အမွတ္မထင္ရရွိေသာ အေတြးအေခၚ

ေၾသာ္ ေလာကတစ္ေကြ႕ သံသရာမွာလူေတြဟာေတြ႔ဆံုၾကံဳကြဲေနၾကပါလား။ အခုေတြ႔ၾက၊ ခင္ၾကမင္ၾကတာေတြလည္း ေတြ႔ၾကံဳစဥ္က　အခ်ိန္ၾကာျမင့္　လွတယ္လို႔ထင္ခဲ့ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းေဝးကြာသြားရၿပီဆိုရင္ လြမ္းပမ္းတႆနဲ႔ ထိုခဏေလးကို ပိုက္ဆံေပး ျပန္ဝယ္လို႔မရေအာင္ ႏွေျမာတႆျဖစ္မိၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာ ေၾကာင့္　ေဝးကြာသြားၾကတဲ့သူေတြမွာလည္း တုိက္ဆိုက္မႈတစ္ခုၾကံဳၾကံဳေလသမွ် အလြမ္းရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေအာက္မွာပဲေမ်ာလြင့္သြားၾကတာပါပဲ။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုအတြင္းမွာရွင္လ်က္နဲ႔ ေဝးကြာလြမ္းဆြတ္ေနတာနဲ႔ ကံကုန္လို႔　ေသဆံုးသြားတဲ့အတြက္ပူေဆြးလြမ္းတာ အမ်ိဳးအစားမတူေပမယ့္ ပူေလာင္မႈဟာေတာ့ ဘယ္အရာမွေရာ့မယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ　ေဝးၾကေဝးၾက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္　ကံအေၾကာင္းသင့္လို႔　ခဏတာ　ေတြ႔ဆံုခိုက္ ေနာင္တမ်ားမရမိေလေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး　ေဖးမကူညီမိၾကဖို႔ အေရးၾကီးလွမွန္း　သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့ပါၿပီ။

ငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကးခေလးဘဝတုန္းကလည္း အဖြားရဲ႕ ဆံုးမစကားတစ္ခြန္းကို　ယခုထက္ထိမွတ္မိေနေလရဲ႕။ လူေတြဟာေတြ႔ဆံုခ်ိန္ၾကံဳကြဲမို႔လို႔ ၾကံဳေတြ႔စဥ္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အာကာတမ်ားမထားမိေအာင္၊ ကိုယ့္အေပၚရန္လိုလာသူမ်ား ကိုလည္း သည္းညည္းခံဖို႔မွာၾကားခဲ့တဲ့　စကားေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္ လိုခင္တဲ့ အစ္မရဲ႕ အေဖဆံုးပါး　သြားတာကိုျမင္ရၿပီး အလြန္အမင္းစိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဒီကမၻာမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း　အားငယ္ပူပန္ဆင္းရဲ ေနတာမဟုတ္ဘူးကိုး။ ငါပဲတစ္ေယာက္တည္း　အခ်ိန္တိုင္းလိုလိုအားငယ္ေနတာ သိပ္အဓိပၸာယ္မရွိလွဘူး၊ ငါ့ထက္အားမရွိေတာ့တဲ့သူေတြကို　အားနာသင့္တယ္လို႔ စိတ္ဓာတ္အသစ္ေမြးဖြားဖို႔ လမ္းစေလးတစ္ခု　ကိုျမင္ေယာင္လာတယ္။

ေပ်ာ့ညံ့တဲ့စိတ္ဓာတ္ဟာ ဘယ္အရာအတြက္မွ　ေအာင္ျမင္မႈကို　မေပးစြမ္းႏိုင္သလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေသေၾကာင္းၾကံေနရသလိုပါပဲ ဘာအဓိပၸာယ္မွမရွိလွဘူး။ ေပ်ာ့ညံ့ေနတဲ့စိတ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ျပင္ဆင္အမွားျပင္ရင္း ေလာကဓံႀကီးကိုၾကံ႕ ၾကံ႕ ခိုင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရဦးမွာပါလား......

