အမွတ္မထင္ရရွိေသာ အေတြးအေခၚ

ေၾသာ္ ေလာကတစ္ေကြ႕ သံသရာမွာလူေတြဟာေတြ႔ဆံုၾကံဳကြဲေနၾကပါလား။ အခုေတြ႔ၾက၊ ခင္ၾကမင္ၾကတာေတြလည္း ေတြ႔ၾကံဳစဥ္က　အခ်ိန္ၾကာျမင့္　လွတယ္လို႔ထင္ခဲ့ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းေဝးကြာသြားရၿပီဆိုရင္ လြမ္းပမ္းတႆနဲ႔ ထိုခဏေလးကို ပိုက္ဆံေပး ျပန္ဝယ္လို႔မရေအာင္ ႏွေျမာတႆျဖစ္မိၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာ ေၾကာင့္　ေဝးကြာသြားၾကတဲ့သူေတြမွာလည္း တုိက္ဆိုက္မႈတစ္ခုၾကံဳၾကံဳေလသမွ် အလြမ္းရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေအာက္မွာပဲေမ်ာလြင့္သြားၾကတာပါပဲ။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုအတြင္းမွာရွင္လ်က္နဲ႔ ေဝးကြာလြမ္းဆြတ္ေနတာနဲ႔ ကံကုန္လို႔　ေသဆံုးသြားတဲ့အတြက္ပူေဆြးလြမ္းတာ အမ်ိဳးအစားမတူေပမယ့္ ပူေလာင္မႈဟာေတာ့ ဘယ္အရာမွေရာ့မယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ　ေဝးၾကေဝးၾက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္　ကံအေၾကာင္းသင့္လို႔　ခဏတာ　ေတြ႔ဆံုခိုက္ ေနာင္တမ်ားမရမိေလေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး　ေဖးမကူညီမိၾကဖို႔ အေရးၾကီးလွမွန္း　သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့ပါၿပီ။

ငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကးခေလးဘဝတုန္းကလည္း အဖြားရဲ႕ ဆံုးမစကားတစ္ခြန္းကို　ယခုထက္ထိမွတ္မိေနေလရဲ႕။ လူေတြဟာေတြ႔ဆံုခ်ိန္ၾကံဳကြဲမို႔လို႔ ၾကံဳေတြ႔စဥ္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အာကာတမ်ားမထားမိေအာင္၊ ကိုယ့္အေပၚရန္လိုလာသူမ်ား ကိုလည္း သည္းညည္းခံဖို႔မွာၾကားခဲ့တဲ့　စကားေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္ လိုခင္တဲ့ အစ္မရဲ႕ အေဖဆံုးပါး　သြားတာကိုျမင္ရၿပီး အလြန္အမင္းစိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဒီကမၻာမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း　အားငယ္ပူပန္ဆင္းရဲ ေနတာမဟုတ္ဘူးကိုး။ ငါပဲတစ္ေယာက္တည္း　အခ်ိန္တိုင္းလိုလိုအားငယ္ေနတာ သိပ္အဓိပၸာယ္မရွိလွဘူး၊ ငါ့ထက္အားမရွိေတာ့တဲ့သူေတြကို　အားနာသင့္တယ္လို႔ စိတ္ဓာတ္အသစ္ေမြးဖြားဖို႔ လမ္းစေလးတစ္ခု　ကိုျမင္ေယာင္လာတယ္။

ေပ်ာ့ညံ့တဲ့စိတ္ဓာတ္ဟာ ဘယ္အရာအတြက္မွ　ေအာင္ျမင္မႈကို　မေပးစြမ္းႏိုင္သလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေသေၾကာင္းၾကံေနရသလိုပါပဲ ဘာအဓိပၸာယ္မွမရွိလွဘူး။ ေပ်ာ့ညံ့ေနတဲ့စိတ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ျပင္ဆင္အမွားျပင္ရင္း ေလာကဓံႀကီးကိုၾကံ႕ ၾကံ႕ ခိုင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရဦးမွာပါလား......