဲမွာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့ဆီ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါဟာ သူ႕ရဲ႔ ငယ္ခ်စ္ပဲေလ။ သူမအနည္းငယ္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ စိတ္ႏွလံုးကို ဆုတ္ညွစ္ေျခမြေသာ စာတစ္ေစာင္ကိုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္စြာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။
'ထားအခ်စ္ ကိုိကုိ..' ဟု ေခါင္းစီးတပ္ထားသည္။
"ဒီစာကို ထားမေရးခ်င္ဘူး၊ ထားအေပၚမွာ ကိုကို အထင္လြဲမွာ စိုးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ထားအမ်ားၾကီး စဥ္းစားျပီးမွ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေရးလိုက္ပါတယ္ ကိုကို"
အေမွ်ာ္လင့္ၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ျပီးမွ ဘာမွ် မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုကို႕ကို ထားသနားလိုက္တာ။ ကိုကို သိပ္လိုခ်င္တဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ကိုမွ ထားမေပးႏိုင္တဲ့ ေနာက္ေတာ့ ထား ကိုကိုနဲ႕ လက္မထပ္ရက္ဘူး။ ကိုကိုခ်စ္တာ ထားတစ္ေယာက္တည္းပဲလို႕ ထားယံုပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ေဟာဒီကမၻာေပၚမွာ ထားအခ်စ္ကလည္း ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္းပဲဆိုတာ ကိုကိုသိပါတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ထား ဒီတစ္သက္ ကေလးမွ မရႏိုင္ေတာ့တာ ကိုကိုရယ္..။ ထားကိုယူရင္ ကိုကိုေရာ ထားေရာ စိတ္ဆင္းရဲရမယ္။
'ထားကို ကိုကို ထားရစ္ခဲ့ပါေတာ့၊ ကိုကို႕အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟာ မိုးဆိုတဲ့ မိန္းကေလးပဲ ျဖစ္မွာပါ။ လူၾကီးေတြ သေဘာတူတဲ့ မိုးကိုပဲ ကိုကိုလက္ထပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ထားဆီကို ကိုကို မၾကာမၾကာ လာပါေနာ္။ မိုးနဲ႕ရမယ့္ ကိုကို႕သားေတြ သမီးေတြကိုလည္း ခ်စ္ေပါ့။ ထားကိုလည္း တစ္သက္လံုး ခ်စ္ရမယ္ေနာ္..၊ ကိုကို သူ႕ကိုလက္ထပ္လိုက္ေပမယ့္ ကိုကို႕အခ်စ္ကို ထားပိုင္ျပီးသားပဲ။ ထားေက်နပ္ပါတယ္။ အခုလိုပဲ ထားတို႕ ေတြ႔ေနၾကရေအာင္ေနာ္..။
ဟိုတစ္ေန႕က ကိုကိုတအားစိတ္ညစ္သြားတာ ထားသိပါတယ္။ ကိုကိုဘယ္ေလာက္ပဲ ညာညာ ကိုကို႕မ်က္ႏွာကို ထားအလြတ္ရျပီးသားပါ။ ထားကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႕ မၾကိဳးစားပါနဲ႕ကြယ္။ ထားအတြက္က ကိုကိုနဲ႕ လက္ထပ္ရဖို႕က အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို ထားကို တစ္သက္လံုး ခ်စ္ဖို႕က..'
သူမ စာကိုျပီးေအာ္ မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တင္းက်ပ္ေသာ ပူေလာင္မႈမ်ားျဖင့္ ယိမ္းယိုင္သြားခဲ့သည္။ ေန႕စြဲမွာ သူမတို႕လက္မထပ္မီ ငါးလခန္႕အလိုျဖစ္၏။
"လူၾကီးေတြ သေဘာတူတဲ့.."
ျမတ္စြာဘုရား..။ သူမသည္ သူ႕ကိုလက္တြဲဖို႕အတြက္ မိသားစုတစ္ခုလံုးကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ျပီး ရုန္းထြက္ခဲ့ရတာပါ။ ဘယ္သူေျပာသလဲ။ လူၾကီးေတြ သေဘာတူတယ္လို႕ .. ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မနဲ႕ပတ္သက္လို႕ သူ႕ကို ဘာေတြ လိမ္ထားခဲ့ရသလဲ။ ဒါနဲ႕ပဲ ေမာင္.. ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္ဆို။ ဟိုး .. ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္လြန္းလို႕ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးပါဆို။ ဘုရားေရ.. ခုေတာ့ ကၽြန္မကို ေမာင့္ခ်စ္သူရဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္အရ..
