ည၏ရင္ခုန္သံ

ကၽြန္မသည္ေတာရြာေလးတစ္ၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရွိဦးေလထံသို႔အလည္လာခဲ႔ေလသည္။ ရန္ကုန္မွာေဆြမ်ိဳးဆိုလို႔ ဒီဦးေလးပဲရွိတာေလ။ ဦးေလးကလည္းသေဘာလည္းေကာင္းတယ္၊ သူ႕မွာသားသမီးလည္း မရွိဆိုေတာ့ကၽြန္မကိုသမီးအရင္းလိုပဲ ခ်စ္ရွာတယ္ေလ။ သူ႕အိမ္မွာလည္း ေဆြမ်ိဳးအရင္းအခ်ာဆိုလို႔ ကၽြန္မအျပင္သူ႔အေဒၚတစ္ေယာက္ပဲရွိတာ။ က်န္တာက ဟင္းခ်က္တဲ့အေဒၚႀကီး နဲ႔ ကားေမာင္းသမားဦးေလးႀကီး ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဦးေလးအမ်ိဳးသမီးကလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေဆာင္းဦးပိုင္းေလာက္မွာ
ဆံုးသြားရွာေတာ့ ဦးေလးခမ်ာတစ္ကိုယ္တည္းအထီးက်န္ၿပီး တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး သူ႔စီးပြားေရးကိုပဲ　အာရံုစိုက္ၿပီးေဇာက္ခ်လုပ္ခဲ့တယ္။ ဦးေလးရံုးသြားရင္ အေဒၚ(ကၽြန္မရဲ႕အဖြား) နဲ႔အေဖာ္ျပဳၿပီးက်န္ရစ္ခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္မအတြက္လည္း ဘယ္သူမွသိပ္အ၀င္အထြက္မရွိတဲ့ အခန္းေလးတစ္ခန္းမွာ ေနထိုင္ေစတယ္။ အဲဒီအခန္းေလးကလည္း ေန႔လည္ေန႔ခင္းဆို　ေတာ္ေတာ္၀င္ေလထြက္ေကာင္းတယ္ေလ။ ေန႔လည္ဘက္ဆိုစာအုပ္ေလးဘက္ရင္း စိတ္ကူးရင္လို႔ေကာင္းမယ့္　ေနရာေလးလိုျဖစ္ေနတာေပါ႔။

ဒါေပမယ့္အဲဒီအခန္းေလးဟာ ေန႔ဘက္စိတ္ကူးးယာဥ္ကမာၻေလးျဖစ္ေပမယ့္ ညဘက္ဆိုရင္ခုန္ဖြယ္ ကမာၻေလးျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကၽြန္မအိပ္ယာရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းအကြာမွာ　အံဆြဲပါစာအုပ္တင္စားပြဲေလးတစ္လံုး ထားထားတယ္။ တစ္ေရးႏိုးအသံဗလံၾကားလို႔　နားစြင့္မိတိုင္း စားပြဲေလးရဲ႕တစ္ေနရာကိုေခါက္ေနတဲ့အသံ ညတိုင္းၾကားရတယ္။ အစကေတာ့ အိမ္ေျမာင္တုိ႔ ပိုးေကာင္တို႔ပဲေနမွာပဲဆိုၿပီး　အမွတ္မထားပဲေနမိခဲ့တယ္။

ေန႔အေတာ္ၾကာလာတာနဲ႔အဲဒီအသံဟာပိုပိုအရွိန္ျပင္းလာတယ္။ အိပ္မရတဲ့ညေတြလည္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ လာေတာ့ အဖြားကိုေျပာေတာ့လည္း “သမီးရယ္ ဒီအခန္းေလးက　အေတာ္သန္႔ရွင္းပါတယ္၊ ေလ၀င္ေလထြက္လည္း ေကာင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမအိပ္ဖူးဘူး။ ဒီအခန္းကိုစာၾကည့္တိုက္အေနနဲ႔ အလွထားတဲ့အခန္းသမီးရဲ႕။ တျခားဘာအေႏွာက္အယွက္မွမရွိပါဘူး၊ ၾကြက္ တို႔ ပိုးဟက္ လိုအေကာင္ေတြ　ေသာင္းက်န္းတာေနမွာပါ” လို႔ေျပာၿပီး စိတ္ေဖ်သိမ့္ေပးၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ခိုင္းတယ္။

ညတိုင္းဟာမူမမွန္ေတာ့ပဲ တစ္ေယာက္တည္းစိတ္ေခ်ာက္ခ်ားလာတယ္။ ရြာျပန္ခ်င္္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာေတာ့တယ္။ ေနတာလည္းသိပ္မၾကာေသးလွေတာ့ ဦးေလးကဘာေၾကာင့္ျပန္ခ်င္တာလည္းေမးရင္ အျဖစ္မွန္ေျပာျပန္ရင္လည္း ဦးေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမယ္၊ အဖြားရဲ႕သင္ခန္းစာကိုလည္း ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ရ အံုးမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲမျပန္ဘဲ ဇြတ္မွိတ္အိပ္ခဲ့တယ္။

ညအိပ္မရတဲ့ရက္ေတြမ်ားလာေတာ့ တစ္ရက္ ညေနစာထမင္းစားၿပီး၆:၃၀ ေလာက္မွိန္းခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိဘူး၊ တစ္ေရးႏိုးေတာ့ ညဥ့္သန္းေခါင္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ရုတ္တရက္သတိရၿပီး စားပြဲခံုကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္၃၀အရြယ္ မ်က္ႏွာစိမး္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ စားပြဲနားမွာေနၿပီး ကၽြန္မကိုရပ္ၾကည့္ေနတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။

အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာကၽြန္မအနားကို တၿဖည္းၿဖည္းနီးကပ္လာၿပီး တစ္ခုခုလုပ္မယ္　ျပင္တယ္။ ကၽြန္မကလည္း ဘာအၿငိဳးရွိလို႔ဒုကေပးခ်င္ရတာလဲလို႔ေမးေတာ့ ဒုကၡေပးခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔ကိုတစ္ခုကူညီပါတဲ့။ ဘာကိုကူညီရမွာလည္းေမးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ တစ္လံုးတစ္ေလမွမေျပာမိေစဖို႔မွာတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရွင္သာေနာက္ထပ္မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ မေၿပာေတာ့ဘူးလို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။

“ကၽြန္မဟာဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးပါ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ေဆာင္းရာသီႏွစ္ဦးပိုင္းက ခရီးကအျပန္ကားတိုက္မိလို႔ ဆံုးသြားတာပါ။ ဒီစားပြဲအံဆြဲထဲမွာ စာတစ္ေစာင္ရွိတယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္မလက္မထက္ခင္ အခ်စ္ဦးေပးထားတဲ့စာပါ။ မျပစ္ရက္လို႔သိမ္းထားတာ ကၽြန္မေသသြား တဲ့အထိပါပဲ။ အဲဒီစာအတြက္အခုစိ္တ္မေအးျဖစ္ေနရပါတယ္။ ဒီအခန္းမွာ မသိေအာင္၀ွက္ထားခဲ့တာ၊ ဒီစာအတြက္နဲ႔ပဲဒီကမခြာႏိုင္ၿဖစ္ေနရပါၿပီ၊ အဲဒီစာကို ကၽြန္မေရွ႕တင္ မီးရႈိ႕ေပးပါ၊ ၿပီးရင္ဒီအိမ္ကေနအၿပီးအပိုင္ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္ “ လို႔ေတာင္းပန္တယ္။

အဲဒါနဲ႔အံဆြဲကုိဖြင့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဓာတ္ပံုကပ္ထားတဲ့ ဒိုင္ယာယီ　စာအုပ္ေတြ႔တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကိုလွန္ေလွာလိုက္ေတာ့ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလး　တစ္အိတ္ေတြ႔တယ္။ ဒီစာလားလို႔ေမးေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ သူ႔ေရွ႕တင္ပ ဲ မီးရႈိ႕ေပးလိုက္တယ္။ မီးရႈိ႕ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔　　ေျပာၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ညဆိုလည္းဘာအသံဗလံမွ မၾကားရေတာ့ပဲ ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ (Lilly ကိုးတန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာမွာ ဝတၳဳနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးသင္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ဆရာမက သင္ခန္းစာနဲ႔ကိုက္ညီေအာင္ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ကိုဝတၳဳတစ္ပုဒ္ဆီ　ေရးခိုင္းတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကလည္း အစပိုင္းအဆင္မေျပျဖစ္ၿပီးမွ ေနာက္ပိုင္းေျပလည္သြားမယ့္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ရေအာင္ဖတ္ၿပီိး အဲဒီဝတၳဳကိုေရးၿပီးတင္လိုက္တယ္။ အဲဒီဝတၳဳကို ဝိုင္းထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြအျပင္ ေက်ာင္းကသူ႔အတန္းထဲက　တပည့္ေတြ　　အားလံုးကိုလည္း ဖတ္ျပတယ္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းက အေပၚက ဇာတ္လမ္းလိုမ်ိဴးေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဇာတ္လမ္းျပန္ေရးၿပီးတင္ထားတာ။ အဲဒီဇာတ္လမ္းကို　သေဘာတရားပဲ　မွတ္မိတယ္။ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ သူတို႔အျပဳအမူေတြလလံုးဝေမ့သြားၿပီ။ ဆရာမက သူ႔အတန္းထဲမွာဖတ္ျပတုန္း အေဒၚ ၾကားသြားတယ္။ အေဒၚကလည္းဆရာမပဲေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ျပန္ေျပာျပတာေပါ့။ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းလဲၿပီးေရာ သူတို႔ေတြအကုန္အသည္းယားၿပီးသက္ျပင္းေတြခ်ကုန္တယ္ေလ။ သူတို႔က သရဲဆိုၿပီးစိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ ေနတာေလ။ ၿပီးေတာ့ဘာမွရင္မခုန္ရေတာ့လို႔ ဟင္းဆိုၿပီးသက္ျပင္းခ် ကုန္တာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဘယ္သူတင္လဲမသိလို႔ေနာ္။ သိမ်ားသိရင္အခန္းေရွ႔လာၿပီး ခဲနဲ႔လာေပါက္ရင္ဒုကၡ :P

