ည၏ရင္ခုန္သံ

ကၽြန္မသည္ေတာရြာေလးတစ္ၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရွိဦးေလထံသို႔အလည္လာခဲ႔ေလသည္။ ရန္ကုန္မွာေဆြမ်ိဳးဆိုလို႔ ဒီဦးေလးပဲရွိတာေလ။ ဦးေလးကလည္းသေဘာလည္းေကာင္းတယ္၊ သူ႕မွာသားသမီးလည္း မရွိဆိုေတာ့ကၽြန္မကိုသမီးအရင္းလိုပဲ ခ်စ္ရွာတယ္ေလ။ သူ႕အိမ္မွာလည္း ေဆြမ်ိဳးအရင္းအခ်ာဆိုလို႔ ကၽြန္မအျပင္သူ႔အေဒၚတစ္ေယာက္ပဲရွိတာ။ က်န္တာက ဟင္းခ်က္တဲ့အေဒၚႀကီး နဲ႔ ကားေမာင္းသမားဦးေလးႀကီး ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဦးေလးအမ်ိဳးသမီးကလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေဆာင္းဦးပိုင္းေလာက္မွာ
ဆံုးသြားရွာေတာ့ ဦးေလးခမ်ာတစ္ကိုယ္တည္းအထီးက်န္ၿပီး တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး သူ႔စီးပြားေရးကိုပဲ　အာရံုစိုက္ၿပီးေဇာက္ခ်လုပ္ခဲ့တယ္။ ဦးေလးရံုးသြားရင္ အေဒၚ(ကၽြန္မရဲ႕အဖြား) နဲ႔အေဖာ္ျပဳၿပီးက်န္ရစ္ခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္မအတြက္လည္း ဘယ္သူမွသိပ္အ၀င္အထြက္မရွိတဲ့ အခန္းေလးတစ္ခန္းမွာ ေနထိုင္ေစတယ္။ အဲဒီအခန္းေလးကလည္း ေန႔လည္ေန႔ခင္းဆို　ေတာ္ေတာ္၀င္ေလထြက္ေကာင္းတယ္ေလ။ ေန႔လည္ဘက္ဆိုစာအုပ္ေလးဘက္ရင္း စိတ္ကူးရင္လို႔ေကာင္းမယ့္　ေနရာေလးလိုျဖစ္ေနတာေပါ႔။

ဒါေပမယ့္အဲဒီအခန္းေလးဟာ ေန႔ဘက္စိတ္ကူးးယာဥ္ကမာၻေလးျဖစ္ေပမယ့္ ညဘက္ဆိုရင္ခုန္ဖြယ္ ကမာၻေလးျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကၽြန္မအိပ္ယာရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းအကြာမွာ　အံဆြဲပါစာအုပ္တင္စားပြဲေလးတစ္လံုး ထားထားတယ္။ တစ္ေရးႏိုးအသံဗလံၾကားလို႔　နားစြင့္မိတိုင္း စားပြဲေလးရဲ႕တစ္ေနရာကိုေခါက္ေနတဲ့အသံ ညတိုင္းၾကားရတယ္။ အစကေတာ့ အိမ္ေျမာင္တုိ႔ ပိုးေကာင္တို႔ပဲေနမွာပဲဆိုၿပီး　အမွတ္မထားပဲေနမိခဲ့တယ္။

ေန႔အေတာ္ၾကာလာတာနဲ႔အဲဒီအသံဟာပိုပိုအရွိန္ျပင္းလာတယ္။ အိပ္မရတဲ့ညေတြလည္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ လာေတာ့ အဖြားကိုေျပာေတာ့လည္း “သမီးရယ္ ဒီအခန္းေလးက　အေတာ္သန္႔ရွင္းပါတယ္၊ ေလ၀င္ေလထြက္လည္း ေကာင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမအိပ္ဖူးဘူး။ ဒီအခန္းကိုစာၾကည့္တိုက္အေနနဲ႔ အလွထားတဲ့အခန္းသမီးရဲ႕။ တျခားဘာအေႏွာက္အယွက္မွမရွိပါဘူး၊ ၾကြက္ တို႔ ပိုးဟက္ လိုအေကာင္ေတြ　ေသာင္းက်န္းတာေနမွာပါ” လို႔ေျပာၿပီး စိတ္ေဖ်သိမ့္ေပးၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ခိုင္းတယ္။

ညတိုင္းဟာမူမမွန္ေတာ့ပဲ တစ္ေယာက္တည္းစိတ္ေခ်ာက္ခ်ားလာတယ္။ ရြာျပန္ခ်င္္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာေတာ့တယ္။ ေနတာလည္းသိပ္မၾကာေသးလွေတာ့ ဦးေလးကဘာေၾကာင့္ျပန္ခ်င္တာလည္းေမးရင္ အျဖစ္မွန္ေျပာျပန္ရင္လည္း ဦးေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမယ္၊ အဖြားရဲ႕သင္ခန္းစာကိုလည္း ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ရ အံုးမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲမျပန္ဘဲ ဇြတ္မွိတ္အိပ္ခဲ့တယ္။