သူမ၏ အျမင္အာရံု ေ၀၀ါးသြားခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ေၾကာင့္လား။ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္လား။ နာၾကည္းထိတ္လန္႕မႈေၾကာင့္လား။
သူ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းစဥ္က ဟန္မေဆာင္ခ်င္ေတာ့ေသာ သူမသည္ အနည္းငယ္မွ် တင္းမထားခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သူမသည္ ျငင္းပယ္ရမည္ဟု လံုး၀ သတိမရခဲ့ပါ။ 'ေမာင္' ဟု တိတ္တခိုး ျမတ္ႏိုးစြာ ေခၚၾကည့္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျပီျဖစ္သည့္အတိုင္း သူမအလြယ္တကူ ေခါင္းညိတ္မိခဲ့၏။ ယခုျပန္ေတြးမိလွ်င္ ယခု ရွက္စိတ္ျဖင့္ မ်က္စိပိတ္ပစ္လိုက္မိ၏။
ငါဘယ္ေလာက္ သူ႕ကို အရူးအမူး လိုအပ္ခဲ့သလဲ။ ငါ့အေပၚမွာ သူရက္ရက္စက္စက္ ခ်ိဳသာခဲ့တယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ငါ့ကြယ္ရာမွာ ရယ္ေမာေနခဲ့ၾကမယ္။ ငါကေတာ့ သူ႕အတြက္ ကေလးေမြးေပးရမယ့္ စက္ရုပ္တစ္ခုပဲေပါ့။
သူမ လံုး၀ ကေလးမခ်စ္တတ္ပါ။ အေလာတၾကီး ကေလးယူရန္လည္း စိတ္မပါခဲ့ပါ။
"မိုးရယ္ .. ေမာင္နဲ႕ သိပ္တူတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ေမာင့္ကို အလ်င္ေပးထားပါ၊ ဒီေကာင့္ကို သြားေလရာမွာ ေခၚသြားမယ္၊ စက္ဘီးေရွ႔မွာ တင္ေခၚသြားမယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚ .. သူစားခ်င္သမွ် လက္ညွိဳးထိုးသမွ် မုန္႕ေကၽြးမယ္၊ သူမငိုငိုေအာင္ စမယ္။ ကိုယ္တို႕သားေလးက သိပ္ေတာ္ရမယ္။ ဆိုးခ်င္ဆိုးပါေစ၊ ေနာက္ျပီး ေမာင္နဲ႕လည္း သိပ္တူမွာ၊ သားေလးကို တအားနမ္းပစ္ရရင္ ေမာင္ သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ၊ မိုးစဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ သားက အေဖ.. လို႕ အားကိုးတၾကီး ေခၚမယ့္အသံကို မိုး စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္ဖို႕ေကာင္းလဲ"
ကေလးႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ အလြန္ စိတ္၀င္စားခဲ့သည္။ ဘယ္ေန႕မွန္းမသိေသာ ကေလးအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား အထပ္ထပ္ ခ်ထားရာမွာ မိုးမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနျပီလားမသိဘူး .. ဟု အသိေပးလိုက္ေသာအခါ သူ႕မွာ ကေလး၏ ရုပ္ကို ပံုေဖာ္၍ မျပီးႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။ ကေလးအတြက္ နာမည္ကို စဥ္းစား၍ မျပီးႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။
ေၾသာ္ .. သူ႕ခမ်ား ကေလး သိပ္ခ်စ္တတ္တာပါပဲလားဟု သနားကရုဏာျဖင့္ သူမလိုက္ေလ်ာမိခဲ့သည့္ကို ျပန္၍ ရွက္မဆံုးေတာ့ပါ။
သူႏွင့္ ခ်စ္သူ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို သူမ ကိုယ္၀န္ေျခာက္လရွိခ်ိန္က်မွ သိရေတာ့သည္။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ သူမကိုယ္သူမ သတိျပန္ရလာေသာ အခ်ိန္မွစ၍ သူမ၏ အေတြးမ်ားသည္ တစ္မ်ိဳးတည္းသည္ ျဖစ္၏။ အခု ငါ ဘာလုပ္မလဲ..။
သူ႕ကို စာေတြျပ၍ ရန္ေတြ႔ဖို႕ လံုး၀ စိတ္မကူးခဲ့ပါ။ လွည့္ပတ္လိမ္ညာမႈတြင္ တတ္စြမ္းေသာ သူသည္ ၀န္ခံမႈတစ္၀က္၊ မုသားတစ္၀က္၊ အခ်ိဳတစ္၀က္၊ အခါးတစ္၀က္ ေရာ၍ သူမကို ႏွစ္သိမ့္ေတာ့မည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တြယ္တာခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္မ်က္ႏွာျဖင့္ သူမကလည္း သူ႕ေျဖသိမ့္ခ်က္မ်ားအေပၚ ယံုစားလိုက္မိမွာ စိုးသည္။ ဟင့္အင္း.. သူတို႕ကို ငါမေက်ဘူး ဘယ္ေတာ့မွ မေက်ဘူး။
သို႕ေသာ္ သူမ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ယခုအခါ သူသည္ တစ္လတစ္ခါ ႏွစ္လတစ္ခါ ခရီးထြက္၍ (ခရီးထြက္ဟန္ေဆာင္၍) သူ၏ မယားၾကီးလည္းမဟုတ္၊ မယားငယ္လည္းမဟုတ္ေသာ ခ်စ္သူမိန္းမထံ သြား၍ ေတြ႔ေနခဲ့ျပီ။ ထို႕ေနာက္ သူမကြယ္ရာတြင္ သူတို႕ႏွစ္ဦး အတူေနထိုင္ၾကမည္။ သူမ၏ ကိုယ္၀န္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကမည္။ သူမ ေမြးဖြားလာမည့္ ကေလးသည္ ေယာက်္ားေလးလား၊ မိန္းမကေလးလား အေလာင္းအစားလုပ္ၾကမည္။ ေဖ်ာ္ရည္ဖန္ခြက္မ်ားအၾကား၊ စီးကရက္ေငြ႔မ်ားအၾကား၊ ထမင္းပန္းကန္မ်ားအၾကား သူတို႕ေဆြးေႏြးသည့္ ေခါင္းစဥ္မွာ 'သူမ' ျဖစ္ခဲ့မည္။ သစ္သီးမ်ား၊ အနမ္းမ်ား၊ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ တြဲလ်က္ သူမအေၾကာင္း..၊ ကေလးအေၾကာင္း..။
သူတို႕ မၾကာခဏ ေျပာၾကမည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ထားရင္းေပါ့..
"ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တာကြ၊ အရမ္းအလိုလိုက္တာ၊ သနားစရာေကာင္းေအာင္ အလိုလိုက္တာ"
"အံမာ.. ကိုကိုေနာ္၊ သနားရံုပဲသနား၊ ဒါထက္မပိုရဘူး ဒါပဲ"
"အိုး.. ေဟာဒီ ကမၻာေလာကမွာ ထားကလြဲျပီး ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ.."