စာလာဖတ္တဲ့သူေတြလည္း ေျပာကာမွခဲနဲ႔ေပါက္ဖို႔သတိရၿပီမလား။ ေပါက္ခ်င္လဲေပါက္ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္ monitor ပဲကြဲမွာ။ ေပါက္သာေပါက္ အားေပးတယ္။)

မွတ္တမ္း

တေန႔က ၁၅ ေယာက္ပါ၀င္တဲ့အဖြဲ႔ေလးတစ္ခု အပန္းေျဖၿမိဳ့တြင္းခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုကို အလည္အပတ္ထြက္ခဲ့ဲ့ၾကပါတယ္။ ခရီးေလးကေတာ့ ေန႔တစ္၀က္ေလာက္ပဲၾကာျမင့္ခဲ့ပါသည္။ တျခားေလ့လာေရးခရီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကစားကြင္းခရီးစဥ္ေလးလို႔ပဲ အမည္ေပးလိုက္ၾကရေအာင္။ အဲဒီအဖြဲ႔ေလးတစ္ဖြဲ႔ဟာ ကစားကြင္းမသြားခင္ နာမည္ႀကီး Hotel တစ္ခုရဲ႕ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ Buffet သြားစားခဲ့ ၾကပါတယ္။ ၁၅ေယာက္ဆိုေတာ့ စားပြဲကလည္းတစ္၀ိုင္းတည္းမွာ စုထိုင္ဖို႔ဘယ္ဆံ့ပါ့မလဲေနာ္။ အဲဒီေတာ့အဖြဲ႔ကို ႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲထိုင္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

စားေရးသူကေတာ့ ၇ ေယာက္ပါ၀င္တဲ့အဖြဲ႔မွာထိုင္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ အမွတ္တရ Buffet ျဖစ္စဥ္ေလးကို ရင္ဖြင့္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ သူတို႔ဆိုင္မွာ Buffet စားမယ္ဆို ၂:၃၀ အထိကိုယ့္ႀကိဳက္သေလာက္ နာရီမျပည့္မခ်င္းမွာစားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမွာတဲ့အတြက္လည္း Bill ပိုမတတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနေရာက္တဲ့အထိစားေသာက္ႏိုင္ၾကပါတယ္ လို႔ မသြားခင္ဖုန္းနဲ႔ ေမးျမန္းၿပီးမွသြားေရာက္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လည္းအခ်ိန္ျပည့္တဲ့အထိသံုးေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီးသူတို႔ဆီမွာ အဖြဲ႔တူတဲ့ စားပြဲႏွစ္ခုကြဲေနရင္လည္း ဟင္းေတြကိုတူညီစြာပဲ ခ်ေပးပါတယ္။ ဥပမာ-စားပြဲနံပါတ္ ၇ ကိုခ်ရင္ ၈ ကိုလည္း တစ္ပံုစံတည္းခ်ေပးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စားပြဲနံပါတ္ ၈က မွာရင္ေတာ့ ၇ ကို မခ်ေပးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကဦးစြာေမးပါတယ္။ စားပြဲႏွစ္ခုက ပူးတြဲမွာလား မပူးတြဲဖူးလားေပါ့။ “ ဟင့္အင္း၊ ပူးတြဲမမွာဘူး၊ သီးသန္႔စီခြဲမွာမယ္” လို႔ ၀ိုင္းထဲမွ ၃၊ ၄ ေယာက္ေလာက္၀ိုင္း၀န္းေျဖခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း သံုးခါေလာက္ေသခ်ာေအာင္ ေမးျမန္းၿပီး စားရြက္ေပၚမွာ မွတ္သားေတာ့မယ့္ပံုစံနဲ႔ အေသအခ်ာ confirm လုပ္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ၀န္ထမ္းက သံုးေယာက္ေလာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

အစားအစားမွတ္တမ္းမ်ားကိုမွာလဲမွာေရာ သူတို႔လာခ်ေပးမယ့္ အစားအစာကိုပဲအရင္သံုးေဆာင္ရမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ အရင္တုန္းက Hotel မေျပာေလႏွင့္ ရိုးရိုး ဆိုင္ေတြမွာသြားစားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ကိုယ့္စားမည့္ဟာပဲမွာၾကားခြင့္ရွိပါတယ္။ အဲဒီေၾကာင့္ ဘာလို႔ကိုယ္ၾကိဳက္တာ မွာခြင့္မရွိလဲဟု ေမးၾကည့္တဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕မန္ေနဂ်ာကိုယ္တိုင္လာေရာက္ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ “က်ြန္ေတာ္တုိ႔စားေသာက္ဆိုင္မွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ ခ်မယ့္အစားအစာေတြ အရင္ကုန္ေအာင္ခ်ၿပီးေနာက္မွ မိမိၾကိဳက္တဲ့အစားအစာကိုမွာယူႏိုင္ၾကပါတယ္၊ က်ြန္ေတာ္တုိ႔အေကာင္းဆံုးစီမံၿပီး ခ်ေပးပါ့မယ္၊ မစားမယ့္အသားကိုလည္းႀကိဳေျပာထားလို႔ရပါတယ္၊ အဲဒါကလြဲၿပီး က်န္တဲ့စာရင္းေတြကုန္ေအာင္ခ်ၿပီးတဲ့အထိေစာင့္ဆိုင္း ရပါမယ္” လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီဘက္ ၇ ေယာက္အဖြဲ႔က “အမဲသားမစားဘူး” လို႔တစ္ျပိဳင္တည္းေျဖခဲ့ၾကပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာလည္း အေသအခ်ာမွတ္ၿပီး “ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းပါၿပီ” ဆိုၿပီးျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔အားလံုးမွာခ်င္တဲ့ဟာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္မွတ္ထားၿပီး ေနာက္မွမွာယူဖို႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သူတို႔ခ်လာေပးသမွ်ကုန္ေအာင္စားရင္း ေစာင့္စားခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ အစားအစားေတြစံုလင္ေအာင္ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပထမအေခါက္ (First Round) ခ်ေပးၿပီးေနာက္မွာ ထပ္မစားႏုိင္ေတာ့လို႔ ခဏအနား(Break Time) ယူရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွာရေတာ့မွာလားမသိဘူးဆိုၿပီးေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ၾကတယ္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ခုနကစားထားတဲ့ ဟင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒုတိယအႀကိမ္ (Second Round) ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ “ခ်ေပးမယ့္ဟင္းေတြကလည္း မၿပီးေသးဘူးလား မသိဘူး၊ ထပ္ေနၿပီ။ ဒီမွာ ဗိုက္တင္းေနၿပီ” ဆိုၿပီးစိတ္မရွည္ျဖစ္လာၾကေတာ့တယ္။

စားေရးသူကိုယ္တိုင္က ၿပီးရင္မွာမယ့္ဟင္းတစ္ပြဲကို နာမည္အလြတ္မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ခြင့္ျပဳရင္မွာမလို႔အဆင္သင့္ျပင္ထားတာေလ။ ဟင္းေတြက ထပ္မမွာပဲတစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲလာလာခ်ေပးေနၾကပါတယ္။ ခ်ေပးတဲ့ဟင္းေတြကလည္း မကုန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ စားလည္းမစားခ်င္ ၾကေတာ့ဘူး။ အားလံုးမစားပါဘူးလို႔ေျပာခဲ့တဲ့ အမဲသားကိုလည္း ပန္းကန္လိုက္ ျပည့္ျပည့္ေမာက္ေမာက္ လာခ်ေပးထားပါတယ္။ ေနာက္မစားခ်င္တဲ့ဟင္းတစ္ပြဲျဖစ္တဲ့ ပုစြန္ကို ေကာ္ျပန္႔ထဲထည့္ၿပီးေၾကာ္ထားတဲ့ “ပုစြန္ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္လည္း” ပထမတစ္ပြဲေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ စားထားၾကတာ ေနာက္တစ္ပြဲလာခ်ေပးထားေသးေလရဲ႕။ ေနာက္ဆံုးမွတရားခံေပၚေတာ့တာ။ သူတို႔က မမွာပဲနဲ႔ ခ်ၿပီးသမွ်ျပန္ျပန္ လာခ်ေနတာဘာေၾကာင့္ပါလဲမွတ္ရင္ ဟိုဖက္၀ိုင္းကမွာေလသမွ်အကုန္ ဒီဖက္၀ိုင္းကိုလည္း တူညီစြာလာခ်ေပးေနတာေလ။