အခ်ိန္မီ

ငါမဟုတ္ေသာငါ.....အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာက်ဆင္းသြားခဲ့တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ
ေျမျပင္ေပၚမွျပန္ထႏိုင္ေအာင္ သံမဏိလိုခိုင္မာႏိုင္ေအာင္ေနပူလွန္းရေပအံုးမယ္
သို႔မဟုတ္လွ်င္ အဘယ္တစ္ရြာဆီလမ္းစရွာမရေအာင္ တိမ္ေတြလိုေမ်ာလြင့္စြာ
တာရွည္စြာခရီးဆက္ရင္း အဘယ္မည္သူမွ်မသိရွာဘဲ ကမၻာေျမျပင္တစ္ရာဝယ္
ေၾကမြစြာပ်က္စီးရေပေတာ့မည္

ေမတၱာေစကြၽန္

ေႏွာင္ႀကိဳးမ်က္ရည္ သြန္းကာမိုးလို႔
အလြမ္းေစတမံ လက္ေဆာင္ပါးခံခဲ့
ျဖဴစင္ေမတၱာ အၾကာင္းမထင္ထိပါးေျမခ
ရက္စက္အသည္း ရင္ဝယ္ပိုက္၍
ႏႈတ္ဝယ္စကား လြယ္စြာထြက္၏။
ဪ~~
အိုဘယ့္ဝဋ္ေၾကြး ရွိေလသမွ် ေရွာင္လဲြမလြတ္တမ္း
မင္းေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ အပါးေတာ္ဝယ္ ျဖဴစင္ႏွလံုးစေတးခံ၍
ေမတၱာေရတံခြန္ သြန္းေလာင္းအပ္ႏွင္း မညည္းမညဴ
သည္းခံေစာင့္စည္း ေမ့အပ္ဘဝ ေမတၱာေစကြၽန္ေမာင္းမေတာ္ဝယ္
သြင္သြင္စီးက် မိုးျဖဴပမာ အညတညဘဝျဖစ္အင္ထင္ရွားသိျမင္
အိုဘယ့္ရန္ၿငိဳးထားလိုေသာ္ျငား မူလျဖဴစင္ အရင္းခံေမတၱာ အံမတုလို၍ အရံႈးသာေပးအပ္သည္
သံသရာတေကြ႕ ဝဋ္ေၾကြးရွိသ၍ဆပ္ရေလအံ့ဟု မွတ္ယူအမ်က္ေလ်ာ့
ထိုျဖဴစင္တန္ခိုး စြမ္းအင္ဟူသမွ် ယခုေမွးမိန္ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ္ျငား
တစ္ေန႔တန္ျပန္ အက်ိဳးတူညီရအံ့လတၱံ႔ဟု ေျပာင္းလဲျဖစ္အင္ ကုသိုလ္အျဖစ္
လ်စ္လ်ဴေစာ္ကား အသိအမွတ္မျပဳ ထိုထိုေမတၱာ ရည္ၾကည္သည္ကား
မယံုၾကည္အေလးမထားသူတို႔၌ တန္ဖိုးအဘယ္မထင္ သုညတဆိုက္ေသာ္ျငား
အႏႈိင္းမဲ့တန္ဖိုး အဘယ္ေက်ာက္မ်တ္ရတနာေပးဝယ္မရ ထာဝရတည္ျမဲ၏
ျဖဴစင္မႈအားအရင္းခံ၍ ထိုမင္းထံဝယ္ တန္ျပန္အဖိုးမရယူလို ရွိေစအပ္သည္
ေမတၱာေစကြၽန္၏ လက္ေဆာင္ေပပါတကား။