ဘုရား.. ဘုရား၊ ငါ ဘာလုပ္ရပါ့မလဲ။
သူမသည္ ရွက္စိတ္၊ နာၾကည္းစိတ္တို႕ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသပစ္ရန္ပင္ စိတ္ကူးလိုက္မိေသး။ မျဖစ္ပါဘူး။ ကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနျပီ။ သူ အျပင္ေရာက္လာမယ္ဆိုရင္ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ျပီ။ မျဖစ္ဘူး။ အေရးအၾကီးဆံုး အေၾကာင္းမွာ သူမ ေသသြားဖို႕ မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ သားကေလး။ အို.. မေတြးနဲ႕။ လူတစ္ေယာက္မွာ သနားကရုဏာစိတ္ နည္းနည္းေလး ရွိေနရင္ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ဘယ္မွာ ျပီးဆံုးေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာလဲ။
သူမသည္ ေန႕စဥ္ နံနက္မိုးလင္းမွ ညအိပ္ရာ၀င္အထိ အသိစိတ္ဓာတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထို အသိစိတ္ဓာတ္မွာ သူတို႕ကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ မည္သို႕ လက္စားေခ်မလဲဆိုသည့္ အသိပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဇနီးျဖစ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေတာ့ သူတို႕ သူမထံမွ အင္မတန္လိုခ်င္ေသာ ကေလးကို မရေစရ။ သူမ၏ ခိုင္ျမဲေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူမ၏ စနက္တံမ်ားကို သူ႕ႏွလံုးသားဆီမွာ ေဖာက္ခြဲဖို႕ ခ်ိန္ကိုက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားရမည္။
ေလွကားမွ ေျခသံ အေျပးေရာက္လာေသာအခါ ပ်ံ႔လြင့္ေနခဲ့ေသာ စိတ္အာရံုကို ကမန္းကတန္း စုယူျပီး ယခုအခ်ိန္အထိ မဖတ္ျဖစ္ေသးေသာ စာမ်က္ႏွာကို အသံျမည္ေအာင္ လွန္ပစ္လိုက္ရေလသည္။ သူမ ေတြေ၀ ေငးေမာေနေၾကာင္း သူ မျမင္ေစရပါ။ သူမသည္ သူ႕ကို မုန္းတီးစြာ ဖယ္ေရွာင္ျခင္းမွတစ္ပါး အျခားေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ သာမန္သာျဖစ္သည္ဟု ျမင္ေစခ်င္သည္။
ေျခညွပ္ဖိနပ္ စီးလိုက္သံ၊ သူမေနာက္နားဆီမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသံ။ စာၾကည့္ခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ျပီး အသံျမည္ေအာင္ ျပန္ပိတ္သြား၏။ သူ အိပ္ရာ၀င္ဖို႕ ျပင္ေတာ့မည္။ စာၾကည့္ခန္း သမံတလင္း တံျမက္စည္းလွည္းသံ ၾကားရသည္။ ထို႕ေနာက္ တံျမက္စည္းကို အခန္းေထာင့္သို႕ လႊင့္ပစ္လိုက္သံ၊ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာကို အ၀တ္ျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ (သို႕မဟုတ္) ေဒါသတၾကီး ဖုန္ခါ လွည္းက်င္းသံ၊ ေခါင္းအံုးပစ္ခ်သံ၊ ထို႕ေနာက္ ေလးပင္ ၾကမ္းရွစြာ ပစ္လွဲ အိပ္ပစ္လိုက္သည့္အသံ၊ သူ႕ကို သူမ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရိုက္ပစ္လိုက္သည့္ေန႕မွ စ၍ သူ႕ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္ကို ေအာက္ထပ္ စာၾကည့္ခန္းထဲ ေရႊ႔သြားခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ၇က္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ျပီ။
သည္လိုႏွင့္ပင္ သူမ ကေလးေမြးဖြားမည့္ ရက္ ေရာက္လာေတာ့မလား။
အရာရာတြင္ ေပ်ာ့ညံ့ေတြေ၀တတ္ေသာ သူမသည္ ကေလးေမြးျပီးလွ်င္ သူမေတြ႔ႏိုင္မည့္ တစ္ေနရာရာ ပို႕ပစ္လိုက္လွ်င္လည္း ျဖစ္တာပဲဟု စဥ္းစားေသးသည္။ ဟင့္အင္း.. မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူ႕ကေလးကို သူေတြ႔ေအာင္ ရွာမွာပဲ။ မရရေအာင္ လုယူမွာပဲ။ သူမကို ေမးမည္။ ရိုက္ပုတ္ ႏွိပ္စက္မည္ကို ၾကိဳတင္သိေနသည္။ သူ ေဒါသတၾကီး တက္ေခါက္ ဆူပူလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပခံုးႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ ေဆာင့္ယမ္းလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ေနစရာမရွိအာင္ တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႔တတ္ေသာ သူမသည္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ရိုက္ႏွက္မည္ကို စိတ္ကူးျဖင့္ပင္ မခံစား၀ံ့ေခ်။
မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ အဲဒီလိုမျဖစ္ပါဘူး။ ကဲ.. ဒါျဖင့္ရင္ .. ေတြးလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ ရင္မွာ စူးနစ္စြာ နာက်င္သြားသည္။ သားရယ္..။ လႊတ္ခနဲ ၀င္ေရာက္လာေသာ ျမတ္ႏိုးမႈတစ္ခုကို သူမ တုန္လႈပ္စြာ ျငင္းပယ္လိုက္ပါ၏။ ငါ.. ဒီေလာက္ထိ မရဲ၀ံ့ပါဘူး။ သို႕မဟုတ္ မရက္စက္၀ံ့ပါဘူး။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အက်ႌေအာက္မွ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားလာေသာ ကိုယ္၀န္ကို စိတ္မွတ္မထင္ ျဖည္းညင္းစြာ အုပ္ကိုင္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ တကယ္ကို .. သူေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတိုင္း သားကေလးျဖစ္မွာပဲ။
သူ .. ဘယ္ေလာက္ ပူပင္ေသာက ေရာက္ေလမလဲေလ။
သူမကိုယ္၀န္စတည္ခ်ိန္မွစ၍ သူမတို႕အခန္းနံရံမွာ ကေလးပံု ပိုစတာလွလွေလးမ်ားကို ခ်ိတ္ဖို႕ သူၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ကေလးအႏွီးအတြက္ ပိတ္စမ်ားကို ၾကိဳတင္ မ၀ယ္ေကာင္းပါဘူးဟု သူမအတန္တန္ သတိေပးလ်က္ႏွင့္ သူ၀ယ္သည္။ ကေလးအက်ႌေပါက္စကေလးမ်ားကို သူ ၀ယ္ ၀ယ္လာသည္။
"မိုး .. ကိုယ္တို႕ေကာင္ၾကီးအတြက္ ဒီအက်ႌကေလးေတြက ေသးမ်ားေနမလားဟင္"
"အိုး .."
ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ရယ္ေမာ၍ သေဘာက်ခဲ့ဖူးပါသည္။
ျပန္စဥ္းစားမိလွ်င္ မုန္းတီးနာၾကည္းမႈ မဆိိုသေလာက္ ေလ်ာ့ပါးသြားသလို ခံစားရသည္။ ဤသည္မွာ သူမအတြက္ ေကာင္းေသာလကၡဏာမဟုတ္။ ဒါ သားေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ပါေလ..။ သားေလးကို ေမြးဖြားျပီးလွ်င္..။ သူမ ၇င္တြင္း၌ ေအးစိမ့္ေသာ ႏူးညံ့စိတ္မွ်င္မွ်င္ကေလး ရုတ္တရက္ ထြင္းေဖာက္ ၀င္ေရာက္လာပံုမွာ အင္အားျပင္းလွသည္။ ျဖစ္ခဲ့ျပီးသမွ် အစစအရာရာအတြက္ သူမအားလံုး ခြင့္လႊတ္ေက်ေအးပစ္ေလာက္ေအာင္ သူမ၏ သားငယ္ကေလးက ခြန္အားၾကီးမားလိမ့္မည္မွာ သံသယ၀င္ရန္မလို။
ေက်ေအးရန္.. ဟင့္အင္း။ သူမ၏ ခ်စ္စဖြယ္ေသာ သားကေလး၊ ႏူးညံ့နီရဲေသာ အသားအရည္ကေလးမွာ ပန္းပြင့္ႏုႏုဖတ္ဖတ္ကေလးထက္ပင္ ႏူးညံ့ေနလိမ့္မည္။ သူမ၏ အေသြး၊ အသက္ျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ကေလးေပါက္စနကေလး..။
သူမသည္ ေယာင္ယမ္း၍ မ်က္စိအစံု မွိတ္ပစ္လိုက္သည္။ မေတြးရဘူး၊ မေတြးနဲ႕..။
သူမ အတန္တန္ျငင္းပါလ်က္ သားဖြားမီးယပ္ အထူးကုဆရာ၀န္မထံ သူ ဇြတ္ေခၚ၍ ကိုယ္၀န္ကို အပ္ႏွံသည္။ ဆရာ၀န္ခ်ိန္းသည့္ရက္တိုင္း မပ်က္မကြက္ သူလိုက္ပို႕ေပးေနက် ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္က ရက္ခ်ိန္းေစ့သည္ကိုပင္ သူမေမ့ေလ်ာ့ေနမည္စိုး၍ သူ လာသတိေပးခဲ့၏။ (ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ျခြင္းခ်က္အျဖစ္ သူ သတ္မွတ္ေလသလား မေျပာတတ္ပါ။)
"ဒီေန႕ညေန ဆရာ၀န္ဆီ သြားရမယ္၊ ေမ့မေနနဲ႔"
ထိုေန႕နံနက္ အိမ္မွ မထြက္မီ အခန္း၀မွာ လာရပ္၍ ခပ္တည္တည္ေျပာခဲ့စဥ္က သူမ ထိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားေသးသည္။ သူမကိုယ္သူမ မေက်နပ္ဘဲ အျပစ္တင္မဆံုးေတာ့ေခ်။ ငါ ဘာလို႕ ရင္ခုန္တာလဲ၊ ငါဘာလို႕ တုန္လႈပ္တာလဲ၊ အထပ္ထပ္ ညည္းညဴမိသည္။ ထိုေန႕က အခါတိုင္းကဲ့သို႕ ညသန္းေခါင္အထိ မေနဘဲ ညေနေဆးခန္းအမီ သူျပန္လာခဲ့၏။
"သြား .. အ၀တ္လဲ၊ ေဆးခန္းသြားမယ္"
သူမ ျငင္းဆိုရန္ ေတြးလိုက္ေသာ္လည္း ျပႆနာရႈပ္ေထြးကုန္မွာ စိုးရိမ္သည္။ မသြားလွ်င္ သူေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းမည္။ သို႕မဟုတ္ ရိုက္ႏွက္မည္။ သို႕မဟုတ္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲေခၚမည္။ သူ႕အေနႏွင့္ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီ သူမကိုရေအာင္ ေခၚသြားမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို ေတြးမိ၍ သူမ အလြယ္တကူ လိုက္သြားခဲ့ရသည္။
အို.. ေမ့ေနလိုက္တာ၊ မနက္ျဖန္ ဆရာ၀န္ခ်ိန္းတဲ့ ရက္ပါပဲလား သူ.. သူမကို သတိေပးဦးမည္။ ေဆးခန္းသို႕ လိုက္ပို႕ဦးမည္။ ဟန္ေဆာင္ထားေသာ ၾကင္နာမႈမ်ိဳး မဟုတ္သလို လူသူေရွ႔တြင္ သူမကို ၾကင္နာယုယစြာ တြဲေပြ႔က်ီစယ္ျပံဳးဦးမည္။ သူ .. ဘုရားေရ .. မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လင္ေယာက်္ားကို တစ္သက္လံုး မုန္းတီးနာက်ည္းသြားဖို႕ သိပ္မ်ားခက္ခဲေနေလမလား။ သူမ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့မလဲ။
ရုတ္တရက္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ျပီးမွ ယခင္ကလို ေပါ့ပါးသြက္လက္ျခင္းမရွိေသာ သူမကိုယ္ခႏၶာကို သတိထားမိသြားသည္။ စာအုပ္ကို ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ပစ္ခ်ရန္ စိတ္ကူးျပီးမွ အသာေလး ခ်ထားလိုက္ေလသည္။ သူမသည္ ေလွကားကို တစ္ထပ္တက္ျပီး ေလွကားေျခရင္း အုတ္နံရံေပၚက မီးခလုတ္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေလွကားကို အသံမျမည္ေအာင္ ျဖည္းညင္းစြာ တက္ရင္း မူးေနာက္ေနာက္ ခံစားရသည္။
ေလွကားေပၚက လိမ့္က်လွ်င္ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်ေလမလား။