ခုနကမန္ေနဂ်ာႀကီး ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ ၾကြျမန္းၿပီးလာရွင္းတာေလ။ ၿပီးေတာ့ သတိေပးခ်က္ (warning) ေတြနဲ႔ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေလး အျပစ္တင္သြားေလရဲ႕။ “ဒါဒီHotel မို႔လို႔ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒါေလ်ာ့ေပးထားတာ၊ အမွန္ဆိုဒီဟင္းေတြအကုန္ကုန္ေအာင္မစားႏိုင္ရင္ ႏွစ္ဆ(double charges) အေလ်ာ္ေပးရတယ္” တဲ့။ သူေျပာတဲ့အဓိပၸါယ္က ကိုယ္ဟာကိုယ္ေလာဘႀကီးၿပီးမွာၿပီး မစားႏိုင္ပဲဒီအတိုင္း ထားခဲ့ရင္ သူတို႔လည္းေနာက္လူေတြစားဖို႔ျပန္သံုးလို႔မရ၊ ျဖန္းပစ္ရာၾကလို႔ ဒဏ္ေပးတဲ့အေန နဲ႔ (double charges) ေကာက္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါ။ သူေျပာသလို ကိုယ္ဟာကိုယ္မွာၿပီးမစားႏိုင္ရင္ ဒီလိုေျပာခံရတာလက္ခံႏိုင္ပါေသးတယ္။ အခုဟာက အလားကားေနရင္း မၾကည္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အေျခာက္တိုက္ေျပာခံလိုက္ရတယ္ေလ။ “ဒါဆိုရင္ ဟိုဖက္ကမွာတဲ့ဟင္းေတြကို ဒီဘက္၀ိုင္းကို မခ်ဖို႔ရယ္ အမဲသားမခ်ဖို႔ရယ္ ႀကိဳေျပာထားရဲ႕ နဲ႕ဘာလို႔လာခ်လဲ” လို႔၀ိုင္းေျပာေတာ့ “ကဲကဲ၊ မစားဟင္းေတြေျပာ၊ လာသိမ္းလိုက္ဦး” ဆိုၿပီး သူ႔လူေတြကိုမွာတယ္။ အမဲသား နဲ႔ ေကာ္ျပန္႔က လံုး၀ကိုထိမထားေတာ့ ျပန္သိမ္းခိုင္းလိုက္တယ္။ က်န္တာေတြက မကုန္ကုန္ေအာင္စားေနရေတာ့ တ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ က်န္ေသးေတာ့ ျပန္သိမ္းရလဲခက္၊ စားမကုန္ပဲဒီအတိုင္းထားလိုက္တယ္ေလ။ ၿပီးမွ စားခ်င္တဲ့ဟင္းတစ္ပြဲနဲ႔ အသီးအႏွံမွာလိုက္တယ္ေလ။ ဟင္းကေတာ့လံုေလာက္ေအာင္ခ်ေပးပါတယ္။ အသီးအႏွံကိုေတာ့ အနည္းငယ္ပဲခ်ေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ၂း၃၀ ေရာက္ေတာ့အားလံုးကစားကြင္းသြားဖို႔ ျပန္ထြက္ၾကပါတယ္။ ခက္တာကအထြက္မွာ မၾကားခ်င္တဲ့စာကားတစ္ခုထပ္ၾကားလိုက္ရလို႔ေလ။ အဖြဲ႔ထဲက တျခားသူေတြမၾကားလိုက္လို႔ သိေအာင္လိုက္ေျပာရေသးတယ္။ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ က double ခ်က္မေကာက္လိုက္ရလို႔မေက်နပ္ေျပာက်န္ခဲ့တဲ့အသံေလ။

အခုဆိုစကားလံုးအသစ္တိုးလာၿပီေလ။ “double charge” တဲ့။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္လို႔လဲရ တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ စားရင္း အခ်င္းခ်င္းေနာက္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ သူတို႔အခ်ဥ္ထည့္စားဖို႔ ခ်ေပးထားတဲ့ ပန္းကန္္ငယ္ေလးေတြထဲက ငရုတ္သီးထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္ကိုျပၿပီး “ ေဟ့၊ အဲဒီငရုတ္သီးေတြ ကုန္ေအာင္မစားရင္” “double charge” ၊ ဖန္ခြက္ထဲကေသာက္ေရေတြက်န္ခဲ့ရင္လည္း “double charge” ဆိုၿပီးေတာ့ေလ (အလိုရွိသလိုသံုးၾကေပါ့ေနာ္) :P

စာဖတ္တဲ့သူေတြက နံပါတ္ ၈ ၀ိုင္းကသူေတြကစိတ္ႀကီးတယ္၊ ဆိုးတယ္ဆိုၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လည္းခ်ေပါ့ေနာ္။ မေက်နပ္ပဲျပန္ခဲ့ရတာ ေတာ့အမွန္ပဲ။

အဲဒီစားေသာက္ဆိုင္ကအျပန္ ေဆာ့မယ္ဆိုၿပီး “Utopia” ကိုလည္လည္ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စားေရးသူက အဲဒီမွာေတာ့ဘာဆိုဘာမွမေဆာ့ ခဲ့ပါဘူး။ စံုလည္းမစံုဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ “Melody World” ဆိုတဲ့ “Karaoke” ခန္းေလးမွာ သီခ်င္းေလးညည္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဆိုတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ တခါမွမလုပ္ဖူးတဲ့ အသံကုန္သီခ်င္းေအာ္ဆိုခဲ့တာပါ။ အစကေတာ့ ေလးေယာက္ေပါင္းေအာ္ၾကတာ။ ေနာက္ေတာ့ ေျခာက္ေယာက ္ျဖစ္သြားေရာ။ အရင္တုန္းက “Karaoke”ဆိုရင္ေကာင္းေကာင္းဆိုပါတယ္။ အခုဟာက သီခ်င္းဆိုဖို႔ ထြက္လာတာမွ မဟုတ္တာ။ ေဆာ့ၾကဖို႔ေလ။ ေဆာ့စရာဘာမွလည္းမရွိေတာ့ ဆိုတဲ့ဘက္ေရာက္ သြားတာ။

အဲဒီအခန္းရဲ႕အေနာက္ေက်ာဘက္မွာမွန္အၾကည္အလံုပိတ္ထားတဲ့အခန္းငယ္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီအခန္းထဲမွာေယာက်ာ္းေလးေတြစက္ကိုင္ တြယ္ (control) လုပ္တဲ့အခန္းလို႔မွတ္ယူရတယ္။

ပထမေတာ့ေလးေရာက္ အျပတ္ေအာ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး၀င္သြားၾကတယ္။ မဆိုခင္အျပင္မွာ ဆိုမယ့္သီးခ်င္းကို စာရင္းႀကိဳေပးရတယ္ေလ။ အစကတည္းကဆိုဖို႔လာတယ္ဆိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိလို႔ သီးခ်င္းေအးေအးေလးေတြလံုး၀မေရြးပဲ ျမဴးၾကြေနတဲ့သီခ်င္းေတြပဲေပးလိုက္ တယ္ေလ။ ဒါေတာင္မွ မနည္းစဥ္းစားေပးရတယ္၊ သူခ်င္းနာမည္ေတြမမွတ္မိလို႔၊ အကုန္လံုးရတယ့္ဆိုမွ စာရင္းေပးတာေလ။ ဒါမွ ေၾသာ္လို႔ေကာင္းမွာကိုး။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ေျပာဖို႔က်န္ခဲ့တယ္။ ၁၅ ေယာက္ဆိုတာ အကုန္လံုးကမိန္းကေလးေတြပဲေလ။ ေယာက်ာ္းေလးဆိုလို႔ ရွားရွားပါးပါးတစ္ေယာက္ပဲ။ သူက ဆိုဖို႕ လံုး၀လိုက္မလာပါဘူး။

ဒီေလးေယာက္ရဲ႕ပထမဦးဆံုးလက္ေရြးစဥ္ေတးကဘာလို႔မွတ္လဲ။ ေကာ္နီသီခ်င္းေလ။ သိၾကပါတယ္ အကုန္လုံုး။ “ကိုကိုခ်စ္” တဲ့။

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာ္လို႔ေကာင္းမယ့္တီးလံုးျမဴးတဲ့ သီခ်င္းေတြပဲဆိုဆိုခဲ့တာပါ။ အားရပါးရ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေလးေယာက္ေပါင္းေအာ္ၾက တာေလ(ေကာ္နီသီခ်င္းကို)

ဟီး.. ေစာေစာကေျပာပါေကာလား။ ေက်ာဘက္မွာ စက္ေတြကိုင္တြယ္တဲ့အစ္ကိုႀကီးေတြကအေနာက္ကေန မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ၿပီး ရီေနၾကပါေလရဲ႕။ သူတို႔ကိုေစာင္းဆိုတယ္မ်ားေအာက္ေမ့ေနၾကလားမသိဘူး။ ဟင္း………….