အေမ့ထံမွရေသာ အႏႈိင္းမဲ့ေမတၱာ

ကေလးတိုင္းဟာမသိတတ္တဲ့အရြယ္ကစၿပီး သူ႔တို႔အေမေတြရဲ႕ ေမတၱာမွာခံုမင္ၾကတယ္။ ရုတ္တရက္မ်က္စိေအာက္က ေပ်က္သြားခဲ့ရင္လည္း လိုက္ရွာတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့သတၱာဝါတိုင္းဟာ မိခင္မရွိရင္ျဖစ္လာမွာမဟုတ္လို႔ေလ။ ထိုသတၱာေတြဟာ ေမြးဖြားၿပီးျပန္ရင္လည္း မိခင္ရဲ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႕ မိခင္ထံမွအာဟာရလည္း　လိုအပ္တယ္ေလ။ ကမၻာေပၚမွာ အၾကင္နာတတ္ဆံုး နဲ႔ ေႏြးေထြးမႈကိုေပးႏိုင္ဆံုး လူဟာလည္း မိခင္ပဲျဖစ္တယ္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ထံမွာ ေႏြးေထြးေအးခ်မ္းမႈကိုမရႏိုင္ဘူးလို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ရတနာသံုးပါး ဆိုတာ လူတိုင္းအတြက္ အားကိုးႏိုင္တဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ဓမၼေတြကို ေပးစြမ္းတဲ့အဖိုးျဖတ္လို႔မရတဲ့ ရတနာေတြပါပဲ။ မိခင္ေမတၱာဆိုတာကလည္း သတၱဝါတိုင္းအတြက္ေႏြးေထြးၿပီး စစ္မွန္တဲ့ေမတၱာရည္ၾကည္ကို ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ထိုက္တဲ့အရာပါပဲ။ မိခင္ရဲ႕ ေမတၱာကို အရင္မဖြဲ႔ခင္ ေမတၱာဆိုတဲ့ေဝါဟာရ　အဓိပၸါယ္ကိုေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

အမ်ားစုဟာေမတၱာလို႔ ေျပာလိုက္ၿပီဆိုရင္ ဖို၊ မ ေမတၱာကိုပဲျမင္ၾကတယ္။ Lilly ကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ငယ္တုန္းက လူေတြေျပာေနၾကကိုေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ေမတၱာဆိုတဲ့ စကားလံုးၾကားလွ်င္ လူေတြဟာၿပံဳးစိၿပံဳးစိနဲ႔ ေနာက္ခ်င္ေျပာင္ခ်င္လာၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေမတၱာဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ မွန္းဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးရဲ႕တရားေတာ္မွာ သတၱာဝါတုိင္း　အတြက္ေမတၱာဓာတ္ေပးတဲ့အဓိပၸါယ္ကို နာၾကားၿပီးေနာက္မွာသိခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီတရားေတာ္ထဲမွာေမတၱာရဲ႕ တန္ခိုး　အေၾကာင္းရွင္းျပထားခ်က္အရဆိုရင္ ေရာဂါျပင္းထန္စြာ စြဲကပ္ေနတဲ့လူမမာဟာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ နက္ရႈိင္းတဲ့ေမတၱာပို႔သမႈ ေၾကာင့္ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသြားရတာေတြလည္းရွိပါတယ္။

အခုလူေတြမွာလည္း ေမတၱာအနည္း၊ အမ်ားအလိုက္တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေပါင္းသင္းဆက္ဆ ံ ေနၾကတာပါပဲ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္္ ေမတၱာလံုးဝမထားႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးဆိုရင္ လူလူခ်င္း မေခၚႏိုင္မေျပာႏိုင္ျဖစ္ၾကစျမဲပင္။ သတၱဝါတို႔အေပၚေမတၱာထားၾကပါလို႔ ဆိုရာမွာလည္း လူလူခ်င္းသာမက တိရိစၦန္ေတြအေပၚမွာ　လည္း ေမတၱာထားတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ေမတၱာဆိုတဲ့စကားလံုးကို　အတိုခ်ံဳးမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကသာေပးလို၍ သူတစ္ပါးထံမွျပန္လည္ရဖို႔ မေမွ်ာ္ကိုးခ်င္း၊ အေပးသာရွိ၍ အယူမရွိျခင္း၊ တနည္း စုန္ရည္သာစီးဆင္းေပး၍　ဆန္ရည္မတတ္ျခင္း သေဘာပင္။ ျဖဴစင္ေသာေမတၱာမွာ သူတစ္ပါး၏ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္သာ အာရံုျပဳ၍ဆုေတာင္းေပးျခင္း(သို႔) ကိုယ္ထိလက္ေရာက္　လိုက္လံေဆာင္ရြက္ ေပးျခင္း၊ ထိုသို႔ ျပဳလုပ္လိုက္မိသည့္အတြက္ တန္ျပန္ေကာင္းမႈအက်ိဳး　ေက်းဇူးမေမွ်ာ္မွန္းျခင္းလို႔ သေဘာ သက္ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒါကို ရွင္းလင္းေအာင္　ဥပမာျပရမယ္ဆိုရင္ မိဘထဲမွ မိခင္ေမတၱာကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပလွ်င္　အကုန္လံုးျမင္သာမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