အခန္းထဲ ၀င္လိုက္ေသာအခါ စားပြဲတင္ မီးအုပ္ေဆာင္းေအာက္ေျခတြင္ ေဆးပုလင္း သံုးေလးခုကို အသစ္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမ စားပြဲအနီးသို႕ တိုးကပ္သြား၏။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အားတိုးေဆး၊ ေဖာလစ္အက္စစ္၊ ျဖဴရာမင္ဘီစီ။ သူမ တုန္လႈပ္သြား၏။ ဒါ .. ဒါေတြဟာ သူ႕ကေလးအတြက္ေပ့ါ။ ရုတ္တရက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေဆးပုလင္းမ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ စုျပံဳယူလ်က္ အခန္းနံရံသို႕ အရွိန္ျပင္းစြာ ပစ္ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ အလြန္အမင္း တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညသည္ ပုလင္းကြဲသံ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ဖန္ကြဲစမ်ား လြင့္စင္သံျဖင့္ စူးရွက်ယ္ေလာင္သြား၏။
ေလွကားမွ တဒိုင္းဒိုင္း ေျပးတက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားရသည္ဟု အာရံုက ထင္လိုက္စဥ္မွာပင္ အခန္း၀သို႕ သူ ျမန္ဆန္စြာ ေရာက္လာေလသည္။
"မိုး .. မိုး"
မတ္မတ္ရပ္ေနေသာ သူမႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း နံရံအနီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႕က်ဲေနေသာ ပုလင္းကြဲမ်ား၊ ေဆးလံုးမ်ား၊ ေဆးျပားမ်ားကို အတန္ၾကာေအာင္ သူ အထိတ္တလန္႕ ၾကည့္ေနသည္။ ထိုခဏ၌ အံ့ၾသစရာပင္ သူမ၌ သူ႕ကို ေၾကာက္စိတ္ လံုး၀ မရွိေခ်။ သူမ၏ မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈမ်ားသည္ အေငြ႔ထေတာ့မတတ္ တရွိန္ရွိန္ ပူေလာင္လ်က္ရွိသည္။ သူမ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူသည္ လႊတ္ခနဲ တစ္ခုခု ညည္းညဴေရရြတ္လိုက္သလား မေသခ်ာေပ။ သူမအနားသို႕ တိုးကပ္လာျပီး သူမမ်က္ႏွာကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေနသည့္ပမာ အေရာင္ေတာက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ ရိုက္လိုက္ေတာ့မလားဟု စိုးရိမ္စိတ္ အနည္းငယ္ ၀င္မိေပမယ့္ သူက လက္ျဖင့္ခ်ိန္ရြယ္ျခင္းပင္ မျပဳလုပ္ခဲ့ပါ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွ နားမလည္ျခင္းအရိပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသအျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြား၏။ ထို႕ေနာက္ ခဏျခင္းပင္ ဘာခံစားမႈမွ မရွိေသာ ေအးစက္စက္ မ်က္ႏွာတစ္ခုအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။
###
ရီေ၀မူးေနာက္ေနေသာ အာရံုျဖင့္ မ်က္လံုးစတင္ဖြင့္လွ်င္ဖြင့္ခ်င္း သူမ ဘာမွ မျမင္ရပါ။ သူမကိုယ္သူမ ရွာေဖြေတြ႔ရွိဖို႕ကိုပင္ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ သို႕မဟုတ္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး ေလးပင္ မူးယစ္လ်က္ ရွိ၏။ အိပ္ေဆးမိထာသည့္ ခံစားမႈမ်ိဳးမ်ားလား။ သူမအိပ္ေဆး အလြန္အကႊံေသာက္မိေလသလား၊ သူမသည္ အိပ္ေဆးျပား တစ္ျပား ႏွစ္ျပားမွ ပို၍ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မေသာက္ဖူးပါ။ (ေသခ်ာရဲ႔လား..) ေသခ်ာပါသည္။ သူမ အိပ္ေဆး မေသာက္ခဲ့ပါ။ ဒါျဖင့္ ..
သူမ၏ ကိုယ္တြင္းတစ္ေနရာမွာ မူလထက္ ထူးထူးျခားျခား လိႈက္ဟာလ်က္ရွိသည္။ တစ္စံုတစ္ခု ရုတ္တရက္ၾကီး လစ္ဟာသြားသလို ခံစားရသည္။
သူမ ဘာျဖစ္ခဲ့သနည္း။
ပ်ံ႔လြင့္ယိမ္းယိုင္ေနေသာ အာရံုမ်ားကို ခက္ခက္ခဲခဲ စုစည္းေနစဥ္ သူမ ရင္တလွပ္လွပ္ တုန္လ်က္ရွိ၏။ အျမင့္တစ္ေနရာမွ သူမလြင့္က်ခဲ့ေလသလား။ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုဆီမွ သို႕မဟုတ္ ၀ရန္တာစြန္းမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သူမတို႕ တိုက္အိမ္မွာ ၀ရန္တာမရွိပါ။
သူမ ဘာျဖစ္ခဲ့သနည္း..။
တစ္ေနရာရာမွ တစ္ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေပၚေနေသာ အသံသဲ့သဲ့ကေလး တစ္ခုကို သူမၾကားေနရသည္။ ဘယ္နားကပါလိမ့္။ တံစက္ျမိတ္အစြန္းမွ ႏွင္းစက္တစ္ေပါက္ခ်င္းက်သည့္ အသံမ်ိဳး (သို႕မဟုတ္) ေသာက္ေရအိုးစင္ ေရခံခြက္ထဲသို႕ စိမ့္၍က်လာေသာ ေရစက္ေရေပါက္၏ အသံမ်ိဳး (သို႕မဟုတ္) ဘုရားေရ ခုတင္ၾကမ္းခင္းမွ စိမ့္၍ သမံတလင္းေပၚသို႕ တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေသြးစက္က်သံမ်ားလား ..
မူးေ၀မႈန္၀ါးေနေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာကို အလ်င္ဆံုး ျမင္ရ၏။ ပန္ကာသည္ ျဖည္းညင္းတိုးတိတ္စြာ လည္ပတ္ေနသည္။ ဒါ ငါ့အခန္းမ်ားလား၊ သူမတို႕အခန္းတြင္ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာ မရွိပါ။ မ်က္လံုး၏ အျမင္ ဧရိယာအတြင္း ျဖဴေဖြးဆြတ္ေသာ အုတ္နံရံ ျဖဴျဖဴကိုသာ ျမင္ရသည္။ အို .. သူမ ေဆးရံုေရာက္ေနသလား။ ေလာကတစ္ခုလံုး သူမတစ္ဦးတည္း ရွိသကဲ့သို႕ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
သူမ၏ ၀မ္းဗိုက္ေအာက္ပိုင္းဆီမွ အဆမတန္ နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာကို စူးစူးရဲရဲ ခႊန္ျမစြာ ခံစားလိုက္ရေလသည္။ စုတ္သပ္ညည္းညဴေတာ့မလို ျဖစ္သြားျပီးမွ သူမ အံကို ၾကိတ္ထားလိုက္သည္။ ျဖန္႕ထားေသာ လက္ဖ၀ါးမ်ားကို တင္းတင္းဆုပ္ပစ္လိုက္ေသာအခါ ဘယ္ဘက္လက္ လက္ဖ်ံအေပၚပိုင္းဆီမွ ဆစ္ခနဲ နာက်င္သြား၏။ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္မွပင္ သူမလက္တြင္ ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ အပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခု သြင္းထားေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ တိုင္မွာခ်ိတ္ထားေသာ ေသြးပုလင္း၊ တစက္ခ်င္းေႏွးေကြးစြာ က်ဆင္းေနေသာ ေသြးရည္မ်ား ..။
တစ္ေနရာမွ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္သြားသည္။
"ေဟာ .. ယူ႕မိန္းမေလး ႏိုးေနျပီ"
ဤအသံမွာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အသံမဟုတ္ပါ။ အသံလာရာသို႕ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမ၏ ဆရာ၀န္ႏွင့္အတူ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမအျမင္ေတြ႔ခ်င္ဆံုးေသာ လင္ေယာက်္ားအား ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ သြက္လက္ေသာ ဆရာ၀န္၏ ေနာက္ဘက္မွ သူသည္ ေမ့ေလ်ာ့စြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသကဲ့သို႕ တြန္႕တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ ေလွ်ာက္လာေန၏။
သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို နင့္နင့္သီးသီး ဆံုးရံႈးျပီးခါစ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္း သပ္ရပ္ေသာ သူ႕ဆံပင္သည္ မေသမသပ္ ပြေယာင္းလ်က္ရွိသည္။ ပါးလွစ္၍ စု၀န္းေသာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕သည္ ေလစိမ္းတိုက္ခံထားရသလို ေျခာက္ေသြ႔၍ အေရခြံကြာေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ သူမ၏ ညာဘက္ေဘးတြင္ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ ငံု႕ၾကည့္သည္။
"မိုးမိုး ေနေကာင္းလားေဟ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
သူမအသံတြင္ အားနည္းမႈ၊ မခ်ိတင္ကဲ ၀မ္းနည္းမႈမ်ား စိုးစဥ္းမွ် မပါေစရ။
"ကံေကာင္းလို႕ မိုးမိုးေရ၊ ကိုယ္ေဆးခန္းကို သယ္လာေတာ့ မိုးမိုးရဲ႔ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဟာ သုည ျဖစ္ခါနီးေနျပီ"
သူမသည္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ သုညျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ျဖစ္ျဖစ္ ဂရုစိုက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
"ကဲ ကိုယ္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္၊ လိုတာရွိရင္ အျပင္ခန္းက ဆရာမေလးဆီေျပာ၊ ဟုတ္လား။ ယူ႕မိန္းမ မေသႏိုင္ေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရစ္၊ ဟုတ္လား"
သူသည္ ဆရာ၀န္မၾကီးကို လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ပါ။ သူစိတ္၀င္စားေနသည္မွာ သူမမ်က္ႏွာျဖစ္၏။
သူမသည္ ရုတ္ျခည္းရစ္၀ဲ လွ်ံတက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ရွက္ရြံ႔စိတ္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ခတ္သိမ္း ဖယ္ပစ္လိုက္၏။ သူ အကဲခတ္ေနေၾကာင္း ေသခ်ာသည္။ သူမ တိတ္ဆိတ္စြာ အေနရခက္လ်က္ သူမကိုယ္ေပၚမွ သကၠလပ္ေစာင္ကို မွတ္မိဖို႕ ၾကိဳးစားေနသလို စူးစိုက္ထားလိုက္သည္။ ၾကည့္ပါဦး၊ အစိမ္းေရာင္ေစာင္ၾကီး၊ က်က္သေရမရွိလုိက္တာ။ သို႕ေသာ္ သူမ အလြန္အမင္း စိတ္ထိခိုက္ေနေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ညာ၍ မရပါ။
ေသြးသြင္းထားေသာ လက္ဖ်ံတြင္ ယင္ေကာင္ကေလး လာနားသည္ကို သူမ၏ ညာဘက္လက္ျဖင့္ ဖယ္ပစ္ရန္ အားယူလိုက္သည္။
ဘုရားေရ .. သူမ၏ ညာဘက္လက္တြင္လည္း ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ပါလား။ အေရာင္မဲ့ေသာ အရည္မ်ားသည္ ပိုက္တစ္ေလွ်ာက္ ေႏွးေကြးစြာ က်လ်က္ရွိ၏။
"ကိုယ္၀န္ပ်က္က်သြားတယ္"
ၾကားလိုက္ရသည့္ အသံသည္ တစ္ခါမွ် မရင္းႏွီးဖူးေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အသံျဖစ္ေန၏။ သူ႕အသံထဲတြင္ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ မယံုၾကည္ႏိုင္မႈပါ တြဲဖက္ေနေၾကာင္း ခံစားလိုက္ရသည္။