ေနာက္လည္းလွည့္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ပတ္ပင္းတိုးတာေလ။ ဆိုရင္းတန္းလန္းနဲ႔ အကုန္လံုးထိုင္ခ်လိုက္ရတယ္။
ဒီတစ္ခါပဲဒီလိုဆိုဖူးတဲ့ဟာ။ ေနာက္ဆိုအရင္လိုပဲေက်ာက္ရုပ္ျပန္ေနေတာ့မွာကို ဒီေန႔ပဲ ေအာ္မယ့္အေဖာ္ရွိတုန္း ေအာ္ဆိုရတာကို သူတို႔ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးမဆံုးေစဘူး ဆိုၿပီးျပန္မတ္တပ္ရပ္ၿပီးဆိုၾကတယ္။ အခန္းထဲက ေျပာတာေတြ သူတို႔အကုန္ၾကားမယ္လို႔ထင္တယ္။ အကုန္လံုးမေတြ႔ရေတာ့ဘူး၊ လူရွင္းသြားၿပီး တစ္ေယာက္ပဲသူ႔ computer ကိုခပ္တည္တည္နဲ႔ထိုင္ႏွိပ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
အင္း..ဒီလိုပဲျဖစ္ရမွာေပါ့။

အသံေတြ၀င္ၿပီး ေနာက္ေဆာ့မယ့္တစ္ေနရာကိုထြက္ခြာၾကတယ္။အဲဒီမွာေတာ့ မူးေပ့၊ ၾကမ္းေပ့ဆိုတဲ့ အရာေတြပဲစီးခဲ့တယ္။ ပင္လယ္ဓားျမ၊ ရိုလာကိုစတာ၊ မိုးပ်ံရထား နဲ႔ တိုက္ကားေတြေလ။ အဲဒီထဲမွာ ရိုလာကိုစတာသြားတဲ့အသံကအရမ္းၾကမ္းတယ္၊ နဲနဲေတာ့လန္႔သြားတယ္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္္ေတာင္ ဒါစီးၿပီးငိုသြားေလရဲ႕ ။ သီခ်င္းဆိုတုန္းကေတာ့ ဒီလိုပံုလား ဆိုၿပီး ဆိုိုခဲ့တဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြျပန္ရြတ္ၿပီးစရေသးတယ္။

ဟိတ္..လာဖတ္ၿပီးရီမေနနဲ႔ဦး ကေရာ္ကေရာ္
ဒါနဲ႔ဘယ္သူလဲမသိဘူး၊ ပင္လယ္ဓားျမစီးၿပီး ဆင္းမယ္ဆင္းမယ္နဲ႔ ဆင္းမရလို႔ အေရွ့ကသူကို ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔လည္ပင္းထညွစ္တဲ့သူလည္း ရွိေသးတယ္ေတာ့္ :P

ဟီး॥ သူမ်ားေတြကိုသာလိုက္ေျပာေနတာ၊ ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ မိုးပ်ံရထားမွာဂ်ြန္းျပန္သြားပါေလေရာ။ ဆန္ျပဳတ္မျပဳတ္မိလို႔ေတာ္ေသး။ မူးတဲ့အရွိန္က တစ္ညလံုးပဲ။ ေနာက္ေန႔အထိမူးတူးတူးနဲ႔ ဖ်ားခ်င္သလိုလိုေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က စိတ္ညစ္ေနမယ့္အခ်ိန္မေျပာနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးနာမည္ရုတ္တရက္လာေမးရင္ေတာင္ေမ့ေနဦးမွာ။ ဂ်ြန္းျပန္ေနရလို႔ေလ။

ကဲကဲ..စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူေတြဖတ္ၿပီး ဂ်ြန္းျပန္ေအာင္လိုက္မလုပ္ၾကနဲ႔အံုးေနာ္။ ဆန္ျပဳတ္မႀကိဳက္ဘူး ငယ္ငယ္ကတည္းက :D

စိတ္၏အႏွစ္သာရ၊ စိတ္၏ထြက္ေပါက္ (သို႔) စိတ္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းတန္ဖိုး

“စိတ္”ဆိုတဲ့အရာဟာ လူတို႔ရဲ႕အလြန္အေရးပါအခ်က္အခ်ာၾကလွတဲ့အရာတစ္ခုသာျဖစ္ပါတယ္။ လူတို႔ဟာစိတ္ေဆာင္ရာသို႔သာ လိုက္လံအေကာင္အထည္ေဖာ္လုပ္ေဆာင္ေနၾကရတာျဖစ္လို႔ေလ။ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုကိုျပဳတိုင္းျပဳတိုင္း စိတ္၏ျဖစ္တည္မႈၿပီးမွ ကိုယ္အမူအရာနဲ႔ စိတ္၏ေစခိုင္းရာအတိုင္းျပဳမူၿပီး အဓိပၸာယ္ပါ၀င္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ေျပာဆိုမႈေတြကိုျဖစ္ေပၚေစလာတယ္ေလ။ စိတ္ဟာ အမူအရာအသီးသီး တုိင္းရဲ႕ အရွင္သခင္ျဖစ္လို႔လည္းယူဆႏိုင္ၾကပါတယ္။။

လူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးဆံုးအရာ၀တၳဳကိုေျပာပါဆိုလွ်င္ စိတ္သည္ပင္လွ်င္ပဓာနက်ပါတယ္။ စိတ္သာမရွိေတာ့ရင္ေတာ့ လူေတြဟာဘယ္အမူအရာေတြကိုမွ မျပဳမူ၊ မေျပာဆိုႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။

ေလာကမွာစိတ္ခ်မ္းေျမ့တဲ့သူ၊ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့သူဆိုၿပီးအမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားေနၾကပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေနတဲ့သူေတြမွာေတာ့ အစစအရာရာ တက္တက္ၾကြၾကြရႊင္ရႊင္လန္းလန္းနဲ႔လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္ဆင္းရဲေနရတဲ့သူေတြကေတာ့ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါဆိုသလို လုပ္ေဆာင္ခ်က္တိုင္းဟာလည္း မလြဲမေရွာင္ႏိုင္္သာလို႔သာလုပ္ေနရတယ္၊ အခုခ်က္ခ်င္းသာျဖစ္တည္သမွ်အကုန္ရပ္ပစ္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ မိမိရပ္ေနတဲ့ေနရာမွာတင္ နိဂုံးခ်ဳပ္၍ေသဆံုးသြားခ်င္ေတာ့သည္။ ဘယ္အရာႏွင့္မွထပ္မဆံုဆည္းခ်င္ေတာ့တာအမွန္ပင္။

ဘာျဖစ္လို႔ဒီစိတ္၏အဓိပၸာယ္ကို ဖြဲ႔ဆိုမိလည္းဆိုရင္ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈကို တာရွည္စြာအဏုစိတ္ခံစားဖူးလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အဏုစိတ္လည္းဆိုရင္ တစ္ရက္တာ ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚေသာအနည္းငယ္မွ်သာျဖစ္တဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈတစ္ခုကို ဖ်က္ခနဲခံစား မိလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီ စကၠန္႔ပိုင္းေလးဟာ အလြန္တန္ဖိုးရွိလာတဲ့ စိတ္မိတ္ေဆြေလးျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းဆိုတာႀကီး ကိုခံစားမႈမွာလည္း အႏု၊ အလတ္၊ ဂိတ္ဆံုးဆိုၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဘယ္အဆင့္ အေျခအေနမွာေရာက္ေနၿပီ လည္းဆိုတာကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာေတြ႔ျမင္ ခဲ့တယ္ေလ။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာလည္း စိတ္ေဖ်ေဖ်ာက္ရာ သမာဓိ၊ ၀ိပႆနာတို႔ကိုရံဖန္ရံခါပဲလုပ္မိႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေန႔စဥ္အတြက္ ယခုအထိ တာ၀န္ေက်ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသး ပါဘူး။ တကယ္တမ္းေသေလာက္ေအာင္စိတ္ညစ္လာၿပီဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကယ္တင္ႏိုင္တာ ဤအရာေတြပဲေလ။ မိသားစု၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ အေရးမပါဘူးလို႔ လည္းမဆိုလိုဘူးေနာ္။ တကယ္ကိုယ္ခင္တြယ္တဲ့သူ၊ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြရွိရင္လည္း စိတ္အနားခိုရာရလွပါတယ္။ တာရွည္အတြက္မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္အတြက္ သူတို႔ေတြနဲ႔ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံျခင္းဟာလည္း စိတ္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းဆိုတဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့စကၠန္႔ေလးေတြကိုပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါတယ္။

စိတ္ရဲ႕အႏွစ္သာရဆိုတာဟာလည္း စိတ္ရဲ႕ခ်မ္းေျမ့ျခင္းလို႔ဆိုႏိုင္တဲ့အျပင္ မိမိရဲ႕တစ္ေန႔တာ တိုင္းအတြက္တန္ဖိုးရွိတဲ့အရာေတြကို ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ျခင္းလည္းျဖစ္တယ္။ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္တယ္ဆိုတာ ကလဲကိုယ့္စီပြားေရးတစ္ခုတည္း သည္းႀကီးမည္းၾကီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနတာကိုမဆိုလိုပါဘူး။ စကၠန္႔တိုင္းျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေနတဲ့စိတ္ေတြကို အခ်ိန္ျပည့္မဟုတ္ေတာင္ စကၠန္႔ပိုင္း၊ မိနစ္ပိုင္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္းစိတ္ရဲ႕ ပ်က္မႈခဏတာကိုျမင္လိုက္ရံုနဲ႔ပဲ ဘာနဲ႔မွတန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္အႏွစ္သာရကိုပိုင္ဆင္ လိုက္တယ္ဟုမွတ္လိုက္ပါ။ ဘာလို႔စိတ္အႏွစ္သာရလို႔ေခၚတာလဲဆိုရင္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြထဲမွာ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း စကၠန္႔တိုင္း စကၠန္႔တိုင္း ရႈပ္ေထြးမႈေတြရွိေနတတ္တာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုသာ စိတ္အႏွစ္သာရဆိုတဲ့ ျဖစ္စိတ္ေလးတစ္ခုကုန္ခန္းေပ်ာက္ဆံုး သြားတာျမင္တာမ်ားေနရင္ ကိုယ္ခံစားေနရတဲ့စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈ၊ စိတ္မခ်မ္းသာျခင္းတို႔ဟာလည္း ကိုယ္႔အတြက္ဘာမွေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မဟုတ္တဲ့ ၿမဴမႈန္ေလးတစ္မႈန္ ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးမရွိတဲ့ အရာျဖစ္သြားရပါတယ္။

စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈအနည္းငယ္သာ ခံစားဖူးေသာသူမွာေတာ့ ဒီစိတ္အေၾကာင္းကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ေျပာေနသည္ဟုထင္ေနေပလိမ့္မည္။ စာေရးသူကဲ့သို႔ စိတ္ႏွင့္ထပ္တူထပ္မွ် ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အမ်ားစုေသာ္ လည္းေကာင္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈကို ခံစားဖူးသူေတြမွာေတာ့ အထိုက္အသင့္ေတာ့ နားလည္ေပးႏိုင္မည္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ (သို႔) သာလြန္စြာစိတ္ညစ္ဖူးသူ၊ စိတ္ညစ္ေနၾကသူမ်ားမွာ စာေရးသူအၾကံေပး အားေပးမႈေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈအရသာကို ခံစားသိရွိႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အလြန္ပင္ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္မိပါသည္။

အေတြးအေခၚယူဆခ်က္မ်ားမတူေသာ္ျငားလည္း အခ်ိန္ေပး၍ဖတ္ရႈေပးသည့္အတြက္ အထူးေက်းဇူး တင္မိပါသည္။

က်ိန္စာ

ညကျမန္မာ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြက ေက်ာ္ရဲေအာင္၊ လြင္မိုး၊ မိုးမိုးျမင့္ေအာင္ နဲ႕ ခိုင္သင္းၾကည္ တိ႕ုပါတဲ႔ ဇာတ္ကားေလးပါပဲ။ အစကေတာ႔ အဲဒီကားေလးကို အစ္မတစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ေနတာပါ၊ သူက႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရင္　သူနဲ႕အေဖာ္လိုက္ၾကည့္တာႀကိဳက္တယ္။ Lilly က အဲဒီအခ်ိန္မွာ Blog စေရးေနတာ၊ အသံၾကားတာနဲ႕ နည္းနည္း ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီး အစအဆံုးႀကည့္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။

ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာဇာတ္လမ္းေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ အဆင္မေျပတဲ႔အိမ္ေထာင္စုႏွစ္ခုအေၾကာင္းေပါ့။ ၾကည့္ဖူးၾကမလား　ေတာ့မသိဘူး။

ေျပာခ်င္တာက ေက်ာ္ရဲေအာင္ နဲ႕ မိုးမိုးျမင့္ေအာင္ တို႕ရဲ႕ဇာတ္လမ္းေလးထဲက အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုေျပာခ်င္တာပါ။

ဇာတ္လမ္းေလးကဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ မိုးမိုးျမင့္ေအာင္က တစ္ေန႕မွာကက္ဆက္ေခြေတြကို႐ွင္းရင္း သူမ မသိတဲ႔အေခြတစ္ခုကို　သြားေတြ႕တယ္၊ ဘာရယ္လို႕ေတာ႕မဟုတ္ပါဘူး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပပအမည္႐ွိတဲ႔မိန္းမတစ္ေယာက္က သူ႔ေယာက်ာ္းကို ကိုကိုလို႔ေခၚၿပီး "ကိုယ္ကိုယ္႔ရဲ႕　အနမ္းေတြကိုတန္ဖိုးထားေနဆဲပါ" ဘာညာနဲ႕ ေျပာထားေတာ့ မိုးမိုးျမင့္ေအာင္အႀကီးအက်ယ္ေဒါသထြက္ၿပီး ဝမ္းနည္း　ပက္လက္ၿဖစ္သြားတာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ေယာက်ာ္းေရာက္လာၿပီး ေယာက်ာ္းတို႔ထံုးစံအတုိင္း မင္းကိုဘယ္သူ႐ွင္းခိုင္းလို႔ ဒါေတြ　႐ွင္းရတာလဲဆိုၿပီး ဦးေအာင္ေဟာက္ေတာ့တာေပါ႔။ ဘာမွလဲမ႐ွင္းဘဲဝူးဝါးဝူးဝါးနဲ႔ပဲၿပီးသြားတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာမို႕မို႕ၿမင့္ေအာင္က သူ႕ေယာက်ာ္းေဖာက္ျပန္တာဟုတ္မဟုတ္သိရေအာင္ဆိုၿပီး plan တစ္ခုစီစဥ္တယ္။ ပရိတ္သတ္ကိုေတာ႔ဝွက္ထားတာေပါ့ေနာ္၊ Lilly ကႀကိဳအသိေပးထားတာပါ။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဟိုပပဆိုတဲ႕အမ်ိဳးသမီးရဲ႕　အစ္ကိုေတာ္ဆိုလားပဲ သူ႔ညီမကိုအ႐ွက္ရေအာင္လုပ္တယ္ဆိုၿပီး ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းတဲ႔ၿခိမ္းေၿခာက္စာ ဓားေၿမာင္စိုက္ၿပီးအိမ္ေရာက္လာပါတယ္ဆိုၿပီး ေယာက်္ားကိုၿပတာေပါ႔ေနာ္။

ကဲပါ Lilly လိုရင္းေျပာခ်င္တာက အဲဒီ ပပဆိုတဲ႔အမ်ိဴးသမီးက သူေယာက်ာ္းရဲ႕ငယ္ရည္းစားေလ။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာတြဲၿပီးမွ သူ႕ကိုမယူရ　ေကာင္းမလားဆိုၿပီးသူ႕ကို က်ိန္စာတုက္ခဲ႔တာေလ။ အဲဒီက်ိန္စာက "႐ွင္႔မွာတြယ္တာရမယ့္ရင္ေသြးဘယ္ေတာ့မွမရပါေစနဲ႔ "ဆိုၿပီး အၿငိဳးတႀကီး နဲ႕ က်ိန္စာတုက္ခဲ႕တယ္ေလ။

မို႕မို႕ၿမင့္ေအာင္က အရင္က ခနခန စတတ္တဲ႔ အက်င့္႐ွိတယ္ေလ၊ ကေလး႐ွိေနပါၿပီဆိုၿပီးစေတာ့ တကယ္လည္း႐ွိေရာမယံုေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္လိုငိုၿပီးေျပာေျပာ　ေက်ာ္ရဲေအာင္က သူ႕ကို ကလိန္က်ရေကာင္းမလားဆိုၿပီး တြန္းေတာင္တြန္းခ်ပစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့လံုးဝမယံုရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းက သူ႔မိန္းမေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး၊ မိန္းမကိုပဲဖိၿပီး အျပစ္တင္ေငါက္ငမ္းခဲ႕တယ္။ အမွန္က သူ႔ရည္းစားေယာင္း ရဲ႕က်ိန္စာကိုပဲစိတ္ထဲမွာစြဲေနလို႕ေလ။ ေနာက္ဆံုးမွာ အဲဒီကိုယ္ဝန္ဟာ တကယ္ပဲပ်က္က်သြားခဲ႔ပါတယ္။ ေယာက်ာ္း သူ႔ကိုအျပစ္တင္　ေဟာက္တဲ႔တစ္ေန႕မွာ မူးၿပီးေလွကားေပၚကလိမ္႕က်ၿပီးပ်က္သြားတာပါ။

ေနာက္က်ိန္စာတစ္ခုက မို႕မို႕ၿမင့္ေအာင္က ဟိုပပ ဆိုတဲ႔အမ်ိဳးသမီးကိုက်ိန္ခဲ႔တဲ႔က်ိန္စာေလ။ နင့္ေၾကာင့္ငါတုိ႔အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပသလို "နင္လဲ နင္႔ေယာက်ာ္းနဲ႕အ႐ွင္လတ္လတ္ကြဲပါေစ" ဆိုၿပီးက်ိန္တုက္ခဲ႔တာေလ။

ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေက်ာ္ရဲေအာင္က သူ႔မိန္းမကို နင့္စနက္ေၾကာင့္ပပ ေယာက်ာ္းကြဲၿပီဆိုၿပီး အၿပစ္တင္လို႕မူးလဲၿပီးေလွကားေပၚကျပဳတ္က်　တာေလ။

Lilly သိခ်င္တာက က်ိန္စာက အရင္ကတည္းကတကယ္႐ွိၿပီးတကယ္ထိတယ္ဆိုတာသိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲလိုလူတစ္ေယာက္ကိုမုန္းတိုင္း မွန္တာေတြသစၥာဆိုၿပီးသူမ်ားဘဝပ်က္ေအာင္လုပ္လို႕ရတာေၾကာက္ဖို႕မေကာင္းဖူးလားလို႕၊ အမွန္ေတာ့ကိုယ္အတတ္ကံေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ႔ဟာကို။ အဲဒါထက္ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္မနာလိုတိုင္း ဒီလိုပဲက်ိန္တိုက္ေနရင္ အကုန္မခက္　ေပဘူးလား။ က်ိန္တိုင္းထိတာ တကယ္ဟုတ္ရဲ႕လားဟု မယံုခ်င္တာ။ ကိုယ္ကသူမ်ားကိုရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕ထိခိုက္တာမဟုတ္ေပမယ္႔ သူကနာက်ည္းၿပီးက်ိန္တိုက္လိုက္ရင္ မခက္ေပဘူးလားဟင္။

က်ိန္တိုက္ခံရမွာေၾကာက္တာကို ေမ႕ေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ အဲဒီကားၾကည့္ၿပီးပူပူေႏြးေႏြးျပန္ၿဖစ္သြားတာ။

စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြေကာဘယ္လိုထင္ျမင္ၾကလဲဟင္၊ အေတြးအျမင္ေလးေတြကိုလည္း share ေပးပါဦးလို႕ 　

အမ်ားစုေသာအပ်ိဳၾကီးလူပ်ိဳၾကီးတို႔၏ စရိုက္လကၡဏာမ်ား

၁။ ဘာသာေရး ကိုင္းရိႈင္းတတ္သည္။

၂။ ဇီဇာေၾကာင္တတ္သည္။

၃။ တိရိစၦာန္ကေလးမ်ားကို ခ်စ္တတ္သည္။

၄။ တူ၊တူမကေလးမ်ားကို အခ်စ္ၾကီးတတ္ၾကသည္။

၅။ တူ၊တူမကေလးမ်ားကို သူတို႔လိုေနရန္ တိုက္တြန္းတတ္ၾကသည္။

၆။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခုက်ဘို႔ အၾကာၾကီးေစာင္႔ရတတ္သည္။

ရ။ အျမဲလိုလို ဟိုဟာေကာင္းနိဳး၊ဒီဟာေကာင္းနိဳးေရြးရခက္ေနတတ္သည္။

ဂ။ အေဖ၊အေမ ကို သူမ်ားထက္ ပိုခ်စ္တတ္သည္။

၉။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ လည္း သူမ်ားထက္ပိုခ်စ္တတ္သည္။

၁၀။ အခ်စ္၊အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္း သူမ်ားထက္ ပိုသိဟန္ ျပတတ္သည္။

၁၁။ အခ်စ္၊အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္း သူမ်ားထက္ ပိုမိုစိတ္၀င္စားတတ္သည္။

၁၂။ မိုးေလ၀သလို ခန္႔မွန္းရခက္တတ္သည္။

၁၃။ လိုရင္းမေရာက္ဘဲ ေ၀႔လည္ေၾကာင္ပတ္ ေျပာတတ္သည္။

၁၄။ အတိတ္၊နမိတ္ ၊တေဘာင္ တို႔ကို ယံုၾကည္တတ္သူမ်ားျဖစ္သည္။

၁၅။ မရြာေသာမိုးကို ေမွ်ာ္ကိုးတတ္သည္။

၁၆။ ႏွေျမာတြန္႔တိုေသာ္လည္း အလွဴဒါန အေပးအကမ္း ရက္ေရာတတ္သည္။

၁၇။ စိတ္ထားေကာင္းေသာ္လည္း တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာတတ္သည္။

၁၈။ လူစိမ္းမ်ားကိုအားမကိုးဟန္ျပေသာ္လည္း ရင္းႏွီးသူမ်ားကိုအားကိုးလြန္တတ္ၾကသည္။

၁၉။ သီခ်င္း၊၀တၲဳ၊ရုပ္ရွင္ (အနဳပညာ)မ်ားကို နင္႔နင္႔နဲနဲ ခံစားတတ္ၾကသည္။

၂၀။ တစ္ခုခုကိုၾကိဳက္မိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊မၾကိဳက္လွ်င္ျဖစ္ေစ ေျပာမျပီးတတ္ၾကေခ်။

၂၁။ အရွက္၊အေၾကာက္ သာမန္ထက္ပိုၾကီးတတ္သည္။

၂၂။ ဒိုင္ယာရီလိုစာအုပ္မ်ိဳးကို ေရးဖို႔ထက္သိမ္းထားဖို႔ စိတ္၀င္စားသူမ်ားျဖစ္တတ္ၾကသည္။

၂၃။ အသက္ ေမးလွ်င္ (စိတ္တြင္းက) စိတ္ဆိုးေနတတ္ၾကသည္။

၂၅။ ေဗဒင္၊လကၡဏာ၊နတ္ တို႔ကို သူမ်ားထက္ စိတ္၀င္စားတတ္ၾကသည္။

၂၆။ အတိတ္အေၾကာင္းကို လြမ္းေမာေနေလ႔ရွိေသာ္္လည္း ထုတ္ေဖာ္ျပေလ႔မရွိၾက။

၂ရ။ အစိုးရိမ္ၾကီးတတ္၊ပူပင္ေသာကၾကီးတတ္္ၾကသည္။

၂ဂ။ အပ်ိဳၾကီး၊လူပ်ိဳၾကီး ဟုအေျပာခံရမွာေၾကာက္တတ္ၾကသည္။

၂၉။ သို႔ရာတြင္ အိမ္ေထာင္ရွင္ဟုအထင္ခံရမည္ကို ပိုျပီးေၾကာက္တတ္ၾကသည္။

၃၀။ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ေနေသာသူ ဟု အထင္ခံရမည္ကိုကား အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္သည္။

၃၁။ သရဲ ၊တေစ ၦ ထက္ လူ ကို ပိုေၾကာက္တတ္ၾကသည္။

၃၂။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးရန္မွာ သူတို႔တာ၀န္ဟု ထင္တတ္ၾကသည္။

၃၃။ အိပ္ လွ်င္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔၊လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အိပ္ခ်င္ၾကသည္။

၃၄။ စည္းစနစ္ၾကီးသူမ်ား ျဖစ္တတ္ၾကသည္။

၃၅။ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းမႈတာ၀န္ကို ခ်စ္ျမတ္နိဳးသူမ်ားျဖစ္တတ္ၾကသည္။

၃၆။ ျဖစ္ကတတ္စမ္း ေနေလ႔ရွိသူမ်ား မဟုတ္တတ္ၾကပါ။

၃ရ။ ဓါတ္ပံု(အလွပံု)ရိုက္ရန္ ၀န္ေလးေနတတ္သူမ်ားျဖစ္သည္။

၃၈။ သူတို႔အခ်စ္ကို အေ၀းမွcelebrities မ်ားအေပၚ ပံုေအာထားဟန္ျပဳတတ္ၾကသည္။

၃၉။ မိမိအားနည္းခ်က္ဟုေတြးထင္ထားေသာအရာမ်ား မ်ားျပားေနတတ္သည္။

၄၀။ မိမိအားနည္းခ်က္ဟုထင္ေသာအရာမ်ားကို ဖံုးဖိရန္ၾကိဳးစားတတ္ၾကသည္။

၄၁။ မိတ္ေဆြအိမ္ေထာင္ရွင္မ်ားကို အိမ္ေထာင္၀န္ပိေနသူမ်ားဟုထင္တတ္ၾကသည္။

၄၂။ အစား ေကာင္းေကာင္းလုပ္စားတတ္ၾကသည္။

၄၃။ မိမိစိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို ဖံုးကြယ္ ၊ဖိႏွိပ္ထားတတ္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

၄၄။ အမ်ားအားျဖင္႔ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတတ္သည္။

၄၅။ တိတ္တိတ္ကေလးေၾကကြဲေနတတ္သူမ်ားျဖစ္တတ္သည္။

၄၆။ မဂၤလာေဆာင္မ်ားကို သြားရန္၀န္ေလးတတ္ၾကသည္။

၄ရ။ ေျပးၾကည္႔ဘို႔ထက္ ေတြးၾကည္႔ဘို႔ ပိုအားသန္တတ္ၾကသည္။

၄ဂ။ အလုပ္တြင္စိတ္ကိုႏွစ္၍ ၾကိဳးစားတတ္သူမ်ားျဖစ္သည္။

၄၉။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအားၾကီးတတ္သည္။

၅၀။ ဘ၀တူ လူပ်ိဳၾကီး၊အပ်ိဳၾကီး စာရင္းကို ျပဳစုထားရွိကာ အားတင္းထား တတ္ၾကသည္။

၅၁။ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးသူ မ်ားျဖစ္တတ္သည္။

၅၂။ ပညာေရးလိုဘၾကီးတတ္ၾကသည္။

၅၃။ မေရရာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား ဆြဲကိုင္ထားတတ္ၾကသည္။