လူတိုင္းမွာေတာ့ယခုထက္ထိ မိခင္ရွိခ်င္မွရွိၾကလိမ့္မယ္၊ မိခင္ရဲ႕ ေမတၱာကိုေတာ့ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နားလည္ေကာင္းနားလည္ၾကပါလိမ့္မယ္။ Lilly အျမင္အေနနဲ႔သိလိုက္ရတဲ့မခင္ေမတၱာကိုအားလံုးနဲ႔ မွ်ေဝခံစားေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ Lilly မွာေမာင္ႏွမဆိုလို႔ သူမ်ားေတြလို　အမ်ားႀကီးမရွိပါဘူး။ အစ္မတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အစ္မေတြအမ်ားႀကီးမရွိေပမယ့္လည္း အိမ္မွာကိုယ့္ထက္ အႀကီးေတြပဲမို႔လို႔ Lilly က　အငယ္ဆံုးျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အေမကသူ႔ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ မိန္းကေလးထဲမွာ　အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့ အိမ္မွာအစစအရာရာ　လုပ္ရတယ္ေလ။ တစ္အိမ္လံုးအဝတ္ေလွ်ာ္၊ လူႀကီးေတြကိုကုညီ၊ ေမာင္ေလးထိန္း အစရွိသျဖင့္ေပါ့။ အေမကသူ ပင္ပန္းသလို　မပင္ပန္းေအာင္ သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔လိုမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။ အေမဟာ ေမာင္ႏွမကလည္းမ်ား၊ သမီးႀကီးလည္းျဖစ္ေနေတာ့ မိဘရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈကိုသိပ္မခံရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာသူမ်ားေတြအေပၚအရမ္းဂရုစိုက္တတ္တယ္။ စိုးရိမ္ႀကီးလြန္းတယ္လို႔လည္းေခၚတာေပါ့ေနာ္။ Lilly ဆိုလည္းအဲလိုပဲေလ။ အိမ္မွာအငယ္ဆံုးလည္းျဖစ္လို႔ ဘာလုပ္လုပ္စိတ္မခ်ဘူးေလ။ ဒီကလည္း အက်င့္ပါေနၿပီေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုပိုဆိုးေသး ဘယ္မွမသြားတတ္၊ မလာတတ္ နဲ႔ လူျမင္ရင္လည္း　ေသေအာင္ေၾကာက္တတ္တယ္။ ကိုယ့္နဲ႔ စကားေျပာေလ့ရွိတဲ့သူေလာက္ပဲ မေၾကာက္တာ။ အစစအရာရာ အေမပဲအားကိုးရတယ္ေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အေဖ့အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္　နယ္ေျပာင္းရလို႔ လိုက္ၿပီးေက်ာင္းလည္းေျပာင္းရတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းအသစ္မွာက စစခ်င္းဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔လံုးစရိုက္မကိုက္ညီ ဘူး။ တစ္ခုခုအႏိုင္က်င့္ခံရၿပီဆိုရင္　အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္အေမပဲျပန္တိုင္ေလ့ရွိတယ္။ အေမကေက်ာင္းအထ ိလိုက္လာၿပီး　ေျဖရွင္းေပးတယ္။ ဆရာမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အတန္းအေဖာ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာက ဘယ္သူမွအေမကိုယ္တိုင္　လာမေျဖရွင္းဘူးေလ၊ ေတာ္ရံုတန္ရံုမၾကည္လို႔ရန္ျဖစ္ရင္လည္း သူတို႔ႏိုင္တဲ့စကားေတြနဲ႔ ဖိတတ္ေတာ့ သူတို႔လိုျပန္ေျပာဖို႔လည္း သတၱိမရွိေတာ့ ျပန္မေျပာ　နားမေထာင္ပံုစံနဲ႔　ေနေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးအိမ္ျပန္ေရာက္မွ တစ္လံုးမက်န္ျပန္ေျပာျပေတာ့ အေမကမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ကိုယ့္ေၾကာင့္အေမ အပူအပင္မ်ားေအာင္လုပ္ခဲ့မိတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မေျဖရွင္းႏိုင္ရင္လည္း ပါးစပ္ပိတ္ခဲ့ရမယ့္ဟာကိုေလ။