"ဟုတ္လား"
သူမသည့္ထက္ ၀မ္းနည္းဖို႕ ေကာင္းသည္ဟု သူထင္ေပလိမ့္မည္။ စူးစိုက္ေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား လက္ခနဲ အေရာင္စြတ္စိုသြားျပီး တစ္ဖန္ျပန္မွိန္ေဖ်ာ့သြားေလသည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တင္းေစ့ထားပံုမွာ ဘယ္ေတာ့မွ် အာဃာတ မေျပႏိုင္မည့္ အေနအထားမ်ိဳးဟု ထင္ရသည္။
"သားေလးလား"
တိုးတိတ္အားေပ်ာ့ေသာ သူမေမးခြန္းေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ အမွတ္မထင္ နာနာက်င္က်င္ အရိုက္ခံလိုက္ရသလို တုန္ခါသြားသည္။ သူမကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလို နားမလည္ႏိုင္သလို သတိလက္လြတ္ စူးစမ္းၾကည့္ေနျပီးမွ 'သား..' ဟု အံၾကိတ္ပစ္လိုက္ရင္း ေျဖေလသည္။
ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲလား။ သူ အင္မတန္ လိုခ်င္သည့္ သားကေလးေပါ့၊ ေနာက္ျပီး သူ႕ရုပ္ရည္ႏွင့္လည္း တူေနလိမ့္မည္ဟု သူမေလာင္းရဲသည္။ ဆံပင္ကလည္း သူ႕လို လိႈင္းတြန္႕ဖြာေနလိမ့္မည္။ သူ႕ကိုယ္ပြားကေလး။
"သားေလးကို ၾကည့္ခ်င္ေသးလား"
မထင္မွတ္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူမ တုန္လႈပ္သြား၏။ သူက သူမကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ျပီးမွ မ်က္စိလႊဲလ်က္ 'ၾကည့္စရာေတာ့ မရွိဘူး'ဟု သူ႕ဘာသာသူ ေရရြတ္ေနသလို သတိလက္လြတ္ ေျပာ၏။
ဟင့္အင္း .. မေျပာပါနဲ႕။
"မင္း သိလားဟင္၊ နာက်င္မႈကို သူ.. သိတယ္"
"အို.."
နာက်င္မႈ၊ က်ဥ္ခနဲ စူးရွတဲ့ ေအာင့္သြားေသာ ရင္ညြန္႕ဆီက ေ၀ဒနာသည္ တစ္သက္လံုး မေျပေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့သလိုပင္ ျဖစ္၏။ သူမ ေမ့ထားခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို သူအစေဖာ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ ငိုခ်င္ျပင္းျပစြာ မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ပစ္လိုက္မိ၏။
"သားရယ္"
သူမသည္ ေထာင့္စံုေအာင္ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။
'လံုး၀ အဓိပၸါယ္မရွိတာ' သူသည္ အမွတ္တမဲ့ ပြင့္အန္ထြက္လာေသာ ယူက်ံဳးမရစိတ္ျဖင့္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္ေလသည္။
"ဒီအတြက္ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ျပတ္စဲလိုက္ၾကမလား"
စကားသံသည္ သိပ္အားစိုက္ဖို႕မလိုဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ထြက္သြားသည္။ သူႏွင့္ ကြာရွင္းျပီးလွ်င္ သူမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳရဦးမည္။ အနည္းဆံုး သားကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေမြးဖြားရဦးမည္။
"ျပတ္စဲဖို႕မလိုပါဘူး၊ မင္းကို ငါလိုခ်င္လို႕ ယူထားတာ၊ မင္းဟာ ေသတဲ့အထိ ငါ့မိန္းမပဲ ျဖစ္ေနရမယ္ နားလည္ရဲ႔လား"
သူ႕အသံမွာ ၾကမ္းရွေန၏။
သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်စ္ဟူေသာ အင္အားတစ္ရပ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူက သူမထံမွ သားသမီးမ်ားစြာ ရေအာင္ယူဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္ရွိသည္။ ရွင္ ကၽြန္မဆီက ဘာကေလးမွ မရေစရဘူး။ သူမ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပါ။ ဤလွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေပါက္ၾကားေစရ။
"သားရဲ႔ ကိုယ္၀န္ကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ မေပးႏို္င္ခဲ့တဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ ေမာင္"
ယံုၾကည္မႈတစ္ခုအတြက္ ေမာင္ ဟု ေခၚလိုက္၇ေသာ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ား ခါးသက္လ်က္ရွိ၏။ ႏွလံုးနာသလို ျဖစ္သြားသည္။ ဤနာမည္သည္ သူမအတြက္ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္အတိ ျဖစ္၏။
"ဒါထက္ ၀မ္းနည္းစရာတစ္ခု က်န္ေသးတယ္"
သူမမ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမကို စူးစူးရွရွ ၾကည့္ေနေသာ၊ ေအးစက္၍ အေငြ႔ပ်ံေနေသာ မ်က္လံုးတို႕ကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။
"မင္းရဲ႔ သားအိမ္ ထုတ္ပစ္လိုက္ရတယ္ တဲ့"
"ဘာ"
ခက္ထန္တုန္လႈပ္ေသာ သူမအသံတြင္ ခါးသီးမႈအျပည့္အ၀ ပါ၀င္သြား၏။
မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူသည္ သူမထံသို႕ ကိုင္းညြတ္လ်က္ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနေသာ သူမကို တိုးတိတ္စြာ စကားေျပာေလသည္။ တ၀ုန္း၀ုန္း ဆူညံေနေသာ ေလတိုးသံႏွင့္ နားအစံုမွာ အာရံုျပန္႕က်ဲလ်က္ရွိသည္။
"သားအိမ္.. ခ်ဳပ္လို႕မရေအာင္ .. ေသြးလြန္ .. ထိခိုက္မႈ.. ေသြးလြန္ .. ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက .. အသက္ကို ရေအာင္ လုလိုက္ရတဲ့အတြက္ .."
"ဘုရား.. ဘုရား"
"စိတ္မဆင္းရဲပါနဲ႕၊ ကေလးမရႏိုင္ေတာ့တာကလြဲရင္ အားလံုး ပံုမွန္"
"မဟုတ္ဘူး"
အသံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ပစ္လိုက္ေသာ္လည္း သူမ မမွတ္မိေသာ အက္ကြဲကြဲ သူမအသံသည္ အေ၀းၾကီးမွ လာသလို သဲ့သဲ့ေလးသာ ျဖစ္သည္။
သူမ မယံုပါ။ အိပ္မက္ မက္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ အိပ္ေဆးေၾကာင့္ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ေမေနႏိုင္ဘူးလား။ သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား၏ အရိပ္အေငြ႔ထဲတြင္ ဤအျဖစ္အပ်က္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္သြားေၾကာင္း ရိပ္မိ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ေလတြင္ လြင့္ေမ်ာသြားသလို ထင္မိသည္။
အဓိပၸါယ္မရွိတာ၊ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညင္း ထလ်က္ ထိတ္လန္႕ျခင္းၾကီးစြာ ယူက်ံဳးမရ ခံစားရသည္။ မယံုဘူး၊ သို႕ေသာ္ အမွန္တရားသည္ သူမကိုယ္ေပၚမွာ အုတ္နံရံျဖဴျဖဴေပၚမွာ၊ ေစ့လာေသာ တံခါးခ်ပ္ေပၚမွာ၊ တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေသြးပုလင္းထဲမွာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျပိဳကြဲပ်က္စီးသြားေသာ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ..။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ တြက္လိုက္ေသာ ပုစၦာသည္လည္း ျပင္၍မရေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ မွားယြင္းေနပါပေကာလား။
ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
လက္ဖ်ံႏွစ္ဘက္မွ နာက်င္မႈ၊ ခါးေအာက္ပိုင္းမွ နာက်င္မႈ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နာက်င္မႈတို႔ကို ေက်ာ္လြန္လ်က္ စူးစူးနစ္နစ္ နာက်င္လာသည္မွာ ႏွလံုးဆီမွ ျဖစ္သည္။ သူမ အသက္ရွဴ ရပ္သြားမတတ္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြား၏။
ရုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္မိမွန္းမသိခင္ ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုလ်က္ အိပ္ရာမွ ရုန္းကန္ထလိုက္မိေတာ့သည္။
"မိုး"
အားမာန္ပါေသာ သူ႕အသံႏွင့္အတူ သူမကို ညင္သာစြာ (သို႕မဟုတ္) ခိုင္ျမဲစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ဖိတြန္းလ်က္ အိပ္ရာေပၚမွာပင္ ျငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနေစသည္။ သူမ ၀မ္းပန္းတနည္း ငိုသည္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရပ္ၾကည့္ေန၏။
"ဒါ .. ဒါ ညာေျပာတာမဟုတ္လားဟင္"
သူ႕မ်က္လံုးမွ အေျဖမွန္ ျမင္ေနလ်က္က ေမးမိျပန္သည္။ သူသည္ ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ခါယမ္း၍ (သူမ၀မ္းဗိုက္ဆီသို႕) ေငးေမာေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမွာ ေစာေစာက ျမင္ခဲ့ရေသာ အာဃာတမ်ား၊ ခက္ထန္မႈမ်ား လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ သိမ္ေမြ႔ေသာ ေၾကကြဲမႈ သက္သက္ကိုသာ ျမင္ရသည္။
"ကၽြန္မ မ်က္ရည္ကို ျမင္ခ်င္ရံုသက္သက္နဲ႕ လိမ္ေျပာတာလို႕ ေျပာလိုက္စမ္းပါ ေမာင္ရယ္"
'ေမာင္' ဟု သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ ခ်ိဳျမစြာ အားကိုးစြာ ေခၚလိုက္မိမွန္း သူမ သတိမထားလိုက္မိေပ။ သူမကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ ရွိခဲ့ဖူးေသာ အင္အားမ်ား ရုတ္တ၇က္ ဆံုးရံႈးေဖ်ာ့ႏြမ္းကာ ေမာဟိုက္ပူေလာင္ေန၏။ သူသည္ သူမမ်က္ႏွာဆီသို႕ ငံု႔ကိုင္း၍ သူမနဖူးကို အညင္သာဆံုး နမ္းေလသည္။ နဖူးေပၚမွ စိုစြတ္သြားေသာ မ်က္ရည္စက္၏ အေတြ႔ကို မယံုၾကည္ႏို္င္စြာ သူမ ခံစားသိရွိလိုက္၏။
သူမ ဘယ္လို အသက္ရွင္ ရပ္တည္ရပါ့မလဲ။
သူမ ဘယ္လို ေသဆံုးသြားပါ့မလဲ။
ဘုရားသခင္သည္ သူမထင္ထားသည္ထက္ ေစာစီးစြာပင္ သူမကို အျပစ္ဒဏ္ခတ္လိုက္ျပီ။
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