၅၄။ ေထာက္ထားညွာတာစရာ မ်ားစြာ ရွိတတ္ၾကသည္။

၅၅။ တစံုတခုတြင္ ႏွစ္ျမဳတ္ရင္း ေမ႔ပင္ေအာက္ ေရာက္ေနတတ္သည္။

၅၆။ ေရြးရင္းေရြးရင္းႏွင္႔ ေနာက္ထပ္ေရြးစရာကိုထပ္ေမွ်ာ္ေနတတ္ၾကသည္။

၅ရ။ မိသားစုအားလံုး၏တာ၀န္ ကိုယ္႔တာ၀န္ဟု မွတ္ယူတတ္ၾကသည္။

၅၈။ ကိုယ္တိုင္သာမက အားလံုးကအၾကိဳက္ညီတာမ်ိဳးကို ရွာေဖြတတ္သည္။

၅၉။ တစ္ေယာက္ေယာက္၏ မေပးရေသးေသာမွတ္ခ်က္ကိုပင္ ၾကိဳ၍ေၾကာက္တတ္သည္။

၆၀။ အျပစ္ရွာျမန္တတ္သည္။

၆၁။ တစ္ႏွင္႔တစ္ေပါင္းလွ်င္ ႏွစ္ထက္ပိုၾကီးနိဳင္သည္ ဟု လက္မခံလိုၾက။

၆၂။ ခံစားခ်က္မရွိသူ ဟုအေျပာခံရမွာေၾကာက္တတ္ၾကသည္။

၆၃။ ခံစားခ်က္ရွိသူ ဟုေျပာလွ်င္လည္း မၾကိဳက္တတ္ၾက။

၆၄။ ဘယ္ေတာ႔စားရမလဲ ဟုေမးလွ်င္ (စိတ္ထဲက) ေၾကနပ္ ေနတတ္ၾကသည္။

၆၅။ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ေယာက္ကိုင္အျဖစ္ပဲ သံုးခ်င္တတ္ၾကသည္။

၆၆။ သိပ္ၾကိဳက္သည္႔ပစၥည္းဆိုရင္ ပံုစံတူႏွစ္ခုေလာက္၀ယ္တတ္ၾကသည္။

၆၇။ မည္သည္႔အရာကိုမွ် ကိုယ္ ကို တိုင္ေလာက္ စိတ္မခ်ခ်င္တတ္ၾကေပ။

၆ဂ။ လူစိမ္းေတြၾကားမွာ ခပ္တည္တည္ၾကီးေနတတ္ၾကသည္။

၆၉။ မိတ္ဆက္ေပးလွ်င္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိတတ္ၾက။

၇၀။ ပထမဦးဆံုးေတြ႔တာျဖစ္လွ်င္ ဆံပင္အစ၊ေျခသည္းအဆံုး ခ်က္စ္တတ္ၾကသည္။

၇၁။ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရာက္လွ်င္ ပထမဦးဆံုးေရအိမ္၀င္တတ္ၾကသည္။

၇၂။ လူရွင္းရာေနရာ ရွာ၍ ပုဆိုး၊ထမီ ကိုျဖန္႔ျပီး ေသသပ္ေအာင္ျပင္တတ္္ၾကသည္။

၇၃။ ႏႈတ္ခမ္းနီ(သို႔) ေခါင္းဘီး ေနရာတကာ ယူတတ္ၾကသည္။

၇၄။ အက်ည္းတန္မဟုတ္ေသာ္လည္း မွန္ၾကိဳက္တတ္ၾကသည္။

၇၅။ မည္မွ်မွန္ၾကည္႔ျပီးသည္ျဖစ္ေစ အဆင္ေျပရဲ႔လား ထပ္ေမးတတ္သည္။

၇၆။ ေနာက္ေက်ာမလံုတတ္ၾကေခ်။

၇၇။ ထီ ကို လူမသိေအာင္ ထိုးတတ္ၾကသည္။

၇၈။ ပိုက္ဆံ ကို လူမသိေအာင္ စုတတ္ၾကသည္။

၇၉။ သီခ်င္းကို လူမၾကားေအာင္ ဆိုတတ္ၾကသည္။

၈၀။ သနပ္ခါး(မိတ္ကပ္)၊ေပါင္ဒါ(ေခါင္းလိမ္းဆီ) မရွိမျဖစ္ေဆာင္တတ္သည္။

၈၁။ အေခ်ာ႔ၾကိဳက္တတ္ၾကသည္။

၈၂။ စိတ္ေကာက္ျမန္တတ္ၾကသည္။

၈၃။ စိတ္ေျပဘို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ယူတတ္ၾကသည္။

၈၄။ အားလွ်င္ ေျခသည္း၊လက္သည္း သ ေနတတ္ၾကသည္။

၈၅။ စ တာ၊ ေနာက္ တာ ကို အတည္ဟု မွတ္ယူတတ္ၾကသည္။

၈၆။ ခ်စ္သူစံုတြဲယုယုယယေနတာကို ျမင္ျပင္းကတ္တတ္ၾကသည္။

ဂရ။ လိုတာမရ၍ မဟုတ္ပဲရတာမလို၍ဟူေသာလက္သံုးစကားကိုတြင္တြင္သံုးတတ္သည္။

၈၈။ လူပ်ိဳၾကီး၊အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း မေၾကညာေသာ္လည္း သိေနေစခ်င္ၾကသည္။

ကိုယ္ေတြ႕သင္ခန္းစာ

သင္ခန္းစာရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တုိုင္ခံစားေတြ႔ႀကံဳၿပီးမွ ေၾသာ္ဒီလိုပါလားဆိုၿပီး လက္ေတြ႔နားလည္သြားၾကပါတယ္။ အခုလည္းLilly လည္းကိုယ္တုိင္သိၿပီးမွ ေၾသာ္ဒီလိုႀကီးလားဆိုၿပီး ကလိကလိနဲ႔ အူေႀကာင္ေႀကာင္ႏိုင္သြားရပါတယ္။

ၿပီးခဲ႕တဲ့ အပတ္ July 16 ရက္ေန႕ကေပါ႔ ခိုက္ပိုက္ႏႈိက္ခံရတာ 3ရက္ေၿမာက္ေန႕မနက္ေရာက္ေတာ့မွသိလိုက္ရတယ္။ မနက္ေစာေစာရံုးသြားမလို႕လုပ္တုန္း ပိုက္ဆံအိပ္ရွာမေတြ႕ေတာ့မွ အေမကေၿပာပါေလေရာ “ကားေပၚမွာခါးပိုက္ႏႈိက္” ခံရၿပီေနမွာေပါ့တဲ႔။ ဒါေပမယ့္ဘယ္လိုမွမယံုႏိုင္ခဲ႔ဘူး၊ ဒီလိုလည္းတစ္ခါမွမၿဖစ္ဖူးဆိုေတာ့ေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့တကယ္ကိုလက္ခံလိုက္ရတယ္။

အဲဒီေန႔က Lillyရဲ႕ ျပႆဒါးေန႔ႀကီးေပါ႔၊ အဲဒီမနက္ကပဲ ရံုးသြားဖို႕အိမ္ကထြက္သြားတယ္၊ Lillyေနတဲ႔လမ္းကို တ၀က္ေလာက္ေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ “ငါေတာ့ လမ္းမွာဖိနပ္ပ်က္သြားရင္အရွက္ေတာ့ကြဲပါၿပီ” လို႔စဥ္းစားမိလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ငံု႕အၾကည့္တစ္စကၠန္႔ေတာင္မၾကာလိုက္ပါဘူး ပ်က္သြားပါေလေရာ၊ အဲဒါနဲ႕ ေ႐ွ႔ေမ်က္နာေနာက္ထားၿပီးအိမ္ေပၚၿပန္ေၿပးတက္ၿပီး ဖိနပ္လဲတာ အေမာကိုဆို႕သြားတာပဲ၊ ၿပီးမွbus ကားစီးၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္အႏႈိုက္ခံရတာေပါ့ေနာ္။

ဘယ္လိုႀကီးလည္းဆိုေတာ့ bus ကားစီးရင္အၿမဲလိုလိုေနရာရတယ္ေလ၊ အိမ္ နဲ႔　ရံုးနဲ႔ကလည္း သိပ္မေ၀းပါဘူး၊ နီးနီးေလးပါ။ သို႕ေသာ္လည္း Time card မွင္နီဒဏ္မခံရေလေအာင္ အၿမဲလိုလိုအေမာဆို႕ေနေအာင္လာရတယ္ ဟူး….(နီးတယ္ဆိုၿပီးေနာက္က်တဲ႔

ေရာဂါစြဲကပ္ေနလို႕ပါ) 2 minutes အလိုမွေရာက္တဲ့ေန႕လည္းအမ်ားႀကီး ဟီး…:D

စိတ္မွာ ဒီေန႕ေတာ့ဘယ္ႏွစ္မိနစ္ေစာေရာက္မွာလည္းဆိုၿပီးရင္ ရင္မေနရတာေပါ့၊ မွတ္တိုင္ေရာက္ခါနီးဆင္းဖို႔ အ၀မွာသြားတန္းစီတာေပါ႔၊ အဲမွာ ပိန္ပိန္နဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ 40 ေလာက္ရွိမယ္တူတယ္ အနားကိုအူယားဖားယားနဲ႕ကပ္လာတယ္၊ ေႀသာ္ သူအေရးလိုလို႕ၿမန္၂ ဆင္းခ်င္တာလိုပဲမွတ္လိုက္တာေပါ႔၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဆင္းခ်င္တာကလည္း မေအာင့္ႏိုင္မအီးႏိုင္ လူကိုတြန္းတိုက္ၿပီး အရင္ဦးေအာင္ “ေနာက္က်တဲ႔ေၿခေထာက္သစၥာေဖာက္ဆိုၿပီး အလုအယက္ဆင္းၾကတယ္ေလ၊ အဲလိုပဲမွတ္　လိုက္မိတာေပါ႔။ အဲဒီwoman ကေလလူကိုလာကပ္တာ Super Glue လားေအာက္ေမ့ရတယ္၊ အိုက္ရတဲ႔အထဲ ဘာႀကီးပါလိမ့္၊ ရိုးေရာရိုးသားရဲ႕လားဆိုၿပီးသတိထားေစာင့္ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ပူတာနဲ႔မေနႏိုင္ဘူး၊ သူနဲ႔ကြာေအာင္ေရြ႕ပစ္တယ္၊ အဲဒါလည္းရပါဘူး၊ အရြယ္မတူတဲ႔ႏွစ္ေယာက္အမႊာေမြးထားလားမွတ္ရတယ္၊ အမႊာပူးကလည္းပါလာတယ္ေလ၊ ေတာ္၂တင္းတာ၊ စိတ္မနည္းေလွ်ာ့လိုက္တယ္၊ ျမန္ျမန္လည္းခုန္ဆင္းပစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။

မီးရဲ႕အမႊာပူးကေလ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔သူဟာသူ Operation လုပ္ၿပီးကြာသြားတယ္ :D

ခက္တည္တည္နဲ႔ရံုးမွာေပါ႔ ကံမေကာင္းတဲ႔ေန႕ဆိုတာမသိဘဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုကေမာက္ကမဲၿဖစ္ေနတာကို ဟာလို႔ၿမင္ၿပီးရီႏိုင္

ခဲ႔တယ္။ Coffee ေသာက္ေတာ့လည္း ၿပည့္၂ေမာက္ခြက္ကို(လက္)နဲ႔အားရပါးရတ၀ ၾကီးတိုက္လိုက္တာ Keyboardနဲ႔table ၾကီးက တ၀ၾကီးေသာက္လိုက္ရတယ္။ ကဲ…ခ်စ္မိတ္ေဆြႀကီးမ်ားဒီလိုတိုက္ဖူးလား ကိုယ့္ကီးဘုတ္ေတြကိုၾကင္ၾကင္နာနာေလးနဲ႔ J

အားက်ၿပီးမၾကင္နာလိုက္ နဲ႔အံုးေနာ္ :P

ေနာက္ျပႆဒါးတစ္ခုကိုေတာ႔ေျပျပေတာ့၀ူး၊ “သိသူေဖာ္စား၊ မသိသူေက်ာ္သြားတဲ့” သိတဲ့သူေတြလည္းသိၿပီးၿပီ။ ဆိုင္မ်ားဆိုင္　မလားလို႕စကားပံုပါေဘာ္ဒါလုပ္လိုက္တယ္။ ဆိုင္ေတာ့ဆိုင္၀ူး :P

ကဲကဲ ေနာင္ကိုကိုမမေတြဒီလိုမၿဖစ္ရေလေအာင္ Lilly က ကိုယ္ေတြ႕ခံစားႀကည့္ျပီး ခါးပိုက္ႏႈိုက္ခံလိုက္ပါတယ္ လို႔သေဘာထားလိုက္ေပါ့၊ (ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေၿဖသာေအာင္ ႏွိမ္႕သိမ္႔တာပါ)

အခုလည္းတကယ္ေၿဖသာသြားပါၿပီ၊ အစကေတာ႔ ကလိကလိေပါ႔ အခုေတာ႔ ဂ်လိဂ်လိ

အခုဘ၀ဒီလိုဘတ္္ခံရတာအရင္ဘ၀က ကိုယ္ကဘတ္္ခက္လို႔တဲ႔ ဘုန္းဘုန္းေဟာေလ့ရွိတယ္၊ Lilly က အရင္ဘ၀က ငဘတ္္ထီးလား၊ ငဘတ္္မလားၿဖစ္ခဲ့လို႔ေနမွာေပါ႔ေနာ့္ JJ

မွတ္သားဖြယ္ရာ

လူ၏တန္ခိုး

လူမွာရွိေသာတန္ခိုးသည္ အံ့ဖြယ္ေသာအရာတို႕ကိုျဖစ္ေျမာက္ေစႏိုင္၏။

အခါမ်ားစြာနတ္မ်ားက အႀကံေပးသည္ဟု မွတ္ထင္ရေလာက္ေအာင္ ထူးဆန္္းေလသည္။

ခက္ခဲေသာအလုပ္တစ္ခုႏွင့္ေတြ႕သည့္အခါ အခက္အခဲကိုတကယ္ႏိုင္ေအာင္ၿဖိဳမည္ဟူေသာစိတ္ရွိလ်က္ နည္းလမ္းေေပၚလာရ မည္ဟုယံုၾကည္ကာ ထိထိေရာက္ေရာက္နည္းလမ္းကိုေတာင့္တလ်ွင္ တနည္းနည္း ၿဖင့္ေပၚေပါက္လာရ၏။

ဤ ယေန႕အလုပ္

ဤ ယေန႕ လုပ္ေသာအလုပ္သည္ မနက္ၿဖန္ခါလုပ္ရမည္ၿဖစ္ေသာ သာလြန္ႀကီးမားေသာအလုပ္အတြက္ ေလွကကားထစ္သဖြယ္ ၿဖစ္ေစရာ၏။

အၿပစ္မဆိုႏွင့္

လူတစ္ဖက္သားအား စိတ္လိုက္မာန္ပါ ကဲ့ရဲ႕သၿဂိဳလ္လြယ္ကူစြာအၿပစ္မဆိုႏွင့္။ လူတစ္ေယာက္အၿပစ္တင္စရာအမႈွကို ျပဳလုပ္သည့္အခါ ရုတ္တရက္အၿပစ္တင္မည့္အစား သူဘာေၾကာင့္ၿပဳလုပ္သည္ကို စဥ္းစားဆင္ၿခင္ၿခင္းသည္ အၿပစ္အကင္းဆံုးၿဖစ္ေလ သည္။

မေကာင္းမႈကိုမုန္း

ငရဲကိုေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ေသာလူကို ခ်ီးမြမ္းဖို႕မရွိ။ မေကာင္းမွန္းသိေသာေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကိုမုန္းထားၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္ေရွာင္ၾကဥ္မွၿမင့္ၿမတ္ေေလသည္။

ဆိုးသြမ္းသူကိုမမုန္းအပ္၊ ဆိုးသြမ္းမႈကိုသာမုန္းရမည္။

လူၿမင္ေအာင္၊ လူခ်ီးမြမ္းေအာင္ ေကာင္းမႈကိုၿပဳၿခင္းထက္ ေကာင္းမႈသက္သက္ကိုႏွစ္သက္သေဘာက်၍ ၿပဳၿခင္းက ပိုမို၍ၿမတ္ေလသည္။

ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းရဲ႕ အဆံုးမစကားကို ဗဟုသုတအေနနဲ႕ဖတ္လို႕ရေအာင္တင္လိုက္တာပါ၊ ကိုယ္တိုင္လည္းလိုက္နာရေအာင္ေပါ႔ :)

မိတ္ဆက္ျခင္း

ဟီး.. မိတ္သာဆက္ရတယ္ အမွန္ကိုေၿပာလိုက္အံုးမယ္။ ဒီ Blog ကို account ဖြင္႔ထားတာ February 2008 ကတည္းကပါ၊ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ တစ္ပုဒ္တင္ၿပီး ဒီအတိုင္းၿပစ္ထားတာၾကာၿပီ၊ ဖြင့္ေတာင္မဖြင့္ေတာ့ဘူး။ “စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါဆိုတာ” ဆိုတာဒါမ်ိဳးေနမွာေနာ္ စိတ္သာရွိၿပီးမလုပ္ၿဖစ္လို႕ေလ။ အခုေတာ့ senior မမေတြ ကိုကိုေတြက သူတုိ႕ ဒႆနတင္ျပခ်က္ ေတြကိုဖတ္ဖတ္ၿပီးလည္း “မေပါက္္ရင္မေနႏိုင္တာကလြဲလို႕” (စိတ္) :P

ဒါေၾကာင့္ သနားၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႕အားေပးၾကေနာ္လို႕၊ သူ႕ခမ်ာရူးေနလို႕ေတြးမိေတြးရာေတြေကာက္ေရးေနတယ္ သနားပါတယ္ကြယ္ ဆိုၿပီးအားေပးရင္လည္း ခ်ိတ္ခ်ိဳး၀ူး ေနာ္