အဲဒီလိုအေမဂဂုစိုက္လို႔ ေက်ာင္းကမိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက Lilly ကို　အရမ္းမုန္းက်တယ္ေလ။ ေနရာတကာအေမစြဲစြဲေခၚလာၿပီးအေမက သူတို႔ကို　ဆံုးမစကား　သြားေျပာလို႔ေလ။ တစ္ခါကဆို ေက်ာက္ျပင္ေျခမေပၚျပဳတ္က်လို႔ လမ္းမေလွ်က္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေက်ာင္းကို စက္ဘီးနဲ႔တတ္ရတာဆိုေတာ့ စက္ဘီးစီးၿပီးေက်ာင္းမတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေက်င္းဝန္းထဲမွာလည္းစက္ဘီးစီးခြင့္မေပးထားဘူးေလ။ အေမကအခန္းထဲအထိ စက္ဘီးနဲ႔ေနာက္မွာတင္စီးၿပီး လိုက္ပို႔တာျမင္ေတာ့ အေမကိုခြၽဲၿပီးပဲမ်ားခ်င္လို႔　ကိုယ္ဟာကိုယ္မလာဘူးလို႔ထင္ခံရတယ္ေလ။ အေမကလည္း ထားလိုက္ပါသမီးရာ၊ သူတို႔ေျပာတာေတြ ေခါင္းထဲမွာထားမေနပါနဲ႔လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီကလည္း　ကိုယ့္ဟာကို　ေအးေဆးေနေနတာကို လာခနဲ႔ ခံရေတာ့ ပိုၿပီးအျမင္ကပ္ခံရေအာင္ဘဝင္ျမင့္ျပလိုက္တာေပါ့။ နဂိုတည္းကဘု က်တာကို ဂြနဲ႔ ကေလာ္ေတာ့ ဘုဂလန္႔လုပ္ေပးလိုက္တာေလ။ :P