ညအိပ္မရတဲ့ရက္ေတြမ်ားလာေတာ့ တစ္ရက္ ညေနစာထမင္းစားၿပီး၆:၃၀ ေလာက္မွိန္းခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိဘူး၊ တစ္ေရးႏိုးေတာ့ ညဥ့္သန္းေခါင္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ရုတ္တရက္သတိရၿပီး စားပြဲခံုကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္၃၀အရြယ္ မ်က္ႏွာစိမး္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ စားပြဲနားမွာေနၿပီး ကၽြန္မကိုရပ္ၾကည့္ေနတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။

အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာကၽြန္မအနားကို တၿဖည္းၿဖည္းနီးကပ္လာၿပီး တစ္ခုခုလုပ္မယ္　ျပင္တယ္။ ကၽြန္မကလည္း ဘာအၿငိဳးရွိလို႔ဒုကေပးခ်င္ရတာလဲလို႔ေမးေတာ့ ဒုကၡေပးခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔ကိုတစ္ခုကူညီပါတဲ့။ ဘာကိုကူညီရမွာလည္းေမးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ တစ္လံုးတစ္ေလမွမေျပာမိေစဖို႔မွာတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရွင္သာေနာက္ထပ္မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ မေၿပာေတာ့ဘူးလို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။

“ကၽြန္မဟာဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးပါ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ေဆာင္းရာသီႏွစ္ဦးပိုင္းက ခရီးကအျပန္ကားတိုက္မိလို႔ ဆံုးသြားတာပါ။ ဒီစားပြဲအံဆြဲထဲမွာ စာတစ္ေစာင္ရွိတယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္မလက္မထက္ခင္ အခ်စ္ဦးေပးထားတဲ့စာပါ။ မျပစ္ရက္လို႔သိမ္းထားတာ ကၽြန္မေသသြား တဲ့အထိပါပဲ။ အဲဒီစာအတြက္အခုစိ္တ္မေအးျဖစ္ေနရပါတယ္။ ဒီအခန္းမွာ မသိေအာင္၀ွက္ထားခဲ့တာ၊ ဒီစာအတြက္နဲ႔ပဲဒီကမခြာႏိုင္ၿဖစ္ေနရပါၿပီ၊ အဲဒီစာကို ကၽြန္မေရွ႕တင္ မီးရႈိ႕ေပးပါ၊ ၿပီးရင္ဒီအိမ္ကေနအၿပီးအပိုင္ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္ “ လို႔ေတာင္းပန္တယ္။

အဲဒါနဲ႔အံဆြဲကုိဖြင့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဓာတ္ပံုကပ္ထားတဲ့ ဒိုင္ယာယီ　စာအုပ္ေတြ႔တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကိုလွန္ေလွာလိုက္ေတာ့ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလး　တစ္အိတ္ေတြ႔တယ္။ ဒီစာလားလို႔ေမးေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ သူ႔ေရွ႕တင္ပ ဲ မီးရႈိ႕ေပးလိုက္တယ္။ မီးရႈိ႕ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔　　ေျပာၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ညဆိုလည္းဘာအသံဗလံမွ မၾကားရေတာ့ပဲ ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ (Lilly ကိုးတန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာမွာ ဝတၳဳနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးသင္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ဆရာမက သင္ခန္းစာနဲ႔ကိုက္ညီေအာင္ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ကိုဝတၳဳတစ္ပုဒ္ဆီ　ေရးခိုင္းတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကလည္း အစပိုင္းအဆင္မေျပျဖစ္ၿပီးမွ ေနာက္ပိုင္းေျပလည္သြားမယ့္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ရေအာင္ဖတ္ၿပီိး အဲဒီဝတၳဳကိုေရးၿပီးတင္လိုက္တယ္။ အဲဒီဝတၳဳကို ဝိုင္းထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြအျပင္ ေက်ာင္းကသူ႔အတန္းထဲက　တပည့္ေတြ　　အားလံုးကိုလည္း ဖတ္ျပတယ္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းက အေပၚက ဇာတ္လမ္းလိုမ်ိဴးေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဇာတ္လမ္းျပန္ေရးၿပီးတင္ထားတာ။ အဲဒီဇာတ္လမ္းကို　သေဘာတရားပဲ　မွတ္မိတယ္။ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ သူတို႔အျပဳအမူေတြလလံုးဝေမ့သြားၿပီ။ ဆရာမက သူ႔အတန္းထဲမွာဖတ္ျပတုန္း အေဒၚ ၾကားသြားတယ္။ အေဒၚကလည္းဆရာမပဲေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ျပန္ေျပာျပတာေပါ့။ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းလဲၿပီးေရာ သူတို႔ေတြအကုန္အသည္းယားၿပီးသက္ျပင္းေတြခ်ကုန္တယ္ေလ။ သူတို႔က သရဲဆိုၿပီးစိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ ေနတာေလ။ ၿပီးေတာ့ဘာမွရင္မခုန္ရေတာ့လို႔ ဟင္းဆိုၿပီးသက္ျပင္းခ် ကုန္တာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဘယ္သူတင္လဲမသိလို႔ေနာ္။ သိမ်ားသိရင္အခန္းေရွ႔လာၿပီး ခဲနဲ႔လာေပါက္ရင္ဒုကၡ :P

စာလာဖတ္တဲ့သူေတြလည္း ေျပာကာမွခဲနဲ႔ေပါက္ဖို႔သတိရၿပီမလား။ ေပါက္ခ်င္လဲေပါက္ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္ monitor ပဲကြဲမွာ။ ေပါက္သာေပါက္ အားေပးတယ္။)