ငယ္ငယ္ကတည္းကအခုထက္ထိ ကစၥတိုင္းအေမပဲလိုက္စီမံေပးရလို႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ　ဝင္လာတယ္။ အေမမရွိေတာ့ရင္ဘာျဖစ္မလဲဆိုတဲ့အပူပါ။ တျခားသူေတြ　ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အေမေလာက္　ဘယ္သူကမွဂရုစိုက္တာမခံရဘူးလို႔ေလ။ ၾကာလာေတာ့ အစစအရာရာ　လိုက္လုပ္ေပးမေနဖို႔ ေျပာလည္း မရဘူးေလ။ အျမဲတမ္းလိုက္စိုးရိမ္ေနၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေအးေဆးမေနတတ္လြန္းလို႔ စိတ္ညစ္ရတယ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အေမဟာခ်စ္သေလာက္အရမ္းကို စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ဆူပါတယ္။ အေသးအဖြားကိစၥကအစ လိုက္ဆူတယ္။ စိုးရိမ္လြန္တဲ့အက်င့္ကလည္းပါေနေတာ့ အဲဒီမဆူဖို႔တားလည္းမရပါဘူး။ ဒါေတြဟာလည္း ေစတနာေဒါသနဲ႔ေျပာမွန္းလည္းသိေတာ့ စိတ္အရမ္းညစ္လည္းသည္းညည္းခံရတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္အရမ္းညစ္ေနခ်ိန္မွာ အဆူပဲခံေနရရင္ ျပန္လည္းေျပာမိတယ္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလည္း　လုပ္မိတယ္။ ေသြးေအးသြားေတာ့မွ ဘာမွျပန္မေျပာပဲၿငိမ္ခံေနဖို႔　တင္းထားရက္နဲ႔　ေျပာမိသြားလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ က်န္းမာေရးမွာလည္းအဲလိုပဲ သူဟာသူက်ေတာ့ဂရုမစိုက္ပဲ သူမ်ားကိုလိုက္ပူေနတယ္ ေလ။ Lilly ကလည္း　ပူခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ ခဏခဏခ်ဴခ်ာျပေနေတာ ့ခက္ေတာ့တာေပါ့။ ဒီကလည္းမိဘကိုကူညီ　ရမွာကို မိဘကျပန္ကူညီေနေတာ့ ကိုယ္ဟာကိုအသံုးမက်တဲ့သူ လိုပဲျမင္လာတယ္။

လူတိုင္းလိုလိုမွာလည္းဒီလိုမိဘေတြရွိေနမွာေပါ့ေနာ္။ အခုဒီစာလာဖတ္တဲ့သူေတြမွာလည္း ကိုယ္ကမကူညီႏိုင္ပဲ မိဘရဲ႕ အကူအညီပဲ　ယူေနရရင္စိတ္ညစ္မိလားမသိဘူးေနာ္။ မိဘရွိတုန္းေက်းဇူးဆပ္တဲ့ ေသမွာငိုၿပီးေနာင္တမရနဲ႔လို႔ သင္ခန္းစာေတြထဲမွာပါဖူးတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္းဆံုးမဖူးတယ္။ အဲဒါကိုမွတ္သားဖို႔ စာေမးပြဲစာစီစာကံုးထဲမွာလည္း အဲဒီအေၾကာင္းကိုေရးသားေဖာ္ျပဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီဆံုးမစာတန္းကိုအခုထက္ထိမေက်ပြန္ႏိုင္ေသးလို႔ စိတ္ဓာတ္ေတာင္က်လာတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာဘယ္ကိစၥမဆိုကိုယ့္ဘက္ကအေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့ေနာ္။ ပ်က္အစဥ္ျပင္ခဏ ဆိုသလိုပဲ အရာအားလံုးဟာ　ျပင္လိုက္ရင္အကုန္ေကာင္းသြားႏိုင္တာကို မျပဳျပင္ဘဲ ျဖစ္ၿပီးသမွ်ေတြကို ေနာင္တပဲရေနမယ္ဆိုရင္ ဘာမွအက်ိဳးထူးလာမွာ　မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အတိတ္ကိုျပန္မေတြးဘဲ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ပဲၾကည့္ၿပီး　ေကာင္းေအာင္　ေနသြားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ၿပီးျပည့္စံုစိတ္တုိင္းမက်ရင္ေတာင္မွ စိတ္ေျဖသိမ့္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔　ထင္ပါတယ္။

မိခင္ေမတၱာကို အလဟသက္မျဖဳန္းတီးပစ္တန္ဖိုးထားနားလည္တတ္ဖို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သာမက တစ္တိုင္းျပည္လံုးမွာရွိၾကတဲ့ သတၱာဝါအားလံုးတို႔အား　ေမတၱာပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္ရွင္ :-)

Photos

Have a nice view!!!